Jak to jest zawarte w tytule, Paweł Jasienica dzieli się z czytelnikami myślami na temat państwa polskiego - analizuje przyczyny i skutki kluczowych decyzji politycznych władców Polski w okresie od formowania się naszej państwowości do początków procesu jej upadku.

Autor wysoko ocenia politykę Piastów, szczególnie zewnętrzną Bolesława Chrobrego i wewnętrzną Kazimierza Wielkiego, ich dalekowzroczność, dążenie do umacniania kraju i postawę równą innym władcom europejskim. Swoją opinię opiera na licznych argumentach, analizach i źródłach historycznych. Przyznaję, że te wywody są bardzo interesujące.

Zupelnie inaczej ocenia kondycję państwa w okresie panowania dynastii Jagiellonów. Nie kryje rozczarowania dalekosiężnymi skutkami unii w Krewie, na której niewątpliwie skorzystała zacofana pogańska Litwa, a zbyt wiele impetu, energii i zasobów utraciło Królestwo Polskie. Niezbyt przychylnym okiem patrzy na króla Władysława Jagiełłę, a także na pozbawione twardej ręki rządy jego następców.

Ciekawie wypadła analiza zależności i formowania się księstw ruskich, a także obecności i zagrożeń ze strony Tatarów na naszej wschodniej granicy.

"Myśli o dawnej Polsce" nie należy traktować jako podręcznika do nauki historii. To pozycja dla tych, którzy chcą pogłębić posiadaną już wiedzę i niejako skonfrontować swoje zapatrywanie na procesy historyczne z poglądami niekwestionowanego znawcy naszych dawnych dziejów.

Audiobooka czytanego przez Marcina Popczyńskiego wysłuchałam z przyjemnością.

Jak to jest zawarte w tytule, Paweł Jasienica dzieli się z czytelnikami myślami na temat państwa polskiego - analizuje przyczyny i skutki kluczowych decyzji politycznych władców Polski w okresie od formowania się naszej państwowości do początków procesu jej upadku.

Autor wysoko ocenia politykę Piastów, szczególnie zewnętrzną Bolesława Chrobrego i wewnętrzną Kazimierza...

jasienice czyta sie troche jak dobry magazyn... bardzo fajnie pisze

jasienice czyta sie troche jak dobry magazyn... bardzo fajnie pisze

Niedościgniony wzór eseju historycznego. Wciągający , dający do myślenia , tezy są uzasadniane i dokumentowane źródłami , w przypadku ich braku Jasienica sam interpretuje i stara się wyjaśnić - ale zawsze podkreśla , że to jego zdanie oparte na własnych analizach i przemyśleniach. Można się nie zgadzać i kontestować wnioski autora, ale nie sposób odmówić im logiki i powiązania przyczynowo skutkowego. Rzecz napisana ze swadą - czyta się fantastycznie o rzeczach , które na lekcjach historii wydawały się okropnie zawiłe i nudne.

Niedościgniony wzór eseju historycznego. Wciągający , dający do myślenia , tezy są uzasadniane i dokumentowane źródłami , w przypadku ich braku Jasienica sam interpretuje i stara się wyjaśnić - ale zawsze podkreśla , że to jego zdanie oparte na własnych analizach i przemyśleniach. Można się nie zgadzać i kontestować wnioski autora, ale nie sposób odmówić im logiki i...

Publicystyka historyczna Jasienicy jak zawsze na najwyższym poziomie. Oczywiście, nie sposób mu nie zarzucić, że wiele rzeczy pisze na wyrost, jak choćby dowodzenie, że Biskupin jest świadectwem rozsądku i bogactwa kultury dawnych Słowian (czytaj: Polaków). Choć tu trzeba pamiętać w jakim momencie on to pisał i mogę uznać jego poszukiwanie polskości Biskupina za wytłumaczone okolicznościami co nie zmienia faktu, że dziś już nikt poważny Biskupina raczej ze Słowianami nie będzie wiązał. Nie sposób nie zauważyć, że miał też Jasienica tendencję do zbytniego wypełniania rozbudowanymi domysłami tych miejsc w historii, co do których źródła są bardzo skąpe, ale to akurat dla publicystki historycznej jest dopuszczalne - inna sprawa, że dziś nawet ludzie, którzy uważają się za historyków stosują tę samą metodę.

Najważniejsze jednak, że publicystyka Jasienicy odsłania przede mną odległe zakamarki historii i daje do myślenia o tym, jak wyglądało, lub jak mogło wyglądać tworzenie państwa na tak wczesnym etapie. Jak wyglądała jego rozbudowa a także rozważań o tym, w którym momencie zaczął się proces, który nazwalibyśmy dziś "psuciem państwa".

