Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma u nas ludzi niezastąpionych: dziś ja, jutro ty. Chociaż... Jak się tak dobrze zastanowić, to słowa te nie mają sensu. Jeżeli w bibliotece nie ma Puszkina, to mogę zastąpić go Tołstojem, ale będzie to przecież Tołstoj, a nie Puszkin.

Zdobyć władzę najwyższą i nie móc jej utrzymać - oto los nieudolnych polityków, utrzymać się przy władzy jest znacznie trudniej, niż ją zdobyć.

Ale przecież on się poniża. A o własnym poniżeniu nikt nigdy nie zapomina. Wszystko można zapomnieć: obelgi, urazy, niesprawiedliwość, ale upokorzenia nie zapomni nikt, taka już jest natura człowieka. Zwierzęta polują na siebie, walczą ze sobą, zabijają się, pożerają jedno drugie, ale nie upokarzają się nawzajem. Tylko człowiek poniża drugiego człowieka. I żaden człowiek swojego poniżenia nie zapomni, i temu, przed kim się poniżał, nie wybaczy.

Ze wszystkich wynalazków, jakich dokonał człowiek, książka jest wynalazkiem największym, ze wszystkich ludzi na Ziemi największym fenomenem jest pisarz.

Będzie mu oddany ze strachu, a to jest znacznie pewniejsze niż oddanie z przekonania. Przekonania mają to do siebie, że się zmieniają, strach nie mija nigdy.

-Za co pan się tu znalazł? - zapytał Sasza. (...) - Pracowałem w stołówce w rejonie. Napisałem w karcie "pierogi leniwe". A tu prokurator: "Dlaczego leniwe? Co to za kpiny z przodowników pracy?" Pokazuję mu książkę kucharską z tysiąc dziewięćset trzydziestego roku: "Pierogi leniwe". W porządku? Akurat! To też, powiada, pisała kontra!

Prosty człowiek sam po sobie sprząta i dlatego w każdych warunkach pozostanie człowiekiem. Arystokrata przyzwyczajony jest do tego, że sprzątają po nim inni, i gdy nie ma tych innych, przekształca się w bydlę.

Jeżeli będzie Pan odkładać życie do dnia wyjścia na wolność, to koniec. Tu można przetrwać tylko w jeden sposób - żyć tak, jakby nic się nie stało. Wtedy ma pan jeszcze jakieś szanse na przetrwanie.

Sztuka rządzenia polega na stawianiu właściwych ludzi na właściwym miejscu i, co najważniejsze, na usuwaniu ich, kiedy staja się niepotrzebni.

Jednakże taka już jest natura spraw politycznych: z każdą apelacją wciąga pan coraz większą liczbę ludzi, sprawa rozrasta się jak śnieżna kula.