Szczwana książeczka.

Pierwsze co zwraca uwagę to wydanie – okładka. Stałem chwilę przed swoją biblioteką, zerkałem tu i ówdzie. Potem dołożyłem tam „Oryksa i Derkacza” i już rozumiałem zastosowaną w niej kolorystykę.
Kupujesz, czytasz (albo i nie ;)), stawiasz na półce, potem przychodzą Państwo Goście Co Się Znają i:

- Och, Atwood, mniam mniam – cmokają z zadowoleniem - świetne pióro i ważna tematyka, a Opowieści Podręcznej to już w ogóle „łał”.

I już jesteś równa baba / swój chłop.
Zatem kusi wzrok i nęci naszą uwagę od początku.
Czy warto iść za tym podszeptem? Według mnie tak: nie można narzekać na nudę. Czuć tutaj wprawne pióro. Atwood odwraca kierunek przyrządzania powieściowej akcji, zaczynamy spojrzeniem na bigos i dopiero potem uczymy się jak go zrobić. Mimo tego, że wielu z nas myśli o bigosie przerażają. Oczywiście jest tutaj pełno trafnych diagnoz społecznych oraz psychologicznych i niepotrzebne o tym wspominać.

Czy przeczytanie „Oryksa i Derkacza” skłoni ludzi do opamiętania? Pewnie nie.
Ale przynajmniej ktoś próbuje nami potrząsać i za to daję Atwood 7/10.

Szczwana książeczka.

Pierwsze co zwraca uwagę to wydanie – okładka. Stałem chwilę przed swoją biblioteką, zerkałem tu i ówdzie. Potem dołożyłem tam „Oryksa i Derkacza” i już rozumiałem zastosowaną w niej kolorystykę.
Kupujesz, czytasz (albo i nie ;)), stawiasz na półce, potem przychodzą Państwo Goście Co Się Znają i:

- Och, Atwood, mniam mniam – cmokają z zadowoleniem...