Kontener

To książka, którą należy dawkować. Subtelna i delikatna. Przepięknie opisana historia przechodzenia przez żałobę. Jakże ludzkie i jakże ciężkie do przekazania - Bieńczykowi udało się to przekazać w cudownym stylu.

To książka, którą należy dawkować. Subtelna i delikatna. Przepięknie opisana historia przechodzenia przez żałobę. Jakże ludzkie i jakże ciężkie do przekazania - Bieńczykowi udało się to przekazać w cudownym stylu.

Pokaż mimo to

Tego typu książki zmuszają mnie do powolnego czytania - w skupieniu i z niezwykłą przyjemnością. Autor gra z czytelnikiem, rozmawia o literaturze, sztuce, tańcu, a swoje przemyślenia ubiera głównie w eseistyczną formę. Przedstawia ból po stracie matki i jednocześnie rozbiera go na najdrobniejsze elementy, analizuje i szuka powiązań z życiem i sztuką, żeby oswoić śmierć. Zmusza czytelnika do chwili zastanowienia, do spokojnego i uważnego czytania. Aż chce się więcej takiej prozy!

Tego typu książki zmuszają mnie do powolnego czytania - w skupieniu i z niezwykłą przyjemnością. Autor gra z czytelnikiem, rozmawia o literaturze, sztuce, tańcu, a swoje przemyślenia ubiera głównie w eseistyczną formę. Przedstawia ból po stracie matki i jednocześnie rozbiera go na najdrobniejsze elementy, analizuje i szuka powiązań z życiem i sztuką, żeby oswoić śmierć....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Kontener" - książka z okładki niepozorna, o mało zachęcającym tytule mnie osobiście urzekł. Autor, wprowadzając w swój świat tęsknoty z powodu straty Matki, robi to bez nachalnego, emocjonalnego ekshibicjonizmu. Uważnie balansuje na granicy tego, co fizyczne i metafizyczne. Snuje opowieści o płucach i oddechu – ten u Bieńczyka nabiera szczególnego znaczenia, opowieści o krwi i różowych karmnikach, o oknie i lustrze, zmartwieniu i euforii, okrzyku i śladach na śniegu i wielu innych rzeczach – realnych i abstrakcyjnych. Zwykle są to krótkie powiastki-rozdzialiki, ale każdy coś znaczy – jest tropem na drodze oswajania. Ale Autor nie tylko prowadzi po śladach swoich refleksji, ale też śladach kultury. W swoją opowieść o stracie wplata odniesienia do literatury, muzyki, tańca, sztuki, religii, historii, a nawet medycyny, jakby chciał ucieleśnić śmierć. Choćby metaforycznie. Choćby w jętkach, co żyją zbyt krótko.
Więcej o swoich wrażeniach napisałam tu: http://filoverablog.pl/o-tym-co-sie-pojawia-kiedy-ktos-niknie-marek-bienczyk-kontener/

"Kontener" - książka z okładki niepozorna, o mało zachęcającym tytule mnie osobiście urzekł. Autor, wprowadzając w swój świat tęsknoty z powodu straty Matki, robi to bez nachalnego, emocjonalnego ekshibicjonizmu. Uważnie balansuje na granicy tego, co fizyczne i metafizyczne. Snuje opowieści o płucach i oddechu – ten u Bieńczyka nabiera szczególnego znaczenia, opowieści o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marek Bieńczyk jest jednym z moich ulubionych autorów, a wśród polskich pisarzy zdecydowanie tym najulubieńszym. To, co cenię najbardziej w jego prozie, to refleksja, poetyckość, powolne rozmyślania, impresje dotyczące chwili i wszechświata jednocześnie, to indywidualne spojrzenie i miejsce na zadumę. "Kontener" jest zbiorem refleksji dotyczących tematów kręcących się wokół śmierci, zawartych w mini-esejach, wybiegających w różne strony. Dla mnie, rozmyślania zawarte w tym zbiorze, towarzyszące odchodzeniu, są niebanalne, zahaczające o momenty i chwile, o których nie zawsze się mówi, chociaż są pewnie nieodłączne umieraniu i żałobie. Mam poczucie, że taki jest wydźwięk tej książki, ale pewna tego nie jestem. W pewnej chwili, w trakcie lektury, pojawiła się sytuacja, która wskazywać by mogła, że nie rozumiem, co czytam. Być może nie rozumiem, być może nie zrozumiałam w ogóle. Być może proza Bieńczyka jest dla mnie za trudna. Na szczęście nie jestem i nie czuję się ekspertem w zakresie literatury i mogę ją odbierać po swojemu. Czuciem zrozumiałam, rozumieniem - nie wiem, może tak, może nie. I to chyba kolejny powód mojego uznania dla autora, to, że zostawia mnie w niepewności, zostawia miejsce da mnie, na moje rozmyślania, w swojej książce. Tak lubię najbardziej. "Kontener" pozostanie jedną z moich ulubionych lektur.

