W „Powrocie do Edenu” autor wychodzi od pojedynczej fotografii, z której niczym gałęzie rozłożystego dębu wyrasta historia nie tylko rodziny, ale i powojennej Hiszpanii – historia problemów, które trawiły ten kraj, i tego, jak funkcjonowały w takich warunkach pojedyncze jednostki i całe grupy społeczne. Jest to niezwykle cenne spojrzenie, jeśli czytelnik uświadomi sobie, że po wojnie domowej nikt tak naprawdę nie został rozliczony, a rodziny ofiar i zbrodniarzy wciąż żyją koło siebie. Jeśli jesteście tym tematem bardziej zainteresowani, to ogromnie polecam reportaż Katarzyny Kobylarczyk „Strup”.

Fresk, który kreśli Roca, jest szary, pozbawiony nadziei, i właśnie takie ilustracje dominują w tej powieści graficznej. Kolor jakby wyparował, pozostają jedynie różne odcienie brązu i beżu zmieszane z szarością. Los tysięcy rodzin w politycznym reżimie, który nazywał się wybawcami. Czarny rynek, wieczny głód, strach i wykluczenie społeczne – to właśnie z tym musieli borykać się główni bohaterowie. Ale dlaczego na fotografii brakuje niektórych członków rodziny? Jakich tajemnic nie uchwycił obiektyw aparatu?

Jeśli jeszcze nigdy nie sięgnęliście po komiks, to gorąco zachęcam do rozpoczęcia swojej przygody od tego autora. Jeśli obawiacie się, że forma powieści graficznej może być dla was zbyt okrojoną wersją, to nie ma się czego obawiać. Choć z początku może czytelnikowi brakować długich zdań i kwiecistych opisów, to Paco Roca wzrusza i ściska za gardło czytelnika jak niejeden mistrz pióra. Zarówno „Dom”, „Koleje losu”, jak i „Powrót do Edenu” to mistrzowskie pozycje w swoim gatunku nie tylko dla miłośników komiksów.

Kinga Kolenda