6 września 2023
po 9 latach widzę, że pod niektórymi względami bardzo źle się to zestarzało. no i ogólnie już zachwyt mniejszy.

5 czerwca 2014

PRZYGLĄDAM SIĘ ŻYCIU.
NIE CZUJĘ ŻADNEGO BRAKU. PRACUJĘ.
CZYTAM KSIĄŻKI I JESTEM BARDZO SZCZĘŚLIWA*

Poczta nie jest już tak oblegana jak kiedyś. Jasne, listonosze nadal mają pełne ręce roboty, ale to już nie to samo. Listy, pocztówki i kartki świąteczne to już niemal relikty. Zawsze wydawało mi się bardzo interesującym zagadnienie tajemnicy korespondencji. Otóż mamy listonosza, który cierpliwie dostarcza przesyłki. Przesyłki... o których nic nie wie. Ile listów miłosnych nosił? Ile listów kończących znajomość? Ile obietnic? Listonosz jest świadkiem o zawiązanych oczach - każdego dnia ociera się o miłość, do której klucz znajduje się w jego przepełnionej torbie.

W powieści w zasadzie nie mówi się o poczcie, nie mówi się też o listach, nie mówi się o kluczach. Ale mówi się o miłości. Miłości do bliskich i miłości do literatury. Mamy czteroosobową rodzinę, w której zdecydowana większość oddaje się zaspokajaniu głodu czegoś nie do przegryzienia, ale do rozgryzienia. W tym domu książki są wszędzie - na półkach, w sercach, na stole i na językach. Pani domu tym stanem rzeczy była swego czasu wysoce rozzłoszczona. "Trudno jej się dziwić, jeżeli na przykład obiad i kolacja, jedyne momenty zgromadzające rodzinę dwa razy na dzień, wyglądały mniej więcej tak.
Na wołanie Matki:
- Obiad na stole! - z trzech miejsc w naszym mieszkaniu podnosiły się trzy lunatycznie zaczytane postacie i doczytując jeszcze ostatnie zdania w drodze, zdążały do stołu. Każdy siadał na swoim zwykłym miejscu i powstawało krótkie zamieszanie o cukiernice, solniczki i inne podstawki pod trzy książki. Ojciec, jako najsilniejszy, zdobywał zawsze dla siebie cukierniczkę"*. W tym domu nic nie jest na swoim miejscu. A może właśnie jest wszystko jak należy. Może chaos, który tworzy się własnoręcznie razem z najbliższymi osobami, jest znacznie normalniejszy niż ład jednakowy w każdym miejscu i czasie. Bo czy przez literaturę nie można wyznać miłości? Czy nie można się jej nauczyć właśnie z książki? I czy czytanie w kółko ulubionych utworów jest zajęciem dla nudziarzy?

To nie jest ambitna powieść. To drobniutkie dziełko z niebem na okładce, udany żart literacki, spojrzenie pełne czułości, uśmiech losu, ćwiczenie w pisaniu, wprawka. A przy tym wszystko na wysokim poziomie. Doskonale wymierzony humor, kopalnia wiedzy, język jak szemrzący strumyk - kojący, żywy i ciekawy. Mamy fabułę, a w zasadzie fabułkę, która wije się gdzieś jakby niechcący, w przerwie między jedną książka a drugą. Tutaj wszystko jest pieszczotliwe, wnikliwe oko przymrużone, na każdej stronie jest ciepła czułość. Literatura, choć przedstawiona jak babcia, która uśmiecha się i wskazuje miejsce na swoich kolanach, wcale nie jest pozbawiona wielkości i ważności.

Chyba nie macie wątpliwości, że warto zatrzymać się na tym przystanku, a właściwie nie przystanku, ale na poboczu. Zrobić przerwę między za szybkimi wydechami, usiąść i zobaczyć, o co w tym wszystkim chodzi. Maria Pruszkowska pomoże - przyśle Państwu list. I klucz, którego rano jak na złość zapomnieliście zabrać z domu. Tutaj nikt się nie spieszy. Tutaj wszyscy na Was czekamy.

* cytaty z książki

6 września 2023
po 9 latach widzę, że pod niektórymi względami bardzo źle się to zestarzało. no i ogólnie już zachwyt mniejszy.

5 czerwca 2014

PRZYGLĄDAM SIĘ ŻYCIU.
NIE CZUJĘ ŻADNEGO BRAKU. PRACUJĘ.
CZYTAM KSIĄŻKI I JESTEM BARDZO SZCZĘŚLIWA*

Poczta nie jest już tak oblegana jak kiedyś. Jasne, listonosze nadal mają pełne ręce roboty, ale to już nie to samo. Listy,...