Dość szybko się czyta, chociaż książka bardzo przewidywalna. Jeśli chodzi o bohaterów dosyć mocno wkurzający, szczególnie główna bohaterka momentami zachowuje się na poziomie dziecka w piaskownicy.

Dość szybko się czyta, chociaż książka bardzo przewidywalna. Jeśli chodzi o bohaterów dosyć mocno wkurzający, szczególnie główna bohaterka momentami zachowuje się na poziomie dziecka w piaskownicy.

"Puszka Pandory" autorstwa Nataszy Sochy rozpoczyna nowy cykl zatytułowany "Demony przeszłości", w którym dwójka policjantów na nowo rozpatruje zbrodnie sprzed lat.
Na poznański komisariat zgłasza się Nina, która prosi o ponowne zbadanie sprawy sprzed 10 lat. Chodzi o jej zaginionego brata Przemka, po którym ślad zaginął. Chłopak był na imprezie z kolegami z liceum i miał nocować u jednego z nich. Jednak tam nie dotarł. Policja wtedy nie rozwiązała sprawy i młodzieniec się nie odnalazł. Nie został też uznany za zmarłego. Kilku miesięczne dochodzenie oraz ponad dwuletnie poszukiwania rodziców zakończyło się fiaskiem. Powodem całego zamieszania staje się tytułowa "puszka Pandory" czyli pudełko po cukierkach, dokładnie takie samo jakie miał jej brat.
Sprawę wznawia dobra śledcza Klara Adamska z Archiwum X i jej nowy partner z Warszawy Antoni Praszyński. Co odkryją i do czego się dokopią?
Autorka poprzez swój krótki i nieskomplikowany tekst dobrze podkreśliła jak żmudna i trudna jest praca w policji. Dojście do rozwiązania sprawy sprzed lat wymaga wielu poświęceń, w tym wykorzystanie czasy przeznaczonego dla najbliższych.
Owszem jest zagadka i mord w tle, ale dopatrzyłam się wielu elementów obyczaju. "Puszka Pandory" to na pewno nie propozycja dla żadnych wrażeń czytelników.
Książki nie oceniam źle, przeczytałam szybko i z przyjemnością. Nie jest to coś wybitnego, ale idealne na zimowy wieczór.

"Puszka Pandory" autorstwa Nataszy Sochy rozpoczyna nowy cykl zatytułowany "Demony przeszłości", w którym dwójka policjantów na nowo rozpatruje zbrodnie sprzed lat.
Na poznański komisariat zgłasza się Nina, która prosi o ponowne zbadanie sprawy sprzed 10 lat. Chodzi o jej zaginionego brata Przemka, po którym ślad zaginął. Chłopak był na imprezie z kolegami z liceum i miał...

Początkowo byłam bardzo zdziwiona, że Natasza Socha zaczęła pisać historie kryminalne. Po głębszych przemyśleniach doszłam jednak do wniosku, że pisarka tworząca zarówno bajki, obyczaje czy opowiadania dołączone do antologii musi być bardzo utalentowana. Sam warsztat literacki Nataszy Sochy poznałam już dawno temu i wiem, czego mogę się spodziewać. Jej znaki charakterystyczne to sarkazm, cięty język, poruszanie wielu problemów społecznych w bardzo niekonwencjonalny sposób. Czasem jest zabawnie, a czasem łzawo, ale niemal każda historia pasuje do siebie gatunkowo. Ot, takie nowoczesne decorum, gdzie gatunek nie koliduje z dialogami bohaterów.

„Puszka Pandory” to pierwsza część trzytomowego cyklu o nazwie DEMONY PRZESZŁOŚCI. Ważne jest jednak to, że nie musimy sztywno trzymać się chronologii. Jeśli zaczniemy czytać nawet od końca, to nic się nie stanie. To, co jedynie się powtarza, to duet policjantów pracujących w tak zwanym ARCHIWUM X- śledzą oni nierozwiązane sprawy sprzed lat. W każdym z trzech tomów losy policyjnych bohaterów są klarownie przedstawione, a czytelnik nie pogubi się w fabule. To bardzo ważna i cenna dla mnie cecha, gdyż nie każdą książkę można kupić, a nawet cyklicznie wypożyczyć.

