Rzeczywiście, sekretów, zdrad i dramatów pod dostatkiem.
Bardzo wyraziści negatywni bohaterowie. Brakowało mi podobnie silnej pozytywnej postaci - dla przeciwwagi. Bo Tytus jak wiadomo...

Przywykłam do tego, że książki pani Agnieszki krzepią i podnoszą na duchu. Ta jednak raczej mnie przygnębiła.
Zastanawiałam się, czy sięgnąć wobec tego po kolejny tom.
Sięgnęłam.

Rzeczywiście, sekretów, zdrad i dramatów pod dostatkiem.
Bardzo wyraziści negatywni bohaterowie. Brakowało mi podobnie silnej pozytywnej postaci - dla przeciwwagi. Bo Tytus jak wiadomo...

Przywykłam do tego, że książki pani Agnieszki krzepią i podnoszą na duchu. Ta jednak raczej mnie przygnębiła.
Zastanawiałam się, czy sięgnąć wobec tego po kolejny tom.
Sięgnęłam.

Bardzo przyjemna książka. Podobały m się zarówno wątki z przeszłości, jak i z teraźniejszości. Odpowiednio stopniuje napięcie.

Bardzo przyjemna książka. Podobały m się zarówno wątki z przeszłości, jak i z teraźniejszości. Odpowiednio stopniuje napięcie.

Wydarzenia w czasie teraźniejszym momentami tak nudziły że miałam ochotę odłożyć tę książkę. Nie wiem czy sięgnę po drugi tom.

Wydarzenia w czasie teraźniejszym momentami tak nudziły że miałam ochotę odłożyć tę książkę. Nie wiem czy sięgnę po drugi tom.

Ależ to się przyjemnie czytało!
Powieści Agnieszki Krawczyk są dowodem, że możliwe jest napisanie dobrej powieści obyczajowej, która nie jest przesłodzona i nie operuje wyświechtanymi motywami i rozwiązaniami. Autorka, która do tej pory pisała powieści z akcją osadzoną we współczesności, tym razem zdecydowała się przenieść część fabuły do czasów, które bardzo lubię i o których sporo wiem- okresu dwudziestolecia międzywojennego. Muszę stwierdzić, że zrobiła to wyjątkowo zgrabnie, a uchwycenie specyficznego klimatu epoki wyszło jej naprawdę dobrze.
Osią fabuły jest tu pałac w Łabonarówce, w którym matka głównej bohaterki Róży postanawia urządzić wielką fetę z okazji urodzin swoich i swojej matki. Wybór miejsca imprezy nie jest przypadkowy, jest to bowiem dawna siedziba ich rodziny, utracona jeszcze przed wojną, a teraz odrestaurowana i przerobiona na hotel. Tak zaczyna się historia, w której młoda marszandka sztuki Róża z determinacją próbuje odkryć tajemnicę przedwojennego dworu, zwanego palais fatale. Kolejne sukcesy w tym prywatnym dochodzeniu powodują, że przenosimy się do lat 30. XX wieku i uczestniczymy w życiu ówczesnych mieszkańców tego majątku: zmanierowanej Matyldy, dla której dom to demonstracja bogactwa, bez którego nie wyobraża sobie życia, jej nastoletniej pasierbicy Adelajdy, uzdolnionej pianistki i wrażliwej dziewczyny, której macocha nie może zdzierżyć, małej Giny, mimowolnej obserwatorki dramatycznych wydarzeń w pałacu i pana Augustyna, właściciela Łabonarówki i bardzo zdolnego przedsiębiorcy, który ożenił się ze zubożałą panną i nie potrafi jej niczego odmówić. Tymczasem ambicją znudzonej i zdemoralizowanej pani domu jest uczynić z Łabonarówki miejsce spotkań artystów, wymiany myśli, ekscentrycznych przyjęć, o których będzie się mówiło w stolicy. Dlatego do pałacu ściągają malarze, poeci, ale i różni pieczeniarze liczący na dobrą zabawę na koszt właścicieli. I właśnie z tego wynikają kłopoty i późniejsze dramaty, o których chce się czegoś dowiedzieć Róża przy pomocy syna hotelarzy. Historia dawnych właścicieli obfituje bowiem w liczne znaki zapytania. Dlaczego pan Augustyn popełnił samobójstwo? Jak zmarła jego żona? Wreszcie- co stało się z młodym poetą Tytusem Wilskim, o którym ślad zupełnie zaginął i jak potoczyły się losy Adelajdy, późniejszej gwiazdy kabaretu w Warszawie?
Bardzo mi się podobało, jak Agnieszka Krawczyk opisała realia życia polskiej arystokracji okresu międzywojnia. Wystrój pałacu, stroje, rauty, przyjęcia, ale także typowe dla tamtych czasów zainteresowanie sztuką, poezją, motoryzacją, czy sportem. I ten dekadencki urok burżuazji, ekscentryczność, nawet snobizm połączone z naiwnym przekonaniem, że taki świat będzie trwał wiecznie, że nic go nie naruszy.
Niestety, akcja kończy się wyjaśnieniem kilku zagadek, ale sporo pozostało jeszcze do wyjaśnienia. Dlatego muszę szybko zdobyć drugi tom tej opowieści, bo naprawdę mnie wciągnęła i czuję przymus dowiedzenia się prawdy o życiu Adelajdy oraz o jej ciotecznej wnuczce Róży.
Książka godna polecenia tym, którzy lubią powieści obyczajowe z akcją rozgrywającą się na dwóch płaszczyznach czasowych. Naprawdę można się zaczytać.

