Z ciekawością zabrałam się za czytanie tej książki, bo szukałam sentymentalnej podróży do moich rodzinnych Kielc. I muszę przyznać, że im bardziej brnęłam w głąb tym większe rozczarowanie mnie czekało.
Nie jestem krytykiem literackim, recenzentką, a nawet polonistką, ale książka razi błędami stylistycznymi, interpunkcyjnymi i niestety merytorycznymi i to w takich ilościach, że aż woła pomstę do nieba. Czytając książkę miałam wrażenie, że nie było korekty.
Kielce, które mam cały czas w sercu, zostały pokazane w taki sposób, że ktoś kto nigdy nie był w tym mieście raczej się do niego nie wybierze.
Wątek kryminalny może wydawać się ciekawy, natomiast został przykryty błędami, szczególnie tymi merytorycznymi, których jest tak dużo i tak kłują w oczy, że nie da się tej książki ocenić wyżej. Autorka nie zna topografii Kielc, bo np. Seminaryjska nie łączy się z Pomorską czy Malików z Krakowską, a Kadzielnia nie jest na Pakoszu!
Mało tego wielkość czcionki... Ja rozumiem, że więcej stron to wyższe koszty druku, ale moim zdaniem powinno się szanować czytelnika i jego oczy. W końcu pisze się z myślą, że ktoś sięgnie po książkę. Tę, z czcionką „maczkiem” czyta się fatalnie.

Z ciekawością zabrałam się za czytanie tej książki, bo szukałam sentymentalnej podróży do moich rodzinnych Kielc. I muszę przyznać, że im bardziej brnęłam w głąb tym większe rozczarowanie mnie czekało.
Nie jestem krytykiem literackim, recenzentką, a nawet polonistką, ale książka razi błędami stylistycznymi, interpunkcyjnymi i niestety merytorycznymi i to w takich...

Kryminał to najczęściej obecnie wybierany gatunek literacki, zarówno przez żądnych krwi i morderstw znudzonych czytelników, jak i wielu pisarzy, którzy, mimo grafomańskich często wypocin, są hołubieni i stają się celebrytami. A mają oni tyle ciekawych rzeczy do powiedzenia, co ich dzieła. Ważne, żeby zaistnieć i zrobić medialny szum, na przykład udając związek z innym pisarzem tegoż gatunku.
Po „Prawdę” sięgnęłam zachęcona przede wszystkim pozytywnymi recenzjami po spotkaniach z autorką, ale również dlatego, iż akcja powieści rozgrywa się w Kielcach – w mieście mojego dzieciństwa i młodości. Chciałam zobaczyć,czy rozczaruje mnie opowiadanie o tym miejscu. Klimat oraz każdy zakątek, o którym autorka pisze tak szczegółowo i dosadnie, są bliskie memu sercu. Zimowa aura Kielc fantastycznie wychyla się w kolejnych kart książki. Bezapelacyjnie Kielce są głównym bohaterem utworu Szum, bohaterem zmęczonym, czasem szarym i zaniedbanym, z bogatą, niezbyt przyjemną przeszłością, ale wyjątkowym i wartym uwagi.
Wątek kryminalny powieści jest składny, dobrze przemyślany. Robotę zrobiły tutaj nawiązania do kieleckiej historii i podejścia mieszkańców do kwestii Żydowskiej. Dobry temat, ciężki, potrzebny bardzo i w dzisiejszych czasach może narażać autorkę na niewybredne komentarze rozjuszonych prawicowców (niekoniecznie merytoryczne ani w tonie konstruktywnej krytyki).
Postaci nakreślone niezwykle. Nie ma przesadnego roztkliwiania się nad szczegółami wyglądu zewnętrznego bohaterów, ale drobiazgowo możemy śledzić ich charaktery, motywacje. Inteligentny czytelnik wywnioskuje wiele po dosadnie opisanych aspektach seksualności i upodobaniach uczestników „Prawdy”, a nie będzie pruderyjnie oburzał się na opisy sfery intymnej.
I wisienka na torcie – język powieści. Wytworna feeria opisów, wielu dygresji, tak plastyczna, że czuć sznyt polonistyczny. Autorka pięknie oddaje klimat miejsca, wyznacza powolne tempo powieści, można zanurzyć się w tym świecie i poczuć wszystko mocno.
Czekam na kolejne części i polecam nie tylko Kielczanom, a na razie daję tylko 10 gwiazdek. Miłej lektury!

Kryminał to najczęściej obecnie wybierany gatunek literacki, zarówno przez żądnych krwi i morderstw znudzonych czytelników, jak i wielu pisarzy, którzy, mimo grafomańskich często wypocin, są hołubieni i stają się celebrytami. A mają oni tyle ciekawych rzeczy do powiedzenia, co ich dzieła. Ważne, żeby zaistnieć i zrobić medialny szum, na przykład udając związek z innym...

Podsumuję w dwóch słowach. Grafomański bubel. Niedorzeczna, fatalnie poprowadzona historia. Styl literacki zobrazować może cytat: "wyszła z bloku i skierowała się w kierunku Biedronki". 2/3 powieści to opisy nieustających erekcji policjanta, prowadzącego śledztwo, które wywołuje absolutnie wszystko, zarówno widok kobiecej nagości jak i gotowanie makaronu, oczekiwanie na posiłek w mlecznym barze, a nawet kontemplacja urody wiaduktu kolejowego. Jego marudne refleksje życiowe, bezcelowe kręcenie "w koło Macieju" po mieście, domu, komendzie. Sporo miejsca zajmują subiektywne opisy miasta które autorka za wszelką cenę usiłuje przedstawić jako bury, smrodliwy, zapyzialy grajdoł. Obraz nieprawdziwy i bardzo krzywdzący. Czy ta Pani w ogóle zna miasto Kielce? Można wątpić czytając, że dzielny komisarz zaparkował na Pomorskiej obok warzywniaka przy Seminaryjskiej. Gdzie Rzym, gdzie Krym, a gdzie świętokrzyskie buraki? Mamy mnóstwo dosadnie wyrażanych antypatii politycznych autorki. Obok tego, gdzieś na marginesie wątły, mało przekonujący wątek kryminalny. Nie polecam. I mam wielką nadzieję, że autorka nie popełni kolejnej części tego "arcydzieła".

Podsumuję w dwóch słowach. Grafomański bubel. Niedorzeczna, fatalnie poprowadzona historia. Styl literacki zobrazować może cytat: "wyszła z bloku i skierowała się w kierunku Biedronki". 2/3 powieści to opisy nieustających erekcji policjanta, prowadzącego śledztwo, które wywołuje absolutnie wszystko, zarówno widok kobiecej nagości jak i gotowanie makaronu, oczekiwanie na...