Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W gąszczu kłamstw" to opowieść w której teraźniejszość związaną jest w sposób nierozerwalny z przeszłością. Naomi to jedenastolatka, która podczas pobytu w pobliskim lesie( gdzie razem z rówieśniczkami Cassie i Liv odgrywały boginie) została brutalnie zaatakowana. Przeżyła, a winny tej zbrodni został skazany. Po ponad dwudziestu latach od tych wydarzeń śmierć rzekomego oprawcy powoduje powrót do tej sprawy. Kobieta w rodzinnym miasteczku spotyka dawnych znajomych, musi też skonfrontować się z własnymi i cudzymi kłamstwami i faktem, iż.. wcale nie jest pewna kto zadał jej te siedemnaście ciosów nożem. Czy wskazała niewinnego tego czynu człowieka?
Intryga jest złożona i ciekawa, bohaterowie pod pozorną normalnością i przeciętnym życiem skrywają straszne tajemnice.
Ten zabieg fabularny przypomniał mi nieco "Twin Peaks", chociaż demony bliskich Naomi są zdecydowanie bardziej realne i fizyczne.
Rozwiązanie sprawy było przemyślane, zaskakujące.
Może jedynie pokusiłabym się o inny, w moim odbiorze bardziej realny, finał losów Naomi.
Nie zmienia to faktu, że to bardzo dobry thriller psychologiczny, który polecam wszystkim miłośnikom gatunku.

W gąszczu kłamstw" to opowieść w której teraźniejszość związaną jest w sposób nierozerwalny z przeszłością. Naomi to jedenastolatka, która podczas pobytu w pobliskim lesie( gdzie razem z rówieśniczkami Cassie i Liv odgrywały boginie) została brutalnie zaatakowana. Przeżyła, a winny te...

Rozwiń

Zwiń

Małe kobietki" to miała być powieść retro z pięknie przedstawionym światem przeszłości, niespiesznie rozwijającymi się relacjami i ciekawymi kreacjami bohaterów. Takie były moje oczekiwania.
Tymczasem...
Znalazłam historię o czterech siostrach, wypełnioną ckliwymi komentarzami narratora, wieczne moralne nauki, propagowanie ideologii której nie powstydziłby się żaden bogobojny wiktoriański dom.
Współczesnego czytelnika razić może (chociaż jest wyrazem świadomości epoki) stosunek do zwierząt - "bawiła się kotami", nastolatka, która w ramach lenistwa zagłodziła własnego kanarka(co przedstawione jest jako pomyłka rangi przypalone ciastka).
Czytając o perypetiach dziewcząt stwierdzić można , iż najstarsza to stereotypowa panna na wydaniu, następnie Joe /Ludwika (zależnie od wydania) - jedyna interesująca postać, której pasją jest literatura, nie jest z natury dziewczęca czy doskonała. Następna jest Beth /Eliza - mała święta, której sensem życia jest służenie innym, a ostatnią irytującą siostrą jest Amy /Amelka - rozpieszczony i egoistyczny osobnik.
Przygody wspomnianej ekipy nie umywają się do przeżyć postaci L. M. M. Montgomery, nie ma też elementów bardzo charakterystycznych stylu autorki, który czyniłby wykreowany przez nią świat wyjątkowym.
W zasadzie można przeczytać ,jeśli chcecie zanurzyć się w staroświeckim klimacie, ale chyba nie będzie to Wasza najpiękniejsza czy najbardziej odkrywcza literacka podróż.

Małe kobietki" to miała być powieść retro z pięknie przedstawionym światem przeszłości, niespiesznie rozwijającymi się relacjami i ciekawymi kreacjami bohaterów. Takie były moje oczekiwania.
Tymczasem...
Znalazłam historię o czterech siostrach, wypełnioną ckliwymi komentarzami narrat...