Ależ to się przyjemnie czytało!
Powieści Agnieszki Krawczyk są dowodem, że możliwe jest napisanie dobrej powieści obyczajowej, która nie jest przesłodzona i nie operuje wyświechtanymi motywami i rozwiązaniami. Autorka, która do tej pory pisała powieści z akcją osadzoną we współczesności, tym razem zdecydowała się przenieść część fabuły do czasów, które bardzo lubię i o...

Cytując jedną z czytelniczek - Książka zawiera wszystko to co lubię, czyli opowieść osadzona okresie dwudziestolecia międzywojennego i jednocześnie czasach współczesnych, niewyjaśniona historia z życia pradziadków głównej bohaterki. Niby wszystko jest jak należy, ale zabrakło tego czegoś, co wciąga i nie pozwala oderwać się od lektury. Na tle konkurencji wypada blado, ale jednocześnie mam nadzieję,że druga część będzie lepsza i dlatego jej całkowicie nie przekreślam.

Cytując jedną z czytelniczek - Książka zawiera wszystko to co lubię, czyli opowieść osadzona okresie dwudziestolecia międzywojennego i jednocześnie czasach współczesnych, niewyjaśniona historia z życia pradziadków głównej bohaterki. Niby wszystko jest jak należy, ale zabrakło tego czegoś, co wciąga i nie pozwala oderwać się od lektury. Na tle konkurencji wypada blado, ale...

Bardzo ciekawa, ale czegoś mi zabrakło we współczesnej części historii. Może to czego zabrakło znajdę to w drugim tomie.

Bardzo ciekawa, ale czegoś mi zabrakło we współczesnej części historii. Może to czego zabrakło znajdę to w drugim tomie.

Powieść od samego początku wciągnęła mnie niesamowicie.Już samo to, że jest to okres dwudziestolecia międzywojennego wzbudziło moją ciekawość Lubię ten okres w literaturze.Autorka napisała powieść w dwóch płaszczyznach czasowych co też bardzo lubię.Historia pałacu w Łabonarówce jak i jego mieszkańców budzi wiele emocji.Dorota i Róża chcąc zorganizować jubileusz wynajmują pałac,w którym niegdyś mieszkała babcia Gina i w którym wiele się wydarzyło.Jej wnuczka Róża i syn obecnych właścicieli pałacu próbują rozwikłać tajemnice dawniejszych mieszkańców.Autorka świetnie namalowała obraz towarzystwa wyższych sfer tamtych czasów,imprez i intryg.Współcześni bohaterzy odkrywają to powoli i przypadkowo.Książkę czyta się z dużym zaciekawieniem Ja już czekam na kolejny tom tej historii

Powieść od samego początku wciągnęła mnie niesamowicie.Już samo to, że jest to okres dwudziestolecia międzywojennego wzbudziło moją ciekawość Lubię ten okres w literaturze.Autorka napisała powieść w dwóch płaszczyznach czasowych co też bardzo lubię.Historia pałacu w Łabonarówce jak i jego mieszkańców budzi wiele emocji.Dorota i Róża chcąc zorganizować jubileusz wynajmują...

Lubię od czasu do czasu przeczytać dobrą powieść obyczajową. I choć w ostatnim czasie rzadko po nie sięgam to, w związku z tym, że w mojej biblioteczce zagościła powieść „Kolekcja straconych chwil” autorstwa Agnieszki Krawczyk, postanowiłam w pierwszej kolejności przeczytać pierwszy tom, „Ogród sekretów i zdrad”. Książka ta zbiera bardzo dobre opinie, więc czułam, że i ja nie zawiodę się na tej historii.

