Króciutka opowieść o historii pewnej polskiej rodziny. Zofia pracuje na kasie w supermarkecie, utrzymując cały dom, dwie córki i bezrobotnego męża alkoholika. To opowieść o chorej miłości do męża i życiu w patologicznym związku, bez chęci i możliwości zmian na lepsze.

Króciutka opowieść o historii pewnej polskiej rodziny. Zofia pracuje na kasie w supermarkecie, utrzymując cały dom, dwie córki i bezrobotnego męża alkoholika. To opowieść o chorej miłości do męża i życiu w patologicznym związku, bez chęci i możliwości zmian na lepsze.

"W życiu chodzi o to, by nie umrzeć, a jeśli się umiera, trzeba zdać sobie z tego sprawę. "

Umieranie nie jest tylko fizycznym zejściem z tego świata, objawiające się brakiem oddechu i rytmu serca. Umierać można także w niedostrzegalny sposób wraz z utratą wiary, miłości, szacunku do siebie, poczucia własnej wartości i nadziei na zmianę swojego życia.

Właśnie takie powolne umieranie dotyka Zofii, głównej bohaterki noweli "Królowa kokonu" pióra Dominiki Czajki. Kobieta jest umęczoną, zrezygnowaną, nieszczęśliwą żoną alkoholika, matką dwóch małoletnich dziewczynek i pracownicą jednego z powszechnie znanych supermarketów. Nie potrafi walczyć o swoje, nie próbuje zmienić swojego życia, z obojętnością przyjmuje to, co ją spotyka. Z pokorą znosi alkoholowe libacje oraz przyjmuje na swoje barki ciężar utrzymania rodziny i opieki nad ciężko chorym dzieckiem. To co ją trzyma w pionie to religia i modlitwa, która przyjmuje kształt dewocji i jest usprawiedliwieniem biernego postępowania, trwania w patologicznym związku.

Rodzinę, jej problemy i drobniusieńkie radości poznajemy z perspektywy jednej z córek Zofii. Dziewczynka jest za mała by w pełni zrozumieć swoją matkę, jej dramatyczne balansowanie na linii życia. Próbuje tłumaczyć sobie to, co widzi i we własnym zakresie analizuje zachowania poszczególnych członków rodziny. W jej oczach postępowanie matki jest dziwne, niezrozumiałe i neguje jej zachowanie, a ojca zabawne i warte wnikliwej obserwacji.

"Wtedy po raz pierwszy zauważyłam jego dobrą stronę. Do dziś nie umiem odpowiedzieć sobie na pytanie czy mój ojciec był inteligentny i bezradny, czy może egoistyczny i głupi?"

Dziewczynka w całej swojej naiwności i nieświadomości bezbłędnie interpretuje bezkształt własnej rodziny i zaskakuje dojrzałymi przemyśleniami, refleksjami. Obserwuje agonię i degradację swojej rodziny w kontekście społecznym, moralnym i emocjonalnym.

Zupełnie przewidywalna okazuje się postawa Zofii. Wiele jest takich kobiet, które tak jak ona, tkwią w jednym punkcie, sparaliżowane swoją własną bezradnością, boją się zrobić krok w odpowiednią stronę, podążając ku nicości. Bohaterka książki w źle zrozumianej solidarności, miłości małżeńskiej, nierozerwalności boskich więzów trwa w patologii i nie rozumie jak szkodliwe dla rozwoju jej dzieci i jej własnego dobra, jest ta bezsensowna szarpanina z chorobą alkoholową, z marazmem własnej egzystencji.

Nikt nie jest w stanie pomoc temu, kto nie chce tej pomocy przyjąć. Trzeba odważyć się przyznać do swoich kłopotów, otwarcie mówić o swoich potrzebach i być gotowym na zmiany, nawet te najdrobniejsze.

"-Jak zatrzymać najpiękniejsze chwile w życiu?
-Nie można ich zatrzymać.
-Dlaczego?
-Gdyby była taka możliwość, chwile te nie byłyby już takie wspaniałe."

"Królowa kokonu" to krótka, mozaikowa forma pełna emocji, która zmusza do refleksji nad nad własnym stanem ducha czy kondycji własnej rodziny. Czy utrata fundamentalnych zasad egzystencji jest jedynie dowodem ludzkiej słabości czy początkiem końca naszego życia?

aleksandrowemysli.blogspot.com

"W życiu chodzi o to, by nie umrzeć, a jeśli się umiera, trzeba zdać sobie z tego sprawę. "

Umieranie nie jest tylko fizycznym zejściem z tego świata, objawiające się brakiem oddechu i rytmu serca. Umierać można także w niedostrzegalny sposób wraz z utratą wiary, miłości, szacunku do siebie, poczucia własnej wartości i nadziei na zmianę swojego życia.

Właśnie takie...

Jest to kolejna książka, którą mam przyjemność zrecenzować przedpremierowo. Muszę przyznać, że nie było to łatwe zadanie i wymagało większego wysiłku i skupienia. Do tej pory nie wiem, co było przyczyną tego stanu. Może była to pogoda lub niskie ciśnienie, a może trudna tematyka tej książki, która z pewnej perspektywy, może wydawać się traumatyczna. Mimo wszystkich przeciwności, udało się i mogę wam przedstawić swoją opinię.

