Rok 1945, Szkocja.
Dwudziestokilku letnia Claire Randall wraz z mężem, Frankiem - profesorem, zapalonym historykiem z żyłką do geneaologii, który w szkockich górach stara się odnaleźć swoich przodków. Spędzają razem wakacje, pierwszy raz od czasu wybuchu wojny - kobieta była bowiem pielęgniarką w szpitalu wojskowym.
Clarie - nieco znudzona historycznymi dywagacjami męża i czująca się niezręcznie po tak długiej rozłące, stara się jednak dotrzymywać Frankowi towarzystwa.

Wszystko zmienia się jednak kiedy kobieta, zauroczona celtyckim Kamiennym Kręgiem, dotyka jednej ze skał i przenosi się w czasie... do roku 1743!


Osiemnasty wiek!
Brzmi dość surrealistycznie, prawda?

Claire jednak musi sobie poradzić. Początkowo nieświadoma faktu, iż przeniosła się w czasie, później tym faktem zdruzgotana. Za wszelką cenę próbuje wrócić do swoich czasów, do wieku XX.
Nie jest to jednak takie łatwe.
Na swojej drodze na początku poznaje przodka swojego męża - kapitana Randalla. Uważa on ją za prostytutkę, a z opresji i od niebezpieczeństwa z jego strony ratuje ją grupa szalonych Szkotów. Claire poznaje jednego z nich - Jamiego Frasera - przystojnego, fascynującego mężczyznę. Heroiczny ratunek przeradza się jednak w porwanie. Szkocji zabierają Claire do zamku Leoch i dopiero tam zaczyna się jej prawdziwa przygoda.

Kobieta poznaje celtyckie, osiemnastowieczne zwyczaje, modę i tradycje. Przez wiele tygodni uczestniczy w życiu Leoch i - w końcu - zyskuje sympatię jego mieszkańców.
Odkrywa też, że Szkocja i XVIII wiek naprawdę się jej podobają. Staje na rozdrożu - z jednej strony pragnie wrócić do swoich czasów, do Franka. Z drugiej jednak nieustające przygody, przystojny Szkot w roli towarzysza oraz rozwijająca się kariera uzdrowicielki sprawiają, że chce zostać.

Claire Randall nie jest bohaterką idealną. Jest niepoprawna, przeklina i zbyt swobodnie się wypowiada. Mówi to, co myśli i dopiero po fakcie myśli o konsekwencjach. Ma mimo to też wiele cech pozytywnych - jest czuła, ciepła i budzi w czytelniku sympatię. Nieco komiczna narracja pierwszoosobowa sprawia, że po przeczytaniu tej 700-stronicowej powieści czuje się, jakby Claire znało się od dawna. Jakby była żywą osobą. Jakby była naszą zabawną, przesympatyczną, nieco roztrzepaną przyjaciółką, z którą wyjdziemy po południu na kawę.
Ukazanie Claire Randall w tak natruralny sposób sprawia, że książkę czyta się łatwo, przyjemnie. Narracja idealna.

Diana Gabaldon w mistrzowski wręcz sposób połączyła ze sobą wiele gatunków literackich, tworząc niesamowitą powieść. "Obca" to powieść przygodowa. Ale także romans. Jest i nieco fantastyki (do której trzeba zaliczyć przecież sam fakt przeniesienia w czasie), ale także wiele z powieści historycznej - Gabaldon opiera się na historycznych faktach, doskonale i ciekawie opisuje osiemnastowieczną Szkocję i wprowadza czytelnika w ten okres. "Obca" jako powieść, którą można przypisać do tak wielu gatunków wcale jednak na tym nie traci! Wręcz przeciwnie! To sprawia, że książka staje się jeszcze bardziej ciekawa - dotyka bowiem wielu wątków, a pani Gabaldon w przyjazny dla oka sposób i z literacką gracją, bez przynudzania - interesująco zamyka je wszystkie.

"Obca" jest więc powieścią, którą z czystym sumieniem mogę polecić każdemu. Idealnie nadaje się do poczytania na długie, zimowe wieczory, ale także jest książką, nad którą trzeba pomyśleć i wyciągnąć z niej to, co najważniejsze. I niech nie zwiedzie Was napomnienie o wątku miłosnym - "Obca" nie ma w sobie nic w typowego romansu, a sceny miłości sprawiają, że książkę czyta się z rumieńcami na twarzy!

Recenzja również na: www.im-bookwarm.blogspot.com

Rok 1945, Szkocja.
Dwudziestokilku letnia Claire Randall wraz z mężem, Frankiem - profesorem, zapalonym historykiem z żyłką do geneaologii, który w szkockich górach stara się odnaleźć swoich przodków. Spędzają razem wakacje, pierwszy raz od czasu wybuchu wojny - kobieta była bowiem pielęgniarką w szpitalu wojskowym.
Clarie - nieco znudzona historycznymi dywagacjami męża i...