Zbrodnia miłoszycka to sprawa, która wstrząsnęła całą Polską i która budzi niedowierzanie do teraz. „Dziewczyna w czarnej sukience” to genialnie napisany reportaż poruszający sprawę gwałtu i morderstwa Małgosi z Miłoszyc w 1997 roku. Jest to temat znany głównie z uwagi na Tomasza Komendę, który niesłusznie odbył karę więzienia. Książka została napisana w oparciu o wiedzę i doświadczenia autorki, która pozostawała w ścisłym kontakcie z bliskimi Małgosi, Tomaszem Komendą, oskarżonymi Ireneuszem i Norbertem, a także brała udział w rozprawach sądowych i miała wgląd w akta sprawy. Reportaż napisany został rzetelnie i w moim odczuciu także bezstronnie co pozwala czytelnikowi na wypracowanie własnej opinii o sprawie. Książka pokazuje jak mnogość błędów dokonanych przez śledczych już na samym początku, wpłynęła na dalsze losy sprawy. Niejednokrotnie podczas lektury czułam zdenerwowanie, frustrację i smutek wobec opisywanych faktów. Historia tragicznej śmierci piętnastoletniej Małgosi jest wstrząsająca i niesamowicie przejmująca, a niesprawiedliwość z jaką spotkał się niesłusznie skazany Tomasz Komenda budzi gniew i rozczarowanie wobec wymiaru sprawiedliwości. Tej książki nie da się opisać słowami, trzeba ją po prostu przeczytać i samemu to przeżyć. Zbrodnia miłoszycka to sprawa, której ofiarami stało się wiele osób. Sprawcy odebrali życie Małgosi i zadali tym samym cierpienie jej rodzinie, a Sąd i opinia publiczna zmarnowali życie niesłusznie skazanemu Komendzie oraz jego bliskim - w szczególności mamie, która do końca wierzyła w niewinność Tomka.
To jedna z tych książek, które na długo po przeczytaniu pozostają w pamięci, pozostawiają wiele pytań, wątpliwości i refleksji.

Zbrodnia miłoszycka to sprawa, która wstrząsnęła całą Polską i która budzi niedowierzanie do teraz. „Dziewczyna w czarnej sukience” to genialnie napisany reportaż poruszający sprawę gwałtu i morderstwa Małgosi z Miłoszyc w 1997 roku. Jest to temat znany głównie z uwagi na Tomasza Komendę, który niesłusznie odbył karę więzienia. Książka została napisana w oparciu o wiedzę i...

Pełna recenzja tutaj -> https://rysava-czyta.blogspot.com/2024/04/recenzja-10-dziewczyna-w-czarnej.html

Zdecydowanie pozycja true crime warta uwagi dla miłośników gatunku, jak i zainteresowanych konkretnie sprawą miłoszycką lub skazaniem oraz uwolnieniem Tomasza Komendy.

Ciekawie napisana, widać, że autorka sporo uwagi poświęciła na research. W książce znalazło się wiele informacji z akt procesowych, gazet i programów telewizyjnych epoki oraz wypowiedzi różnych osób zaangażowanych w sprawę, z którymi rozmawiała bezpośrednio autorka lub dziennikarze i policjanci, z którymi współpracowała.

Na minus podejście Ewy Wilczyńskiej do rodziców zamordowanej Małgosi. W mojej opinii autorka mogła wykazać się większym zrozumieniem i empatią wobec tych ludzi, szkoda, że tego nie zrobiła i więcej ciepłych uczuć jest w niej nie tylko do rodziny Tomka, ale i do jednego z ostatecznie skazanych za tę zbrodnię.

Pełna recenzja tutaj -> https://rysava-czyta.blogspot.com/2024/04/recenzja-10-dziewczyna-w-czarnej.html

Zdecydowanie pozycja true crime warta uwagi dla miłośników gatunku, jak i zainteresowanych konkretnie sprawą miłoszycką lub skazaniem oraz uwolnieniem Tomasza Komendy.

