Niektóre opowiadania naprawdę dobre. Książka ukazuje szeroki warsztat literackie Joe Hilla.

Niektóre opowiadania naprawdę dobre. Książka ukazuje szeroki warsztat literackie Joe Hilla.

Tak jak wcześniej .... Hill umie w krótkie formy. Po prostu do połknięcia . Poleca się. Trochę strasznie, trochę dziwnie, trochę "o ja pierdziu" ale generalnie duża frajda.

Tak jak wcześniej .... Hill umie w krótkie formy. Po prostu do połknięcia . Poleca się. Trochę strasznie, trochę dziwnie, trochę "o ja pierdziu" ale generalnie duża frajda.

Książkę postanowiłam przeczytać z uwagi na planowana na 2021 rok ekranizację jednego z opowiadań "czarny telefon". Może po prostu nie jestem w stanie zrozumieć i docenić twórczości Joe Hilla, ale książka zdecydowanie mi się nie podobała. W ogóle nie jestem fanką zbiorów opowiadań, a te opowiadania spokojne można nazwać "snem wariata". Gdyż właśnie opowiadania te przypominają spisane najbardziej absurdalne i bezsensowne sny, podrasowane jeszcze dla większego efektu. Niewątpliwie autor ma "nieposkromioną wyobraźnię". Nie wszystkie opowiadania były według mnie skrajnie złe, niektóre były naprawdę intrygujące i ciekawe, ale nawet te pozostawiały czytał oka w takim zawieszeniu, więc albo taki był zamysł autora, albo najzwyczajniej nie ogarnęłam ich prawdziwego sensu. Generalnie całość na nie, męczyłam się czytając i nie mogłam doczekać się końca, aby sięgnąć po kolejną książkę.

Książkę postanowiłam przeczytać z uwagi na planowana na 2021 rok ekranizację jednego z opowiadań "czarny telefon". Może po prostu nie jestem w stanie zrozumieć i docenić twórczości Joe Hilla, ale książka zdecydowanie mi się nie podobała. W ogóle nie jestem fanką zbiorów opowiadań, a te opowiadania spokojne można nazwać "snem wariata". Gdyż właśnie opowiadania te...

Najlepszy Nowy Horror 9/10
Duch XX wieku 8/10
Pop Art 10/10
Usłyszysz śpiew szarańczy 6/10
Synowie Abrahama 7/10
Lepiej niż w domu 8/10
Czarny telefon 8,5/10
Między metami 7/10
Peleryna 7,5/10
Ostatnie tchnienie 9/10
Martwe drzewo 8/10
Śniadanie wdowy 7,5/10
Bobby Conroy... 7/10
Maska mojego ojca 9/10
Dobrowolne zamknięcie 10/10
Bonusowe opowiadanie, w Podziękowaniach, na plus

Najlepszy Nowy Horror 9/10
Duch XX wieku 8/10
Pop Art 10/10
Usłyszysz śpiew szarańczy 6/10
Synowie Abrahama 7/10
Lepiej niż w domu 8/10
Czarny telefon 8,5/10
Między metami 7/10
Peleryna 7,5/10
Ostatnie tchnienie 9/10
Martwe drzewo 8/10
Śniadanie wdowy 7,5/10
Bobby Conroy... 7/10
Maska mojego ojca 9/10
Dobrowolne zamknięcie 10/10
Bonusowe opowiadanie, w Podziękowaniach, na plus

Słabe te opowiadania. Tak naprawdę podobało mi się tylko ostatnie.

Słabe te opowiadania. Tak naprawdę podobało mi się tylko ostatnie.

Jak zawsze podkreślam ciężko jest ocenić zbiór opowiadań. Niemożliwe jest, by wszystkie były na równym poziomie, a co za tym idzie, mogły zostać ocenione tak samo. Jak w każdej antologii znajdziemy tutaj próbniki genialnego pisarstwa, dobrych opowieści, a także zupełnych gniotów.

Hill wie jak straszyć, w końcu ma to we krwi. Po przeczytaniu przynajmniej dwóch z zamieszczonych opowiadań cienie na ścianie wydadzą wam się podejrzenie makabryczne, a serce będzie bić mocniej. Kilka innych na pewno na jakiś czas zostanie w waszej pamięci. Może też zdarzyć się tak, że po zakończeniu będziecie się zastanawiać o co chodziło... Czyli wszystko w normie.

Skłamałabym mówiąc, że bałam się nieustannie. Ale przestraszyłam się nie raz. Polecam fanom i nie tylko.

Jak zawsze podkreślam ciężko jest ocenić zbiór opowiadań. Niemożliwe jest, by wszystkie były na równym poziomie, a co za tym idzie, mogły zostać ocenione tak samo. Jak w każdej antologii znajdziemy tutaj próbniki genialnego pisarstwa, dobrych opowieści, a także zupełnych gniotów.

Hill wie jak straszyć, w końcu ma to we krwi. Po przeczytaniu przynajmniej dwóch z...

Niektóre z zawartych w tomie opowiadań są świetne, inne średnie, jeszcze inne - beznadziejne. Nie polecam.

Niektóre z zawartych w tomie opowiadań są świetne, inne średnie, jeszcze inne - beznadziejne. Nie polecam.

