Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogłoby się wydawać, że Adela wiedzie życie jak z bajki. Kochający, czuły i troskliwy mąż, zdrowe dzieci, idealni teściowie, pomoc domowa, której ze świecą szukać, kilka kart płatniczych, zero trosk materialnych… no po prostu żyć nie umierać.
Jednak w każdej bajce musi być jakiś czarny charakter…
Paradoksalnie dla Adeli był nim… Darek, jej mąż. I to z dość nietypowego powodu… o wszystkim decydował sam. Niby pytał się żony o zdanie, ale jednym uchem wpuszczał, a drugim wypuszczał i robił po swojemu. To sprawiło, że kobieta poczuła się ignorowana niczym rzecz, którą zauważa się tylko wtedy, gdy jest potrzebna. I w którymś momencie sięgnęła po ten jeden kieliszek za dużo…
Bliscy Adeli długo nie zauważali jej problemów i niemego krzyku o pomoc. Na szczęście w końcu to nastąpiło i…
Co sprawiło, że bliscy zauważyli problem Adeli?
Dlaczego Darek ignorował potrzeby żony?
Czy Adeli uda się pokonać nałóg?
Kim jest tytułowa fałszywa przyjaciółka?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce.

Tylko sporadycznie sięgam po książki, w których głównym bohaterem jest nałogowiec a może raczej to, co sprawia, że człowiek staje się cieniem samego siebie. To błąd, ale może jest za mało takich publikacji, mieszczących się w kategorii literatury pięknej, choć przez tematykę, trudnej w odbiorze.
Mimo to każda jedna sprawia, że zaczynam zastanawiać się nad… hmm… ślepotą, którą sami sobie narzuciliśmy…
O ileż łatwiej udawać, że się czegoś nie widzi, niż zatrzymać się przy drugiej osobie i najzwyczajniej na świecie zapytać. Nie zawsze wprost. Bliską osobę powinniśmy znać wystarczająco dobrze, by jednym, drugim, piątym czy dziesiątym pytaniem sprowokować ją do zwierzeń, a u pozostałych to te najbardziej neutralne, ale mimo to dające jednoznaczną odpowiedź.
Często zapominamy, że choćbyśmy (we własnym mniemaniu) znali drugą osobę na wylot, nie znamy wszystkich powodów jej postępowania, nie wiemy o czym myśli i co czuje, a przecież już Adam Mickiewicz w „Żeglarzu” pisał: „chcąc mnie sądzić, nie ze mną trzeba być, lecz we mnie.”
I właśnie dlatego takie powieści jak „Fałszywa przyjaciółka” są potrzebne na rynku. Na dodatek ta jest pisana w narracji pierwszoosobowej, co jeszcze lepiej oddaje punkt widzenia chorej osoby.

Za książkę do recenzji dziękuję Autorce

Mogłoby się wydawać, że Adela wiedzie życie jak z bajki. Kochający, czuły i troskliwy mąż, zdrowe dzieci, idealni teściowie, pomoc domowa, której ze świecą szukać, kilka kart płatniczych, zero trosk materialnych… no po prostu żyć nie umierać.
Jednak w każdej bajce musi być jakiś czarny cha...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam książki, do których recenzja może zostać napisana w sposób ekstremalnie nietypowy. A gdy jeszcze można się przy takiej książce pośmiać to już full wypas, pełnia szczęścia i endorfiny tańczące salsę nad przepaścią z… piankowymi piłeczkami. Ale do rzeczy…

