Rzadko kiedy zdarza mi się sięgnąć dwa razy po tą samą książkę, natomiast dla powieści Rybakowa o wdzięcznej nazwie "Dzieci Arbatu" postanowiłam zrobić wyjątek i przeczytałam ją ponownie, starając się wychwycić wszystkie zawarte w niej smaczki.

Rybakow, pomimo ciężkiego i niebezpiecznego tematu, napisał prawdziwe arcydzieło. Przede wszystkim widać tutaj, że książka jest na poziomie nie odbiegającym od największych rosyjskich pisarzy - jak dla mnie trąci ona Tołstojem mocno i niezwykle przyjemnie. Nie mamy tutaj głównego bohatera, choć tak jak w "Wojnie i Pokoju" najcieplejszą i najszerzej omówioną postacią jest Natasza, tak tutaj wśród innych Dzieci Arbatu najgłębszą więź może czytelnik nawiązać z Saszą Pankratowem. Te same wydarzenia przedstawiane są z różnych punktów widzenia, natomaist bohaterowie, mimo, że w tym samym wieku i wychowani na tym samym podwórku, są niesamowicie różnorodni. Różne marzenia, poglądy, motywy postępowania sprawiają, że książka ani przez moment nie jest nudna, jednocześnie nawet najbardziej mroczne postacie potrafią wzbudzić sympatię i niejako sprawiać, że kibicujemy tym młodym ludziom, których życie miota się pomiędzy tym, czego pragną, a tym co mogą, jako Towarzysze Związku Radzieckiego.

W książce znajdziemy również kilka rozważań prowadzonych z punktu widzenia Towarzysza Stalina. Z jednej strony jest ich na tyle mało, aby nie psuć literackiej spójności książki i nie zakłócać fabuły, z drugiej strony na tyle dużo, aby czytelnik mniej zaznajomiony z historią komunizmu zrozumiał tragizm wydarzeń Pierestrojki. Wewnętrzne wywody przywódcy kraju, dotyczące głównie schedy po Leninie, pokazują lęki Stalina oraz tłumaczą ostry aparat karania i odsuwania od władzy osób, które nawet mogłyby spróbować zmniejszyć wpływy Stalina.

Pod względem nakreślenia psychiki głównych bohaterów, "Dzieci Arbatu" są prawdziwą perełką - czytając możemy zrozumieć, jak daleko sięgała propaganda. Widzimy, że dzieci wychowywane od małego w duchu komunizmu, mogą wierzyć w niego całym sercem oraz popierać utopijne wizje i postępować moralnie wątpliwie w najszczerszych intencjach. Widzimy też, jaki wpływ ma uzyskanie władzy i jak nieludzki potrafi być człowiek zaślepiony szczytnymi ideami.

Pod względem językowo-stylistycznym książka nie jest takim wybitna jak starsze rosyjskie powieści, jednak nie oszukując się, wspaniałe opisy zawsze idą w parzę ze spowolnieniem akcji, dlatego jestem w stanie wybaczyć Rybakowowi ten nieco surowy styl. Nieco brakuje mi opisu komunistycznej Moskwy i jej architektury, czytając ciężko mi było sobie wyobrazić jak wyglądało miasto w tamtych czasach.

Polecam gorąco, szczególnie osobom zakochanym w literaturze rosyjskiej!

Rzadko kiedy zdarza mi się sięgnąć dwa razy po tą samą książkę, natomiast dla powieści Rybakowa o wdzięcznej nazwie "Dzieci Arbatu" postanowiłam zrobić wyjątek i przeczytałam ją ponownie, starając się wychwycić wszystkie zawarte w niej smaczki.

Rybakow, pomimo ciężkiego i niebezpiecznego tematu, napisał prawdziwe arcydzieło. Przede wszystkim widać tutaj, że książka jest na...