Relatywizm. To pierwsze słowo, które nasuwa mi się po lekturze tej kuriozalnej książki. Mówi ona o względności wszystkiego - czasu, rzeczywistości, miłości i wreszcie tytułowej płci.

"Gdy czas płynie tylko w naszej świadomości, przez jedną noc może upłynąć dwanaście tysięcy lat. Stały rytm pór roku, ziemia tak ukochana i nieustannie się zmieniająca - wszystko to trwa na zewnątrz. Tymczasem wewnątrz lata świetlne wprawiają nas w ruch wirowy pod innym zgoła firmamentem."

Postrzeganie - to drugie słowo, jakie charakteryzuje specyfikę "Płci wiśni". Rzeczywistość została tu zindywidualizowana, sprowadzona do osobniczego doświadczenia, jednostkowych wyobrażeń, wybiórczej pamięci. I to właśnie przez ulotność i niedoskonałość tej ostatniej, przez jej emocjonalny charakter, granice między trzema wymiarami czasu zacierają się. Winterson przekonuje, że skoro wspomnienia mieszają nam się z wizjami przyszłości, skoro niejednokrotnie wypierane są przez ból albo umacniane wiarą, to już sam umysł generujący, przechowujący i przetwarzający to wszystko może ulec wrażeniu mistyfikacji.

"Przyszłość, teraźniejszość i przeszłość istnieją tylko w naszych umysłach; z oddalenia ich kontury zacierają się i nikną jak granice wrogich nam krajów oglądane z miasta żeglującego po niebie. Rzeka przepływa z jednego kraju do drugiego, nie zatrzymując się po drodze. I nawet najbardziej konkretne rzeczy, najbardziej realne, najbardziej kochane i najlepiej nam znane, są tylko dziecinnym teatrzykiem cieni rzucanych na ścianę. Pustą przestrzenią i punkcikami światła."

Kuriozum jest trzecim słowem. Dlatego, że oprócz przytoczonych przeze mnie wywodów filozoficznych, a także osnowy baśniowej, książka ta pełna jest fragmentów niskich i wulgarnych, niemalże obrazoburczych, oscylujących wokół dewiacji i odchyleń od norm. To jednak łączy wszystko w całość zwartą pętlą, bowiem właśnie owa kuriozalność ilustruje i podkreśla wszechobecny w tej powieści relatywizm. Bo cóż tak naprawdę jest odchyleniem od norm, gdy ich granice są płynne? Jak z kolei wyznaczyć granice, gdy "nienormalność" zdaje się być na porządku dziennym, a więc jakby normalna...?

Zachęcam do popłynięcia z tym paradoksalnym, kuriozalnym strumieniem obrazów i myśli, jakim jest "Płeć wiśni".

Relatywizm. To pierwsze słowo, które nasuwa mi się po lekturze tej kuriozalnej książki. Mówi ona o względności wszystkiego - czasu, rzeczywistości, miłości i wreszcie tytułowej płci.

"Gdy czas płynie tylko w naszej świadomości, przez jedną noc może upłynąć dwanaście tysięcy lat. Stały rytm pór roku, ziemia tak ukochana i nieustannie się zmieniająca - wszystko to trwa na...