Czasami człowieka nachodzą różne dziwne myśli… a co by było, gdybym znalazł(a) się w takiej czy innej sytuacji? Jak z niej wybrnąć, skoro ani rodzice, ani szkoła, ani dotychczasowa egzystencja mnie na to nie przygotowały…
By nie być gołosłowną… czy ktoś, wie jak poradzić sobie ze znerwicowanym Godzillą, Drużyną Pierścienia, która przypadkiem znalazła się w krakowskim tramwaju, albo z Terminatorem poszukującym swojego celu?
Nie mogę też zapomnieć o kwiczącej (wózkiem sklepowym) babci, i facecie, który wchodził do sklepu, by się schłodzić w miejscach nie nazywanych w eleganckim towarzystwie.
Podejrzewam, że osób mających doświadczenie w bliskich spotkaniach piątego stopnia (choć czasami jest to powierzchnia płaska) jest niewiele, i na dodatek nie każdy będzie się chciał podzielić swoją wiedzą.
I właśnie tu wkracza bezcenna umiejętność improwizacji poparta odpowiednim do sytuacji poczuciem humoru oraz refleksem, którym nie mogą się popisać nawet mistrzowie wszechświata w sprincie.
Jeżeli więc chcecie nabyć tę jakże bezcenną wiedzę o tym jak sobie poradzić w przypadku mniej lub bardziej prawdopodobnych spotkań (nie tylko tych, o których wspomniałam), to jest to książka dla Was.
A jeżeli nie… to zawsze się można przy niej pośmiać. Do czego i Was zachęcam.
Czytała…m ja. 😉

Uwielbiam książki, do których recenzja może zostać napisana w sposób ekstremalnie nietypowy. A gdy jeszcze można się przy takiej książce pośmiać to już full wypas, pełnia szczęścia i endorfiny tańczące salsę nad przepaścią z… piankowymi piłeczkami. Ale do rzeczy…

Czasami człowieka nachodz...

Rozwiń

Zwiń

Lata dwudzieste dwudziestego wieku…
Hanka Lubochowska w końcu spełniła swoje marzenie o pracy w policji. Co prawda musi zadowolić się stanowiskiem stenotypistki, ale zawsze to coś. Mimo to na komisariacie wiedzą, że ma ona pełne prawa uczestniczenia w śledztwach, z czego nie wszyscy są zadowoleni.
Kobieta jednak nie przejmuje się opiniami kolegów z pracy i podejmuje swoje oficjalne obowiązki, przy okazji zaznajamiając się z materiałami dotyczącymi aktualnie prowadzonych śledztw, w tym morderstwa znanego adwokata. Nie tracąc czasu zaczyna łączyć fakty i zadawać pytania. W ich efekcie pozornie proste dochodzenie zatacza coraz większe kręgi, a w sprawę zostają zamieszani policjanci z kilku miast…
To utrudnia koordynację, bo nie zawsze wiadomo kto powinien wydać pozwolenie na działanie, ale tu wkracza Hanka i jej babskie sposoby oraz intuicja, a także umiejętność nawiązywania znajomości z właściwymi osobami. Czasami są to urzędnicy, a czasami… dzieci, które, jak wiadomo, wiedzą więcej niż to się wydaje dorosłym.
Wśród jej „etatowych” pomocników jest mieszkający z nią nastoletni Tomek, dla którego jest kimś w rodzaju starszej siostry…
Kto umożliwił Hance spełnienie marzenia?
Jakimi sposobami Hanka pomagała sobie w śledztwie?
Czy Hanka udowodni, że kobieta może pracować w policji?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce…

Hanka jest idealnym przykładem na to, że warto walczyć o spełnienie swoich marzeń. Co prawda nie zawsze jest to możliwe w pojedynkę, ale jak się chce, to wszystko można osiągnąć. Zwłaszcza gdy ma się znajomości w odpowiednich kręgach, i na dodatek można udowodnić, że poparcie właściwych osób nie jest na wyrost. Po prostu dodatkowe potwierdzenie, bo umiejętności Hanki mówią same za siebie. O ile tylko… dopuści się je do głosu.
Między innymi dlatego wśród niektórych znajomych kobieta ma ksywę Lisica, sprytna i nie dająca się wykiwać, choć na pewno nie można jej uznać za nieomylną.
Mimo to znajomi, zwłaszcza ci, którzy mają na bakier z prawem, wolą się jej nie narażać, bo… lepiej nie mieć Hanki za wroga. No i trzeba się też zastanowić nad tym, czy warto ryzykować coś więcej niż przyjaźń, bowiem panna Lubochowska czasami jest niebezpieczna również dla osób, na których jej zależy…
Jeżeli chcesz poznać nietypową przedstawicielkę swojej płci i czasów, w jakich żyła, to jest to książka dla Ciebie. W gratisie dostaniesz dobrze napisaną historię, intrygujące śledztwo i sporo więcej…

