Sama treść taka sobie. Natomiast dziwią mnie błędy korektorskie: "wtrącał się w nieswoje sprawy" - WSJP podaje pisownię rozłączną; "na pokład weszło co najmniej trzydzieści osób" - trzydzieścioro; "miał jakiś wrogów" - jakichś; "dodarłszy" - dotarszły.

Sama treść taka sobie. Natomiast dziwią mnie błędy korektorskie: "wtrącał się w nieswoje sprawy" - WSJP podaje pisownię rozłączną; "na pokład weszło co najmniej trzydzieści osób" - trzydzieścioro; "miał jakiś wrogów" - jakichś; "dodarłszy" - dotarszły.

To już 29. tom przygód rodziny Brunettich. Przeczytałam wszystkie książki i niezmiennie jestem wielka fanką serii i kocham Wenecję, tę opisaną przez Donnę Leon i tę, do której co kilka miesięcy wracam w realnym świecie.
Co prawda autorce odrobinę nie zgadza się (wg. moich wyliczeń) czas, chronologia...dzieci Brunettich są na studiach, a biorąc pod uwagę okres na przestrzeni którego rozgrywają się kolejne tomy serii, Chiara i jej brat Rafi dawno sami powinni mieć dzieci co najmniej w przedszkolu jeżeli nie w zaawansowanym wieku szkolnym, a ich rodzice Paola i Guido Brunetti powinni dawno być na emeryturze. 1. tom serii ukazał się 30 lat temu :)
Ale to nic. To nadal świetna i warta przeczytania seria, którą po prostu (no może trochę bezkrytycznie) uwielbiam, podobnie jak samą Wenecję.
Pierwiastki śladowe to kryminał i doskonała powieść socjologiczno-obyczajowa w jednym. Tak jest z każdym tomem serii. Książka ta łączy w sobie cechy powieści społecznej, psychologicznej, obyczajowej, wątki moralizatorskie oraz elementy...przewodnika turystycznego po mieście kanałów i okolicznej lagunie wraz z mocnymi i jakże istotnymi elementami książki kucharskiej. Sam wątek kryminalny jest śladowy, jest ukazany w tle, a w zasadzie jest pretekstem do pokazania czegoś innego, czegoś więcej. Próżno więc czekać na dramatyczny rozlew krwi, pościgi, spektakularne zbrodnie. Choć zbrodnie są i to często w sporym zagęszczeniu. Są one jednak pretekstem do pokazania czegoś więcej, czegoś co wychodzi z ludzi przy okazji zbrodni, albo do nich wręcz prowadzi.
Tym razem na "tapetę" wjeżdża upał, taki wszechobecny, bez mała obezwładniający, oblepiający i sprawiający, że ludziom nie chce się nic robić. W Wenecji do tego dochodzi lekki fetor z kanałów, który jest nieodłączną cechą weneckiego lata.
Wydawałoby się, że z tej letniej, upalnej Wenecji wyjeżdża kto może. Jednak nie komisarz Guido Brunetti, który przyjmuje bardzo ciekawą sprawę. Ponownie na plan pierwszy wysuwają się pieniądze, którą są z reguły motorem większości zbrodni.
Tym razem do tego dochodzi zabójstwo oraz strasznie smutne i dołujące ostatnie dni śmiertelnie chorej kobiety. A to dopiero początek. Na jaw w skrupulatnie prowadzonym dochodzeniu wychodzą kolejne grzechy i grzeszki. Dodatkowo autorka bez ogródek prezentuje kiepską, bardzo zdegenerowaną kondycję włoskiego (ale nie tylko) społeczeństwa. Donna Leon, od ponad 30 lat mieszkająca w Wenecji, jest trafną i bezlitosną obserwatorką. Bez skrupułów obnaża, piętnuje i ukazuje grzeszki i całkiem poważne grzechy, przywary. Cala książka jest wielkim pytaniem o to co właściwe. Jednak najbardziej dwuznaczne moralnie i na długo zapadające w pamięć jest zakończenie. Finał to wydarzenia, które na długo zostaną w waszej pamięci. Długo też będziecie się zastanawiać czy to było właściwe.
Pierwiastki śladowe to ponownie dobry kryminał, ale jeszcze lepsza, moim zdaniem mistrzowska książka o ludziach, ich dążeniach, najgłębiej skrywanych demonach, obawach i tym czym złym co drzemie na dnie duszy każdego człowieka. Tylko od nas zależy, czy to coś dojdzie do głosu czy nie, czy zrobimy coś złego, czy nie.
Kolejny tom przygód weneckiego komisarza to także możliwość odwiedzenia Wenecji, poznania tego wspaniałego miasta niejako "od kuchni" oraz niezwykle inteligentna rozrywka.
Niezmiennie zachęcam do lektury całej serii o komisarzu Guido Brunettim. Jednak ostrzegam, nie jest to lektura dla wszystkich. To pozycje, dla tych, którzy od kryminału oczekują czegoś więcej, lubią pomyśleć nie tylko nad zagadką kryminalną, ale także nad problemami otaczającego nas świata.
Zdecydowanie polecam.

