Kontynuacja przygód Topornika i Alicji. Tym razem nasi bohaterowie udają się na poszukiwanie córki Topornika. W czasie swojej wyprawy przemierzają rozliczne krainy między innymi ciemny las, spotykając na swojej drodze rozliczme stwory między innymi olbrzymy, goblina.
W trakcie podróży Alicja będzie musiała zmierzyć się z Białą Królową oraz odczarować swojego ukochanego.
Zachwyt z pierwszej części nie przeniósł się na drugą. Ta część była w porządku ale wolę pierwszy tom. Jako całość warto oczywiście przeczytać obie części.

Kontynuacja przygód Topornika i Alicji. Tym razem nasi bohaterowie udają się na poszukiwanie córki Topornika. W czasie swojej wyprawy przemierzają rozliczne krainy między innymi ciemny las, spotykając na swojej drodze rozliczme stwory między innymi olbrzymy, goblina.
W trakcie podróży Alicja będzie musiała zmierzyć się z Białą Królową oraz odczarować swojego...

Najbardziej niepotrzebny tom na świecie, nic nie wnosi, a do tego jeszcze gorszy niż tom 1. Horroru w tym nie było, męczyłam się niesamowicie podczas czytania i z 5 razy zasnęłam. Beznadziejnie napisany, akcji w ogóle nie było, a postacie były płaskie jak kartki papieru. Oczywiście wątek Białej Królowej i Jenny przewidywalny do bólu (i słabo przemyślany). Jak system magii podobał mi się jakkolwiek w tomie poprzednim, to teraz mam wrażenie, że wszelkie wydarzenia w książce były klejone na siłę i pomyślnie dla głównej bohaterki, by fabuła mogła iść do przodu.
1/5

Najbardziej niepotrzebny tom na świecie, nic nie wnosi, a do tego jeszcze gorszy niż tom 1. Horroru w tym nie było, męczyłam się niesamowicie podczas czytania i z 5 razy zasnęłam. Beznadziejnie napisany, akcji w ogóle nie było, a postacie były płaskie jak kartki papieru. Oczywiście wątek Białej Królowej i Jenny przewidywalny do bólu (i słabo przemyślany). Jak system magii...

Zdecydowanie mniej pokręcony niż pierwszy tom, ale z drugiej strony pierwsza połowa bardzo mi się dłużyła. Ostatecznie czekam na zakończenie serii, ale nie wyczekuję go jakoś bardzo. Raczej sięgnę po prostu przy okazji.

Zdecydowanie mniej pokręcony niż pierwszy tom, ale z drugiej strony pierwsza połowa bardzo mi się dłużyła. Ostatecznie czekam na zakończenie serii, ale nie wyczekuję go jakoś bardzo. Raczej sięgnę po prostu przy okazji.

Niektóre książki kocha się od pierwszych słów, a inne od początku wzbudzają irytację. Ta zdecydowanie należy u mnie do drugiej kategorii. Nie jest to książka zła, ale po prostu nie dla mnie. O ile jeszcze pierwszy tom w jakimś stopniu mnie zaciekawił, tak tym razem czułam jedynie poirytowanie stylem, fabułą i kreacją bohaterów. Odniosłam wrażenie, że brutalność bijąca z niektórych zdarzeń jest wymuszona i sztuczna, a przede wszystkim bezcelowa. Fabularnie książka mnie nie zainteresowała. Mam także wątpliwości do jakiej grupy wiekowej kierowany był ten tytuł. Bo ja jako dorosły czytelnik czułam zmęczenie infantylnością stylu, a jednak niektóre ze scen całkowicie nie nadają się dla młodszych odbiorców. Ogółem może nie czuję wielkiego rozczarowania, gdyż już poprzednia część była dla mnie dość przeciętna, ale "Czerwona królowa" wzbudziła u mnie jedynie rozdrażnienie, mimo że w gruncie rzeczy napisana jest poprawnie. Najwidoczniej nie jest to książka dla mnie, ale ktoś inny może znaleźć w niej wszystko to co lubi w literaturze.

Niektóre książki kocha się od pierwszych słów, a inne od początku wzbudzają irytację. Ta zdecydowanie należy u mnie do drugiej kategorii. Nie jest to książka zła, ale po prostu nie dla mnie. O ile jeszcze pierwszy tom w jakimś stopniu mnie zaciekawił, tak tym razem czułam jedynie poirytowanie stylem, fabułą i kreacją bohaterów. Odniosłam wrażenie, że brutalność bijąca z...