Za książkę do recenzji dziękuję Autorowi

Lata dwudzieste dwudziestego wieku…
Hanka Lubochowska w końcu spełniła swoje marzenie o pracy w policji. Co prawda musi zadowolić się stanowiskiem stenotypistki, ale zawsze to coś. Mimo to na komisariacie wiedzą, że ma ona pełne prawa uczestniczenia w śledztwach, z czego nie wszyscy są zad...

Rozwiń

Zwiń

Erethreis to świat pełen magii, skarbów, zagadek i tajemnic.
Nic dziwnego, skoro zamieszkuje go osiem, a raczej dziewięć, gatunków istot rozumnych. Wśród nich są: ludzie, elfy i krasnoludy, a tą, o której się nie mówi są demony.
Sporadycznie zdarza się, że w pary łączą się istoty z różnych gatunków, ale ich potomstwo nie ma najłatwiejszego życia. Oni, ale nie tylko oni, szukają dla siebie miejsca w innym otoczeniu.
Wśród osób, którzy musieli się zaaklimatyzować w innym otoczeniu są: Souji, Annabel, Seth, Beatrice i Viven.
W tym tomie akcja skupia się na dwóch pierwszych postaciach. Kolekcjonerze artefaktów Soujim i nienawidzącej wszystkiego co wiąże się z Zakonem Czarnej Krwi Annabel.
Kobieta prowadząc swoją prywatną vendettę próbuje też znaleźć odpowiedzi na pytania, które dręczą Beatrice.
Nie jest to najłatwiejsze, bo bezpośrednie pytania sprawiają, że wszyscy nabierają wody w usta. Na dodatek Ann musi pilnować, by nie stracić panowania nad swoim alter ego…
Dlaczego Annabel nienawidzi Zakonu Czarnej Krwi?
Czy Souji szuka czegoś konkretnego?
Jakie tajemnice skrywa przeszłość piątki bohaterów?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce…

Nie ma to jak poznać historię początku świata i jego mieszkańców w formie mitu. Taki wstęp ułatwia, przynajmniej jeżeli chodzi o mnie, przyswojenie nowych informacji, zwłaszcza gdy jest ich bardzo dużo i na dodatek nie są to słowa używane na co dzień, tylko stworzone na potrzeby cyklu.
Dlatego też warto wstęp przeczytać co najmniej dwukrotnie i dać sobie czas, by wszystko poukładało się w głowie. A potem… potem nic tylko przeżywać kolejne przygody piątki głównych bohaterów.
No dobra… póki co, to tylko wstęp do ich przygód. W subtelny sposób są sygnalizowane pewne tajemnice, a to sprawia, że moja ciekawość rosła wykładniczo z każdą kolejną kartką oraz każdą kolejną ilustracją i mapą stworzoną przez Autorów. Tak jak i lista pytań, na które chciałabym poznać odpowiedzi.
Niestety, to jest ten minus serii… by poznać rozwiązanie, a może raczej dowiedzieć się, czy się dobrze kombinowało, trzeba czekać do którejś kolejnej części. Czasami nawet do tej ostatniej.
Bez względu na wszystko wiem, że będę wracać do tego świata. Może nawet poświęcę trochę czasu na analizę informacji zawartych poza główną historią, w tym tych na kartach postaci.
Z niecierpliwością czekam, aż sięgnę po drugi i każdy kolejny tom cyklu.

