Postać Kępińskiego fascynująca. Niestety styl książki bardzo słaby, czułam się jakbym czytała streszczenie listów, innych biografii napisane przez ucznia szkoły podstawowej.

Postać Kępińskiego fascynująca. Niestety styl książki bardzo słaby, czułam się jakbym czytała streszczenie listów, innych biografii napisane przez ucznia szkoły podstawowej.

Jeśli ktoś nie zna Antoniego Kępińskiego, to na wstępne zapoznanie książka jest dobra. Chociaż pozostawia niedosyt. Niektóre fragmenty mogłyby być lepiej dopracowane (szczególnie te omawiające poszczególne książki Kępińskiego). Wprowadzenie w biografię i działalność tego wybitnego psychiatry, a nade wszystko człowieka dobrego dla ludzi potrzebujących pomocy, nie przytłacza nadmiarem szczegółów, dlatego czyta się lekko i z zainteresowaniem.

Jeśli ktoś nie zna Antoniego Kępińskiego, to na wstępne zapoznanie książka jest dobra. Chociaż pozostawia niedosyt. Niektóre fragmenty mogłyby być lepiej dopracowane (szczególnie te omawiające poszczególne książki Kępińskiego). Wprowadzenie w biografię i działalność tego wybitnego psychiatry, a nade wszystko człowieka dobrego dla ludzi potrzebujących pomocy, nie przytłacza...

Człowiek- legenda.

Zastanawiam się, czy publikację liczącą zaledwie 264 strony można nazywać biografią. I jakim cudem dziennikarka poniosła klęskę?

Antoni Kępiński wybitny psychiatra i filozof, który ukształtował spojrzenie na nieodzowną dziedzinę medycyny jaką jest psychiatria. Bohater dywagacji Krystyny Rożnowskiej był pionierem i propagatorem psychoterapii grupowej i indywidualnej. Eklektyk, postać dużego formatu o wszechstronnych zainteresowaniach. Autor ponad 140 prac, w tym m.in. Psychopatie, Lęk. Uczestniczył w programie leczenia osób więzionych w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.

''Geniusz, dla którego najważniejszy był człowiek''.

Dzieje lekarza są porywające i dostarczające materiału na porządną i solidną biografię. Nie rozumiem więc, dlaczego zmarnowano taki potencjał.
Ten wie o człowieku więcej niż Freud, Heidegger, ks. prof. Józef Tischner.

Antoni Kępiński dystansował się od hipokrytów, rozmów o niczym, towarzyską paplaniną.

Nie cierpi obłudy, sztywności , konferencji organizowanych po to, by szermujący tak zwanymi złotymi myślami mogli się popisać.

Publicystka przynudza, posiada skąpą wiedzę na temat psychiatry. Nie pofatygowała się, aby zebrać więcej informacji, nie rozmawia z nikim na jego temat. Autorka nie wykazuje zbytniego zainteresowania prekursorem psychoterapii.

Czy Kępiński przeszedł w życiu epizod psychotyczny? [A.K.] Wyraża się tym, że (..) wyprzedzał epokę.

Krystyna Rożnowska nie wnika w szczegóły, jest powierzchowna. Treść zawiera dużo ogólników, nie wnoszących nic nowego. Zastanawiam się skąd czerpała wiedzę na temat Antoniego Kępińskiego, chyba z Wikipedii. Wprowadza pewne wątki, ale ich nie rozwija. Szkoda.

Ocena:3/5.

Człowiek- legenda.

Zastanawiam się, czy publikację liczącą zaledwie 264 strony można nazywać biografią. I jakim cudem dziennikarka poniosła klęskę?

Antoni Kępiński wybitny psychiatra i filozof, który ukształtował spojrzenie na nieodzowną dziedzinę medycyny jaką jest psychiatria. Bohater dywagacji Krystyny Rożnowskiej był pionierem i propagatorem psychoterapii grupowej i...

Pierwsza część książki, mówiąca o życiu i doswiadczeniach Antoniego Kępinskiego jest bardzo ciekawa. Natomiast po mniej więcej 2/3 objętości wkradają się powtórzenia, streszczenia bądź opisy książek słynnego psychiatry; ekstrakt z jego poglądów w stylu "co poeta miał na mysli"...

150 stron zamiast 250 i byłoby znakomicie (końcówka przekartkowana).

Osobiście wolę sięgnąć do źródeł czyli po książki autorstwa bohatera tejże opowieści.

Pierwsza część książki, mówiąca o życiu i doswiadczeniach Antoniego Kępinskiego jest bardzo ciekawa. Natomiast po mniej więcej 2/3 objętości wkradają się powtórzenia, streszczenia bądź opisy książek słynnego psychiatry; ekstrakt z jego poglądów w stylu "co poeta miał na mysli"...