Rozwiń

Zwiń

"Maria Antonina" czyli biografia słynnej królowej autorstwa Stefana Zweiga to książka, na którą długo czekałam i co do której miałam wielkie oczekiwania , gdyż przy analizie postaci "Austriaczki" często powoływano się na to dzieło.
Lektura nie zajęła mi wielu dni , ale spędzony przy niej czas był niezapomniany. Zdecydowanie oczarował mnie sposób narracji autora, który nie bawiąc się w insynuacje odnośnie uczuć czy niewypowiedzianych myśli swojej bohaterki potrafił przybliżyć czytelnikom świat francuskiej arystokracji i dworu, oddać nastroje społeczeństwa. Na uwagę zasługuje także psychoanaliza postaci , rozpatrywanie prawdopodobieństwa działań w oparciu o konstrukcje wewnętrzną bohaterów ożywionych w tej biografii.
Kolejnym atutem jest obiektywne spojrzenie pisarza na Marię Antoninę. Autor nie jest rojalistą, bezkrytycznie wychwalającym córkę Marii Teresy oraz przyjmującym "za dobrą monetę" każdą anegdotę i mit, który ją gloryfikuje. Jednocześnie jest rozliczenie z oszczerstwami i negatywnymi wyobrażeniami, które przez częste rozpowszechnianie zaczęły być traktowane jako fakt.
To najlepsza opowieść o Marii Antoninie i jej czasach, jaką czytałam. Napisana pięknym językiem, z wnikliwą analizą charakterów i faktów, rzetelna.
Bardzo, bardzo polecam.

"Maria Antonina" czyli biografia słynnej królowej autorstwa Stefana Zweiga to książka, na którą długo czekałam i co do której miałam wielkie oczekiwania , gdyż przy analizie postaci "Austriaczki" często powoływano się na to dzieło.
Lektura nie zajęła mi wielu dni , ale ...

Rozwiń

Zwiń

"Życie i romanse polskich arystokratów" to książka złożona z niezależnych od siebie relacji o uczuciach tytułowej klasy społecznej. Wszystkie zamieszczone historie są napisane lekko, barwnym językiem i dość powierzchownie. Pomimo tych mankamentów można dostrzec rodzaj mentalności jaki kierował postępowaniem dobrze urodzonych, co było dla nich tabu, a co nieoficjalnie
akceptowano.
Wydaje mi się, że można dostrzec w niektórych historiach dawne schematy myślenia-często romantyzowane- w myśl których kobieta nie mogła decydować o sobie ,będąc potem obwinianą, iż nie kocha mężczyzny, którego sama nie wybrała.
Sytuacja wpływowych arystokratów czy synów władców również nie była łatwa, gdyż presja prestiżowego związku była większym priorytetem niż osobiste szczęście młodego człowieka.
Z drugiej strony wiele z opisanych przez autorkę postaci po prostu jak nam współcześni nudzili się szybko związkami i używali przeszkód jako wymówki, aby zakończyć układ miłosny, gdy ten zaczynał być trudny.
Pozornie bardzo lekka lektura, w której fakty nie są dogłębnie przedstawione, ale skłonić może do refleksji. Polecam

"Życie i romanse polskich arystokratów" to książka złożona z niezależnych od siebie relacji o uczuciach tytułowej klasy społecznej. Wszystkie zamieszczone historie są napisane lekko, barwnym językiem i dość powierzchownie. Pomimo tych mankamentów można dostrzec rodzaj mentalnośc...

Rozwiń

Zwiń

"Cuchnący Wersal" jest jak bilet do świata arystokracji francuskiej, od złotych czasów tej grupy społecznej aż do rewolucji. Napisana przystępnym językiem, pełna anegdot opowieść koncentruje się na skandalach, romansach następujących kolejno królów jak i ich dworu.
Szczegóły relacji erotycznych są momentami bardzo odrażające, naturalistyczne.
Nie ma tu większych odniesień do świata polityki zagranicznej czy wewnętrznej, co pokazuje chyba też czym zaabsorbowane było towarzystwo skupione wokół Wersalu - miłostki, orgie, coraz to nowe zabawy i podniety.
Część końcowa, poświęcona rewolucji francuskiej to obraz, w którym nie triumfuje sprawiedliwość, a najniższe instynkty wściekłej gawiedzi.
Wadami tego utworu są błędy rzeczowe, świadczące o niedokładnym przygotowaniu autorki, która - oczekiwała bym-zamiast relacjonować sensacyjne plotki - zweryfikuje sensacyjne informacje w historycznych źródłach.
Nie jest to literatura wybitna, odkrywcza, ale jest na tyle sugestywna, by dać nam obraz Wersalu - pełnego bogactwa, ale pozbawionego romantyzmu, duszy. Warto zapoznać się z tą lekturą.