Książkę z autografami i kilkoma dodatkami przywiozłam z targów w Poznaniu.

Erethreis to świat pełen magii, skarbów, zagadek i tajemnic.
Nic dziwnego, skoro zamieszkuje go osiem, a raczej dziewięć, gatunków istot rozumnych. Wśród nich są: ludzie, elfy i krasnoludy, a tą, o której się nie mówi są demony.
Sporadycznie zdarza się, że w pary łączą się istoty z różnych...

Rozwiń

Zwiń

Miłość, bez względu na to czy jest odwzajemniona, czy nie, niejedno ma imię. I tak właściwie każda jest jedyna w swoim rodzaju. Można się więc zastanawiać, dlaczego związki inne niż monogamiczne i damsko-męskie są piętnowane…
Przecież gdyby była wbrew naturze, to by nie powstała. Czyż nie?
Ale, że według niektórych wszystko, włącznie z uczuciami, musi być ujęte w ramki i reguły, to mamy później rozmaite tragedie. Tragedie, których można było uniknąć, gdyby tylko nie pchać się tam, gdzie nie jest się zaproszonym…
Tylko niektórzy, z tych „niepasujących” do szablonu są wystarczająco silni, by być w szczęśliwych związkach, a jeszcze mniej tych szczęśliwców nie musi się kryć ze swoimi uczuciami.
Odbicie moich słów znajdziecie w dziesięciu historiach i to nie tylko o ludziach. Spotkacie tu bowiem również elfy, smoki, jednorożce i odrobinę magii.
Każde z opowiadań jest inne, tak samo jak każda miłość jest inna i ciężko mi wybrać to, które przypadło mi najbardziej do gustu.
Za pośrednictwem Alex Sand mogłam poznać nieśmiałą i pechową Maję
Dzięki Agacie Kasiak spotkałam Kamila o kasztanowych włosach chodzącego z tęczową siatką.
Mateusz R. M. Rogalski zaprosił (nie tylko) mnie na spotkanie z jednorożcem.
U Bartosza Brzezińskiego znajomość Floriana i Wiktora zaczyna się od bukietu herbacianych róż.
Kamil Zińczuk i Michał Widomski pokazali mi, że prawdziwa miłość nie patrzy na PESEL.
Za pośrednictwem Jacka Fleiszfresera, Kamili Goszczyńskiej i Sil Ky trafiłam do światów zamieszkanych nie tylko przez ludzi, ale również przez elfy, smoki i/lub zmiennokształtne demony.
Zaś Anna Jarocka w piękny sposób porównała miłość do motyla.
Jak to wszystko wyglądało oczami bohaterów opowiadań?
Czy wszystkim parom się uda?
Czy komuś uda się przełamać tabu?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce.

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że ja nie należę do osób, które zaglądają innym ludziom do (symbolicznie mówiąc) sypialni i portfela. Nie mam też absolutnie problemu z innymi orientacjami seksualnymi. No bo niby dlaczego?
Tylko dlatego, że ktoś znalazł szczęście u boku osoby tej samej płci, albo dlatego, że jest otwarty na rozmaite eksperymenty? Nic mi do tego… to jej/jego życie i jej/jego wybór,
Ta różnorodność chwilami zmusza do zastanowienia, czy gdzieś, kiedyś nie zrobiło się o ten jeden krok za dużo w czyjeś prywatne życie. i czy nie ocenia się kogoś, przez pryzmat jej/jego orientacji, a nie za to jaki jest na co dzień.
Mam jednak pewien niedosyt. Zabrakło mi kilku… hmm… odcieni tęczy, ale których konkretnie? To już musicie sprawdzić sami…
Gorąco polecam!