W pierwszej części Klarze Adamskiej zmieniono stałą partnerkę w pracy. Wcześniej śledziła ona dawne historie z niejaką Izą. Kobiety mocno się zaprzyjaźniły, a teraz Klara ma pracować z Antonim Praszyńskim- nowo przybyłym policjantem z Warszawy. Czy będą oni zgraną zawodowo parą? Warto się o tym przekonać, gdyż stworzony przez Nataszę Sochę zbiór kryminałów to przeplatanka gatunkowa. Owszem, jest zagadka, mord w tle, ale czytelnicy dopatrzą się też wielu elementów obyczaju. „Puszka Pandory” to zatem na pewno NIE propozycja dla żądnych mocnych wrażeń czytelników. Cykl DEMONY PRZESZŁOŚCI zarezerwowany jest raczej dla kogoś, kto chce przeczytać coś nieskomplikowanego, a także dla kogoś, kto może mniej czasu poświęcić literaturze. Na omawiany tytuł wystarczy jeden wieczór lub dłuższa przejażdżka autobusem lub pociągiem.

Tytułowa puszka to stary przedmiot, który ktoś znalazł w antykwariacie. Jest on bardzo cennym przedmiotem, gdyż łączy się z zaginięciem młodego chłopaka, właściciela wspomnianej puszki. Chłopak, który zaginął w letni wieczór, nie daje znaku życia już od dziesięciu lat. W jaki zatem sposób własność zaginionego trafiła do sklepu ze starociami? Czy para policjantów dojdzie do prawdy niczym po nitce do kłębka? Tego powiedzieć nie mogę, nie podaję także imion innych bohaterów. Jedno jest pewne- Natasza Socha sama zmusiła mnie do wspomnień, gdy w latach dziewięćdziesiątych kolekcjonowało się różne drobne rzeczy. Miały i mają one tak zwaną duszę.

Autorka, poprzez swój krótki i nieskomplikowany tekst, dobrze podkreśliła też, jak żmudna i trudna jest praca w policji. Dojście do rozwiązania sprawy sprzed lat wymaga wielu poświęceń, w tym wykorzystania czasu przeznaczonego dla najbliższych. Nie od dziś się przecież mówi, że policja to nie praca, tylko służba, która nie trwa ośmiu przepisowych godzin.

Książki nie oceniam źle, przeczytałam ją szybko i z przyjemnością. Owszem, nie jest to coś wybitnego, ale czasem kuszą mnie także mniej zawiłe opowieści. Doceniam także stronę wizualną powieści- czcionka jest duża, a zatem wygodna dla oka. Bardzo mnie też cieszy, że akcja powieści została osadzona w moim rodzinnym Poznaniu- autorka nie zapomniała, że Poznań był kiedyś jej centralnym miejscem.

Połączenie kryminału z obyczajem, w przypadku twórczości
Nataszy Sochy, uważam za udane.

Początkowo byłam bardzo zdziwiona, że Natasza Socha zaczęła pisać historie kryminalne. Po głębszych przemyśleniach doszłam jednak do wniosku, że pisarka tworząca zarówno bajki, obyczaje czy opowiadania dołączone do antologii musi być bardzo utalentowana. Sam warsztat literacki Nataszy Sochy poznałam już dawno temu i wiem, czego mogę się spodziewać. Jej znaki...

"Puszka Pandory" to tajemniczy przedmiot przyniesiony do antykwariatu, który przypomina o niewyjaśnionej tajemnicy sprzed lat. Czy śledczej Klarze uda się rozwikłać tę sprawę? A może zamiast koncentrować się na dochodzeniu skupi się na swojej niechęci do nowego współpracownika, Antoniego?
Kryminał jak zwykle napisany przystępnym stylem, z dużą dozą elementów obyczajowych. Sama zagadka nie jest oczywista, ale nie można powiedzieć o aurze grozy czy wyjątkowo skomplikowanej intrydze. Niemniej, to przyjemna lektura, idealna na styczniowy wieczór.