"Cuchnący Wersal" jest jak bilet do świata arystokracji francuskiej, od złotych czasów tej grupy społecznej aż do rewolucji. Napisana przystępnym językiem, pełna anegdot opowieść koncentruje się na skandalach, romansach następujących kolejno królów jak i ich dworu.
Szczegóły rel...

Rozwiń

Zwiń

Agnieszka Starbo w swojej biografii Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej "Życie listami pisane" relacjonuje życiorys poetki, opierając się na źródłach napisanych przez nią samą - listach, notatkach z pamiętnika, wierszach.
Koncentrując się na prywatnym życiu Lilki nie unika przestawienia jej mniej korzystnych cech charakteru, kontrowersyjnych wypowiedzi czy decyzji. Autorka biografii stroni od jednoznacznych ocen, stara się zasugerować przeróżne przyczyny danego stanu rzeczy, zachowując przy tym sympatię wobec bohaterki swojej publikacji.
Za jeden z mankamentów dzieła Agnieszki Starbo uznałabym zbyt szybkie przechodzenie z jednego etapu życia córki Kossaka w kolejny. Nie można przez to wczuć się w dany okres historii Marii.
Moje wrażenia odnośnie postaci, które spotkałam na kartach tej lektury są takie - najwięcej sympatii wzbudził we mnie trzeci mąż Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej, Stefan. Pełen ciepła, oddany, wierny. Z kolei gdybym miała wskazać największą miłość samej poetki (na podstawie korespondencji) to chyba byłby to jednak Pawlikowski.
Autorka "Różowej magii" na pewno zasługuje na współczucie z uwagi na okrutną chorobę, wojenną rozłąkę z bliskimi, z którymi była niezwykle związana jednak nie sposób nie zauważyć także narcystycznej strony jej osobowości, egocentryzmu i tego, jak trudnym musiała być człowiekiem w codziennych kontaktach.
Pomimo tego, a może dlatego, ta historia niedoskonałej kobiety, która zaznała różnych rodzajów miłości, przeżyła doświadczenia związane z licznymi zainteresowaniami takimi jak literatura, magia, przyroda, była ważną postacią przedwojennego Krakowa, córką, siostrą-istotą pełną paradoksów wydaje się tak prawdziwa.

Agnieszka Starbo w swojej biografii Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej "Życie listami pisane" relacjonuje życiorys poetki, opierając się na źródłach napisanych przez nią samą - listach, notatkach z pamiętnika, wierszach.
Koncentrując się na prywatnym życiu Lilki nie unika przesta...

Rozwiń

Zwiń

Ucichły ptaki, przyszła śmierć to kolejny thriller Michała Śmielaka jaki miałam okazję przeczytać.
Zachęcona opisem książki obiecującym relację z wyprawy kawalerskiej w Bieszczady, w czasie których będziemy świadkami tajemniczych zdarzeń zaczęłam czytać.
Moje odczucia były bardziej ambiwalentne niż w przypadku "Osady".
Pierwsza cześć powieści urzekła mnie klimatem tajemnicy, irracjonalnymi postaciami, które pojawiają i znikają jak przewidzenie, narastającym poczuciem beznadziei, odgłosami dobiegającymi z lasu i nagłą ciszą.
Czwórka bohaterów na czele z narratorem Michałem to nie są ciekawie skonstruowane charaktery. Poza imionami, szczegółami biograficznymi e zasadzie ich sposób bycia i sposób komunikacji jest identyczny. Pełen wulgaryzmów, prostacki, generalnie nieciekawe, choć niegroźne towarzystwo.
Druga połowa dzieła M. Śmielaka to zmiana gatunku - zaskakująca, ale zbyt przesadna, naiwna.
Finał nieprzewidywalny, ale nacechowany sztucznością, nie wywołujący emocji.
Gdyby porównać do innych tytułów znanych z świata kultury , to "Ucichły ptaki, przyszła śmierć" zaczynała się niczym świetna "Szczelina" Józefa Kariki, następnie zaprezentowano chwyty fabularne niczym z kreskówek o pewnym sympatycznym, łakomym psie, by następnie brutalnymi scenami i rozwiązaniem głównej zagadki przypomnieć kultowy "Krzyk".
6/10,to nie jest zła lektura, ale biorąc pod uwagę potencjał autora - jednak rozczarowuje.