Miłość, bez względu na to czy jest odwzajemniona, czy nie, niejedno ma imię. I tak właściwie każda jest jedyna w swoim rodzaju. Można się więc zastanawiać, dlaczego związki inne niż monogamiczne i damsko-męskie są piętnowane…
Przecież gdyby była wbrew naturze, to by nie powstała. Czyż nie?...

Rozwiń

Zwiń

Podobno nie ma tego złego... źle... wróć... wyjazd do sanatorium to nie „zło”, a początek przygody. I to nie tylko z życiem w galaktyce Dom Zdrojowy, na planecie Sanatoria, ale i wśród jej tymczasowych mieszkańców: Sanatorian.
Tak na trzy tygodnie urlopu (nie tylko) na koszt NFZ patrzy Paweł. Sanatoryjny debiutant, który "musi" odwiedzić inną planetę celem podreperowania własnego zdrowia.
Sęk w tym, że tylko niewielki odsetek międzygalaktycznych podróżników jedzie tam wyłącznie w tym celu...
Paradoksalnie Paweł, choć z uporem maniaka powtarzał, że nie interesuje go nic poza zabiegami (i paroma innymi rzeczami) przywiózł z Sanatorii... materiał na książkę. I to jaką książkę...
Tak właściwie to powinnam zacząć od ostrzeżenia, że czytanie grozi załzawionymi oczami, usmarkanym nosem i bolącymi od śmiechu mięśniami brzucha. Mimo to nie narzekam na te dolegliwości... gorzej by było, gdybym upuściła tablet, ale na szczęście obyło się bez takich konsekwencji.
Jeżeli więc chcesz poznać przygody Pawła na planecie Sanatoria (wiem... zabrzmiało to prawie jak "Przygody Tomka na..." ale to efekt zamierzony), a przy okazji „trochę” się pośmiać jest to książka dla Ciebie.
Z niej dowiesz się:
🛸 jak wyglądały przygotowania do międzygalaktycznej wyprawy.
🛸 jak wyglądała walka o pokój.
🛸 co zawiniła winda, że została bezczelnie zignorowana.
🛸 kto i dlaczego „zamówił” sobie pana do stolika.
🛸 co dzieje się w sanatoryjnej strefie 21
🛸 jak uniknąć niechcianych kontaktów międzyludzkich.
🛸 dlaczego czasami najlepszym przyjacielem Sanatorianina jest... materiałowa siatka
🛸 i wiele, wiele innych rzeczy.
Może (⬅️ eufemizm) podczas lektury wspomnisz, tak jak ja to zrobiłam, własne sanatoryjne przygody, a może (⬅️ kolejny eufemizm) postanowisz sam(a) odwiedzić inną galaktykę.


Za przygodę na planecie Sanatoria dziękuję Autorowi

Podobno nie ma tego złego... źle... wróć... wyjazd do sanatorium to nie „zło”, a początek przygody. I to nie tylko z życiem w galaktyce Dom Zdrojowy, na planecie Sanatoria, ale i wśród jej tymczasowych mieszkańców: Sanatorian.
Tak na trzy tygodnie urlopu (nie tylko) na koszt NFZ patrzy Paw...

