Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Pierwsze spotkanie z serią („Pokusa przebaczenia”) uznałam za udane, równie pozytywne odczucia miałam przy „Adopcji”, powieści, w której podążałam trzema równoprawnymi ścieżkami. Jedna to zagadka kryminalna, niespiesznie rozstrzygana. Charakteryzowała się delikatną dynamiką rozwijania się, analizowaniem krok po kroku. Dużo zdradzała i stosunkowo łatwo wyłapywało się właściwą interpretację, jednak prowadzona była z wyczuciem policyjnych realiów i przywar ludzkiej osobowości. Donna Leon fantastycznie wnikała w portrety postaci, białe i czarne charaktery wyraziście prezentowały się, sporo szarości zwykłego człowieczeństwa. Nie brakowało aspektów powiązanych z wybujałymi ambicjami, dojmującej samotności, mało rozwiniętej tolerancji wobec odmienności, a także prawnej otoczki związanej z adopcją i dziedziczeniem. 

Druga ścieżka powiązana było z szeroko rozbudowaną przestrzenią obyczajową, w której działy się niby zwykłe rzeczy, a jednak nosiły znamiona niezwykłości. Relacja między komisarzem a jego żoną Paolą, dziedziczką jednej z największych fortun w Wenecji, została przedstawiona szalenie familiarnie. Włoska rodzina pełna kontrastów a jednocześnie bardzo zjednoczona. Rozmowy małżonków na wysokim poziomie zrozumienia i bliskości, z wymieszanymi pasjami różnych sztuk, dostosowane do charakterów i zainteresowań. Generalnie, styl narracji biegł w inteligentnym nurcie, na wysokim poziomie obserwacji i postrzegania, zgrabnym i przyjaznym. Niewątpliwy mocny walor książki.

Trzecia ścieżka to Wenecja, ukazana od strony zwykłego mieszkańca i turystów, zadziwiające, jak bardzo zmieniało się miasto w zależności od funkcji, jaką dla kogoś pełniło. Klimat bagnistych wysp otulał każdą stronę powieści...

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/adopcja.html

Pierwsze spotkanie z serią („Pokusa przebaczenia”) uznałam za udane, równie pozytywne odczucia miałam przy „Adopcji”, powieści, w której podążałam trzema równoprawnymi ścieżkami. Jedna to zagadka kryminalna, niespiesznie rozstrzygana. Charakteryzowała się delikatną dynamiką rozwijania się, analizowaniem krok po kroku. Dużo zdradzała i stosunkowo łatwo wyłapywało się...

