Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o bardzo mylącym tytule. To nie jest książka o miłości i seksie na północy. Drugą mylącą kwestią jest przedstawienie jej przez autorkę jako reportaż. Pani Tubylewicz stawia pewną tezę i wbrew, nawet temu co usiłują jej przekazać jej rozmówcy, brnie na siłę, próbując ją udowodnić. Niestety, w kilku miejscach, zauważalnie, samej sobie przecząc. Brak tu jakiegokolwiek obiektywizmu, a przy doborze rozmówców, trudno pozbyć się wrażenia, iż jest taki, a nie inny, aby postawiona teza została obroniona. I nie byłoby w tym jeszcze nic niezwykłego, gdyby autorka solidnie przygotowała się merytorycznie. Niestety tego zabrakło. Choć nie da się zarzucić tej książce omawiania czegoś, co nie jest prawdą i nie byłoby ciekawe, to stara się ona zrobić regułę z tego, co w gruncie rzeczy jest zjawiskiem marginalnym, o czym, wspominają sami rozmówcy, a takie podejście, jest błędem genetycznym. To obszar wygodny i właściwy dla niewielkiej grupy ludzi. A co z resztą? Tego się nie dowiemy. Zgodnie z przekazem autorki, to co zwyczajne jest nudne i z pewnością opresyjne. Kilkukrotne zaznaczanie tego faktu, jest dużym nadużyciem tej książki, ponieważ bardzo mija się z prawdą, a mam wrażenie, że autorka w ten sposób próbuje walczyć ze swoimi nie do końca przepracowanymi traumami. Dodatkowo nie dając odpowiedzi na pytanie "a jak to jest ze zwykłymi szwedami?". W społeczeństwie szwedzkim, ogół tematyki jaką poruszyła autorka nie przekracza 20% populacji. Co z pozostałymi 80%? Czy, na prawdę wszyscy są nieszczęśliwi i zindoktrynowani? Pani Katarzyna ciągle gmatwa się w tym co uważa za uczucie, a tym, co pozostaje w sferze czystej przyjemności. Dla przykładu Erich Fromm, pisząc "O sztuce miłości", starał się jakoś zbliżyć do tego tematu, nie zapominając o kontekście kulturowym, przemianach społecznych etc... Jak mu to wyszło, jest oczywiście dyskusyjne. Jednak przystawiając do tego tę pozycję, widzimy, że autorka jest jak dziecko we mgle. Dziecko silne, starające się pokonać swoje strachy, ale jednak dziecko, naiwne i infantylne. Postrzegające świat życzeniowo, a nie realistycznie. Tworzące na własne potrzeby narrację, którą uwiarygadniają osoby, niejednokrotnie niedojrzałe emocjonalnie z różnymi deficytami i traumami. Biorąc pierwszą z brzegu pozycję z tematyki psychoterapii, niech by to była np. Eugenia Herzyk ze swoim "DDD Dorosłe Dziewczynki z rodzin Dysfunkcyjnych", zauważyć można jak powielają się tu pewne schematy zachowań parafilnych. I tak starając się, na ile to możliwe, być obiektywnym w ocenie tej książki, przyznaję, że z ciekawością przeczytałem historie, jakie się tu pojawiły. Opowieści niewątpliwie ludzi nietuzinkowych, choć niejednokrotnie niedojrzałych i z licznymi traumami. Niestety cała reszta jest zwyczajnie słaba. Występuje tu mnóstwo przekłamań w stosunku do prowadzonych obecnie i w przeszłości, badań socjologicznych. Twierdzenia autorki są życzeniowe, rozbieżne ze stanem faktycznym i deprecjonujące wszystko, co wykracza poza jej światopogląd. Brak tu spojrzenia z drugiej strony. Ba, brak tu drugiej większej strony.