Mam nieodparte wrażenie, że w moim przypadku worek z powieściami Agnieszki Lingas-Łoniewskiej właśnie się rozwiązał, a ja wpadłam w totalne uzależnienie, od którego nie mam najmniejszego zamiaru się uwolnić. Czytanie książek tej Autorki to dla mnie czysta przyjemność.

Dzisiaj proponuję Wam powieść, która na rynku wydawniczym pobiła już wszelkie rekordy popularności, jednak w moje ręce trafiła stosunkowo niedawno. Przy poprzedniej recenzji pisałam, że są tacy pisarze/pisarki, w których przypadku jestem pewna, iż na ich książkach się nie zawiodę. Bez wątpienia w tej grupie znajduje się także Agnieszka Lingas-Łoniewska.

Tematyka wojskowa nie jest mi obca, gdyż na co dzień mam styczność z tym specyficznym środowiskiem. Dlatego też ta powieść jest dla mnie szczególna, ponieważ przywołuje u mnie nie tylko piękne wspomnienia, ale także pozwala zrozumieć wiele istotnych spraw.

Bez przebaczenia to historia miłości Pauliny Litwiak i Piotra Sadowskiego. W momencie, gdy poznajemy bohaterów, ona właśnie kończy liceum, zaś on jest tuż po studiach. Paulina to artystyczna dusza, która marzy o studiach na ASP. Dziewczyna pięknie rysuje. Specjalizuje się głównie w portretowaniu ludzi. Jej świat właśnie legł w gruzach. W wypadku samochodowym straciła matkę i trzyletniego braciszka. Obydwoje wraz z ojczymem Pauliny jechali na jedną ze swoich weekendowych wycieczek. W tej sytuacji dziewczyna musi zamieszkać z ojcem, którego nie widziała od lat. Generał Adam Latkowski praktycznie siłą zabiera ją do miasta oddalonego o czterysta kilometrów od tego, w którym spędziła dzieciństwo i lata dorastania. Paula z dnia na dzień musi zaakceptować rzeczywistość zgoła odmienną od tej, do której była przyzwyczajona. Nie jest łatwo, zważywszy że ojciec tak naprawdę jej nie akceptuje i wcale się z tym nie kryje. Początkowo Paulina buntuje się, ale w końcu daje za wygraną, zaciska zęby i bez słowa skargi wykonuje rozkazy ojca, niczym w wojsku. Prawdę powiedziawszy, generał Latkowski wprowadził w swoim domu atmosferę identyczną do tej, która panuje w jego jednostce. Ułożył nie tylko harmonogram zadań do wykonania dla poszczególnych domowników, ale nawet wprowadził godziny wydawania posiłków jak w żołnierskiej kantynie. Nie dość, że dziewczyna została zmuszona do zamieszkania w wojskowej dzielnicy, to w dodatku we własnym domu musi zachowywać się jak żołnierz na służbie. Nic dziwnego, że po pewnym czasie kolor zielony budzi w niej obrzydzenie. W jej nowym domu „normalnym” wydaje się być jedynie jej młodszy przyrodni brat, Jakub, z którym dziewczyna bardzo szybko łapie kontakt.

Styl bycia osiemnastoletniej Pauliny od samego początku nie podoba się generałowi Latkowskiemu. Dziewczyna posiada specyficzny sposób ubierania się. Uwielbia wszystko, co czarne i błyszczące. Nie szczędzi na kolczykach i pierścionkach. Słucha ciężkiej muzyki. Pewnego dnia ojciec stwierdza, że wygląda jak dworcowa narkomanka. Generał Latkowski nie akceptuje niczego, co ma jakikolwiek związek z jego córką. Nie podoba mu się jej zamiłowanie do rysunku i planów na przyszłość. Zupełnie nie liczy się z jej zdaniem. Zawsze stawia ją przed faktem, który Paula musi zaakceptować.

Jednak dziewczyna to nie tylko zbuntowana nastolatka. To przede wszystkim bardzo wrażliwa młoda kobieta skrywająca na dnie swej udręczonej duszy pewną tajemnicę, z którą za nic nie może sobie poradzić. Czym w takim razie jest owa tajemnica, która nie daje dziewczynie spokoju, wywołując nocne koszmary?

"(…) niemożliwe było to, aby kiedykolwiek komukolwiek powiedziała o tym, co wydarzyło się w przeddzień wypadku jej matki i braciszka. Była pewna, pewna jak niczego innego na świecie, że gdyby wtedy powiedziała o tym mamie, najbliższe jej osoby nadal by żyły. A teraz leżą na cmentarzu, a ona musi mieszkać w tym obcym, nienawidzącym ją domu. Ale tak właśnie musiało być. To jej kara, to jej własna pokuta, którą będzie odbywać do końca swoich dni, bo… nigdy nie będzie w stanie sobie wybaczyć. Nigdy nie uzyska też przebaczenia od tych, którzy mogliby jej to ofiarować. A ona sama… sama tego przebaczenia sobie tym bardziej nie udzieli."*

