"Zabiję Cię", "Kopiesz pod sobą grób".

Ile razy słyszeliście te słowa? Ile razy wypowiedzieliście je w złości? Książka Krystyny Rożnowskiej idealnie ukazuje, że czasem te słowa mogą mieć pokrycie w czynach.

"Każdy może zabić" to kilkanaście historii ludzi skazanych za morderstwo z paragrafu 148 kodeksu karnego. Książka jest posegregowana. Zaczynamy na młodocianych przestępcach, którzy swoje zbrodnie popełnili w przypływie chwil a kończymy na zabójcy na zlecenie. Krócej, tym dalej w las tym poważniej się robi. Opisy są lekkie - jeżeli mogę tam powiedzieć w tym kontekście. Nie ma tu zbędnych zapychaczy a wszystko jest napisane prostym językiem. Autorka skupia się na ludziach i wyciąga z rozmów z nimi jak najwięcej. Więźniowie opowiadają o wszystkim. Swoich rodzinach, historiach, dzieciństwie, marzeniach, ale też o tym jak obecnie wygląda system więziennictwa w Polsce. Na końcu mamy posłowie napisane przez psychologa Jana Gołębiowskiego odpowiada on na pytanie, czy każdy może zabić i świetnie podsumowuje w ten sposób całą książkę.

Bezsprzecznie jest to wartościowa lektura dla zafascynowanych polskim więziennictwem, prawem i umysłem morderców.

Zdecydowanie polecam

"Zabiję Cię", "Kopiesz pod sobą grób".

Ile razy słyszeliście te słowa? Ile razy wypowiedzieliście je w złości? Książka Krystyny Rożnowskiej idealnie ukazuje, że czasem te słowa mogą mieć pokrycie w czynach.

"Każdy może zabić" to kilkanaście historii ludzi skazanych za morderstwo z paragrafu 148 kodeksu karnego. Książka jest posegregowana. Zaczynamy na młodocianych...

Czytałam dość sporo książek z wywiadami więźniów i o więziennictwie ta jest najnudniejsza ze wszystkich.
Niektóre jednak wywiady potrafią wzbudzić skrajne emocje zwłaszcza te z mordercami i gwałcicielami dzieci którzy mówią, że nie pamiętają jak do tego doszło, że tak wyszło, mówią że nie są pedofilami chodź lekarz ich tak zdiagnozował. Osobiście mam ochotę rwać kartki bo to były dzieci niewinne dzieci pozbawione życia.
Również to samo tyczy się osadzonych psychicznie chorych co dopuścili się morderstw dzieci i kobiet dla nekrofili.

Czytałam dość sporo książek z wywiadami więźniów i o więziennictwie ta jest najnudniejsza ze wszystkich.
Niektóre jednak wywiady potrafią wzbudzić skrajne emocje zwłaszcza te z mordercami i gwałcicielami dzieci którzy mówią, że nie pamiętają jak do tego doszło, że tak wyszło, mówią że nie są pedofilami chodź lekarz ich tak zdiagnozował. Osobiście mam ochotę rwać kartki bo...

Ciekawa, choć nietypowa lektura, będąca zbiorem rozmów z polskimi osadzonymi, w różnym wieku, skazanych za różne przestępstwa. Większość książki jest napisana w podobny sposób - Każdy rozdział to osobny wywiad z osadzonym, autorka nie dodaje nic od siebie, jest to jedynie czysta rozmowa. Wyjątkiem jest tutaj zakończenie, którym to Autorka dochodzi końcowo do głosu i wyciąga ogólne wnioski z przytoczonych na przestrzeni lektury rozmów.

Na pochwałę zasługuje tutaj wspomniane wyżej zakończenie - omawiane jest nie tylko morderstwo i jego przyczyny, ale i także funkcjonowanie prawa karnego Polsce, wpływ więzienia na życie człowieka, czy sposoby zwalczania zdemoralizowania wśród młodzieży. Są to tematy niewątpliwie ciekawe i zasługujące na ich omawianie, więc podjęcie ich przez Autorkę należy jak najbardziej rozumieć jako plus.

Na minus natomiast zasługuje schematyczność Autorki - Niemal calą lektura jest napisana w identyczny sposób, przez co część czytelników, pomimo zainteresowania tematem może odczuć znużenie. Ponad to, mimo bardzo dobrego zakończenia Autorka nie wyciąga wniosków z każdej sprawy osobno, co pozostawia u mnie pewien niedosyt, oraz sprawia, że poza paroma wyjątkami większość przeczytanych przeze mnie spraw szybko umyka mi z pamięci.

