Coraz więcej osób bierze się za pisanie o mordercach, ale nie ma pojęcia jak to poprawnie zrobić! Temat od kilku lat bardzo na czasie, łatwo jest wydać książkę i trochę na niej zarobić. Ale gdzie w tym wszystkim jest prawda?! Jak widać po ocenach innych czytelników, nie ma ona dla nich żadnego znaczenia. Zachwycają się brutalnymi opisami i wychwalają autora za przepisanie Wikipedii i innych książek o kryminalistyce. Że niby chciał ujednolicić informacje, zachęcić początkujących w temacie, ale serio wystarczy poczytać w Internecie lub posłuchać podcastów. Nie trzeba płacić za broszurkę, bo to nie jest książka.

Przy każdej książce z literatury faktu wałkuję ten temat czyli ŹRÓDŁA! Autorze, to że napisałeś we wstępie, że korzystałeś z artykułów prasowych, nie znaczy że mam Ci automatycznie uwierzyć, że tak było. Dlaczego? Bo tu nie ma przypisów które mówią że w tym fragmencie korzystałeś z prasy, a gdzie są Twoje ewentualne spostrzeżenia. Nie ma też oczywiście bibliografii którą można sprawdzić, dowiedzieć się więcej. TAK SIĘ NIE PISZE KSIĄŻEK O PRAWDZIWYCH OSOBACH LUB WYDARZENIACH! Ta sama sytuacja z teorią kryminalistyki. Są definicje, ale oczywiści nie wiadomo skąd...

Kilka słów o stylu. Zaczynanie każdego rozdziału części pierwszej od pytań w stylu "co znaczy to pojęcie?", "jaka jest geneza?", "kiedy się pojawiła?", "kto pierwszy użył tego określenia?" świadczy o słabym warsztacie, braku redakcji, bo serio ile można?! Literówek też jest sporo. Psychoskok ma chyba w swoim regulaminie brak edycji i korekty ;)

Podsumowując, kolejny autor chcę odnieść sukces idąc najprostszą drogą i nie męcząc się za mocno. Naklepie kilka książek o mordercach, bez rzetelności, ale i tak ludzie będą czytać, bo mało im emocji. Prawda przestała być potrzebna...
PS Na LC książka jest zakwalifikowana jako "kryminał, sensacja, thriller", ale wszędzie indziej gdzie jest dostępna, jest napisane że to literatura faktu...

1/10
@moze_booka

Coraz więcej osób bierze się za pisanie o mordercach, ale nie ma pojęcia jak to poprawnie zrobić! Temat od kilku lat bardzo na czasie, łatwo jest wydać książkę i trochę na niej zarobić. Ale gdzie w tym wszystkim jest prawda?! Jak widać po ocenach innych czytelników, nie ma ona dla nich żadnego znaczenia. Zachwycają się brutalnymi opisami i wychwalają autora za przepisanie...

Zaskakująca i szokująca. Te dwa słowa powinny wystarczyć, by oddać cały sens tej książki. Autor pokusił się o wprowadzenie czytelnika w mroczny świat kryminalistyki i kryminologii. W kilku pierwszych rozdziałach autor przybliża historię kryminalistyki- dowiadujemy się, jak to wszystko się zaczęło, kto jest zwany ojcem kryminologi, a także powstaniu metod śledczych, które są wykorzystywane do dziś. Mowa jest między innymi o daktyloskopii lub profilowaniu psychologicznym. Jeśli kogoś takie zagadnienia nie interesują, może poczuć się trochę znużony- warto jednak przebrnąć przez tę część, bo potem zaczyna się przysłowiowa jazda bez trzymanki.
Autor przytacza nam sylwetki jednych z pierwszych seryjnych morderców, którzy stąpali po tej ziemi. Właśnie o takich psychopatach, nekrofilach, kanibalach i innych potworach w ludzkiej skórze dowiemy się w tej części.
Autor przybliża nam postacie 10 sprawców i niezliczoną liczbę ich ofiar. Skrupulatnie opisuje metody, jakich używali podczas morderstw. Tłumaczy ich motywy i opisuje emocje, jakie towarzyszyły im ale i otoczeniu, w którym żyli bądź zostali ujawnieni.
Najbardziej zaskoczył mnie własny wniosek, że nie myśli się o tym na co dzień, a tacy zwyrodnialcy żyją wśród nas, być może nawet tuż za ścianą. Wydają się opanowani, stabilni emocjonalnie, niczym się nie wyróżniają, a nie wiadomo co się w ich głowach dzieje...
W swej książce autor przybliżył postacie, żyjące w XIX wieku, gdy kryminalistyka dopiero raczkowała, a znane nam dziś metody nie śniły się nawet największym wizjonerom tamtych czasów.
Zadajemy sobie pytanie, jak wiele istnień można było ocalić, gdy wtedy śledczy wiedzieli to, co teraz, a psychiatria była rozwinięta tak jak w XX i XXI wieku.