Po opuszczeniu Starego Miasta Alicja wraz z Topornikiem udają się w poszukiwania jego zaginionej przed laty córki. Kraina, która miała być azylem okazuje się spalonym do cna pustkowiem. Toczą się w niej walki między Czarnym Królem, białą królową i jej czerwona siostrą. Pośrodku tego wszystkiego jest wioska w której ginął dzieci.

Ta część była dużo słabsza od pierwszej. Przez pierwsze 70 stron nie działo się praktycznie nic. Główna bohaterka z Topornikiem szła przez złowrogie tereny i rozmyślała nad sensem życia. Jej praworządność przyprawiała mnie o ciarki żenady. Nie było tak wielu nawiązań do pierwowzoru Alicji jak wcześniej. Krwawe akcje mogłabym wyliczyć na palcach jednej ręki. Cały klimat przesiąknięty był przemyśleniami zamiast akcją. Ckliwość i umoralnianie odebrało mi frajdę z lektury. Wcześniejszą część przeczytałam w jeden dzień. Z tą mi zeszło tydzień. Aby nie krytykować książki w całości to było kilka scen, które wywoływały ciarki. Spalenia żywcem, olbrzymy, przemienienia w zwierzęta, wysysanie krwi. Dużo wcześniej zaczętych wątków zostało wyjaśnionych i zakończonych. Liczyłam na więcej akcji a dostałam multum obyczajowej treści. Warto ją przeczytać jak planuje się kolejną część 😂

Po opuszczeniu Starego Miasta Alicja wraz z Topornikiem udają się w poszukiwania jego zaginionej przed laty córki. Kraina, która miała być azylem okazuje się spalonym do cna pustkowiem. Toczą się w niej walki między Czarnym Królem, białą królową i jej czerwona siostrą. Pośrodku tego wszystkiego jest wioska w której ginął dzieci.

Ta część była dużo słabsza od pierwszej....

To będzie moja pierwsza recenzja od dawna, która zdecydowanie będzie krótka. Nie wiem dlaczego, ale bardzo trudno mi coś napisać o tej książce więcej, niż to poniżej.
Skoro już przeczytałam „Alicję” Christiny Henry, to naturalnym dla mnie było sięgnięcie po „Czerwoną królową" czyli kontynuację pierwszej części. Sposób pisania i budowania mrocznego, psychodelicznego klimatu poznaliśmy już w pierwszym tomie, tutaj jest go trochę mniej. Natomiast znajdziemy w tej części dużo dojrzewania, zmian i dylematów. Christina potrafi pisać, jej styl jest zarazem lekki i mroczny, za co bardzo polubiłam obie książki. Niestety wprowadzenie bardzo mi się ciągnęło, miałam wrażenie, że nic ciekawego się nie dzieje. Sama historia jest interesująca, a autorka zastosowała w niej wiele zapożyczeń z baśni o Królowej Śniegu. W bardzo ciekawy sposób je wplotła w fabułę, tym samym trochę ją ubarwiając. W tej pozycji nie zabraknie również brutalności, której było dużo w pierwszej części. Opowieść zawiera wiele metafor, które każdy czytelnik może zrozumieć inaczej, a jeżeli chodzi o kreację bohaterów, to widzimy tutaj znaczny rozwój Alicji, która rośnie w siłę i staje się silną postacią kobiecą, Topornik natomiast na chwilę znika ze sceny, ustępując miejsca właśnie głównej bohaterce.
Podsumowując, książkę czytało mi się, powiedzmy, średnio, ale końcówka nadrobiła trochę dłużący się początek. Znacznie bardziej podobał mi się pierwszy tom.

To będzie moja pierwsza recenzja od dawna, która zdecydowanie będzie krótka. Nie wiem dlaczego, ale bardzo trudno mi coś napisać o tej książce więcej, niż to poniżej.
Skoro już przeczytałam „Alicję” Christiny Henry, to naturalnym dla mnie było sięgnięcie po „Czerwoną królową" czyli kontynuację pierwszej części. Sposób pisania i budowania mrocznego, psychodelicznego klimatu...