To już 29. tom przygód rodziny Brunettich. Przeczytałam wszystkie książki i niezmiennie jestem wielka fanką serii i kocham Wenecję, tę opisaną przez Donnę Leon i tę, do której co kilka miesięcy wracam w realnym świecie.
Co prawda autorce odrobinę nie zgadza się (wg. moich wyliczeń) czas, chronologia...dzieci Brunettich są na studiach, a biorąc pod uwagę okres na przestrzeni...

Za pospieszną, komputerową (czyli gubiącą sens zdań) redakcję odejmuję jedną gwiazdkę.

Za pospieszną, komputerową (czyli gubiącą sens zdań) redakcję odejmuję jedną gwiazdkę.

W każdej kolejnej książce coraz mniej kryminału w kryminale. To bardziej tematy bliskie socjologii.

W każdej kolejnej książce coraz mniej kryminału w kryminale. To bardziej tematy bliskie socjologii.

Kiedy komisarz Brunetti idzie do hospicjum na spotkanie z umierającą kobietą, nie ma pojęcia, z jakim problemem przyjdzie mu się zmierzyć. Signora Toso, choć otumaniona lekami, upiera się, że jej mąż, który zginął w wypadku, w rzeczywistości został zabity. Brunetti i Claudia Griffoni postanawiają przyjrzeć się okolicznościom jego śmierci.
Czy z wypadkiem może mieć coś wspólnego fakt, że małżonek pani Toso pracował w firmie badającej zanieczyszczenia w wodzie ? Czy rzeczywiście został zabity? Skąd miał pieniądze na leczenie żony?

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=707771287812326&set=a.530574235532033

Kiedy komisarz Brunetti idzie do hospicjum na spotkanie z umierającą kobietą, nie ma pojęcia, z jakim problemem przyjdzie mu się zmierzyć. Signora Toso, choć otumaniona lekami, upiera się, że jej mąż, który zginął w wypadku, w rzeczywistości został zabity. Brunetti i Claudia Griffoni postanawiają przyjrzeć się okolicznościom jego śmierci.
Czy z wypadkiem może mieć coś...

Tu nie jest jak w starym westernie, że sprawiedliwość wygrywa. Czyta się dobrze, jak chyba wszystkie książki Leon. A miejsce akcji Wenecja i okolice i komisarz Brunetti zachęcają do lektury sobotnio-niedzielnej

Tu nie jest jak w starym westernie, że sprawiedliwość wygrywa. Czyta się dobrze, jak chyba wszystkie książki Leon. A miejsce akcji Wenecja i okolice i komisarz Brunetti zachęcają do lektury sobotnio-niedzielnej

Nowa pozycja Donny Leon z serii weneckiej z nieśmiertelnym komisarzem Brunettim w roli głównej. Wątek kryminalny ukryty jest gdzieś w tle, a zagadka kryminalna rozwija się bardzo powoli. Głównym tematem książki są raczej kwestie związane z ochroną środowiska, czy jego zanieczyszczaniem. Akcja toczy się w czasie letnich upałów, skwar jest obecny prawie w każdym momencie. Lubię prozę autorki, do komisarza Brunettiego zdążyłam się już przyzwyczaić, choć przyznam, że były już lepsze pozycje w tej serii. Najsłabiej moim zdaniem wyszło zakończenie, uważam je za raczej dziwne, zwłaszcza od strony moralnej.

Nowa pozycja Donny Leon z serii weneckiej z nieśmiertelnym komisarzem Brunettim w roli głównej. Wątek kryminalny ukryty jest gdzieś w tle, a zagadka kryminalna rozwija się bardzo powoli. Głównym tematem książki są raczej kwestie związane z ochroną środowiska, czy jego zanieczyszczaniem. Akcja toczy się w czasie letnich upałów, skwar jest obecny prawie w każdym momencie....