Praca w hipermarkecie na kasie i mąż alkoholik, nie jest szczytem ambicji i marzeń. Niestety życie Zofii, właśnie tak wygląda. Dodatkowo ma jeszcze na wychowaniu dwie córki, a jedna z nich jest ciężko chora. Jej życie to nieustający lęk, miłość do męża przerodziła się w tą chorą miłość w tą, która jest patologiczna. Pozostaje jej miłość do córek i nadzieja, która zawsze umiera ostatnia. Mimo tragicznego losu Zofia nie chce nic zmieniać. Przybrała maskę męczennicy i trwa w tej patologii…


To zadziwiające jak człowiek sam skazuje się na pewne konsekwencje swoich wyborów. Wierzy w cuda, które nigdy nie nastąpią. Oskarża cały świat o swój los, ale nic nie robi aby go zmienić. To wręcz zaskakujące jak kobiety mogą znosić pewne okoliczności wierząc, że nagle coś się zmieni. Chyba nigdy tego nie zrozumiem. Najgorsze jest w tym wszystkim, że nie zawsze krzywdzą siebie, a także swoje dzieci, które skazują na przyglądanie się temu wszystkiemu.

Zofia jest tego przykładem. Poznajemy historię z perspektywy dziecka, które nie wiele rozumie dlaczego tak się dzieje. Obserwuje ono relacje i postępowanie dorosłych, próbując interpretować zachowanie dorosłych. Czasami nie jest to łatwe zadanie. Stawia z pozoru „głupie pytania”, na które oczekuje odpowiedzi. Dziecku zawsze łatwiej to przychodzi.

„Królowa kokonu” to krótka nowela rozważająca trzy podstawowe uczucia, na których opiera się sens życia człowieka. Jest to wiara, nadzieja i miłość. Pokazuje nam jak interpretuje je kobieta żyjąca życiem, które tak bardzo odbiega od normalności. Jest to przykład, który wstrząsa emocjonalnie, nakłania do głębokich refleksji i wywołuje ogólny zamęt w głowie. I tu, w tym momencie rodzi się pytanie, a co by było gdyby te uczucia umarły w człowieku, czy byłby zdolny do życia?

Zaniedbana kobieta, poświęcająca się dla rodziny, czy ma szansę na normalne życie, bez alkoholu, bez meliny zamiast domu, co jest w stanie ją uszczęśliwić i zmienić jej poglądy, a może już zawsze będzie cierpiętnicą, owładniętą patologicznymi uczuciami i pokiereszowanym spojrzeniem na życie?

Sami widzicie, tematyka jest bardzo ciężka, wręcz można podchodzić do tego tematu filozoficznie. Zastanawialiście się nad swoim podejściem do życia i nad swoimi uczuciami? Czy życie zawsze jest takie pokręcone, czy może sami je takim tworzymy? Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi. Nikt nam nie da gotowej recepty i nie pokieruje nas, a na te wszystkie pytania musimy sami znaleźć odpowiedzi.


Moja ocena: 10/10

Jest to kolejna książka, którą mam przyjemność zrecenzować przedpremierowo. Muszę przyznać, że nie było to łatwe zadanie i wymagało większego wysiłku i skupienia. Do tej pory nie wiem, co było przyczyną tego stanu. Może była to pogoda lub niskie ciśnienie, a może trudna tematyka tej książki, która z pewnej perspektywy, może wydawać się traumatyczna. Mimo wszystkich...

Nie ukrywam, trochę mną wstrząsnęła lektura noweli „Królowa kokonu”. Każdy czytelnik przeżyje tu zderzenie z ohydą rodzinnej i społecznej patologii. Spotykamy bezrobotnego alkoholika, który nie szanuje swojej żony i jej pracy. Człowieka, który mówi, że chorą córkę lepiej uśpić, niż leczyć, człowieka, któremu radość sprawia jedynie szwagier, którego stać na wódkę. W tle mamy polską młodzież, oszukiwaną przez pracodawców, pełną niechęci do życia. Sposobem na przetrwanie tych młodych ludzi jest żebractwo i pijaństwo. Wyjściem z patologii mogą być wiara, nadzieja i miłość. Ale i one zostały zdeformowane, okaleczone. Współczesny świat zmienił je różnymi doświadczeniami po to, by móc pocieszać innych. Ale nie pomyślał przy tym, że one mogą tego nie wytrzymać. Dlatego muszą umrzeć…
Czy wyobrażasz sobie świat bez wiary, nadziei i miłości, Drogi Czytelniku?

Nie ukrywam, trochę mną wstrząsnęła lektura noweli „Królowa kokonu”. Każdy czytelnik przeżyje tu zderzenie z ohydą rodzinnej i społecznej patologii. Spotykamy bezrobotnego alkoholika, który nie szanuje swojej żony i jej pracy. Człowieka, który mówi, że chorą córkę lepiej uśpić, niż leczyć, człowieka, któremu radość sprawia jedynie szwagier, którego stać na wódkę. W tle mamy...

Współczesna historia - to na pewno. Szkoda tylko że rozpowszechnia się w naszym kraju coraz częściej.

Współczesna historia - to na pewno. Szkoda tylko że rozpowszechnia się w naszym kraju coraz częściej.