Druga część tej książki wykazuje nieco zbyt duże pokrewieństwo z "Polską anarchią", czyli rozważa relacji Polsko-Litewskie a za pośrednictwem Litwy relacje Polsko-Rosyjskie. Ale powtórzeń nigdy za dużo. Zwłaszcza jeśli są to powtórzenia interesujące.

Publicystyka historyczna Jasienicy jak zawsze na najwyższym poziomie. Oczywiście, nie sposób mu nie zarzucić, że wiele rzeczy pisze na wyrost, jak choćby dowodzenie, że Biskupin jest świadectwem rozsądku i bogactwa kultury dawnych Słowian (czytaj: Polaków). Choć tu trzeba pamiętać w jakim momencie on to pisał i mogę uznać jego poszukiwanie polskości Biskupina za...

Liczyłam na powtórkę z historii z okresu, który zazwyczaj traktuję po macoszemu (między X. a XVI w.). To nie był dobry pomysł, ze względu na totalny bałagan chronologiczny, osobowy i terytorialny raczej trzeba się bardzo dobrze orientować, żeby nadążać za tokiem myślenia autora.
Autor powołuje się na interpretacje wybranych kwestii według różnych autorów i robi to bardzo elegancko, ale to mi wyjaśniło, skąd tyle nienawiści, jadu i żółci wśród historyków opiniujących książki historyczne innych autorów.

Liczyłam na powtórkę z historii z okresu, który zazwyczaj traktuję po macoszemu (między X. a XVI w.). To nie był dobry pomysł, ze względu na totalny bałagan chronologiczny, osobowy i terytorialny raczej trzeba się bardzo dobrze orientować, żeby nadążać za tokiem myślenia autora.
Autor powołuje się na interpretacje wybranych kwestii według różnych autorów i robi to bardzo...

Esej historyczny o sprawach bardzo odległych w czasie, rabunkowej ekspansji i rekordowych głupstwach dokonywanych przez największe w świecie mocarstwa, napisany bez niepotrzebnego wdrapywania się na kazalnicę moralisty i wtrącania w sprawy sakramentu i wiary, oparty jedynie na historycznie stwierdzonych faktach.

Paweł Jasienica, jak zawsze, zachwyca literacką formą.

Książka zastanawiająco aktualna, spadkobiercy Piastów i Jagiellonów mogą przeglądać się w niej, jak w lustrze: „to nieprawda, że polska szlachta odznaczała się szczególnie obrzydliwym skąpstwem na cele państwowe, nie różniła się od nikogo, bo niechęć do płacenia podatków zawsze była jednym z głównych czynników kształtujących historię powszechną.”

Polecam uwadze czytelnia : )

Esej historyczny o sprawach bardzo odległych w czasie, rabunkowej ekspansji i rekordowych głupstwach dokonywanych przez największe w świecie mocarstwa, napisany bez niepotrzebnego wdrapywania się na kazalnicę moralisty i wtrącania w sprawy sakramentu i wiary, oparty jedynie na historycznie stwierdzonych faktach.

Paweł Jasienica, jak zawsze, zachwyca literacką...

Piękna i bardzo pouczająca gawęda. Paweł Jasienica opowiada o dziejach rodzimych pięknie, wyczerpująco i bardzo przystępnie. Mnie osobiście niezwykle ujmuje celność spostrzeżeń i logiczność wywodów co niestety nie jest u naszych historyków oczywistością. Bardzo polecam wszystkim pasjonatom historii ojczystej.

Piękna i bardzo pouczająca gawęda. Paweł Jasienica opowiada o dziejach rodzimych pięknie, wyczerpująco i bardzo przystępnie. Mnie osobiście niezwykle ujmuje celność spostrzeżeń i logiczność wywodów co niestety nie jest u naszych historyków oczywistością. Bardzo polecam wszystkim pasjonatom historii ojczystej.

