Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Złe dziecko" Camilla Way

Thriller to ostatnio jeden z moich ulubionych gatunków literackich. Teraz coraz częściej po nie sięgam, a ten jest zaskakujący i trzyma w napięciu do samego końca.

Prawdę mówiąc rzadko się zdarza, żebym wstała wcześnie rano, rzuciła wszystko i usiadła z książką, której nie odłożyłam aż do ostatniej kropki. Ta książka od pewnego momentu nie wypuszczała mnie ze swoich kleszczy, a ja z coraz większym zainteresowaniem przewracałam kartki.

Już początkowe rozdziały wprowadziły mnie w specyficzny mroczny klimat. Ten mrok się po prostu stamtąd wylewał.

Od razu zostałam wprowadzona w dwie płaszczyzny czasowe i dwutorową narrację. Z jednej strony była to historia małżeństwa zmagającego się z okrutnymi czynami ich córki, a z drugiej zagadkowe zaginięcie młodego mężczyzny. Zastanawiałam się jak te dwie sprawy mogą być powiązane, kto jest tym ogniwem łączącym i tak naprawdę miałam kilka scenariuszy. Nie spodziewałam się jednak tego co ostatecznie się okazało, choć część moich "wymysłów" się sprawdziła. A zakończenie było naprawdę bardzo zaskakujące.

Autorka poruszyła tu wiele trudnych, ale bardzo ważnych tematów: kwestie rodzicielskiej miłości, zagubienia i moralnej odpowiedzialności. Wielokrotnie byłam zaskoczona poczynaniami małej Hannah, a prawdę mówiąc, będąc matką, nie wyobrażałam sobie, żeby małe dziecko znęcało się nad innymi, obcięło głowę ulubionemu ptaszkowi czy próbowało podpalić dom.
Ciągle w mojej głowie tłukło się pytanie:
Co nią kierowało? Co wtedy czuła?
Ale to już musicie sami sprawdzić.
A mówię Wam, że warto!

Autorka mistrzowsko manipulowała moimi emocjami. Akcja była bardzo dynamiczna, a rozwiązanie rodzinnej tajemnicy wbiło mnie w fotel.

Książka ta z pewnością zostanie jeszcze długo w mojej pamięci. Moje oczekiwania co do napięcia, ilości tajemnic i analizy ludzkiej psychiki zostały zaspokojone.

Gorąco ją Wam polecam.

"Złe dziecko" Camilla Way

Thriller to ostatnio jeden z moich ulubionych gatunków literackich. Teraz coraz częściej po nie sięgam, a ten jest zaskakujący i trzyma w napięciu do samego końca.

Prawdę mówiąc rzadko się zdarza, żebym wstała wcześnie rano, rzuciła wszystko i usiadła ...

Rozwiń

Zwiń

"Planeta K. Pięć lat w japońskiej korporacji" Piotr Milewski

Od czasu do czasu sięgam po książki japońskich autorów, które przybliżają mi kulturę tego kraju, jednak nigdy nie trafiłam na książkę o typowym japońskim korporacyjnym ładzie. W życiu nie wyobrażałam sobie, że praca w japońskiej firmie może wyglądać tak jak pokazał autor tego minipamiętnika.
Muszę tu zaznaczyć, że książka powstała przed 2020 r. i mogło się coś w tym temacie zmienić.

Było to dla mnie coś niecodziennego i w życiu nie podejrzewałabym, że tak wygląda praca w Kraju Kwitnącej Wiśni. Owszem, często słyszałam że Japończycy są bardzo pracowitym narodem, pracują do późnej starości, są dokładni, ale nie sądziłam że aż tak restrykcyjnie traktowani są członkowie korporacyjnej braci. Chociaż reportaż obejmuje tylko ówczesne miejsce pracy autora, czyli dział handlowy, to przewijają się tu też inne miejsca w fabryce K., której nazwa nigdy się nie pojawia.

Bardzo poruszający jest opis relacji wewnątrz korporacji, która jest traktowana jak rodzina. Początkowo niektóre sytuacje były nawet zabawne, ale później zaczęło mnie to już przerażać. Zupełnie nie nadawałbym się do takiej pracy, bo cenię sobie prywatność. W życiu nie dałabym rady się do tego dostosować, a te tradycje i zasady firmowej hierarchii momentami były dla mnie szokujące.