Ciekawie napisana, widać, że autorka sporo uwagi poświęciła na research. W książce znalazło się wiele...

Zbrodnia miłoszycka. Nie ma chyba nikogo kto nie słyszał o brutalnym gwałcie i morderstwie z 1997 i niesłusznie skazanemu za to ŚW. TOMASZU KOMENDZIE
Reportaż autorki wybitny, jeśli już trzeba się czepiać wątki polityczne można by wywalić.
Autorka opisuje wszystko rzetelnie nie dodaje swoich emocji. Nie jest to książka pisana na szybko bo powstawała od 2018, autorka wiele godzin przesiedziała na salach sądowych, w archiwach i spędzała czas z ludźmi na rozmowach co nie jest zawszę łatwe.
Dzieło reportażowe.

https://www.instagram.com/wtrampkach12?igsh=MTBlM3JsdWxkYm5yeA==

Zbrodnia miłoszycka. Nie ma chyba nikogo kto nie słyszał o brutalnym gwałcie i morderstwie z 1997 i niesłusznie skazanemu za to ŚW. TOMASZU KOMENDZIE
Reportaż autorki wybitny, jeśli już trzeba się czepiać wątki polityczne można by wywalić.
Autorka opisuje wszystko rzetelnie nie dodaje swoich emocji. Nie jest to książka pisana na szybko bo powstawała od 2018, autorka wiele...

Elementy polityczne - niepotrzebne. Wieczne ujadanie jednych na drugich, tym razem tych z Wyborczej na tych z prawej.
W ten sposób autorka dodaje swoją cegiełkę do zła tego świata. Choć niby książka ma być po stronie światła.
Poza tym całkiem dobry reportaż.
Śledzę tę sprawę od lat i przede wszystkim zastanawia mnie, jak Basiura mógł spokojnie żyć ze zbrodnią na sumieniu i świadomością, że ktoś przeżywa katusze w więzieniu zamiast niego. To, że ten patus Irek z tym żył, nikogo chyba nie dziwi. Ale Basiura?
Ta sprawa pochłonęła już życie Małgosi,T. Komendy i jego rodziny, rodziców Małgosi... A zbrodniarze czują się nadal niewinni i milczą. Straszne.

Elementy polityczne - niepotrzebne. Wieczne ujadanie jednych na drugich, tym razem tych z Wyborczej na tych z prawej.
W ten sposób autorka dodaje swoją cegiełkę do zła tego świata. Choć niby książka ma być po stronie światła.
Poza tym całkiem dobry reportaż.
Śledzę tę sprawę od lat i przede wszystkim zastanawia mnie, jak Basiura mógł spokojnie żyć ze zbrodnią na sumieniu...

Widać ogrom pracy Autorki, wielkie ukłony. Generalnie sprawa jest wszystkim znana. Tomasz Komenda został niesłusznie skazany i przesiedział 18 lat. Wymiar tzw. sprawiedliwości ośmieszył się i pogrążył kompletnie (nazwiska podane do wiadomości). Ireneusz, brutalny człowiek, który w końcu został zatrzymany i osadzony. To wszystko wiadomo. Mnie interesowało jednak, jak funkcjonują, żyją i patrzą na świat rodzice zamordowanej Małgosi. Odpowiedź jest w książce, tyle, że chyba żałuję, że ją poznałam. Rozumiem ból, niepowetowaną stratę, rozpacz i pustkę, której nie da się objąć rozumem. Rozumiem, że celem życia może stać się poszukiwanie prawdy i chęć ukarania sprawców. Nie zrozumiem jednak, jak można odmawiać innym ich prawa do przeżywania bólu i ich własnych dramatów. "Poprawność polityczna" każe milczeć na temat zachowania tych ludzi, uważam, że to straszny błąd. Tomek Komenda wiele wycierpiał, po wyjściu z więzienia byli tacy, którzy dalej opluwali go i obrzucali błotem, wychodząc z założenia, że "nasz ból jest większy niż Twój. Nasz ból jest największy na świecie". Stara prawda o świecie mówi, że tam gdzie w grę wchodzą duże pieniądze, tam zaczynają wychodzić z ludzi demony. Ta książka tylko to potwierdza. Jedyną osobą, poza Tomkiem, który już nie żyje, i którego więzienie przeorało i zmieniło, jest jego Mama. Chylę czoła przed kobietą, której wiara, odwaga i miłość zmieniła kawałeczek świata.