Zbiory opowiadań mają to do siebie, że na ogół składają się z bardzo dobrych, jak i zupełnie słabych tekstów. Rzadko kiedy zdarza się perła typu "Kroniki marsjańskie" Bradbury'ego, gdzie każdy tekst byłby fantastyczny w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu. Niestety nie powiem tego o "Upiorach XX wieku", którymi debiutował Joe Hill - jeszcze wtedy niezdemaskowany jako syn Stephena Kinga - bo to według mnie zwyczajnie przeciętny zbiór.

Hill popełnił piętnaście opowiadań (właściwie to szesnaście, bo dość niespodziewanie jeszcze krótki tekst zamieścił na końcu w podziękowaniach),które nie są stricte horrorami, gdzie mielibyśmy do czynienia ciągle z wampirami, wilkołakami, zombie, duchami, ghulami czy ogółem jakimiś potworkami. Oczywiście są i takie, ale w niewielkiej ilości (np. w tytułowym opowiadaniu o duchu dziewczyny nawiedzającej kino).

Mamy tu opowiadanie oddane w hołdzie Stokerowi, dziejące się po wydarzeniach znanych z "Draculi", gdzie Abraham Lincoln uczy swoje dzieci o wampirach i ich zwalczaniu, czy w hołdzie Poemu o dziwnym muzeum pewnego jegomościa, który zbiera ostatnie wydechy ludzi umierających. Jest historia chłopca, który budząc się pewnego ranka, odkrywa, że ​​stał się gigantycznym owadem wielkości człowieka i staje się śmiercionośnym narzędziem zbrodni. W innym kiepski komik spotyka swoją zamężną byłą dziewczynę podczas kręcenia filmu "Świtu żywych trupów" w którym razem z synem biorą udział.

Ogólnie rzecz biorąc ilość oryginalnych pomysłów jak na debiutanta rzadko spotykana, co w połączeniu z dobrym piórem już na tym etapie kariery zapowiadało, że w przyszłości będzie z Hilla ciekawy autor. I takim stał się w rzeczywistości. Ale mi zaimponował dopiero w późniejszym czasie, więc tę książkę traktuję tak jak przystało na debiutancką. Z dystansem i przymrużeniem oka, co nie oznacza, że innym czytelnikom do gustu nie przypadnie, bo na pewno sporo fanów opowieści z dreszczykiem znajdzie tu coś dla siebie.

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2021/03/upiory-xx-wieku-joe-hill-opinia.html

Zbiory opowiadań mają to do siebie, że na ogół składają się z bardzo dobrych, jak i zupełnie słabych tekstów. Rzadko kiedy zdarza się perła typu "Kroniki marsjańskie" Bradbury'ego, gdzie każdy tekst byłby fantastyczny w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu. Niestety nie powiem tego o "Upiorach XX wieku", którymi debiutował Joe Hill - jeszcze wtedy niezdemaskowany jako syn...

Zbiór w większości bardzo dobrych opowiadań. Warto!

Zbiór w większości bardzo dobrych opowiadań. Warto!

Niemal równo rok temu umieściłem tutaj wpis, w którym wyraziłem swoje zdanie o świetnym zbiorze opowiadań autorstwa Joego Hilla „Dziwna pogoda”. Dziś chciałbym Was serdecznie zaprosić do przeczytania mojej opinii na temat innej antologii tego autora, która była zarazem jego literackim debiutem. Mowa tu o „Upiorach XX wieku”.

Joe Hill urodził się w 1972 roku. Jego pełne nazwisko brzmi Joseph Hillstorm King – jest starszym synem Stephena i Tabithy King. Jego opowiadania (przede wszystkim fantasy) były publikowane w licznych czasopismach, otrzymał za nie wiele nagród i wyróżnień, m.in. nagrodę Williama L. Crawforda dla najlepszego nowego pisarza fantasy w 2006 roku. W lutym 2007 roku w USA ukazał się jego debiutancka powieść „Pudełko w kształcie serca”, która dostała się na 8. miejsce listy bestsellerów „The New York Timesa”. Joe Hill mieszka w New Hampshire w Nowej Anglii. Ma żonę i trzech synów.

Książka składa się z piętnastu, w zdecydowanej większości naprawdę niezłych utworów. Najlepszym z nich w mojej ocenie jest „Maska mojego ojca”, opowiadający o pewnej odrobinę nietypowej rodzinie, która wyjeżdża do domku nad jeziorem, aby spędzić w nim weekend. To, co urzekło mnie w tym opowiadaniu, to rosnące z każdą stroną napięcie. Sięga ono zenitu w samej końcówce, która kompletnie rozłożyła mnie na łopatki rewelacyjnym twistem.

Więcej na moim blogu: http://oczytany.eu/upiory-xx-wieku-joe-hill/

Niemal równo rok temu umieściłem tutaj wpis, w którym wyraziłem swoje zdanie o świetnym zbiorze opowiadań autorstwa Joego Hilla „Dziwna pogoda”. Dziś chciałbym Was serdecznie zaprosić do przeczytania mojej opinii na temat innej antologii tego autora, która była zarazem jego literackim debiutem. Mowa tu o „Upiorach XX wieku”.

Joe Hill urodził się w 1972 roku. Jego pełne...