Relacje przełożony-podwładny, wnikanie głęboko w życie prywatne i sposób spędzania "wolnego" czasu, znacznie wpływały na codzienną atmosferę w pracy i psychikę pracowników, a niektóre sytuacje były naprawdę przejmujące.

Podobało mi się, że autor prowadził bardzo luźny styl wypowiedzi, dzięki czemu była to dla mnie wyśmienita podróż przez biurowe labirynty, liczne narady (z których tak naprawdę nic nie wynikało), wyjazdy (nie tylko) służbowe i nocne spotkania z kolegami z pracy.

Książka jest napisana bardzo przystępnie i momentami z przymrużeniem oka, co sprawiało, że czytało się ją bardzo szybko. Z łatwością przeniosłam się do serca japońskiej korporacyjnej rzeczywistości. Myślę, że ten model zarządzania w Polsce by się nie przyjął. Warto go jednak poznać. Książkę bardzo Wam polecam!

"Planeta K. Pięć lat w japońskiej korporacji" Piotr Milewski

Od czasu do czasu sięgam po książki japońskich autorów, które przybliżają mi kulturę tego kraju, jednak nigdy nie trafiłam na książkę o typowym japońskim korporacyjnym ładzie. W życiu nie wyobrażałam sobie, że praca w ...

Rozwiń

Zwiń

"Filary ziemi" Ken Follet

Nie jestem fanką historii i co za tym idzie książek z tego gatunku. Przez moją niechęć wpojoną przez nauczycielki w podstawówce i liceum do niedawna trzymałam się od nich z daleka. Wszelkie próby namówienia mnie na coś typowo historycznego spełzały na niczym. Owszem, połączenia kryminału czy fantastyki z tłem historycznym zdarzały się i u mnie, i często ta płaszczyzna czasowa bardzo wzbogacała fabułę, ale powieść historyczna... Nie...

Do czasu...


Miesiąc temu na spotkaniu mojej klasy z liceum jeden z bliższych kolegów na moje książkowe zachwyty odpowiedział: "Przeczytaj Filary ziemi Kena Folletta." I więcej nie zachęcał, nie opowiadał, nie recenzował. To mnie zaintrygowało. Zbytnio się nie zastanawiając sprawdziłam czy jest w mojej bibliotece.
Była. Wydanie dość stare, sprzed 30 lat, trzy tomy, łącznie ponad 1000 stron. Grubo...

Zaczęłam czytać i przepadłam.

XII wiek, głównie Anglia, przez chwilę Francja, klasztory, budowanie miast i wielkiej katedry w Kingsbridge, średniowieczni ludzie, życie i śmierć, wieczna walka i obrona, jest też wojna domowa, przejęcia władzy. To wszystko jest tak bardzo wyraziste. Najważniejsze są jednak losy pewnej rodziny, bo wszakże to saga. Budowniczy, Tom, ma wielkie marzenie. Chce zbudować katedrę, która będzie dziełem jego życia. Ma wielkie plany i nawet przy budowie zwykłych mieszczańskich domów ma w głowie tylko katedrę. Należy pamiętać, że w XII wieku taka budowa trwała kilkadziesiąt lat. Całe życie budowniczego.

Czytając tę historię szłam tropem jego marzenia. I przeżywałam to co przeżywali bohaterowie. Podróżowałam z nimi, mieszkałam w lesie, głodowałam, walczyłam z banitami, ciosałam kamienie, ale też brałam udział w intrygach ludzi ważnych w tamtych czasach, biskupów, hrabiów, a nawet króla.

Ale najważniejsze jest o, że to czułam. Tak dużo tam było przerażenia, strachu, bólu, zdrady, gwałtu, kłamstwa, manipulowania, niesprawiedliwości, ale też miłości, szczęścia, zadowolenia, dumy, szacunku. Wsiąknęłam w ten klimat. W każdej wolnej chwili brałam do ręki tę książkę i znów byłam w Kingsbridge.