Widać ogrom pracy Autorki, wielkie ukłony. Generalnie sprawa jest wszystkim znana. Tomasz Komenda został niesłusznie skazany i przesiedział 18 lat. Wymiar tzw. sprawiedliwości ośmieszył się i pogrążył kompletnie (nazwiska podane do wiadomości). Ireneusz, brutalny człowiek, który w końcu został zatrzymany i osadzony. To wszystko wiadomo. Mnie interesowało jednak, jak...

Wspaniały reportaż, ogrom pracy wykonany przez autorkę, ale także wyjątkowa zdolność opisania różnych spraw i sytuacji, połączenia w całość bez nudy dla czytelnika. Historia mrozi krew żyłach jak najlepszy kryminał, szczególnie kiedy czytelnik przypomni sobie, że to nie fikcja literacka. Głęboko to wszystko zapadło w moją pamięć: Tomasz Komenda - tak skrzywdzony, aż do końca krótkiego życia, bestialstwo sprawców, bezczelność jednego z oskarżonych - notorycznego gwałciciela, bezradność i nieudolność, wymiaru sprawiedliwości, cierpienie rodziców, a przede wszystkim śmierć Małgosi, niewinnej, młodziutkiej dziewczyny, której wołania o pomoc nikt nie słyszał... Straszne to i smutne... Polecam.

Wspaniały reportaż, ogrom pracy wykonany przez autorkę, ale także wyjątkowa zdolność opisania różnych spraw i sytuacji, połączenia w całość bez nudy dla czytelnika. Historia mrozi krew żyłach jak najlepszy kryminał, szczególnie kiedy czytelnik przypomni sobie, że to nie fikcja literacka. Głęboko to wszystko zapadło w moją pamięć: Tomasz Komenda - tak skrzywdzony, aż do...

Nie wiem, czy mam tu wiele do powiedzenia. Wilczyńska bardzo rzetelnie opisuje wyboje, po których przez ponad dwie dekady toczyło się z przerwami śledztwo w sprawie Małgosi – to samo, które większość ludzi kojarzy wyłącznie z niesłusznym oskarżeniem Komendy. On zresztą też zostaje tu uwzględniony, bo nie sposób o tej sprawie pisać, nie wyliczając kolejnych żyć, które pochłonęła: samej Małgosi, jej rodziców, Tomasza oraz jego bliskich. Niemniej, choć myślą przewodnią było skupić się na Małgosi, bo to ona jest tu najważniejsza, jak sama autorka cytuje, zabrakło w tym właśnie Małgosi. Jest imieniem, ciałem za stodołą, nosicielką źle sfotografowanych śladów zębów – ale nigdy osobą. Wilczyńska sama zauważa, że próbowała się czegoś o tej dziewczynie dowiedzieć, ale nie o tym chciał z nią ojciec zmarłej rozmawiać, toteż niekoniecznie mogę ją winić. Po prostu stwierdzić fakt.

Reportaż napisano bardzo dobrze, ale nie ukrywam, że jest frustrujący w lekturze; frustruje czytanie o ludziach, których lata cierpienia zmieniły w paranoików i nie dają sobie pomóc; frustruje czytanie o bezczelnym gwałcicielu kombinującym jak koń pod górkę, którego agresja przebija nawet ze spisanych cytatów; frustruje czytanie o true crime community, głuchej na logikę, bo za bardzo się wczuli w rolę szeryfów z internetu. Przede wszystkim jednak frustruje, że nigdy nie dowiemy się, co naprawdę miało miejsce od początku do końca; czy Małgosia otrzymała pełnię należnej jej sprawiedliwości.