Nie zmienia to jednak faktu, że zdecydowanie nie jest to zła książka - Osobiście mógłbym polecić ją każdemu, nie tylko osobie zainteresowanej tematem. Nie mogę jednak stwierdzić, że jest to pozycja zapadająca w pamięć - Wyjątkiem ratującym całość jest tutaj dobre zakończenie.

Ciekawa, choć nietypowa lektura, będąca zbiorem rozmów z polskimi osadzonymi, w różnym wieku, skazanych za różne przestępstwa. Większość książki jest napisana w podobny sposób - Każdy rozdział to osobny wywiad z osadzonym, autorka nie dodaje nic od siebie, jest to jedynie czysta rozmowa. Wyjątkiem jest tutaj zakończenie, którym to Autorka dochodzi końcowo do głosu i wyciąga...

"Bywa, że kochamy źle, ale miłość jest niezbędna" - to jedna z nielicznych mądrości, jakie płyną z tej książki i nie jest ona zasługą pani Rożnowskiej.

Czytając tę książkę nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jest ona totalnie zmarnowanym potencjałem. Pani Rożnowska zdaje się nie mieć pojęcia o tym, co robi, o czym mówi i w jakiej tematyce osadza swoją książkę. Zdanie "Tak ich nazywają - osadzeni" sprawiło, że ryknęłam śmiechem na pół bloku. No niesamowite pani Rożnowska, niesamowite.

Poza tym, rozumiem koncepcję oddania głosu OSADZONYM, poznania historii z ich punktu widzenia, ale zabrakło mi pytań, które coś wnoszą. Pomijając, że część historii wydawała się za krótka i o niczym. Może trzeba było zrobić więcej nagrań? Może zmniejszyć liczbę historii poszerzając te najciekawsze? Poza tym, mi brakowało momentami konfrontacji z aktami. Nie mówię, że musimy od razu konfrontować więźnia z jego papierami, ale może gdzieś na wyprowadzeniu autorka może jednak powinna postawić tę kropkę nad "i" mówiąc nam, jak było faktycznie. Warto także zwrócić uwagę na to, że z jednej strony pani Rożnowska zaznaczyła, że nie czytała akt konkretnej sprawy, żeby się nie nastawiać, co ja odebrałam raczej jako stwierdzenie, że w ogóle nie czyta akt swoich rozmówców i to się niejako pokrywa z jej zachowaniem; Poza jednym przypadkiem. Poza przypadkiem mężczyzny, który zabił dziecko na tle seksualnym. Przy okazji tej sprawy odniosłam wrażenie, że autorka zna akta (albo je czytała, albo została ustnie zaznajomiona z faktami) i ma też już określone nastawienie do osadzonego. Jest to dla mnie niekonsekwentne działanie.

Podsumowując, szkoda czasu. Jeśli jednak chcecie się przekonać o tym sami, to plusem jest to, że czyta się tę książkę ekspresowo.

"Bywa, że kochamy źle, ale miłość jest niezbędna" - to jedna z nielicznych mądrości, jakie płyną z tej książki i nie jest ona zasługą pani Rożnowskiej.

Czytając tę książkę nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jest ona totalnie zmarnowanym potencjałem. Pani Rożnowska zdaje się nie mieć pojęcia o tym, co robi, o czym mówi i w jakiej tematyce osadza swoją książkę. Zdanie...

Jako czytelnik uwielbiam sięgać po różne książki, choć szczególne miejsce w mojej biblioteczce zajmują kryminały i thrillery, to również literatura faktu jest czymś, co bardzo chętnie czytam. Co prawda nie każda książka w tym gatunku mi się podoba, bo jednak lubię, jeśli autor zagłębia się bardzo mocno w daną tematykę, a co za tym idzie, może się okazać, że jedna książka to za mało, to jednak ciekawostki, jakie można w nich znaleźć są niesamowicie ciekawe. I w ten sposób w moje ręce trafiła "Każdy może zabić", a moja nadzieja na to, że w środku znajdę choćby studium ludzkiej psychiki była ogromna. Czy znalazłam w niej to, czego szukałam?