Książki z gatunku true crime, są mocno specyficzne i nie do każdego one przemawiają, ja uwielbiam czytać o nich i zastanawiać się co takiego dzieje się w ich głowach, że decydują się na pierwsze, a potem kolejne morderstwa. Dlatego też tę książkę przeczytałam dosłownie w jedno południe. Wciąga i naprawdę intryguje. Zostawia czytelnika z pytaniami i pewnym niedosytem oraz rozczarowaniem, że to już koniec.
Autor pisze o makabrycznych rzeczach, ale robi to w delikatny sposób i mogę zagwarantować, że zawartość żołądka nie podchodzi do gardła, naprawdę dobrze się ją czyta.
Autor w przedmowie napisał, że to nie ostatnia książka typu true crime- bardzo mnie to zapewnienie cieszy i już teraz czekam z wielką cierpliwością no kolejne książki.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Choć muszę przypomnieć, że ogrom brutalnych opisów, które się tu znajdują, niejednego czytelnika mogą zaszokować. Ja jestem zachwycona.
Choćby o jednej osobie czytać sto razy to za każdym razem można odkryć coś nowego i zaskakującego.

Zaskakująca i szokująca. Te dwa słowa powinny wystarczyć, by oddać cały sens tej książki. Autor pokusił się o wprowadzenie czytelnika w mroczny świat kryminalistyki i kryminologii. W kilku pierwszych rozdziałach autor przybliża historię kryminalistyki- dowiadujemy się, jak to wszystko się zaczęło, kto jest zwany ojcem kryminologi, a także powstaniu metod śledczych, które są...

Autor, w przystępny sposób opowiada o początkach tego, co dzisiaj stanowi filar dochodzenia w sprawie morderstw. Razem z Nim przemierzamy dziewiętnastowieczny świat, w którym ówczesna policja próbuje wyjaśnić rozmaite zbrodnie, do których dochodziło na terenie ich działania.
Równocześnie z postępami śledztw możemy poznać jak ewoluowały techniki śledcze i z jakimi problemami wtedy się zmagano. Jednak to właśnie dzięki tamtym ludziom, którzy potrafili postawić „na swoim” rewolucja przemysłowa zadziałała i w tej dziedzinie życia.
Możemy tylko gdybać ile zbrodni pozostało niewykrytych właśnie przez to, że nie było odpowiednich metod, by znaleźć i ukarać właściwą osobę.
Jest to dobra książka dla kogoś, kto chce rozpocząć swą przygodę z tym tematem, ale kto wie? Może i znawcy znajdą tu coś dla siebie…?

Za ebooka do recenzji dziękuję Wydawnictwu Psychoskok

Autor, w przystępny sposób opowiada o początkach tego, co dzisiaj stanowi filar dochodzenia w sprawie morderstw. Razem z Nim przemierzamy dziewiętnastowieczny świat, w którym ówczesna policja próbuje wyjaśnić rozmaite zbrodnie, do których dochodziło na terenie ich działania.
Równocześnie z postępami śledztw możemy poznać jak ewoluowały techniki śledcze i z jakimi problemami...

Każdego dnia popełniane są niezliczone akty przemocy, a ludźmi, którzy się ich dopuszczają, kierują najczęściej jednoznaczne, oczywiste motywy: frustracja, desperacja, zazdrość, chciwość czy gniew. Coraz częściej też dochodzi do reakcji nagłej, odruchu szału i zwierzęcej wściekłości. A gdy owa reakcja podlana jest alkoholem, to skutki mogą być (i często są) ... śmiertelne. Takie przypadki były i lata temu, co wskazuje na złożoność ludzkiej psychiki, która szuka podniety, zaspokojenia i spełnienia. Te myśli naszły mnie po lekturze „Seryjnych morderców”, pana Piotra Wąchala, który sięgnął po odszczepieńców, po tytułowych seryjnych morderców.
I zacznę tak, jak nigdy. Ta książka to „jazda bez trzymanki”. Wszystko zaczyna się gładko i umiarkowanie, wręcz przystępnie dla każdego. Autor zapoznaje czytelnika z krótką historią zwalczania przestępczości. Oto Eugene-Francois Vidocq, przestępca, ale – co znamienne – twórca kryminalistyki najpierw we francuskiej policji, po latach rozprzestrzenionej na całą Francję. Dlaczego on? Jako pionier opracował wnikanie byłego przestępcy (znawcy działań) w środowisko morderców lub grup rabunkowych. Kto lepiej zrozumie ich działania, jak nie znawca tematu? A wszystko zaczynało się około roku 1820. I, co podkreśla autor, takie wnikanie w grupy przestępcze i rozpracowywanie ich „od środka” po latach znalazło zastosowanie w FBI, czy w Scotland Yardzie.
Ale, nie osiadaj czytelniku na laurach teorii. Po niej zaczyna się praktyka. Przykłady odchyleńców, ich czynów oraz całych operacji działań zatrważają. Seryjni mordercy może nieświadomie kierują się własnym modus operandi (metodą działania),choć śmiem przypuszczać, że są tego w pełni świadomi. Seryjni mordercy to bardzo inteligentne jednostki. Wszystko planują do każdego szczegółu, nic nie jest w stanie ich rozproszyć ani zaskoczyć. To perfekcyjni mistrzowie swojego fachu. Ktoś, kto próbuje ich naśladować szybko wpada. Mord trzeba mieć „we krwi”. A wszystko zaczyna się od Kuby Rozpruwacza.