Bardzo trudna lektura. Książka rozpoczyna się poruszeniem przez autora różnorakich zagadnień archeologicznych dotyczących zarówno prapoczątków działalności człowieka na obszarze Polski jak i również początków Polski Piastów. Oczywiście głównymi miejscami wskazanymi przez autora są Biskupin, Gniezno oraz Łęczyca czy Milicz. Jasienica wskazuje na wysoki poziom cywilizacyjny ówczesnych mieszkańców i obala tym samym mit o "barbarzyństwie Słowian". Kolejnym tematem poruszonym w książce jest generalna analiza początków wytwarzania się jedności państwowej. Bardzo ciekawym stwierdzeniem autora jest to, że krainy przyłączone do Polski za Mieszka I czy Bolesława Chrobrego wcale nie traciły swojej tożsamości. Jasienica podkreśla, że już od początków swego istnienia nasz naród chcąc, nie chcąc musiał się wykazywać dużą dozą tolerancji, co przyczyniło się do sukcesów Bolesławów: Chrobrego i Krzywoustego. Autor stawia tezę, że Piastowie w przeciwieństwie do wielu innych dynastii nigdy nie uprawiali polityki podboju i raczej skupiali się na ziemiach prapolskich. Ostatnim tematem dotyczącym Piastów jest epoka Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, którzy za wszelką cenę chcieli zjednoczyć rozproszone wcześniej państwo. W drugiej części książki przechodzimy do analizy sytuacji Polski na tle ówczesnych europejskich i azjatyckich potęg. Omówione zostały takie nacje jak Tatarzy i ich ekspansywny wpływ na Europę, Ruś i burzliwa historia jej zjednoczenia, Litwa i jej grabieżcze wyprawy na wszystkie strony oraz Zakon Krzyżacki. Jest to również kolejny tom, w którym Jasienica wskazuje na fatalne skutki Unii Polski z Litwą. Powtarzają się stwierdzenia o Litwinach, którzy żadnej sprawy nie potrafią doprowadzić do skutecznego rozwiązania, o kłopotliwych możnowładcach chcących tylko przywilejów. W książce mamy też wiele ciekawostek dotyczących zarówno Polski jak i innych krajów. Zgodnie z twierdzeniem autora - Historia to ludzie - mamy też wiele postaci, których zalety autor chwali, a wady krytykuje. Podsumowując - książka jest bez wątpienia trudna, czasami występują połacie tekstu, który bardzo ciężko się czyta, zakres tematów również jest bardzo szeroki. Niemniej jednak książka Jasienicy bez wątpienia poszerza horyzonty wiedzy czytelnika. Polecam ją wytrawnemu koneserowi historii bo osoba, którą historia nie interesuje nie będzie w stanie jej przepracować.

Bardzo trudna lektura. Książka rozpoczyna się poruszeniem przez autora różnorakich zagadnień archeologicznych dotyczących zarówno prapoczątków działalności człowieka na obszarze Polski jak i również początków Polski Piastów. Oczywiście głównymi miejscami wskazanymi przez autora są Biskupin, Gniezno oraz Łęczyca czy Milicz. Jasienica wskazuje na wysoki poziom cywilizacyjny...

Styl pisania P. Jasienicy nie wszystkim może odpowiadać. Konkrety mieszają się z dużą ilością dygresji co sprawia, że jego lektury nie należą do najłatwiejszych. Ale dla kogoś kto chce zrozumieć pewne procesy w naszej historii P. Jasienica pozostaje jedynym i chyba najlepszym wyborem. Publicystyka historyczna w jego wydaniu to już klasyka i nieprędko doczekamy się autora, który mógłby pójść w jego ślady. Dlatego trzeba czytać jego książki..

Styl pisania P. Jasienicy nie wszystkim może odpowiadać. Konkrety mieszają się z dużą ilością dygresji co sprawia, że jego lektury nie należą do najłatwiejszych. Ale dla kogoś kto chce zrozumieć pewne procesy w naszej historii P. Jasienica pozostaje jedynym i chyba najlepszym wyborem. Publicystyka historyczna w jego wydaniu to już klasyka i nieprędko doczekamy się autora,...

Przemyślenia Pawła Jasienicy, solidnie osadzone w faktach, jak zwykle z dużym zainteresowaniem przenoszą w świat dawnej Polski. Są zaczynkiem szerszej dyskusji, ale i aktem poznania wielu elementów dotąd nieznanych, napisanych w tonie publicystycznym, nie zaś jako sucha faktografia. W skrócie: historia pisana ręką Jasienicy, jak zawsze bardzo ciekawa.

Przemyślenia Pawła Jasienicy, solidnie osadzone w faktach, jak zwykle z dużym zainteresowaniem przenoszą w świat dawnej Polski. Są zaczynkiem szerszej dyskusji, ale i aktem poznania wielu elementów dotąd nieznanych, napisanych w tonie publicystycznym, nie zaś jako sucha faktografia. W skrócie: historia pisana ręką Jasienicy, jak zawsze bardzo ciekawa.