Róża, młoda kobieta odnosząca sukcesy jako marszandka sztuki, postanawia zorganizować przyjęcie jubileuszowe z okazji urodzin matki Doroty i babci Giny. Jej wybór pada na pałac w Łabonarówce, dawną siedzibę ich rodu, który skrywa wiele sekretów. Choć wydarzenia sprzed lat uległy zatarciu i zapomnieniu, wciąż oddziałują na losy kolejnych pokoleń.
Jakie historie drzemią w starym przedwojennym dworze zwanym palais fatal?

Wstyd przyznać, ale „Ogród sekretów i zdrad” to było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, czego bardzo żałuję. Pani Agnieszka Krawczyk ma bardzo przyjemny i lekki w odbiorze styl, powieść czytało mi się bardzo dobrze, dosłownie płynęłam po kartach tej historii.
Agnieszka Krawczyk zachwyca nie tylko przepięknym językiem, którym w sposób bardzo realistyczny oddała czasy dwudziestolecia międzywojennego, ale również fabułą powieści, w której głównym motywem są skomplikowane relacje rodzinne. Bohaterowie „Ogrodu sekretów i zdrad” to bardzo charyzmatyczne postaci, których życie toczy się wokół kłamstw i intryg. Chęć poznania ich dalszych losów i odkrycia prawdy, sprawia, że książkę czyta się z ogromnym zaciekawieniem i zaangażowaniem.
Bardzo lubię historie, których fabuła rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych, szczególnie te, w których autor zabiera nas w podróż do tak odległych czasów, jak dwudziestolecie międzywojenne. Agnieszka Krawczyk umiejętnie balansuje pomiędzy teraźniejszością a przeszłością, potrafi zaintrygować czytelnika, tworząc historię wciągającą i zawiłą do tego stopnia, że nie sposób oderwać się od lektury.
„Ogród sekretów i zdrad” to przepiękna i bardzo klimatyczna opowieść, w której dostałam wszystko to, czego czytelnik oczekuję od tego typu historii. Przepełniona mnóstwem tajemnic, intryg, rozgrywająca się w niezwykle urokliwym miejscu saga rodzinna, którą szczerze polecam.

Lubię od czasu do czasu przeczytać dobrą powieść obyczajową. I choć w ostatnim czasie rzadko po nie sięgam to, w związku z tym, że w mojej biblioteczce zagościła powieść „Kolekcja straconych chwil” autorstwa Agnieszki Krawczyk, postanowiłam w pierwszej kolejności przeczytać pierwszy tom, „Ogród sekretów i zdrad”. Książka ta zbiera bardzo dobre opinie, więc czułam, że i ja...

To było moje pierwsze spotkanie z Panią Agnieszką Krawczyk. Bardzo obrazowi bohaterzy i akcje. Choć muszę przyznać, że niektóre postacie mnie drażniły. Od głównej bohaterki - Róży też chyba oczekiwałam większej stanowczości... Ogromne plusy za naprawdę nieprzewidywalne zakończenie. Co chwila obstawiałam inny scenariusz zakończenia, a zakończyło się jeszcze inaczej. Niemniej pierwsza część zachęciła do sięgnięcia po kolejny tom.

To było moje pierwsze spotkanie z Panią Agnieszką Krawczyk. Bardzo obrazowi bohaterzy i akcje. Choć muszę przyznać, że niektóre postacie mnie drażniły. Od głównej bohaterki - Róży też chyba oczekiwałam większej stanowczości... Ogromne plusy za naprawdę nieprzewidywalne zakończenie. Co chwila obstawiałam inny scenariusz zakończenia, a zakończyło się jeszcze inaczej....

Książka długo leżała na półce i czekała, a ja jakoś nie mogłam zacząć. Dwa światy: współczesny i ten z końca lat 20tych ubiegłego wieku.
Jednak historia ta wciąga jak głównych bohaterów historia Ady i Matyldy. Pałac skrywa swoje tajemnice. Róża wnuczka byłych właścicieli i Maks syn obecnych, próbują rozwikłać tę tajemnicę. Co tam się wydarzyło? Jedyny żyjący świadek to babcia Róży, jednak ta ma 95 lat, a gdy te tragiczne wydarzenia miały miejsce była dzieckiem i nie wszystko dobrze pamięta.
Czy to dobry pomysł aby urodziny babci zrobić w pałacu? Cóż biorę się za kolejny tom.

Książka długo leżała na półce i czekała, a ja jakoś nie mogłam zacząć. Dwa światy: współczesny i ten z końca lat 20tych ubiegłego wieku.
Jednak historia ta wciąga jak głównych bohaterów historia Ady i Matyldy. Pałac skrywa swoje tajemnice. Róża wnuczka byłych właścicieli i Maks syn obecnych, próbują rozwikłać tę tajemnicę. Co tam się wydarzyło? Jedyny żyjący świadek to...