Maciej Miłkowski

Bardzo inteligentna filipika przeciw wszechmogącemu Kościołowi Polskokatolickiemu - instytucji przez bardzo duże I (jak Inkwizycja),która jest – by użyć słów Poety- "jak ogromna depresja rozciągnięta nad krajem”. Choć pod koniec rzecz zamienia się w marny thriller klasy „D”, to niekwestionowaną wartością jest dostarczenie coraz bardziej ogłupiałemu społeczeństwu paru klasycznych - a mało powszechnie znanych - argumentów przeciwko tej absurdalnej kaście wyposażonej w realną władzę - zarówno rzeczywistą, jak i symboliczną - nad tym nieszczęsnym krajem. A finał tytułowego dylematu nie był trudny do odgadnięcia. Ta Instytucja jest rzeczywiście - co sam nie bez smutku wyznaję - Polakom do życia absolutnie niezbędna. Oczywiście nie z żadnych tam powodów doktrynalnych , soteriologicznych czy innych uduchowionych ale rzecz jasna: socjologicznych. „Chodzę do kościoła, bo chodzą inni”. Truizmem zalatuje teza, że ukochana religia Polaków to nie żadna etyka, a tylko i wyłącznie rytuał , mocno osadzony w tzw. uświęconej tradycji, bez żadnego przełożenia na codzienne - że się tak wyrażę - rodaków wybory w jakiejkolwiek sferze życia. Trwa, bo trwa mać - mimo pedofilii, agentów SB, zblatowania z każdą władzą i tego kraju, i zaborczą, bizantynizmu, wystawności, obskurantyzmu, nienawiści do Innych, nacjonalizmu, tępoty, zdzierstwa i arogancji. Ite, missa est. PS Kto by pomyślał, że protokoły posiedzeń jakiejkolwiek komisji mogą być tak pasjonujące?