Lucy Maud Montgomery napisała tą swoją autobiografię dla młodych dziewcząt, które marzą o zostaniu autorkami i wydaje mi się, że pomimo upływu tylu lat wiele wskazówek pozostaje aktualnych. Oczywiście po przeczytaniu wcześniej biografii niektóre rzeczy nie były dla mnie zaskoczeniem, ale lubię czytać wspomnienia samych autorów. Poza tym potraktowałam tą książkę jako jeszcze jedną z opowieści Montgomery, której styl pisania bardzo przypadł mi do gustu.
Dodatkowa gwiazdka za ten niepowtarzalny klimat opisywanych miejsc, humor i "mini przewodnik literacki" po Szkocji i Anglii, które autorka zwiedziła w podróży poślubnej.

Lucy Maud Montgomery napisała tą swoją autobiografię dla młodych dziewcząt, które marzą o zostaniu autorkami i wydaje mi się, że pomimo upływu tylu lat wiele wskazówek pozostaje aktualnych. Oczywiście po przeczytaniu wcześniej biografii niektóre rzeczy nie były dla mnie zaskoczeniem, ale lubię czytać wspomnienia samych autorów. Poza tym potraktowałam tą książkę jako jeszcze...

Przyjemna lektura, ale fragmenty tego pamiętnika znalazły się w biografii, którą przeczytałam wcześniej, więc znałam już większość anegdot i faktów opisanych przez Montgomery.

Przyjemna lektura, ale fragmenty tego pamiętnika znalazły się w biografii, którą przeczytałam wcześniej, więc znałam już większość anegdot i faktów opisanych przez Montgomery.

Stroma ścieżka na szczyt

„Nawet jeśli moja opowieść do niczego więcej się nie przyda, to może chociaż posłuży jako zachęta dla innych, którzy zmagają się z trudnościami na tej samej drodze do sukcesu, którą i ja kiedyś podążałam” – tak Lucy Maud Montgomery rozpoczyna swoją autobiografię, która – jak wiele innych jej tekstów – ukazywała się w odcinkach na łamach kanadyjskiego czasopisma w 1917 roku. Pisarka miała wtedy 43 lata. Zdążyła już napisać trzy powieści z cyklu o Ani, „Dziewczę z sadu”, „Historynkę” i „Złocistą drogę”. Jej książki już wówczas były na listach bestsellerów. Sama jednak nie uważała się za wielką gwiazdę, raczej za wyrobnika pióra, którego wysiłku wreszcie zaczęły przynosić owoce.

„Alpejska ścieżka” nie jest publikacją pokaźnych rozmiarów, ma zaledwie sto stron. Niewiele w porównaniu z biografiami i opasłymi dziennikami tej poczytnej autorki. Nie jest to też historia całego życia Maud Montgomery, a jedynie opowieść o tym, jak po latach prób i porażek udało jej się zostać pisarką. Autorka opowiada, co ją inspirowało podczas pisania i jakie lektury ukształtowały ją literacko. Zaczyna od historii jej przodków, którzy przybyli na Wyspę Księcia Edwarda, ale nie przywołuje ich w nudny, kronikarski sposób. Z właściwymi sobie lekkością i humorem opowiada historie z przeszłości, które potem wykorzystywała w swoich książkach. Dużo miejsca poświęca dzieciństwu, które spędziła na farmie dziadków w Cavendish – miejscu, które było pierwowzorem Avonlea. Dla kogoś, kto tak jak ja wychował się na książkach Montgomery, wyłapywania wydarzeń, które zna już z książek, to prawdziwa frajda. Pewnym zaskoczeniem może być fakt, że sama autorka najwięcej miejsce poświęca „Historynce” i że to właśnie ta powieść była jej najbliższa. Wiele wątków z życia Maud wyda się też znajomych wszystkim, którzy czytali cykl o Emilce, choć pierwsza książka z tej serii miała powstać dopiero pięć lat później.

W „Alpejskiej ścieżce” urzeka też dystans do siebie, z którym Montgomery wspomina swoje pierwsze, niezbyt imponujące próby literackie. Opowiadając o dorosłości, często przywołuje fragmenty swoich pamiętników. Uważny czytelnik (albo taki, który ma akurat po ręką „Uwięzioną duszę”) zauważy jednak subtelne różnice pomiędzy tymi samymi wpisami przytaczanymi w „Alpejskiej ścieżce” a dziennikami, które zostały opublikowane już po śmierci autorki. A to zmienia się imię kota, a to okoliczności jakiegoś zdarzenia. Wiadomo, że Montgomery przeredagowywała swoje dzienniki, a my pewnie nigdy się nie dowiemy, która wersja jest bliższa prawdy. Ostatnie dwa rozdziały mogą być najmniej interesujące dla polskiego czytelnika. Autorka opisuje w nich swoją podróż do Szkocji i Anglii śladami poetów i pisarzy, na których tekstach się wychowała. Angielscy twórcy doby romantyzmy nie są w Polsce aż tak powszechnie znani, dlatego przywoływane przez nią utwory raczej nie zrobią takiego wrażenia na polskim czytelnik, jak robiły na samej Maud.

Tym, co jednak najbardziej zaskakuje w tej opowieści, jest fakt, jak wiele porażek musiała przełknąć ta autorka, zanim stała się jedną z najpoczytniejszych pisarek w historii, jak wiele jej tekstów odrzucono i jak wiele czasu musiała spędzić na żmudnym doskonaleniu warsztatu, zanim zaczęła odnosić pierwsze sukcesy. Myślę, że „Alpejska ścieżka” to ważna lektura zwłaszcza dla tych, którzy sami próbują stawiać pierwsze kroki na drodze do literackiej sławy. Ta książka o zachęta. Zachęta, żeby się nie poddawać.

Stroma ścieżka na szczyt

„Nawet jeśli moja opowieść do niczego więcej się nie przyda, to może chociaż posłuży jako zachęta dla innych, którzy zmagają się z trudnościami na tej samej drodze do sukcesu, którą i ja kiedyś podążałam” – tak Lucy Maud Montgomery rozpoczyna swoją autobiografię, która – jak wiele innych jej tekstów – ukazywała się w odcinkach na łamach...

Ten nieduży e-book zaciekawił mnie wątkami ż życia Lucy Maud Montgomery. Wiele z jej cech autobiograficznych można znaleźć w Emilce ze Srebrnego Nowiu. Trochę nużące były ostatnie dwa rozdziały zawierające relację z podroży po Szkocji. Montgomery to pisarka z wielką wyobraźnią i miłością do morza i przyrody na Wyspie Księcia Edwarda. Rozgłos dała jej książka Ania z Zielonego Wzgórza. Choć sama nie uważała że zrobiła wielką karierę.

Ten nieduży e-book zaciekawił mnie wątkami ż życia Lucy Maud Montgomery. Wiele z jej cech autobiograficznych można znaleźć w Emilce ze Srebrnego Nowiu. Trochę nużące były ostatnie dwa rozdziały zawierające relację z podroży po Szkocji. Montgomery to pisarka z wielką wyobraźnią i miłością do morza i przyrody na Wyspie Księcia Edwarda. Rozgłos dała jej książka Ania z...