Dla mnie to zupełny przerost treści nad formą

Dla mnie to zupełny przerost treści nad formą

"Bardzo zimna wiosna", czyli skandynawski kryminał napisany przez...Polkę. Chociaż jest to również opowieść o współczesnej Szwecji i jest tu o tym bardzo dużo, momentami miałem wrażenie jakby cała intryga kryminalna schodziła na drugi plan i była jedynie pretekstem do opowiedzenia o tym jak Szwecja wygląda i z jakimi problemami się boryka. Sam wątek kryminalny jest poprawny, chociaż rozwiązanie sprawy pojawia się nagle i nie jest to mocny punkt tej książki. Autorka chciała chyba stworzyć coś, co byłoby podobne do książek Henninga Mankella, takie przynajmniej odniosłem wrażenie znając kilka książek Mankella. Książka ma być początkiem cyklu kryminalnego, ciekaw jestem jak wypadnie drugi tom.

"Bardzo zimna wiosna", czyli skandynawski kryminał napisany przez...Polkę. Chociaż jest to również opowieść o współczesnej Szwecji i jest tu o tym bardzo dużo, momentami miałem wrażenie jakby cała intryga kryminalna schodziła na drugi plan i była jedynie pretekstem do opowiedzenia o tym jak Szwecja wygląda i z jakimi problemami się boryka. Sam wątek kryminalny jest...

"Bardzo zimna wiosna" to moja druga przeczytana książka w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki. I jestem okropnie ciekawa co o niej powiedzą moi klubowi towarzysze.

Dla mnie to zupełny przerost treści nad formą. Początek intrygujący, jednak zbyt rozbudowana wielowątkowość zabrała jej dużo uroku. Może był to zamierzony zabieg autorki - chciała pokazać, że każdy z bohaterów zmaga się ze swoimi problemami i traumami. Jednak w aspekcie samej postaci mordercy, wydaje się zbytecznym zabiegiem. I na pewno nie zgadniecie kto jest mordercą.

Główna bohaterka to zarówno Ewa - młoda polka, ofiara domowej przemocy oraz Greta - staruszka z niemieckimi korzeniami. Obydwie w Szwecji szukały azylu ale czy go znalazły?

Dużo...za dużo tu mowy o Szwecji. Tubylewicz wciskała nam ją wszędzie gdzie się tylko dało. Plusem z kolei są nawiązania do historycznych wydarzeń, o których (pomimo sporej wiedzy) nie miałam pojęcia.

"Bardzo zimna wiosna" to moja druga przeczytana książka w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki. I jestem okropnie ciekawa co o niej powiedzą moi klubowi towarzysze.

Dla mnie to zupełny przerost treści nad formą. Początek intrygujący, jednak zbyt rozbudowana wielowątkowość zabrała jej dużo uroku. Może był to zamierzony zabieg autorki - chciała pokazać, że każdy z bohaterów...

Wbrew pozorom nie jest krwawo - jest morderstwo i śledztwo, jednak coś zupełnie innego przykuwa uwagę i sprawia, że od lektury niezwykle ciężko się oderwać. Katarzyna Tubylewicz stworzyła niesamowicie obrazową panoramę kraju, która pokazuje mentalność i sposób życia Szwedów, nie pomijając jego ciemnych stron. Nie ma tu miejsca na ugrzecznianie czy idealizację. Czytelnik wsiąka w ten zimny, skandynawski kryminał zupełnie zapominając, że autorką jest Polka. Aż ciężko uwierzyć, że na 330 stronach znalazło się tyle wątków, a żaden nie został potraktowany po macoszemu. Retrospekcje z czasów drugiej wojny światowej otwierają oczy na sprawy, od których wielu odwraca wzrok. "Bardzo zimna wiosna" to początek planowanego cyklu i więcej niż pewne jest to, że sięgnę po kolejne części. Prawdziwa perełka dla fanów skandynawskiego kryminału.

Wbrew pozorom nie jest krwawo - jest morderstwo i śledztwo, jednak coś zupełnie innego przykuwa uwagę i sprawia, że od lektury niezwykle ciężko się oderwać. Katarzyna Tubylewicz stworzyła niesamowicie obrazową panoramę kraju, która pokazuje mentalność i sposób życia Szwedów, nie pomijając jego ciemnych stron. Nie ma tu miejsca na ugrzecznianie czy idealizację. Czytelnik...

Słabo wyszedł Katarzynie Tubylewicz ten skok z reportażu do kryminału. I z mojego, czyli czytelniczki, punktu widzenia, był zupełnie niepotrzebny.
Lubię reportaże Katarzyny Tubylewicz, oparte na rozmowach z ludźmi, przesycone ciekawością drugiego człowieka i empatią. Niestety wszystko to przenicowane w kryminał razi łopatologią, jednowymiarowścią i pedagogicznym smrodkiem.
Jest to kopia skandynawskiej masowej produkcji spod znaku opowieści kryminalnych.
Kopia kopii, rzec można.
Że też nie było pani Tubylewicz szkoda czasu.