I nie mogłam przestać.
Nie umiem przekazać tego wszystkiego co kłębi się teraz w mojej głowie. Wciąż żyję tą książką. Jest niesamowita. Ken Follet tak to wszystko realistycznie przedstawił, że czułam się jakbym przeniosła się w czasy średniowiecznej Anglii. Nie oszczędzał nikogo pokazując wszelkie trudności z jakimi borykali się bohaterowie, ale też drastyczne obrazy z okrutnej rzeczywistości średniowiecza. Byłam zarówno wstrząśnięta jak i zakochana w tej powieści.

Polecam Wam dla oderwania się od problemów dzisiejszego świata i poznania pięknej historii, która myślę, że nie jednego już uwiodła.

"Filary ziemi" Ken Follet

Nie jestem fanką historii i co za tym idzie książek z tego gatunku. Przez moją niechęć wpojoną przez nauczycielki w podstawówce i liceum do niedawna trzymałam się od nich z daleka. Wszelkie próby namówienia mnie na coś typowo historycznego spełzały na n...

Rozwiń

Zwiń

"Czas śmierci" Max Czornyj

Zauważyłam, że ta książka rozpoczyna nowy cykl. Nie znam serii z Erykiem Deryło (bardzo długiej tak na marginesie) i chyba dlatego wolałam przeczytać coś co dopiero się zaczyna.

Początek może nie za bardzo mnie wciągnął, bo nie przepadam za wątkami religijnymi, ale z biegiem kolejnych stron było już ciekawiej. Postacie były dosyć złożone, a wątki ze sobą powiązane, jednak mnogość tych wątków czasem przytłaczała, bo są i te kryminalne, i religijne, i polityczne. Myślałam, że bardziej wyeksponowane będzie tu śledztwo związane z Jubileuszowym Mordercą, który co roku składał ciekawą ofiarę, ale to raczej było takie tło dla tej historii.

Gdy do "ekipy" bohaterów dołączyła policjantka Sara Adam zaczęły się już konkrety. Jej duet z bratem Hektorem jest naprawdę wart zapamiętania. A sam brat Hektor to bardzo intrygująca postać z mroczną przeszłością, którą poznajemy w trakcie czytania. No i na pewno jest bardzo oddany swojej misji, i ma pewne zdolności...

Zapowiada się ciekawa seria kryminalna. Z pewnością autor stworzył tu pełen napięcia obraz zbrodniczej działalności i walki o sprawiedliwość. No i zgrabnie poruszone zostały trudne tematy, stawiające pytania o naturę zła i dobroci oraz granice je oddzielające.

Miłośnikom kryminałów, tajemniczych historii i twórczości autora nie muszę chyba do tej książki przekonywać, bo Wam na pewno przypadnie do gustu. Choć czytałam opinie że Deryło lepszy. Ja czekam na kolejną część serii i liczę że ciekawie się ona rozwinie.

"Czas śmierci" Max Czornyj

Zauważyłam, że ta książka rozpoczyna nowy cykl. Nie znam serii z Erykiem Deryło (bardzo długiej tak na marginesie) i chyba dlatego wolałam przeczytać coś co dopiero się zaczyna.

Początek może nie za bardzo mnie wciągnął, bo nie przepadam za wątkami re...

Rozwiń

Zwiń

"Puste miejsce" Paulina Cedlerska

Na początku trochę nie mogłam wgryźć się w fabułę, która kluczyła między dwoma zaginięciami (teraźniejszym i sprzed dziesięciu lat), gdzie wspólnym mianownikiem była ta sama okolica w Puszczy Piskiej.

Podobało mi się, że akcja została przeniesiona w leśną głuszę, gdzie rosły fioletowe i różowe naparstnice, a para bohaterów (wraz z pieskiem) podróżowała kamperem śladem nieistniejących już wiosek. Niestety motywacja tej "wycieczki" mnie nie przekonała, choć autorka długo chowała ją w tajemnicy zmuszając mnie do nieustannego zastanawiania się nad losem bohaterów i prawdziwymi motywami ich działań.