Ucichły ptaki, przyszła śmierć to kolejny thriller Michała Śmielaka jaki miałam okazję przeczytać.
Zachęcona opisem książki obiecującym relację z wyprawy kawalerskiej w Bieszczady, w czasie których będziemy świadkami tajemniczych zdarzeń zaczęłam czytać.
Moje odczucia były bardziej ambiwa...

Rozwiń

Zwiń

"Oberża na pustkowiu" to dzieło Dafne de Maurier. Gotycki klimat i sugestywne opisy oraz tajemnice to elementy, do których autorka przyzwyczaiła nas w swojej twórczości . W przeciwieństwie do najbardziej znanych powieści pisarki tu znajdujemy się w świecie ludzi niebogatych, pozbawionych szacunku otoczenia.
Dwudziestotrzyletnia Mary po śmierci matki przyjeżdża do dawno niewidzialnej ciotki. Dom krewnej, który ta dzieli z mężem alkoholikiem nie jest jednak oazą dla dziewczyny. Dziwne sprawy wuja, nieciekawe towarzystwa w oberży, sceny które dzieją się pod osłoną nocy. To wszystko niepokoi bohaterkę, która z każdym kolejnym dniem zaczyna domyślać się strasznej prawdy.
Jak poradzi sobie z sytuacją? Czy zdoła uratować siebie i swoją ciotkę Patience?
Fabuła jest bardzo dynamiczna, obfituje w zwroty akcji. Nie ma tu wyidealizowanych postaci ani pięknych miejsc .Wątek miłosny, który pojawia się w książce nie odznacza się romantyzmem. Przewidziałam pewne elementy intrygi, co jednak nie odebrało mi przyjemności z lektury i nie powstrzyma mnie przed poleceniem Wam "Oberży na pustkowiu".

"Oberża na pustkowiu" to dzieło Dafne de Maurier. Gotycki klimat i sugestywne opisy oraz tajemnice to elementy, do których autorka przyzwyczaiła nas w swojej twórczości . W przeciwieństwie do najbardziej znanych powieści pisarki tu znajdujemy się w świecie ludzi niebogatych, poz...

Rozwiń

Zwiń

"Ballady i romanse z komentarzem Emilii Kieraś" to przewodnik po twórczości Mickiewicza, skierowany do najmłodszego pokolenia- uczniów omawiających utwory wieszcza na lekcjach polskiego. Autorka ułatwia młodym czytelnikom interpretację twórczości romantyka poprzez wyjaśnienie realiów świata poety, jego epoki. Nie stroni też od dzielenia się informacjami z biografii geniusza polskiej literatury, które pozwalają zrozumieć sens niektórych dzieł.
Napisana przystępnym, ale plastycznym językiem książka może być cenną pomocą dla młodzieży, by bezbłędnie orientować się w meandrach twórczości słynnego Adama.

"Ballady i romanse z komentarzem Emilii Kieraś" to przewodnik po twórczości Mickiewicza, skierowany do najmłodszego pokolenia- uczniów omawiających utwory wieszcza na lekcjach polskiego. Autorka ułatwia młodym czytelnikom interpretację twórczości romantyka poprzez wyjaśnienie rea...

Rozwiń

Zwiń