" Idę naga przez te czerwone pola, a kwiaty rosną, łaskocząc mi kolana, sięgają ud, bioder, oplatają jak bluszcz ręce. Już nie jest cicho. Po prawej stronie słyszę dźwięk, coraz głośniejszy, słyszę go każdej bezsennej nocy. To on zadaje pytania i nie pozwala na nie odpowiedzieć, zagłusza myśli, boleśnie drapie w gardle, narasta w szybkim tempie ; jest duszno, czyjeś ręce łapią za gardło, rozgniatam płatki, pąki rozpływają się, topią, są lepkie i brudzą dłonie szkarłatem. Wycieram je o siebie, brunatne smugi znaczą bladą skórę, próbuję zdrapać, zedrzeć, obracam się dookoła, coraz szybciej i szybciej. Czasami się budzę. "
Fatima Musahi

" Sytuacja powoli robi się beznadziejna. Kończą się zapasy Dobrej Woli, jeszcze łapię się za przęsła, ale jakaś irytacja szarpie wnętrzności. Tak to jest rozstawać się w niedomówieniach, nawet nie wiem, czy pokłóciliśmy się, czy nie, zaraz wsiądę do autobusu, ty wrócisz do mieszkania. Tyle już tych mieszkań widziałem, że sam nie wiem, do którego. "
Michał Krzywak

Tysiąc razy zastanawiałam się, co mogłabym napisać o tej książce. Czasem tak jest, że jeśli ktoś wyrywa z ciebie wszystkie dręczące cię myśli, to brakuje słów. Brakuje także dlatego, że autorzy tak mocno i bezceremonialnie rozgrzebują zaognione jeszcze rany. Ta książka boli. Boli tak bardzo, jak może boleć los, który doświadcza. Po prostu widzę ten świat tak samo. Dla mnie jest on tak samo brudny, zimny i cholernie niesprawiedliwy. Świat, w którym nie ma miejsca na miłość, ani na bezmiłość. Świat który niszczy. No i oczywiście ludzie, ludzie których trzeba nienawidzieć tak samo, jak oni nienawidzą nas, którym pod żadnym pozorem nie można zaufać, bo i tak na koniec zdradzą i zranią.
Ta książka to gra na emocjach. Tych wyjętych ze środka trzewi. Psychologiczna gra ze światem w rosyjską ruletkę. Może tylko z tym, że w tej grze, z góry wiadomo, kto będzie przegranym i kto umrze za życia.
Wybrane fragmenty pochodzą z opowiadań "Czerwień" Fatimy Musahi i " Dobra Wola" Michała Krzywaka.
Będę wracać często, tak jak się wraca, żeby rozdrapać gojącą się ranę. Tak jak się wraca do ukochanych wierszy, czy fragmentów prozy. Po to żeby nie zapomnieć o tym wszystkim, czego do tej pory nauczyło mnie
życie...

" Idę naga przez te czerwone pola, a kwiaty rosną, łaskocząc mi kolana, sięgają ud, bioder, oplatają jak bluszcz ręce. Już nie jest cicho. Po prawej stronie słyszę dźwięk, coraz głośniejszy, słyszę go każdej bezsennej nocy. To on zadaje pytania i nie pozwala na nie odpowiedzieć, zagłusza myśli, boleśnie drapie w gardle, narasta w szybkim tempie ; jest duszno, czyjeś ręce...

Oczekiwałem nowej jutrzenki. Miast tego dostałem gwałt, pedofilię, kazirodztwo, nekrofilię i kanibalizm. Ale jakże ciekawie podane! Zaskoczyło mnie to, że zarówno Fatima jak i Michał swoje opowiadania podali w jakiejś takiej poetyckiej formie. Oboje dodają czegoś w rodzaju mistycyzmu do treści swych opowiadań. I szaleństwa, dużo szaleństwa. Jest jednak myśl przewodnia chyba dla wszystkich opowiadań. A myśl ta bliska jest memu serduszku. NIENAWIŚĆ DO LUDZI. Wylewa się zewsząd a połączona jest z beznadzieją wszystkiego. No nie jest to jutrzenka. Zdecydowanie jednak warto się zapoznać z opowiadaniami. Sam osobiście pewnie jeszcze nie raz wrócę do lektury gdyż nie jest to takie hop siup do czytania.
PS. Zaskakujący jest finał opowiadania "Inwokacja". Dysonans poznawczy u mnie wielki.

Oczekiwałem nowej jutrzenki. Miast tego dostałem gwałt, pedofilię, kazirodztwo, nekrofilię i kanibalizm. Ale jakże ciekawie podane! Zaskoczyło mnie to, że zarówno Fatima jak i Michał swoje opowiadania podali w jakiejś takiej poetyckiej formie. Oboje dodają czegoś w rodzaju mistycyzmu do treści swych opowiadań. I szaleństwa, dużo szaleństwa. Jest jednak myśl przewodnia chyba...