"Puszka Pandory" to tajemniczy przedmiot przyniesiony do antykwariatu, który przypomina o niewyjaśnionej tajemnicy sprzed lat. Czy śledczej Klarze uda się rozwikłać tę sprawę? A może zamiast koncentrować się na dochodzeniu skupi się na swojej niechęci do nowego współpracownika, Antoniego?
Kryminał jak zwykle napisany przystępnym stylem, z dużą dozą elementów obyczajowych....

Powieść "Puszka Pandory", którą przeczytała dla mnie pani Gabriela Całun (wykonanie dość dobre) nie przekonała mnie do siebie. Bądź co bądź, kilka innych książek pani Nataszy Sochy miałam okazję i przyjemność przeczytać i jak do tej pory wszystkie bez żadnych większych zastrzeżeń mi pasowały...
Tym razem... no niestety rozczarowanie! Piękny chwytliwy tytuł, a do tego zapowiedź pasjonującego i ciekawego śledztwa i to wszystko psu na budę, jeśli główna bohaterka to w sumie taka nabzdyczona (sfochowana) nastolatka...
W założeniach Autorki Klara miała być
superśledczą z superrewelacyjną intuicją, która z pasją pracuje dla poznańskiego "archiwum X ". Żona i matka dwóch bliźniaków. Trafia się jej sprawa zagadkowego zaginięcia (sprzed 10 lat) pewnego młodego człowieka, którą po dziś dzień policja nie zdołała rozwiązać...
Do pomocy zostaje jej przydzielony policjant z innego miasta... No i wówczas odechciało mi się... Te jej dąsy, żale nawet o to, że "nowy" ubiera się tak, że widać mu te wszystkie mięśnie... Że się uśmiecha i że ona przecież woli pracę z inną babką... Borze szumiący... Chciałam już to mieć po prostu za sobą i nigdy więcej do tego cyklu nie wracać...
#nataszasocha
#niepolecam
#puszkapandory
#lubimyczytac

Powieść "Puszka Pandory", którą przeczytała dla mnie pani Gabriela Całun (wykonanie dość dobre) nie przekonała mnie do siebie. Bądź co bądź, kilka innych książek pani Nataszy Sochy miałam okazję i przyjemność przeczytać i jak do tej pory wszystkie bez żadnych większych zastrzeżeń mi pasowały...
Tym razem... no niestety rozczarowanie! Piękny chwytliwy tytuł, a do tego...

Klara, detektyw zajmująca się niewyjaśnionymi sprawami dalszą swoja karierę kontynuuje z nowym partnerem Antonim.
Do komisariatu zgłasza się kobieta, która prosi o ponowne zbadanie zaginięcia z przed lat brata. Przynosi ona metalowy pojemnik po cukierkach zakupiony w antykwariacie.
Czy dwójce nieprzepadających za sobą detektywów uda się rozwiązać zagadkę z przed lat?

Klara, detektyw zajmująca się niewyjaśnionymi sprawami dalszą swoja karierę kontynuuje z nowym partnerem Antonim.
Do komisariatu zgłasza się kobieta, która prosi o ponowne zbadanie zaginięcia z przed lat brata. Przynosi ona metalowy pojemnik po cukierkach zakupiony w antykwariacie.
Czy dwójce nieprzepadających za sobą detektywów uda się rozwiązać zagadkę z przed lat?

Bardzo taka sobie. Nie trzymała wcale w napięciu, w ogóle mnie nie ciekawiło co się stało z zaginionym.

Bardzo taka sobie. Nie trzymała wcale w napięciu, w ogóle mnie nie ciekawiło co się stało z zaginionym.

w porządku, jednak nic specjalnego.

w porządku, jednak nic specjalnego.

175/2023 (E)

175/2023 (E)

Historia kryminalna bez emocji opisana. Sprawa, którą rozwiązuje wiecznie nabzdyczona policjantka też niezbyt ciekawa. Dobrze, że powieść była krótka i z dużymi literami, bo inaczej bym jej nie skończyła.

Historia kryminalna bez emocji opisana. Sprawa, którą rozwiązuje wiecznie nabzdyczona policjantka też niezbyt ciekawa. Dobrze, że powieść była krótka i z dużymi literami, bo inaczej bym jej nie skończyła.