To już 28. tom przygód rodziny Brunettich. Przeczytałam wszystkie książki i niezmiennie jestem wielka fanką serii i kocham Wenecję, tę opisaną przez Donnę Leon i tę, do której co kilka miesięcy wracam w realnym świecie.
Co prawda autorce odrobinę nie zgadza się (wg. moich wyliczeń) czas, chronologia...dzieci Brunettich są na studiach, a biorąc pod uwagę okres na przestrzeni którego rozgrywają się kolejne tomy serii, Chiara i jej brat Rafi dawno sami powinni mieć dzieci co najmniej w przedszkolu jeżeli nie w zaawansowanym wieku szkolnym, a ich rodzice Paola i Guido Brunetti powinni dawno być na emeryturze. 1. tom serii ukazał się 30 lat temu :)
Ale to nic. To nadal świetna i warta przeczytania seria.
Adopcja to kryminał i doskonała powieść socjologiczno-obyczajowa w jednym. Tak jest z każdym tomem serii. Książka ta łączy w sobie cechy powieści społecznej, psychologicznej, obyczajowej, wątki moralizatorskie oraz elementy...przewodnika turystycznego po mieście kanałów i okolicznej lagunie i książki kucharskiej. Sam wątek kryminalny jest śladowy, jest ukazany w tle, a w zasadzie jest pretekstem do pokazania czegoś innego, czegoś więcej. Próżno więc czekać na dramatyczny rozlew krwi, pościgi, spektakularne zbrodnie.
Owszem zbrodnia jest, ale cicha, niepozorna, niezbyt widowiskowa. Jest także śmierć sama w sobie niewiele wnosząca, ale poprzez jej pryzmat autorka prezentuje nam dużo więcej.
Ponownie sprawa, a właściwie sprawy, które pod pozorem śledczych zmagań prezentuje Donna Leon, są bardzo na czasie i tak niestety uniwersalne, że można je dopasować do wielu miast, krajów na świecie, nie tylko do książkowej Wenecji.
Gdy skończyłam czytać Adopcję, zadumałam się na dłuższą chwilę.
Leon ma dar poruszania najbardziej drażliwych dla społeczeństwa włoskiego tematów, często takich, które Włosi wypierają ze świadomości, ew. chcieliby ukryć przed światem. Dotyczy to zarówno kwestii światopoglądowych jak i społecznych czy religijnych. Ot Włochy, Włosi, ich charaktery, często coś co my nazywamy dulszczyzną, zakłamanie i istota człowieka ukazane i świetnie wplecione w naprawdę doskonałą i godną uwagi powieść.
Adopcja to ponownie dobry kryminał, ale jeszcze lepsza, moim zdaniem mistrzowska książka o ludziach, ich dążeniach, najgłębiej skrywanych demonach, obawach i tym czym złym co drzemie na dnie duszy każdego człowieka. Tylko od nas zależy, czy to coś dojdzie do głosu czy nie, czy zrobimy coś złego, czy nie.
Kolejny tom przygód weneckiego komisarza to także możliwość odwiedzenia Wenecji, poznania tego wspaniałego miasta niejako "od kuchni" oraz niezwykle inteligentna rozrywka.
Niezmiennie zachęcam do lektury całej serii o komisarzu Guido Brunettim. Jednak ostrzegam, nie jest to lektura dla wszystkich. To pozycje, dla tych, którzy od kryminału oczekują czegoś więcej, lubią pomyśleć nie tylko nad zagadką kryminalną, ale także nad problemami otaczającego nas świata.

To już 28. tom przygód rodziny Brunettich. Przeczytałam wszystkie książki i niezmiennie jestem wielka fanką serii i kocham Wenecję, tę opisaną przez Donnę Leon i tę, do której co kilka miesięcy wracam w realnym świecie.
Co prawda autorce odrobinę nie zgadza się (wg. moich wyliczeń) czas, chronologia...dzieci Brunettich są na studiach, a biorąc pod uwagę okres na przestrzeni...

Przez 3/4 książki jest to bardziej powieść obyczajowa niż kryminał. Ale potem mamy morderstwo, które wyjaśnia niezawodny Brunetti. A wszystko to w Wenecji, która budzi się wraz z wiosną z zimowego snu. Są uliczki, place, przejażdżki kanałami, piękne hotele i dania spożywane przez komisarza wraz z rodziną. W tym wywołujący wiele pozytywnych emocji ryż z groszkiem.
W dodatku dowiadujemy się nieco więcej o teściu Brunettiego i losach rodziny hrabiego w czasie II wojny światowej.
Polecam

Przez 3/4 książki jest to bardziej powieść obyczajowa niż kryminał. Ale potem mamy morderstwo, które wyjaśnia niezawodny Brunetti. A wszystko to w Wenecji, która budzi się wraz z wiosną z zimowego snu. Są uliczki, place, przejażdżki kanałami, piękne hotele i dania spożywane przez komisarza wraz z rodziną. W tym wywołujący wiele pozytywnych emocji ryż z groszkiem.
W dodatku...