W tej książce otrzymujemy opowieści osób, które zostały skazane. I padają pytania, na które każdy czytelnik będzie próbował sobie odpowiedzieć, a mianowicie czy potrafiłby zabić, czy potrafiłby rozpoznać mordercę? To może być codziennie mijany sąsiad, prawda? Osiemnaście osób opowiedziało o tym dlaczego zabijamy, a odpowiedź na to pytanie wcale nie jest taka prosta. Do więzień nie trafiają tylko psychopaci, ale także osoby, które pozbawiły życia poprzez ogromne emocje, z którymi być może sobie nie radzili, a niektórzy chcąc zdobyć pieniądze. No bo, tak szczerze, nie słyszeliście nigdy o tym, że napadnięto jakąś osobę tylko po to, żeby ukraść jej portfel? I co, jeśli taka osoba zacznie walczyć, a rabuś ją chcący lub niechcący po prostu zabije?

Ludzie, którzy się wypowiedzieli w tym temacie potrafią zaskoczyć, ale zdecydowanie zmuszają również do zastanowienia się nad tym, czy osoba, która została skazana i dosiaduje wyrok jest zła, jest psychopatą i czy zabiłaby z premedytacją kolejny raz? To często przecież nie są seryjni mordercy.

I jak fascynują mnie wywiady z właśnie seryjniakami, którzy często są obrzydliwie pewni siebie, a przy tym nie czują żadnej skruchy, tak osoba, która zabiła np. gwałciciela już w głowie stawia znaki zapytania. Człowiek się zastanawia czy traktować ją jako zło, choć bardziej oczywistym jest zdecydowanie czy słusznie odbywa karę pozbawienia wolności.

Ta książka jest takim właśnie jednym wielkim znakiem zapytania, za którym kryje się mnóstwo niewiadomych, powoduje też, że odczuwa się pewnego rodzaju niepewność, co do własnych poglądów. To jak z karą śmierci, jedni będą przeciwni, inni będą za, a trafią się takie osoby, które wcale by takiej kary nie wprowadziły dopóki nie zobaczą do czego zdolny jest człowiek na własne oczy.

Ciekawy pomysł na reportaż, choć zabrakło mi zgłębienia dokładniej tematu. Mi osobiście nie wystarczają same rozmowy czy wywiady, chciałabym by autorka trochę bardziej weszła w ten świat więzienia, mordowania, psychologii, a tu trochę tego za mało. Mimo to, jest to książka, którą będę polecać osobom, które chciałyby poznać historie osób skazanych z artykułu 148 kodeksu karnego...

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Mando.

Jako czytelnik uwielbiam sięgać po różne książki, choć szczególne miejsce w mojej biblioteczce zajmują kryminały i thrillery, to również literatura faktu jest czymś, co bardzo chętnie czytam. Co prawda nie każda książka w tym gatunku mi się podoba, bo jednak lubię, jeśli autor zagłębia się bardzo mocno w daną tematykę, a co za tym idzie, może się okazać, że jedna książka to...

Zaskakująco amatorska książka. Niektóre wywiady całkiem ciekawe, reszta przeprowadzona bez ładu i składu. Brakowało mi przyciśnięcia niektórych z rozmówców, jednak rozumiem, że kontakty z mordercami prawdopodobnie budzą niepokój.
Brakuje głębszych wniosków, które można by wyciągnąć z rozmów. Podsumowanie przypomina esej napisany przez licealistę, którego źródłem była przede wszystkim wikipedia.
Książka prawdopodobnie powstała na fali obecnego zainteresowania true crime. Niestety brakuje jej głębi, którą można znaleźć chociażby w (darmowych) podcastach.

Zaskakująco amatorska książka. Niektóre wywiady całkiem ciekawe, reszta przeprowadzona bez ładu i składu. Brakowało mi przyciśnięcia niektórych z rozmówców, jednak rozumiem, że kontakty z mordercami prawdopodobnie budzą niepokój.
Brakuje głębszych wniosków, które można by wyciągnąć z rozmów. Podsumowanie przypomina esej napisany przez licealistę, którego źródłem była...

Formuła książki jest nużąca, wywiady niewiele się od siebie różnią, sprawiają wrażenie przypadkowo dobranych. Na mające spinać je pytanie "Dlaczego ludzie popełniają morderstwa?" również brak satysfakcjonującej odpowiedzi. Autorka wydaje się podchodzić do swoich rozmówców z pozycji potępienia, ton jej wypowiedzi jest mocno oskarżycielski i moralizatorski. Nie sprawia wrażenia osoby usiłującej zrozumieć swoich rozmówców a jedynie wyciągnąć od nich jak najwięcej szczegółów ich zbrodni.