Rozwiń

Zwiń

Opowiadania mają to do siebie, że na przeczytanie jednego z nich potrzeba (przynajmniej w teorii) nieco mniej czasu niż na całą powieść.
Czemu wspomniałam o teorii?
Odpowiedź jest prosta. Czasami (jak zawsze mówię wyłącznie za siebie) szybciej czyta się „cegłę”, czyli powieść o minimum sześciuset stronach niż kilkunasto-, kilkudziesięciostronicową historię…
Tak miałam w przypadku pierwszego z opowiadań „Eine stange”, w którym głównym bohaterem i narratorem jest nastoletni Paweł. Sam pomysł na fabułę i osadzenie akcji w czasach PRL uważam za trafiony, ale niektóre fragmenty (zwłaszcza jego rozmowy z rusycystą) sprawiały, że musiała robić sobie dłuższą przerwę.
Z zaciekawieniem za to czytałam o przygotowaniach Pawła do jego wyprawy (z ojcem i wujem) do Berlina Zachodniego i tym, co tam przeżył.
Nieco wymęczona wzięłam głęboki wdech i zagłębiłam się w lekturze „Perypetii”. To krótkie, bo zaledwie dwudziestodwustronicowe, opowiadanie o tym jak mrówki poradziły sobie ze słoniem, który niszczył im mrowisko. Oczywiście można całość potraktować metaforycznie, ale dla mnie największym plusem było to, że „odpoczęłam” podczas lektury i mogłam się pośmiać. Z czego? Sprawdźcie sami…
Trzecie opowiadanie „Dakłas”, to historia Krystyny.
Pozornie jest zwykłą emerytką i wdową, ale to tylko pozory. Do jej ulubionych zajęć należą rozmowy z dawno zmarłym mężem i polowanie na promocje w sklepach. Nie zaniedbuje przy tym przyjaciół i jedynej córki Dominiki oraz jej rodziny.
Tu niby też wszystko mieści się w normie, ale gdy Krysia informuje córkę i zięcia co zrobi ze swoimi oszczędnościami, zaczynają się problemy…
Jak to się skończy?
Tego, i wielu innych rzeczy, dowiecie się właśnie z tej książki.

Gdybym musiała określić jednym słowem, co łączy wszystkie opowiadania, to chyba padłoby na marzenia. W każdej z historii był taki wątek, ale czy można go uznać za ten wspólny mianownik tego już nie jestem pewna.
Jestem za to pewna czegoś innego. „Klaps…” zafundował mi istną mieszankę wybuchową emocji. Przy pierwszym opowiadaniu męczyłam się gorzej niż przy nielubianej szkolnej lekturze, przy drugim miałam banana na twarzy, a po trzecim został mi niedosyt, bowiem historia Krysi to materiał na samodzielną, pełnowymiarową książkę.
A w głowie mam pewne pytanie: jak odbierałabym całość, gdyby opowiadania były w innej kolejności?
Tego się nie dowiem, ale chętnie poznam Wasze zdanie.

Opowiadania mają to do siebie, że na przeczytanie jednego z nich potrzeba (przynajmniej w teorii) nieco mniej czasu niż na całą powieść.
Czemu wspomniałam o teorii?
Odpowiedź jest prosta. Czasami (jak zawsze mówię wyłącznie za siebie) szybciej czyta się „cegłę”, czyli powieść o minimum sze...

Rozwiń

Zwiń

Początek dwudziestego wieku nie sprzyjał dziewczęcym marzeniom, zwłaszcza takim o pracy w zawodzie zarezerwowanym wyłącznie dla mężczyzn. Hance Lubochowskiej to jednak nie przeszkadzało. Ona bowiem od najmłodszych lat chodziła swoimi ścieżkami i mimo uszu puszczała negatywne opinie na swój temat.
Częściowo na takie zachowanie miały wpływ zawierane przez nią znajomości i to, że potrafiła obchodzić się z bronią.
Ta umiejętność przydała się jej nieraz. Zarówno w Jekaterionosławiu (w obronie własnej i/lub sparaliżowanego po brutalnym pobiciu ojca), a także w późniejszej, samodzielnej podróży do Konstancina. No i później, gdy przy wsparciu dawnych przyjaciół, mogła spróbować swoich sił jako prywatny detektyw.
Co prawda to jeszcze nie był szczyt jej marzeń, ale… od czegoś trzeba zacząć…
Na szczęście dla siebie Hanka od zawsze potrafiła łączyć fakty i szybko wyciągać prawidłowe wnioski. Czy to wystarczy, by przekonać do siebie upartych mężczyzn?
Dlaczego pobito ojca Hanki?
Kto nauczył ją strzelać?
Co Hanka przeżyła w drodze do Konstancina?
Czy uda jej się spełnić marzenia?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce…