W życiu Pauliny wszystko diametralnie się zmienia, kiedy pewnego dnia w bibliotece zupełnie przypadkowo poznaje przystojnego młodego mężczyznę z dołeczkami w policzkach, które uwidaczniają się w momencie, gdy się uśmiecha. Tym mężczyzną jest Piotr Sadowski, a właściwie podporucznik Piotr Sadowski, czyli innymi słowy prawa ręka jej ojca. Choć Paulina jest nim zafascynowana, to jednak fakt, że obiekt jej westchnień jest żołnierzem, wiele zmienia. Dziewczyna broni się przed tym uczuciem, gdyż z powodu ojca ma uraz do armii i tym samym do mundurowych. Lecz Piotr tak łatwo nie odpuszcza. Ich spotkania są coraz częstsze, zaś kiedy zostaje korepetytorem Pauli, ich uczucie wybucha niczym wulkan. Jednak nie wiedzą jeszcze, że zanim odnajdą swoją drogę do szczęścia, będą musieli wiele doświadczyć, aby w efekcie zrozumieć co tak naprawdę jest ważne. Nie wiedzą jeszcze, że los pisze własne scenariusze, na które nie będą mieć wpływu. Ich duma i błędne decyzje przyprawią ich o cierpienie i pozbawią kontaktu na wiele lat.

I tak oto mamy kolejną przepiękną opowieść o miłości autorstwa Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Opowieść, która w świadomości czytelnika pozostawia swój ślad jeszcze przez długi czas po jej przeczytaniu. Tej historii nie da się tak łatwo zapomnieć. Nie da się zapomnieć bólu i cierpienia bohaterów, którzy ostatecznie odnajdują to, czego tak wiele ludzi jest dziś pozbawionych. W tej opowieści czytelnik z pewnością odnajdzie też odpowiedzi na pytania: Czy honor i duma zawsze powinny być tymi wartościami, według których należy postępować? Czy można zaplanować sobie życie? A może lepiej jest odrzucić te wartości i skupić się na tym, co naprawdę ważne, czyli na drugim człowieku i na szczęściu, które dzięki niemu jest nam pisane?

Już po raz kolejny Autorka w moich oczach pokazała klasę jako pisarka. Stworzyła bohaterów, którzy w żaden sposób nie są fikcyjni. Oni naprawdę żyją, choć jedynie na kartach powieści. Ich postępowanie jest tak bliskie nam, współczesnym czytelnikom. Autorka, kreując postać Pauliny Litwiak pokazała, jak los i doświadczenia życiowe potrafią zmienić człowieka. Ta dziewczyna ze zwykłej nastolatki w obliczu tragedii zmuszona jest stać się dorosłą z dnia na dzień. Z jednej strony buntuje się, lecz z drugiej myśli jak osoba dojrzała, a jej wrażliwość można odczuć namacalnie.

A co z Piotrem? Niby twardy, a niekiedy nawet bardzo porywczy mężczyzna z zasadami, dla którego wojsko to rodzinna tradycja, a który gotowy jest pociągnąć za spust, jednocześnie nie wstydzi się swoich uczuć, kiedy w grę wchodzi ukochana kobieta. Podobnie rzecz ma się w przypadku generała Latkowskiego. Na pierwszy rzut oka widać w nim klasycznego dyktatora, a jednak czytelnik odkrywa, że gdzieś w głębi serca jest on takim samym człowiekiem jak wszyscy, a jego pozorna nienawiść to tylko maska, z którą łatwiej mu żyć. To życie zrobiło z niego twardego i bezdusznego żołnierza, który widzi jedynie armię i to w niej czuje się najlepiej. Może gdyby jego życie potoczyło się inaczej, nie raniłby tak boleśnie Pauliny i wtedy córka zapamiętałaby go jako kochającego i wyrozumiałego ojca?

Takich pytań i odpowiedzi w tej książce jest wiele i to od czytelnika zależy jak je zinterpretuje. Wydawca na okładce zamieścił takie oto zdanie: Obowiązkowa lektura dla wszystkich wrażliwych. Nie mogę zgodzić się z tym stwierdzeniem do końca. Ta lektura jest obowiązkowa nie tylko dla osób o wrażliwym sercu. Ona jest obowiązkowa dla nas wszystkich. Jest obowiązkowa dla każdego, kto pragnie zastanowić się nad życiem, kto pragnie zrozumieć jego sens, kto pragnie choć na pewien czas przenieść się w świat, gdzie miłość zwycięża wszystko. Bo dla prawdziwej i szczerej miłości nie ma rzeczy niemożliwych i Agnieszka Lingas-Łoniewska właśnie to udowodniła, pisząc Bez przebaczenia.


*A. Lingas-Łoniewska, Bez przebaczenia, Wyd. Novae Res, Gdynia 2010, s. 36.


recenzja pochodzi z: http://krainaczytania.blox.pl

Mam nieodparte wrażenie, że w moim przypadku worek z powieściami Agnieszki Lingas-Łoniewskiej właśnie się rozwiązał, a ja wpadłam w totalne uzależnienie, od którego nie mam najmniejszego zamiaru się uwolnić. Czytanie książek tej Autorki to dla mnie czysta przyjemność.

Dzisiaj proponuję Wam powieść, która na rynku wydawniczym pobiła już wszelkie rekordy popularności,...