Dwa zagadkowe zaginięcia, które wydarzyły się w tej samej okolicy, stwarzały atmosferę niepokoju i przyznam, że towarzyszyło mi napięcie i ciekawość co za tym wszystkim się kryje i czy coś je łączy. Do tego druga strona medalu i dziennikarskie śledztwo prowadzone przez siostrę zaginionego wcześniej chłopca i nieprzychylność miejscowej policji dodawały tu smaczku i dawały do myślenia. To mi się podobało.

Czytało się szybko, wszystkie wątki pod koniec posklejały się w jedną całość, choć powiązania między bohaterami tak średnio mnie przekonały. Zakończenie mnie niestety rozczarowało i pozostawiło niedosyt. Oczekiwałam czegoś bardziej spektakularnego i już myślałam, że tak będzie, ale autorka była według mnie za bardzo powściągliwa i nie uderzyła tu z całą siłą. Liczę, że kolejna książka będzie dla mnie większym zaskoczeniem. Ale polecam Wam sprawdzić i jeśli lubicie wolniejsze tempo, mało krwi i mniej mroczne historie to powinno się Wam spodobać.

"Puste miejsce" Paulina Cedlerska

Na początku trochę nie mogłam wgryźć się w fabułę, która kluczyła między dwoma zaginięciami (teraźniejszym i sprzed dziesięciu lat), gdzie wspólnym mianownikiem była ta sama okolica w Puszczy Piskiej.

Podobało mi się, że akcja została przeniesi...

Rozwiń

Zwiń

"Polana" Marcel Moss

Zaciekawiła mnie okładka, która w ogóle nie przypomina tych wcześniejszych. Początkowo zupełnie nie skojarzyłam jej z tym nazwiskiem.

Początkowo czułam się jakbym wkroczyła w powieść obyczajową okraszoną ludzkimi dramatami. Brnęłam przez życie głównego bohatera, Sambora, za bardzo nie przypuszczając do czego to może prowadzić. Były policjant z traumami z dzieciństwa, przekładającymi się na jego późniejsze życie. Siostra wydająca się być niespełna rozumu, zakręcona na punkcie lasu i tajemniczej polany, którą odwiedza leśny "stwór" - Borowy.

Od momentu, gdy do opowieści "wkroczyła" Lilia, siostra bliźniaczka głównego bohatera, zaczęło się robić ciekawie. Rozkręciło się. Tajemnica goniła tajemnicę i finalnie stało się coś czego w ogóle się nie spodziewałam. Przez całą opowieść przewijały się motywy lokalnych legend i folkloru. I było to bardzo ekscytujące.
Rozwiązanie zagadki usatysfakcjonowało mnie. Mimo trochę przydługiego początku jestem zadowolona z tej lektury.

Mogę Was tylko zachęcić do czytania.
Podróż przez gęste lasy pełne tajemnic, zawiłe relacje rodzinne i ukryte mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, z pewnością rozpalą płomień niepewności. Autor powoli odsłania kolejne karty kłamstw, przeszłościowych dramatów i zakazanych relacji. Postaci są bardzo realistyczne, a ich słabości i błędy sprawiają, że stają się one bliskie i zrozumiałe.

Autor stworzył tu ciekawy klimat, historia jest bardzo realistyczna, a bohaterowie nie są wzięci z kosmosu.
Ja jestem na tak i Wam też polecam.

"Polana" Marcel Moss

Zaciekawiła mnie okładka, która w ogóle nie przypomina tych wcześniejszych. Początkowo zupełnie nie skojarzyłam jej z tym nazwiskiem.

Początkowo czułam się jakbym wkroczyła w powieść obyczajową okraszoną ludzkimi dramatami. Brnęłam przez życie głównego boha...

Rozwiń

Zwiń

"Arsene Lupin kontra Herlock Sholmes" Maurice Leblanc

Druga część serii z Arsenem Lupin.
Tym razem książkę przesłuchałam na Legimi. Trafiłam na wersję audiobooka, którego tytuł nie jest już używany, z uwagi na konflikt z twórcą postaci Sherlocka Holmesa.