Jak to jest, że takie osoby jak Hanka Lubochowska są uważane za dziwaków, tylko dlatego, że robią/dążą do tego, by robić to, o czym marzą?
Smutne jest też to, że często podcinają im skrzydła ci, którzy najchętniej sami zeszliby z utartych szlaków, tylko z różnych powodów tego nie robią. A błąd… gdyby nie było wśród nas ludzi, którzy chcą spróbować czegoś nowego, nie byłoby postępu, i jak kto kiedyś wyczytałam w jakimś kawale: gdyby nie wynaleziono elektryczności, to do dzisiaj oglądalibyśmy telewizję przy świecach.
Może więc warto się zastanowić nad własnym postępowaniem i nie podcinać innym skrzydeł?
Czasami bowiem jedno negatywne słowo, choćby i wypowiedziane w dobrej wierze, może zniszczyć czyjeś poczucie wartości. A to, co (niestety) doskonale wiem z własnego doświadczenia, bardzo trudno odbudować…
Jak potoczą się dalsze losy Hanki?
Tego dowiecie się z drugiego tomu jej przygód „Dziewczyna z Konstancina”.
Polecam!!

Początek dwudziestego wieku nie sprzyjał dziewczęcym marzeniom, zwłaszcza takim o pracy w zawodzie zarezerwowanym wyłącznie dla mężczyzn. Hance Lubochowskiej to jednak nie przeszkadzało. Ona bowiem od najmłodszych lat chodziła swoimi ścieżkami i mimo uszu puszczała negatywne opinie na swój...

Rozwiń

Zwiń

Karolina po tragicznej śmierci ukochanego brata postanawia odciąć się od przeszłości. Dlatego z dnia na dzień zostawia wszystko co zna, włącznie z rodzinnym biznesem i narzeczonym, i wyjeżdża z miasta.
Zgodnie z przyjętą strategią nigdzie nie zatrzymuje się na dłużej, a każdorazowa przeprowadzka wiąże się również ze zmianą tożsamości.
Mija pięć lat…
Karolina od jakiegoś czasu mieszka w Rostocku. Tam wpada w oko przystojnemu Marcinowi, który szybko zawraca jej w głowie. Kobieta dla nowej miłości łamie swoje kolejne żelazne zasady, włącznie ze zdradzeniem swojego prawdziwego nazwiska.
Niestety, nic co dobre nie trwa wiecznie i przeszłość, w postaci dawnego narzeczonego, upomina się o swoje. Karolina postanawia go zastrzelić. Wie, że potrafi. Potrzebuje tylko drobnej pomocy. Właśnie dlatego znowu wszystko musi zostawić, włącznie z Marcinem…
Czy tym razem wszystko pójdzie po myśli Karoliny?
Dlaczego kobieta podjęła decyzję o odcięciu się od przeszłości?
Czym zajmuje się rodzina Karoliny?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce.

Podobno zemsta najlepiej smakuje na zimno, ale nie można też zwlekać zbyt długo, bo może przynieść więcej szkody niż pożytku.
Karolina przekonała się o tym na własnej skórze, gdy za wymierzenie sprawiedliwości za śmierć brata (i ojca) zabiera się dopiero po sześciu latach.
Zastanawiam się dlaczego czekała tak długo. W końcu jako córka swojego ojca, była przygotowana do działania niemal z marszu i znała konsekwencje. Wiadomo przecież, że im dłużej się coś odkłada, tym więcej czasu na przeciwnik na przygotowanie się do obrony.
I może dlatego popełniła kilka (nie)wymuszonych błędów? Błędów, które mogły mieć poważne konsekwencje…
I właśnie przez to nie za bardzo ją polubiłam. Czy słusznie? Tego nie wiem, ale Wy oczywiście możecie mieć na ten temat własne zdanie…
Książkę kupiłam na targach w Poznaniu. Ogólnie jestem na „tak”, ale zabrakło mi tego „czegoś”, co zachęciłoby mnie do powrotu do historii Karoliny.

