W filmie „Ściśle tajne” spółki Zucker-Abrahams-Zucker jest taka scena: trwa bijatyka między Francuzami i Niemcami; wpada Francuz z karabinem, puszcza na oślep serię w kłębowisko mięśniaków, po czym okazuje się, że zastrzelił wszystkich Niemców i ani jednego Francuza. Ta scena byłaby doskonałą recenzją „Szklanych ksiąg porywaczy snów”.

Inne skojarzenie filmowe: „Świat Dzikiego Zachodu” z Yulem Brynnerem. Był tam park rozrywki (rzecz dzieje się w przyszłości), w którym zabawę w western realizowano za pomocą robotów i specjalnych rewolwerów, które miały taki czujnik, że jak strzelały do robota, to naprawdę, a jak do człowieka, to na niby. Różnica jest taka, że w „Świecie Dzikiego Zachodu” ta prosta recepta zawiodła, a u Dahlquista sprawdza się doskonale.

Fabuła jest zbudowana według schematu: idą, trafiają na rozwidlenie, spotykają losowo zestawioną grupę wrogów, chowają się i podsłuchują lub nie chowają się i mordują (vipów byle jak, szaraczków solidnie), uciekają, idą, trafiają na rozwidlenie, spotykają losowo zestawioną grupę wrogów...

Ostatnie 50 stron autor przeznaczył na wyjaśnienia (które po siedmiuset wcześniejszych stronach jatek i morderstw nikogo już chyba nie interesują). W ograniczonej przestrzeni skupił znów grono osób specjalnie wybranych na tę szkolną akademię, w której każdy uczeń musi dostać kawałek wierszyka do wyrecytowania (kto się nie załapał, został zamordowany wcześniej). W międzyczasie wszyscy wszystkich zabijają, ale zabici wstają i znów recytują lub zabijają.

No i to właściwie już wszystko, o co w tej książce chodzi.

W filmie „Ściśle tajne” spółki Zucker-Abrahams-Zucker jest taka scena: trwa bijatyka między Francuzami i Niemcami; wpada Francuz z karabinem, puszcza na oślep serię w kłębowisko mięśniaków, po czym okazuje się, że zastrzelił wszystkich Niemców i ani jednego Francuza. Ta scena byłaby doskonałą recenzją „Szklanych ksiąg porywaczy snów”.

Inne skojarzenie filmowe: „Świat...