Nie wiem, czy mam tu wiele do powiedzenia. Wilczyńska bardzo rzetelnie opisuje wyboje, po których przez ponad dwie dekady toczyło się z przerwami śledztwo w sprawie Małgosi – to samo, które większość ludzi kojarzy wyłącznie z niesłusznym oskarżeniem Komendy. On zresztą też zostaje tu uwzględniony, bo nie sposób o tej sprawie pisać, nie wyliczając kolejnych żyć, które...

Rzetelny reportaż. Pani Ewa pokazała sprawę z każdej możliwej strony, od rodziny zamordowanej, po skazanych, służby, ekspertów, świadków. Dobrze zarysowała obecny ustrój. Widać że wykonała kawał pracy, przy czym zachowała bezstronność.
Przykre, że tyle lat po tragedii dalej nie ma odpowiedzi.

Rzetelny reportaż. Pani Ewa pokazała sprawę z każdej możliwej strony, od rodziny zamordowanej, po skazanych, służby, ekspertów, świadków. Dobrze zarysowała obecny ustrój. Widać że wykonała kawał pracy, przy czym zachowała bezstronność.
Przykre, że tyle lat po tragedii dalej nie ma odpowiedzi.

Jako reportaż sam w sobie poprawny całkiem.Nic do zarzucenia w sumie pani Ewie. Ćwierćwiecze tej sprawy skompresowane na kilkuset stronach.Dość rzetelnie.Nawet jak dla kogoś kto zna to z innej troszkę perspektywy żyjąc obok całej tej tragedii i tam dorastając.

Jako reportaż sam w sobie poprawny całkiem.Nic do zarzucenia w sumie pani Ewie. Ćwierćwiecze tej sprawy skompresowane na kilkuset stronach.Dość rzetelnie.Nawet jak dla kogoś kto zna to z innej troszkę perspektywy żyjąc obok całej tej tragedii i tam dorastając.

Głosujecie w książkowych plebiscytach? Ja często.
Nie wiem jednak, czy zrobię to w tegorocznej edycji plebiscytu Książka Roku 2023 lubimyczytac.pl, ponieważ wiele z nominowanych książek nie udało mi się przeczytać lub wysłuchać w formie audiobooka, a zostało tylko kilkana dni na oddanie głosu.

“Dziewczyna w czarnej sukience. Historia zbrodni miłoszyckiej” Ewy Wilczyńskiej to reportaż wydany przez Wydawnictwo Agora, nominowany w kategorii debiut.

Opowiada o historii oraz konsekwencjach makabrycznego gwałtu, do którego doszło w noc sylwestrową 31 grudnia 1996 roku. 15-letnia Małgosia bawiła się z koleżankami w dyskotece Alcatraz w Miłoszycach pod Wrocławiem. W pewnej chwili wyszła przed budynek klubu. Kilkanaście godzin później znaleziono ją martwą na prywatnej posesji naprzeciwko dyskoteki, pozostawioną nagą, na siarczystym mrozie, choć jak się okazało błagała o pomoc. Zmarła wskutek wyziębienia i rozległych ran. W tej sprawie oskarżono i niesłusznie skazano Tomasza Komendę, który po 18 latach odbywania kary został oczyszczony z zarzutów i uniewinniony. Niestety niedługo było mu dane cieszyć się życiem na wolności, które nie okazało się bajką. Dwa dni temu, w wieku 46 lat zmarł, przegrywając walkę z nowotworem. Wiadomość o jego śmierci usłyszałam stawiając w recenzji ostatnią kropkę.