Karolina po tragicznej śmierci ukochanego brata postanawia odciąć się od przeszłości. Dlatego z dnia na dzień zostawia wszystko co zna, włącznie z rodzinnym biznesem i narzeczonym, i wyjeżdża z miasta.
Zgodnie z przyjętą strategią nigdzie nie zatrzymuje się na dłużej, a każdorazowa przepro...

Rozwiń

Zwiń

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Podmesze to tajemnicza kraina. Ciężko tam trafić, a jeszcze trudniej się z niej wydostać. Mimo to trafiło tam (i wróciło z niej) wystarczająco dużo osób, by opowieści o niej nie uważano za wyssane z palca. Co nie zmienia faktu, że nie wszystkie historie można było uznać za pewne i wiarygodne.
A z racji tego, że wśród nich byli również biolodzy, zostało ono opisane na tyle dokładnie, na ile to było możliwe. Wliczając w to zagrożenia i to, co może pomóc przetrwać.
Dlatego warto poszukać informacji, by mieć choćby i najbledsze pojęcie o tym, co może spotkać zbłąkanego do Podmesza wędrowca. W przeciwnym wypadku jest nikłe prawdopodobieństwo, że się wróci do „swojego” świata. A nawet jeżeli to nastąpi, nie obędzie się bez zmian zewnętrznych.
Dobrym przykładem takiej przezorności jest historia Réki Somogyi, która przypadkiem trafiła do Podmesza i dzięki temu, co wyczytała wcześniej nie wpadła w taką panikę, w jaką wpadłby ktoś zupełnie niezaznajomiony z tematem. O ile w ogóle można się w jakikolwiek sposób przygotować do takiej przygody…
Czym dokładnie jest Podmesze?
Jak trafić do Podmesza?
Co w Podmeszu przeżyła Réka?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce.

Na szczęście nie istnieją historie, do których jest się za dużym, za dorosłym, w przeciwnym wypadku szukałabym jakiegokolwiek dziecka, by zanurzyć się w tę bogato ilustrowaną opowieść o świecie, skrywającym się pod najniższą z warstw lasu.
Dostajemy tu możliwość przeżycia niesamowitej przygody, a dodatkowo milion pretekstów do szukania kolejnych przygód. Tym razem już w realnym świecie, podczas spacerów. Czy jest lepszy sposób, by zachęcić dziecko do wyjścia z domu niż propozycja: poszukamy wejścia do Podmesza?
Oczywiście, trzeba uwzględnić fakt, że nie odniesie się sukcesu, ale jest przecież stosowne ostrzeżenie. Wystarczy o tym przypomnieć w odpowiednim momencie i w odpowiedni sposób. Jaki? To już należy do dorosłego, bowiem każde dziecko jest inne…
Na wszelki wypadek, przed rozpoczęciem poszukiwań upewnijcie się, że jesteście przygotowani na wizytę w Podmeszu. Dzięki temu nie będziecie się zastanawiać skąd można bezpiecznie napić się wody (wodopojnik fałszywy odpada), albo co można zjeść, bez obaw o konsekwencje opcjonalnie czym rozświetlić sobie ciemny tunel (do tego przyda się zwiędnica świetlista) to na wszelki wypadek sięgnijcie po „Podmesze”.
A kto wie… może dzięki Wam powiększy się lista znanych przedstawicieli fauny, flory i fungi?

Za możliwość odwiedzenia Podmesza dziękuję Autorowi

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Podmesze to tajemnicza kraina. Ciężko tam trafić, a jeszcze trudniej się z niej wydostać. Mimo to trafiło tam (i wróciło z niej) wystarczająco dużo osób, by opowieści o niej nie uważano za wyssane z palca. Co nie zmienia faktu, że nie wszystkie historie można było...

Rozwiń

Zwiń