Byłam bardzo zainteresowana kolejną częścią przygód Arsena Lupina po ciekawym wstępie, jakim był "Dżentelmen Włamywacz".
W drugiej części znalazłam konfrontację dwóch literackich postaci - francuskiego Lupina i angielskiego Holmesa (który został później "przekształcony" w Herlocka Sholmesa). Nawiązanie do Sherlocka Holmesa Arthura Conan Doyle'a było zbyt wyraźne i ze względu na prawa autorskie twórca Lupina był zmuszony je zmienić.

Podobało mi się, że mogłam się przenieść w czasie i podróżować przez tajemnicze francuskie uliczki, gdzie inteligentny włamywacz z dużym wdziękiem stawał do starcia z nieugiętym detektywem. Były tu dwie historie - "Jasnowłosa dama" i "Żydowska lampka". Znów miałam okazję śledzić niewyjaśnione kradzieże, interesujące intrygi i nieoczekiwane zwroty akcji.

Tak naprawdę znając pierwszą część o Lupinie nie oczekiwałam żadnych mrożących krew w żyłach zbrodni, a inteligentnych kradzieży, szalonych ucieczek i podstępów. Przyznam się jednak, że trochę to było zbyt monotonne i nie porwało mnie tak jak pierwsza część serii, gdzie dodatkowo było dużo humoru.
Arsen Lupin jak zawsze był miły i uprzejmy, Herlock Sholmes za to był sztywny, logicznie myślący i dość okrojony z emocji.

To klasyka gatunku, po którą każdy miłośnik kryminałów choć raz powinien sięgnąć. Mam nadzieję, że kolejna część bardziej mnie wciągnie.

"Arsene Lupin kontra Herlock Sholmes" Maurice Leblanc

Druga część serii z Arsenem Lupin.
Tym razem książkę przesłuchałam na Legimi. Trafiłam na wersję audiobooka, którego tytuł nie jest już używany, z uwagi na konflikt z twórcą postaci Sherlocka Holmesa.

Byłam bardzo zainteres...

Rozwiń

Zwiń

"Arsène Lupin. Dżentelmen Włamywacz" Maurice Leblanc

Przyznam, że postać ta jest mi znana z serialu, który oglądałam lata temu, ale z żadną książką o tej personie nie miałam jeszcze do czynienia. Przeszukałam więc Legimi i pierwsza część przygód Lupina jest już za mną.

Jak sam tytuł wskazuje mamy tu do czynienia z wybitnym włamywaczem, inteligentnym, błyskotliwym i bardzo pomysłowym, a do tego dżentelmenem w pełnym tego słowa znaczeniu. Szkoda, że nie znalazłam w tym zbiorze opowiadań początków Arsena Lupin, bo przyznam że trochę na to liczyłam, ale i tak była to świetna odskocznia od krwawych kryminałów, wśród których ostatnio "przebywam".

Wracając do przygód Lupina to są to bardzo zabawne opowieści i nie raz uśmiechnęłam się podczas czytania, wyobrażając sobie miny tych wszystkich okradzionych i zdezorientowanych właścicieli dzieł sztuki czy biżuterii. W tym zbiorze znalazły się wątki związane z aresztowaniem Lupina, ucieczką z więzienia, atakiem w pociągu, czy spotkaniem ze słynnym Herlockiem Sholmesem (o nie, to nie pomyłka w nazwisku). Spodobały mi się wszelkiego typu "przebieranki" Lupina i to, że nikt nie wiedział jak naprawdę wygląda i jak się nazywa. Był to człowiek tysiąca twarzy.

Spodobał mi się też klasyczny styl tych opowiadań, i choć książka była napisana w pierwszych latach XX wieku to bardzo szybko mi się ją czytało i już wiem, że był to dobrze spędzony czas w towarzystwie tego niesamowicie inteligentnego włamywacza.

Była to dla mnie fajna rozrywka.

"Arsène Lupin. Dżentelmen Włamywacz" Maurice Leblanc

Przyznam, że postać ta jest mi znana z serialu, który oglądałam lata temu, ale z żadną książką o tej personie nie miałam jeszcze do czynienia. Przeszukałam więc Legimi i pierwsza część przygód Lupina jest już za mną.

Jak sam ...

Rozwiń

Zwiń