Kategoria: Horror? hmm no nie, to nie jest horror....
z przykrością muszę napisać, że to była moja męczarnia, wynudziłam się, aczkolwiek w końcu udało mi się skończyć tzn wymęczyć ten tom. Nie chciałam wierzyć osobom, które mówiły, że "Czerwona Królowa" to słaba książka, ale po przeczytaniu uważam, że te osoby miały rację.

Kategoria: Horror? hmm no nie, to nie jest horror....
z przykrością muszę napisać, że to była moja męczarnia, wynudziłam się, aczkolwiek w końcu udało mi się skończyć tzn wymęczyć ten tom. Nie chciałam wierzyć osobom, które mówiły, że "Czerwona Królowa" to słaba książka, ale po przeczytaniu uważam, że te osoby miały rację.

Kontynuacja „Alicji” pełna magicznych przygód naszej głównej bohaterki i jej wiernego kompana Topornika.
Tym razem Alicja musi pokonać Białą Królową, która jest powodem całego zła dziejącego się poza Miastem.
Jest szaro, buro, wszędzie ino popiół i kurz. A miało być tak pięknie i zielono poza murami…Niestety… 😕
Alicja po raz kolejny musi zaufać swojej intuicji i przejść długą niebezpieczną drogę -najpierw przez spopieloną pustynię, a potem przez las w którym grasują Olbrzymy i straszliwy Goblin- by odkryć prawdę o Królowej, Jenny, tzw. Zaginionych, i wreszcie- o sobie samej.
A kim jest tytułowa Czerwona Królowa? No właśnie …😉

Dużo się dzieje, a ciekawie poprowadzona fabuła sprawia, że ciężko oderwać się od lektury. Autorka super łączy różne motywy z różnych bajek. Bardzo mi się to podobało😉Polecam i oceniam 8/10.

Kontynuacja „Alicji” pełna magicznych przygód naszej głównej bohaterki i jej wiernego kompana Topornika.
Tym razem Alicja musi pokonać Białą Królową, która jest powodem całego zła dziejącego się poza Miastem.
Jest szaro, buro, wszędzie ino popiół i kurz. A miało być tak pięknie i zielono poza murami…Niestety… 😕
Alicja po raz kolejny musi zaufać swojej intuicji i przejść...

2 część podobała mi się o wiele bardziej niż 1, aczkolwiek nadal to nie jest to czego oczekiwałam po tej trylogii, po 3 tom już nie sięgnę

2 część podobała mi się o wiele bardziej niż 1, aczkolwiek nadal to nie jest to czego oczekiwałam po tej trylogii, po 3 tom już nie sięgnę

Jak już się przekonałam przy Alicji, nie mogę się spodziewać satysfakcjonujących zakończeń po tej serii. Jednak mimo to liczyłam na takie.
Ogólnie wydaje mi się lepsza w pewnych aspektach od pierwszej części, mimo że bazuje wciąż na naszej wiedzy o świecie zdobytej w Alicji, to odsłania kompletnie nowe i niepoznane jego aspekty. Też o wiele wiele bardziej podoba mi się relacja między Alicją i Topornikiem, w końcu czułam wagę tego co dla siebie robią. Alicja też dojrzewa na przestrzeni 2 książek, co autorka bardzo dobrze przedstawia.
Jednak te wszystkie plusy nie zmienią faktu, że kulminacja jest no bardzo kiepska w moim odczuciu. Miałam wręcz déjà vu dochodząc do końcówki opowieści. Zakończenie chyba miało zaskoczyć, ale było słabe. Nie możesz pisać tak ciekawego świata i emocjonalnie nacechowanej historii, żeby ją zakończyć takim czymś! Woła to o pomstę do nieba :c
Dostajesz 6 gwiazdek, idź i nie grzesz więcej.

Jak już się przekonałam przy Alicji, nie mogę się spodziewać satysfakcjonujących zakończeń po tej serii. Jednak mimo to liczyłam na takie.
Ogólnie wydaje mi się lepsza w pewnych aspektach od pierwszej części, mimo że bazuje wciąż na naszej wiedzy o świecie zdobytej w Alicji, to odsłania kompletnie nowe i niepoznane jego aspekty. Też o wiele wiele bardziej podoba mi się...