Czytasz o tych zbrodniarzach i choć wiesz, że to było prawie 200 lat temu, to coś w tobie się burzy. Niezgoda, to chyba najlepsze słowo. Siły w tobie nabiera brak akceptacji dla takich ludzi. Zastanawiasz się nad anomaliami w budowie mózgów takich odszczepieńców. I pytasz samego siebie, czy te odchylenia (lub zwyrodnienia) oraz dysfunkcje związane z chorobami, środowiskiem czy choćby osobowością wcześnie wykryte nie ukazałyby „demonicznej” natury człowieka?
Piotr Wąchal już na wstępie „Seryjnych morderców” zaznacza, że publikacja ma na celu zaznajomienie czytelnika z takimi przypadkami. Że morderstwa to czyny, do których dochodziło i do których stale dochodzi. Zmienia się jedynie sposób postępowania lub narzędzia. A wszystko skrywa głowa kata. Nie ocenia ich, nie analizuje czynów, nie wysnuwa motywów działania. „Seryjni mordercy” mają służyć zarysowi historii, co wcale nie znaczy, że podczas czytania nie wyciągamy własnych wniosków.

Czytasz i nie dowierzasz. Próbujesz samodzielnie interpretować sczytywane zachłannie fakty i upchać je we własnej głowie. Dowiadujesz się o normalnych ludziach, którzy tak naprawdę szerzyli patologię. Czytasz o chorych umysłach, o anomaliach tworzących się tuż nad oczami - za czołem dosłownie. Zastanawiasz się nad niepojętym „syndromem zezwierzęcenia” i wyjałowienia z ludzkich uczuć. Nieuchronnie porównujesz ich z sobą. Lecz trzeba uważać. Czasem nic nie zapowiada... czegoś.
Polecam.


#agaKUSIczyta

Każdego dnia popełniane są niezliczone akty przemocy, a ludźmi, którzy się ich dopuszczają, kierują najczęściej jednoznaczne, oczywiste motywy: frustracja, desperacja, zazdrość, chciwość czy gniew. Coraz częściej też dochodzi do reakcji nagłej, odruchu szału i zwierzęcej wściekłości. A gdy owa reakcja podlana jest alkoholem, to skutki mogą być (i często są) ... śmiertelne....

Słynną francuską Brygadę Bezpieczeństwa czyli Sûreté założył w 1811
roku człowiek ścigany listem gończym za popełnione przestępstwa. Był zwykłym złodziejem i oszustem. Swojej pierwszej kradzieży Eugène-François Vidocq dokonał w wieku trzynastu lat, a zdobyte ze sprzedaży ukradzionych rodzicom srebrnych sztućców pieniądze przepuścił w jeden dzień. Potem było już tylko gorzej, o czym dowiedzieć się można z książki Piotra Wąchala „Seryjni mordercy”.

Zarysowana w niej historia kryminalistyki i prezentacja rozwoju co ciekawszych metod śledczych jak daktyloskopia, antropometria i profilowanie psychologiczne przestępców to tylko tło dla opisu sylwetek najbardziej ponurych seryjnych zabójców. I Kuba Rozpruwacz wcale nie jest wśród nich postacią najbardziej przerażającą. Jednym z nich był Martin Dumollard, który proponował młodym kobietom – wszystko to działo się w połowie XIX wieku - dobrze płatną pracę w charakterze pokojówki u pana, u którego rzekomo sam był zatrudniony. Te, które zgodziły się z nim pójść i traciły wszystko co posiadały, ale zachowały życie, mogły się uważać za szczęściary.

Słynną francuską Brygadę Bezpieczeństwa czyli Sûreté założył w 1811
roku człowiek ścigany listem gończym za popełnione przestępstwa. Był zwykłym złodziejem i oszustem. Swojej pierwszej kradzieży Eugène-François Vidocq dokonał w wieku trzynastu lat, a zdobyte ze sprzedaży ukradzionych rodzicom srebrnych sztućców pieniądze przepuścił w jeden dzień. Potem było już tylko...