Autorka od początku wciąga czytelnika w wydarzenia związane bezpośrednio z zaginięciem i śmiercią dziewczyny. Wykonała kawał reporterskiej pracy latami zbierając materiały, by obiektywnie, z punktu widzenia wielu osób przedstawić fakty dotyczące m.in. prowadzonego śledztwa, próbach dochodzenia prawdy przez rodziców Małgosi, życia Komendy w więzieniu i po wyjściu na wolność, czy też dotyczące nacisków polityków, np. Lecha Kaczyńskiego i Zbigniewa Ziobro, którzy również na tej sprawie zbijali polityczny kapitał. Przedstawia sylwetki oraz życie prawdziwych winnych gwałtu ze szczególnym okrucieństwem i zabójstwa - Ireneusza M. oraz Norberta Basiury, których dopiero po 20 latach aresztowano, mimo że można było ich zatrzymać już kilka dni po dokonaniu zbrodni, gdyby nie zaniedbania Policji i Prokuratury, gdyby nie znikały dowody, świadkowie nie byli zastraszani, a śledczy nie lekceważyli rodziców oraz ich pełnomocniczki mecenas Ewy Szymeckiej, zwracających uwagę na nieścisłości w zeznaniach świadków, w tym wyżej wymienionych skazanych. Dziś wiadomo, że skazanie tych dwóch mężczyzn na 25 i 15 lat (w październiku 2023 r. Sąd Apelacyjny utrzymał wyrok w mocy) więzienia nie kończy sprawy. Prokuratura podkreśla, że ślady zabezpieczone na ubraniu Małgosi należą do przynajmniej trzech osób, dlatego zamierza prowadzić śledztwo, do momentu wyjaśnienia wszystkich możliwości dowodowych i ostatecznego zamknięcia sprawy, tak więc niestety, ani Małgosia, ani jej bliscy wciąż nie mogą zaznać spokoju, bo ból będzie towarzyszył im do końca życia. Bardzo im współczuję. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, przez co od tylu lat przechodzą. Tak naprawdę, ofiarą tego bestialstwa nie była jedynie ta biedna, młoda dziewczyna, choć bez wątpienia była pierwszą i największą. To tragedia, która odcisnęła ogromne piętno na życiu wielu osób, a Wilczyńska pokazuje nam ich emocje, codzienność, próby radzenia sobie z traumą, medialnym szumem, system oraz codziennością. W książce znajdziemy również doniesienia o innych zbrodniach, także wstrząsających, które miały miejsce w tamtym czasie w okolicy Miłoszyc i w kraju. Autorka opowiada też o grupach internetowych detektywów, którzy wykazują duże zainteresowanie zbrodnią miłoszycką, analizują ją i wymieniają się swoimi spostrzeżeniami. Nie wiem, czy jakakolwiek inna zbrodnia aż tak zainteresowała opinię publiczną i tego typu grupy, ale być może to pozwoli doprowadzić śledztwo do końca.

Ta sprawa jest bulwersująca pod wieloma względami. Wywołuje wiele skrajnych emocji, a w obliczu zmian prowadzonych przez odsuniętą od władzy 15 października 2023 r. prawicę szczególnie uwrażliwia nas na to, jak ważna jest rzetelność, zaangażowanie, kompetencje i obiektywizm organów ścigania oraz wymiaru sprawiedliwości. Za ich brak - płacimy wszyscy, a najwięcej ci, którym bezpośrednio rujnuje życie. Reportaż jest naprawdę świetnym reporterskim debiutem, który warto przeczytać, bądź wysłuchać w formie audiobooka, nawet jeśli znało się sprawę zbrodni miłoszyckiej z medialnych doniesień. Polecam

Głosujecie w książkowych plebiscytach? Ja często.
Nie wiem jednak, czy zrobię to w tegorocznej edycji plebiscytu Książka Roku 2023 lubimyczytac.pl, ponieważ wiele z nominowanych książek nie udało mi się przeczytać lub wysłuchać w formie audiobooka, a zostało tylko kilkana dni na oddanie głosu.

“Dziewczyna w czarnej sukience. Historia zbrodni miłoszyckiej” Ewy Wilczyńskiej...