Rozumiem, że powieść mogła się nie spodobać niektórym czytelnikom, ale nie bardzo rozumiem, dlaczego się nie spodobała :-) Choć z drugiej strony miłośnicy książek o Indianach, kowbojach, pościgach, strzelaninach et cetera mogą czuć się rozczarowani - powieść należy raczej do nurtu slow. Spokojna, powolna narracja bez dramatycznych zwrotów akcji, sporo opisów przyrody, bo rzecz głównie dzieje się w górach, opisy codziennego życia w XIX-wiecznej Ameryce, potyczek prawnych z rządem, młodzieńcza miłość, samotne podróże, życie wśród Indian (ale nie tych malowniczych, z piórami we włosach, ale wśród Indian biednych, oszukanych, zaszczutych i - dla kontrastu, również takich, którzy od białych nie różnią się w zasadzie niczym prócz małej domieszki indiańskiej krwi, posiadają wielkie majątki i niewolników)- ot, taka pełna nostalgii opowieść starego człowieka. Dobrze się to czyta. A powieść skłania do przemyśleń typu "cośmy uczynili temu światu". Bo narrator "Trzynastu księżyców" to właśnie świadek odchodzącego, ginącego świata - nie tylko świata zwierząt, z którego odeszły bizony, jelenie i wapiti, ale i świata rdzennych mieszkańców Ameryki. Jednocześnie jest też świadkiem i prekursorem nowych czasów - czasów prawników, posiadaczy ziemskich, parowozów, telefonów, samochodów. I ciągle jest samotny.

Rozumiem, że powieść mogła się nie spodobać niektórym czytelnikom, ale nie bardzo rozumiem, dlaczego się nie spodobała :-) Choć z drugiej strony miłośnicy książek o Indianach, kowbojach, pościgach, strzelaninach et cetera mogą czuć się rozczarowani - powieść należy raczej do nurtu slow. Spokojna, powolna narracja bez dramatycznych zwrotów akcji, sporo opisów przyrody, bo...