Słabo wyszedł Katarzynie Tubylewicz ten skok z reportażu do kryminału. I z mojego, czyli czytelniczki, punktu widzenia, był zupełnie niepotrzebny.
Lubię reportaże Katarzyny Tubylewicz, oparte na rozmowach z ludźmi, przesycone ciekawością drugiego człowieka i empatią. Niestety wszystko to przenicowane w kryminał razi łopatologią, jednowymiarowścią i pedagogicznym...

Wciąga, jest niezła intryga, ale rozwiązanie sprawy i zakończenie zupełnie od czapy.

Wciąga, jest niezła intryga, ale rozwiązanie sprawy i zakończenie zupełnie od czapy.

Autorkę “Bardzo zimnej wiosny” czyli Katarzynę Tubylewicz znałam do tej pory jedynie z reportaży i literatury faktu dotyczącej życia w Szwecji. Ta pozycja to pierwszy i do tej pory jedyny kryminał na koncie pisarki. Jak sprawdziła się w tej nowej dla siebie roli? Według mnie – poprawnie. Jest tam bowiem wszystko co powinien zawierać thriller z zagadką, jednak czuć, że serce autorki jest przy reportażu. Mamy tu bardzo rozbudowane tło społeczne Szwecji oraz zwyczaje i tradycje jej mieszkańców, które były już nie raz wspomniane min w publikacji Tubylewicz p.t. „Moraliści”. Kultura Skandynawii jest tu przeważającym aspektem, dlatego fani mocnych i trzymających w napięciu thrillerów mogą być trochę zawiedzeni. Wiodąca historia kryminalna jest w porządku, jednak nie wyróżnia się w żaden sposób na tle innych typowych thrillerów, a wręcz nawet pozostawia niedosyt w stopniowaniu napięcia podczas odkrywania tajemnicy. Jednym słowem - ta książka jest po części taka jak sama Szwecja – poukładana i poprawna na wielu płaszczyznach, lecz jednocześnie zdystansowana i trzymająca emocje na wodzy. 7,5/10

Autorkę “Bardzo zimnej wiosny” czyli Katarzynę Tubylewicz znałam do tej pory jedynie z reportaży i literatury faktu dotyczącej życia w Szwecji. Ta pozycja to pierwszy i do tej pory jedyny kryminał na koncie pisarki. Jak sprawdziła się w tej nowej dla siebie roli? Według mnie – poprawnie. Jest tam bowiem wszystko co powinien zawierać thriller z zagadką, jednak czuć, że serce...

Dopiero po przeczytaniu całej książki zrozumiałam okładkę. Książka dobra. Sposób narracji bardzo czytelny i płynny. Fabuła zwięzła, każda postać kompletna, a tematyka? Najpierw pomyślałam, że będzie to kolejna pozycja o przemocy w małżeństwie, ale całość była tak bogata, że trudno skupić opis na jednym wątku.
Warto było ją przeczytać.

Dopiero po przeczytaniu całej książki zrozumiałam okładkę. Książka dobra. Sposób narracji bardzo czytelny i płynny. Fabuła zwięzła, każda postać kompletna, a tematyka? Najpierw pomyślałam, że będzie to kolejna pozycja o przemocy w małżeństwie, ale całość była tak bogata, że trudno skupić opis na jednym wątku.
Warto było ją przeczytać.

Skandynawskie kryminały miałam za mocne, wręcz doskonałe! Tyle się mówi o tym, że dobre kryminały..... a tu taki kwiatek wypłynął....
W zasadzie o niczym z beznadziejnym zakończeniem.
Na plus że szybko się to czyta.

Skandynawskie kryminały miałam za mocne, wręcz doskonałe! Tyle się mówi o tym, że dobre kryminały..... a tu taki kwiatek wypłynął....
W zasadzie o niczym z beznadziejnym zakończeniem.
Na plus że szybko się to czyta.

Ciekawe zjawisko literackie: kryminał, w którym zagadka schodzi n dalszy plan przykryta lawiną poupychanych gdzie tylko się da "wyznaczników szwedzkości", przytoczonych zresztą w "Moralistach" tej samej autorki. Akcja co chwila przystaje z konieczności podkreśleni zamiłowania do snusu czy nawyku zdejmowania butów po wejściu do domu,. Także problem "dorosłych dzieci" przedstawiono niemal identycznie jak we wspomnianym reportażu.

Ciekawe zjawisko literackie: kryminał, w którym zagadka schodzi n dalszy plan przykryta lawiną poupychanych gdzie tylko się da "wyznaczników szwedzkości", przytoczonych zresztą w "Moralistach" tej samej autorki. Akcja co chwila przystaje z konieczności podkreśleni zamiłowania do snusu czy nawyku zdejmowania butów po wejściu do domu,. Także problem "dorosłych dzieci"...