Marek Bieńczyk jest jednym z moich ulubionych autorów, a wśród polskich pisarzy zdecydowanie tym najulubieńszym. To, co cenię najbardziej w jego prozie, to refleksja, poetyckość, powolne rozmyślania, impresje dotyczące chwili i wszechświata jednocześnie, to indywidualne spojrzenie i miejsce na zadumę. "Kontener" jest zbiorem refleksji dotyczących tematów kręcących się wokół...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bieńczyk jak mało kto potrafi pisać o drobnych gestach i krótkotrwałych przejawach życia. Po śmierci matki jego percepcja wyostrzyła się, w konsekwencji smaki, barwy i kształty stały się intensywniejsze. Ta nadwrażliwość dotyczy nawet języka i tak na przykład pisarz odrzuca słowo „żałoba” na rzecz „zmartwienia”: „Zmartwienie” to dobry polski odpowiednik; słychać w nim natychmiast – cała pierwsza sylaba jest imitacją najgorszego – solidarność z tym, kto zmarł. Sugeruje naśladowanie zmarłego: zmartwienie, czyli martwota, obrócenie się w martwego.

Piękna i mądra książka, mająca w sobie coś w rodzaju medytacji. Cenna także ze względu na Bieńczykowe podglądanie innych literatów piszących o śmierci bliskiej osoby: Barthesa, Prousta, Flauberta, Canettiego i Tkaczyszyna-Dyckiego. Nie ze wszystkim się zgadzam, ale skonfrontować własne odczucia zawsze warto.

Więcej tu: https://czytankianki.blogspot.com/2019/03/kiedy-przyleciay-efemerydy.html

Bieńczyk jak mało kto potrafi pisać o drobnych gestach i krótkotrwałych przejawach życia. Po śmierci matki jego percepcja wyostrzyła się, w konsekwencji smaki, barwy i kształty stały się intensywniejsze. Ta nadwrażliwość dotyczy nawet języka i tak na przykład pisarz odrzuca słowo „żałoba” na rzecz „zmartwienia”: „Zmartwienie” to dobry polski odpowiednik; słychać w nim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bieńczyk zmaga się z problemem śmierci kryptonimując walkę z nią jako "oddech". Kolejne eseje, których autor wpada na jakiś pomysł i potem udowadnia, że cały świat ożywiony i nieożywiony oraz historia kultury ten jego pomysł potwierdzają. Służą temu dowodzeniu mistyczno-filozoficzne struktury retoryczne, im bardziej mgliste tym lepiej. Z bólem skończyłem, z ulgą odłożyłem.

Bieńczyk zmaga się z problemem śmierci kryptonimując walkę z nią jako "oddech". Kolejne eseje, których autor wpada na jakiś pomysł i potem udowadnia, że cały świat ożywiony i nieożywiony oraz historia kultury ten jego pomysł potwierdzają. Służą temu dowodzeniu mistyczno-filozoficzne struktury retoryczne, im bardziej mgliste tym lepiej. Z bólem skończyłem, z ulgą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z jednej strony język Bieńczyka bardzo mi się podobał. Z drugiej strony intertekstualność, nawiązania do innych tekstów, konteksty na każdej stronie sprawiały, że brakowało mi w tym Bieńczyka. Próbowałam go usprawiedliwić, że to może zamierzony zabieg, żeby zakryć swoje doświadczenie śmierci - ale wydawało mi się, że właśnie o to chodzi! O doświadczenie Bieńczyka, a nie Barthesa, bo gdybym chciała przeczytać doświadczenie Barthesa, sięgnęłabym po Barthesa. Sama nie wiem, co o niej myśleć. Nominowana do Nike 2019 nie bez powodu. Choć z drugiej strony, gdyby kolejną edycję wygrał zbiór esejów o śmierci matki - byłoby mało ciekawie, prawda? Książka "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Marcina Wichy podobała mi się znacznie bardziej. "Kontener" zaczynał się ciekawie, intrygował formą, ale po połowie już męczyły mnie konteksty i brakowało autora. Co kto lubi, jak to mówią.