Zaczytałam w kolejnej historii z commisario Brunetti. Od 25 lat nie opuszczam żadnej z kryminalnych przygód weneckiego śledczego. Przez te lata fabuła ewoluowała, od klasycznej powieści sensacyjnej, w której głównym zadaniem komisarza jest rozwiązanie zagadki morderstwa, do powieści obyczajowej, w której zbrodnia stanowi marginalny wątek. Autorka pokazuje upadek moralny włoskiego społeczeństwa, a przede wszystkim jego elit. Korupcja, nepotyzm rządzą współczesnym światem. Nie inaczej jest w tej książce. Oto zamożny stary marszand, gej, przyjaciel teścia komisarza, postanawia adoptować dorosłego mężczyznę. U nas to niemożliwe, ale włoskie prawo pozwala. Ma to tragiczne konsekwencje, po nagłej śmierci adopcyjnego ojca zostaje zamordowana jego wieloletnia przyjaciółka. Kto i dlaczego zabił angielską arystokratkę w Wenecji? Dwa z 7 grzechów głównych, chciwość i nieczystość, choć lepiej pasuje pożądanie albo seks, są potężnymi siłami wpływającymi na decyzje ludzi. Czasem odbierającymi im racjonalne myślenie i przewidywanie konsekwencji działań. Świetna książka, od której nie można się oderwać. A potem skłania do myślenia...

Zaczytałam w kolejnej historii z commisario Brunetti. Od 25 lat nie opuszczam żadnej z kryminalnych przygód weneckiego śledczego. Przez te lata fabuła ewoluowała, od klasycznej powieści sensacyjnej, w której głównym zadaniem komisarza jest rozwiązanie zagadki morderstwa, do powieści obyczajowej, w której zbrodnia stanowi marginalny wątek. Autorka pokazuje upadek moralny...

Zapraszam na kolejne spotkanie z komisarzem Guido Brunettim, który tym razem będzie musiał zmierzyć się z wyjątkowo kłopotliwą sprawą.
Wenecjanie plotkują, ale starannie unikają osobistych ingerencji w prywatność swoich znajomych. A na pewno ta zasada obowiązuje pośród starych utytułowanych weneckich rodów. Zatem prośba teścia, by Guido przyjrzał się sprawie dziwnej adopcji, którą zamierza przeprowadzić ojciec chrzestny Paoli Brunetti, budzi zdziwienie, opór i niechęć komisarza. Owszem, rzecz wygląda dziwnie, ponieważ Gonzalo chce adoptować dorosłego mężczyznę, ale prawo stoi po jego stronie. W jaki sposób Guido może go powstrzymać? I czy w ogóle powinien?
Kiedy jednak Gonzalo niespodziewanie umiera, a jego dawna przyjaciółka zaraz po przyjeździe do Wenecji zostaje zamordowana, komisarz Brunetti nie będzie miał wyjścia.
Kto zabił Bertę? I dlaczego? Komu mogła zagrażać starsza pani? Kto właściwie jest prawdziwą ofiarą w tej sprawie - Gonzalo, Berta czy zabójca?

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/8518910748134960/

Zapraszam na kolejne spotkanie z komisarzem Guido Brunettim, który tym razem będzie musiał zmierzyć się z wyjątkowo kłopotliwą sprawą.
Wenecjanie plotkują, ale starannie unikają osobistych ingerencji w prywatność swoich znajomych. A na pewno ta zasada obowiązuje pośród starych utytułowanych weneckich rodów. Zatem prośba teścia, by Guido przyjrzał się sprawie dziwnej...

Bardzo lubię cykl powieści kryminalnych o komisarzu Brunettim, których akcja rozgrywa się we współczesnej Wenecji. Oprócz wątku kryminalnego zaletą serii są ciekawie opisane problemy polityczne, społeczne czy kulturalne. Niestety najnowsza książka jest mocno przegadana i po prostu nudna. Wątek kryminalny pojawia się dopiero pod koniec opowieści, a rozwiązanie zagadki morderstwa jest nieskomplikowane i z góry przewidywalne. Tylko dla zagorzałych fanów Donny Leon!

Bardzo lubię cykl powieści kryminalnych o komisarzu Brunettim, których akcja rozgrywa się we współczesnej Wenecji. Oprócz wątku kryminalnego zaletą serii są ciekawie opisane problemy polityczne, społeczne czy kulturalne. Niestety najnowsza książka jest mocno przegadana i po prostu nudna. Wątek kryminalny pojawia się dopiero pod koniec opowieści, a rozwiązanie zagadki...