Formuła książki jest nużąca, wywiady niewiele się od siebie różnią, sprawiają wrażenie przypadkowo dobranych. Na mające spinać je pytanie "Dlaczego ludzie popełniają morderstwa?" również brak satysfakcjonującej odpowiedzi. Autorka wydaje się podchodzić do swoich rozmówców z pozycji potępienia, ton jej wypowiedzi jest mocno oskarżycielski i moralizatorski. Nie sprawia...

Dla osób które chcą zrozumieć motywy ludzi, którzy zdecydowali się zabić.

Poprzez rozmowy z więźniami autorka oprócz motywów pokazuje też:
* ludzki aspekt zabójców
* że rzeczywistość nie jest czarno-biała

Dodatkowo można poznać realia więziennictwa, jak wygląda dzień więźnia, warunki w celi, ich praca czy też wolontariat.

Dla osób które chcą zrozumieć motywy ludzi, którzy zdecydowali się zabić.

Poprzez rozmowy z więźniami autorka oprócz motywów pokazuje też:
* ludzki aspekt zabójców
* że rzeczywistość nie jest czarno-biała

Dodatkowo można poznać realia więziennictwa, jak wygląda dzień więźnia, warunki w celi, ich praca czy też wolontariat.

Jak często sięgasz po reportaże? A może to gatunek, który jest Ci zupełnie obcy? Nie od dzisiaj wiadomo, że zarówno reportaże, jak i historie oparte na prawdziwych wydarzeniach, to gatunek, po który sięgam z największą przyjemnością. Zdaję sobie sprawę z tego, jak to brzmi, ale cóż poradzić na to, że mroczne historie po prostu mnie fascynują.

Czy każdy może zabić? Jakim trzeba być człowiekiem, by dopuścić się zbrodni?

Na te, jak i inne pytania próbowała znaleźć odpowiedź Krystyna Rożnowska. „Każdy może zabić” to zbiór rozmów, jakie przeprowadziła z osiemnastoma osobami, które skazane z paragrafu 148 kodeksu karnego odbywają karę więzienia. Dlaczego zabijamy? Odpowiedź nie jest jednoznaczna. Jedni zabili pod wpływem emocji, inni dla pieniędzy. Każda z tych historii jest inna, każda na swój sposób emocjonująca. Zwierzenia tych osiemnastu osób są poruszające i z pewnością skłaniają do refleksji. Kim są zabójcy? Co kierowało nimi, że dopuścili się tak okrutnych zbrodni? Czy żałują popełnionych czynów? Z pewnością przyczyn zbrodni i postępowania zabójców trzeba szukać w doświadczeniach życiowych, poczynając od dzieciństwa. Większość osadzonych, z którymi rozmawiała Krystyna Rożnowska, pochodziło z domów, w których brak było miłości i właściwych relacji rodzinnych, niemal każdemu z nich od najmłodszych lat towarzyszył alkohol, pili rodzice, a z czasem oni sami sięgali po używki. Jedno jest pewno, zabójstwo to nie tylko ogromna tragedia dla rodziny ofiar, ale także dla zabójcy i jego bliskich.

„Każdy może zabić” – powiedział profesor Józef Krzysztof Gierowski – „Każdy może się kiedyś znaleźć w takiej sytuacji, że naruszy porządek prawny przez zachowanie, który można zakwalifikować jako zabójstwo”.

Jak często sięgasz po reportaże? A może to gatunek, który jest Ci zupełnie obcy? Nie od dzisiaj wiadomo, że zarówno reportaże, jak i historie oparte na prawdziwych wydarzeniach, to gatunek, po który sięgam z największą przyjemnością. Zdaję sobie sprawę z tego, jak to brzmi, ale cóż poradzić na to, że mroczne historie po prostu mnie fascynują.

Czy każdy może zabić? Jakim...

Nawet ciekawa.
Puenta to ograniczajmy alkohol, jeśli nie umiemy pić.
Alkohol jest dla mądrych ludzi.
I dbajmy o bliskich, oraz by nasze dziecko mogło wychowywać się w ciepłym domu pełnym dobrych wzorców, bez patologii.

Nawet ciekawa.
Puenta to ograniczajmy alkohol, jeśli nie umiemy pić.
Alkohol jest dla mądrych ludzi.
I dbajmy o bliskich, oraz by nasze dziecko mogło wychowywać się w ciepłym domu pełnym dobrych wzorców, bez patologii.