Z jednej strony język Bieńczyka bardzo mi się podobał. Z drugiej strony intertekstualność, nawiązania do innych tekstów, konteksty na każdej stronie sprawiały, że brakowało mi w tym Bieńczyka. Próbowałam go usprawiedliwić, że to może zamierzony zabieg, żeby zakryć swoje doświadczenie śmierci - ale wydawało mi się, że właśnie o to chodzi! O doświadczenie Bieńczyka, a nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bieńczyk zbierał nagrody, a ja zbierałam się do Bieńczyka. Mam na półce chyba ze trzy jego książki. Zawsze mi jednak było do nich nie po drodze. Na „Kontener“ namówiła mnie osoba, której ufam w kwestii literatury. Sama bym się nie zabrała. Intuicja czy co?
Każdy inaczej radzi sobie z żałobą. Wierzę, że pisarz może to czynić pisząc erudycyjną i wysublimowaną książkę. Moim jednak zdaniem żałoba nie potrzebuje słów. Nie dba o piękno, o to, żeby dobrze wyglądać. Nie jest elegancka. Nie potrzebuje formy.
Przed Bieńczykiem czytałam „Nie ma“ Mariusza Szczygła i tam Szczygieł przytacza dobrą radę Hanny Krall, żeby był czujny i nie formułował zbyt łatwo złotych myśli. „A jeśli już to powątpiewaniem, zastanowieniem, znakiem zapytania, z bezradnością, jakby prosząc o radę“. „Kontener“ składa się niemal z samych złotych myśli. Bez znaku zapytania. Nierozrzedzonych niczym. Samo gęste. Zupełnie nie rezonowałam z tą książką. Nie to miejsce, nie ten czas. Może jeszcze wrócę do Bieńczyka, ale na pewno nie za szybko.

Bieńczyk zbierał nagrody, a ja zbierałam się do Bieńczyka. Mam na półce chyba ze trzy jego książki. Zawsze mi jednak było do nich nie po drodze. Na „Kontener“ namówiła mnie osoba, której ufam w kwestii literatury. Sama bym się nie zabrała. Intuicja czy co?
Każdy inaczej radzi sobie z żałobą. Wierzę, że pisarz może to czynić pisząc erudycyjną i wysublimowaną książkę. Moim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba nie zrozumiałam zamierzeń autora. Po połowie odłożona.

Chyba nie zrozumiałam zamierzeń autora. Po połowie odłożona.

Pokaż mimo to

Umiera matka. Jak się z tym zmierzyć? „Kontener” mówi o tych, którzy towarzyszą bliskim w ostatnich chwilach; po ich śmierci doświadczają straty. Bieńczyk - w towarzystwie Marcela Prousta, Rolanda Bartha i innych humanistów: wybitnych pisarzy, poetów, malarzy, filozofów - w formie miniesejów dotyka spotkania życia ze śmiercią. Dzieli się snami, emocjami, przeżyciami, które dotyczą mamy, ale też - choć rzadziej - taty. Dużo jest w tej książce szczegółów, które nabierają znaczenia. But, czapka, kontener, dłoń - to tylko niektóre z nich. Pojawiają się też refreny, odsłaniane każdorazowo w innym odcieniu: o oddechu, tańcu flamenco, wreszcie - efemerydach, które na chwilę pokrywają ziemię białym całunem.
Spotkanie z Markiem Bieńczykiem, z jego zasięgiem wiedzy, z jego czułą erudycją, urzeka. Gdy znajdę się w sytuacji granicznej, będę o tej książce pamiętał.

Umiera matka. Jak się z tym zmierzyć? „Kontener” mówi o tych, którzy towarzyszą bliskim w ostatnich chwilach; po ich śmierci doświadczają straty. Bieńczyk - w towarzystwie Marcela Prousta, Rolanda Bartha i innych humanistów: wybitnych pisarzy, poetów, malarzy, filozofów - w formie miniesejów dotyka spotkania życia ze śmiercią. Dzieli się snami, emocjami, przeżyciami, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to