150 stron zamiast 250 i byłoby znakomicie (końcówka przekartkowana).

Osobiście wolę ...

Nawet nie wiedziałam, że Kępiński miał tak dramatyczne epizody w swoim życiu. Autorce udało się bardzo ciekawie powiązać te wątki biograficzne z jego książkami, w których zawarł idee psychiatrii aksjologicznej.

Nawet nie wiedziałam, że Kępiński miał tak dramatyczne epizody w swoim życiu. Autorce udało się bardzo ciekawie powiązać te wątki biograficzne z jego książkami, w których zawarł idee psychiatrii aksjologicznej.

Bardzo dobrze się czyta. Polecam.

Bardzo dobrze się czyta. Polecam.

Na postać Antoniego Kępińskiego trafiłam przy okazji jednego z kursów internetowych. Cytat z jego książki pt. "Malancholia" : "... smutek jest dolą człowieka" bardzo mnie zaciekawił.:) Zanim jednak sięgnę po dzieła typu "Melancholia", chciałam poznać bliżej postać ich autora.
Co z tego wyszło? Ano "odkryłam" kolejną postać w polskim humanizmie, dzięki której słowo "człowiek" odzyskuje swoją wartość.
Genialny psychiatra, człowiek z ciekawym życiorysem, totalnie zafascynowany człowiekiem, lekarz wysoko windujący standardy podejścia do pacjenta.
Sama konstrukcja tej krótkiej bografii nie robi szczególnego wrażenia, ale osoba Antoniego Kępińskiego broni się sama. Na tyle, że pozycja "połknięta" (czyt.: przeczytana) w jeden wieczór.
Polecam.:)

Na postać Antoniego Kępińskiego trafiłam przy okazji jednego z kursów internetowych. Cytat z jego książki pt. "Malancholia" : "... smutek jest dolą człowieka" bardzo mnie zaciekawił.:) Zanim jednak sięgnę po dzieła typu "Melancholia", chciałam poznać bliżej postać ich autora.
Co z tego wyszło? Ano "odkryłam" kolejną postać w polskim humanizmie, dzięki której słowo...

Wspaniale, że wciąż pisze się (i pamięta) o Kępińskim, szkoda tylko, że tak fatalnie - nudna, banalna i naiwna biografia. Bardzo krzywdząca dla Profesora, jego geniuszu, charyzmy i wyjątkowości.

Wspaniale, że wciąż pisze się (i pamięta) o Kępińskim, szkoda tylko, że tak fatalnie - nudna, banalna i naiwna biografia. Bardzo krzywdząca dla Profesora, jego geniuszu, charyzmy i wyjątkowości.

Jak można tak przynudzać na temat tak interesującego człowieka? Chyba że Antoni Kępiński też był nudny, ale tego się z książki nie dowiemy. Bardzo mało szczegółów i pogłębionych refleksji daje nam autorka. Pisze o jakiejś chorobie w dzieciństwie jedno zdanie, o nerwicy z okresu młodości, którą wspomina Kępiński w liście do rodziców, ale autorka nie rozwija tematu. Dlaczego? Pytań jest wiele. Dlaczego matka była przeciwna małżeństwu syna? Dlaczego nie mieli dzieci? Jak była jego żona? Nic absolutnie o tym nie wiadomo oprócz standardowych ogólników jak z wypracowania licealisty: dobra, dobrze wychowana, kulturalna.... o matko! Grzeczniutkie uwagi o samym Kępińskim, człowiek z marmuru jakiś chyba, zbudowany z cnót samych. Nie ma w książce ani jednego zdjęcia (oprócz okładki),co jest wielkim minusem. Autorka nie zadała sobie chyba trudu przeprowadzenia z nikim wywiadu na temat Kępińskiego. Żadnych kontrowersji (ok, jakieś minimalne są przytaczane przez ludzi znających Kępińskiego, którzy wypowiadają się na końcu książki),ale są to jedynie zajawki wymagające rozwinięcia. W sumie - bardzo zła biografia, przeczytałam tylko dlatego, że lubię książki Kępińskiego. Strata czasu i pieniędzy. Tego samego bym się dowiedziała z internetu.

Jak można tak przynudzać na temat tak interesującego człowieka? Chyba że Antoni Kępiński też był nudny, ale tego się z książki nie dowiemy. Bardzo mało szczegółów i pogłębionych refleksji daje nam autorka. Pisze o jakiejś chorobie w dzieciństwie jedno zdanie, o nerwicy z okresu młodości, którą wspomina Kępiński w liście do rodziców, ale autorka nie rozwija tematu. Dlaczego?...