Wreszcie! W końcu fabuła ma dobry rytmy, opisy pocenia się i sukienek są ograniczone do minimum, odjęłam gwiazdkę za Toma i Moiraine, ale generalnie relacje międzyludzkie zawsze były najsłabszym elementem tej serii i nie miały jakiegoś sensu.

Wreszcie! W końcu fabuła ma dobry rytmy, opisy pocenia się i sukienek są ograniczone do minimum, odjęłam gwiazdkę za Toma i Moiraine, ale generalnie relacje międzyludzkie zawsze były najsłabszym elementem tej serii i nie miały jakiegoś sensu.

"Bastiony Mroku" to powieść bardzo solidna, ale znacząco ustępująca swojej poprzedniczce z cyklu "Koło Czasu". Jest w niej kilka dostarczających wielu emocji momentów, ale odnosi się wrażenie, że wszystkie fajerwerki Sanderson albo już odpalił w "Pomrukach Burzy", albo zachował na wielki finał. Fabuła biegnie tym razem wielotorowo, konsekwentnie prowadząc wszystkie wątki ku Ostatniej Bitwie. Momentami zmienia się to wręcz w całe sekwencje następujących po sobie wydarzeń, przywodzące na myśl odhaczanie kolejnych pozycji z listy rzeczy do zrobienia. Chyba jednak inaczej się nie dało. Wszak gdyby tempo z tomów 7–10 zostało zachowane, seria musiałaby wydłużyć się o kolejne kilka...naście tysięcy stron.

Sporym atutem jest to, że w pewnym momencie faktycznie zaczyna się czuć klimat Ostatniej Bitwy - klimat niepowtarzalny jak na standardy jakiegokolwiek fantasy, z którym miałem dotychczas do czynienia. Skala konfliktu została przez Jordana i Sandersona wyniesiona do epickiego maksimum, co buduje bardzo wysokie oczekiwania wobec nadchodzącego zwieńczenia tej długiej historii.

"Bastiony Mroku" to powieść bardzo solidna, ale znacząco ustępująca swojej poprzedniczce z cyklu "Koło Czasu". Jest w niej kilka dostarczających wielu emocji momentów, ale odnosi się wrażenie, że wszystkie fajerwerki Sanderson albo już odpalił w "Pomrukach Burzy", albo zachował na wielki finał. Fabuła biegnie tym razem wielotorowo, konsekwentnie prowadząc wszystkie wątki ku...

Książka warta przeczytania jeszcze jedna koniec cyklu

Książka warta przeczytania jeszcze jedna koniec cyklu

Były Pomruki Burzy, a oto cisza przed burzą. Akcja ponownie zwolniła, jakby w pełnym grozy oczekiwaniu na wielki finał, który czuć w powietrzu. Tradycyjnie najbardziej wciągał wątek Randa, pozostałe niestety się dłużyły.

Były Pomruki Burzy, a oto cisza przed burzą. Akcja ponownie zwolniła, jakby w pełnym grozy oczekiwaniu na wielki finał, który czuć w powietrzu. Tradycyjnie najbardziej wciągał wątek Randa, pozostałe niestety się dłużyły.

Jak dla mnie książka zakończyła ostatni wątek który był dla mnie interesujący czyli wybór Amyrlin na tron. Jakoś nie mam ochoty czytać ostatniego tomu i dowiedzieć się kto wygra Rand czy Czarny.

Według mnie wątki które powinny być poboczne: Mat, Perrin itd. (ale bez Nynaeve ten wątek tylko mnie denerwował) są dużo lepsze niż opisy Smoka Odrodzonego. I tylko dlatego sięgnę po ostatni tom, żeby dowiedzieć się zakończenia historii z Córką Dziewięciu Księżyców, wilków czy Białej Wieży. A sam Smok Odrodzony niech gdzieś tam sobie walczy w tle.

Osobną sprawą staje się nagle ogień stosu, mam wrażenie, że przez wiele obrotów koła nikt nawet nie pamiętał o nim i nagle jak z pudełka diabełek wyskakuje ten splot. To tu, to tam zabijmy przeklętego przecież nie ma przed tym obrony - genialne, nikt nie wpadł na to wcześniej kiedy byli dużo potężniejsi magowie, a teraz nagle Rand rzuca ogniem równie często jak Nynaeve strzela focha.

Jak dla mnie książka zakończyła ostatni wątek który był dla mnie interesujący czyli wybór Amyrlin na tron. Jakoś nie mam ochoty czytać ostatniego tomu i dowiedzieć się kto wygra Rand czy Czarny.

Według mnie wątki które powinny być poboczne: Mat, Perrin itd. (ale bez Nynaeve ten wątek tylko mnie denerwował) są dużo lepsze niż opisy Smoka Odrodzonego. I tylko dlatego sięgnę...

Smutne to okropnie, że dopiero kiedy tę fabułę przejął Sanderson książka stała się naprawdę arcydziełem! Sanderson zagęścił akcję, wyprowadził z marazmu postacie, powiązał świetnie wątki, generalnie "przesandersonował" Koło czasu. I wyszło to powieści tylko na dobre.

Smutne to okropnie, że dopiero kiedy tę fabułę przejął Sanderson książka stała się naprawdę arcydziełem! Sanderson zagęścił akcję, wyprowadził z marazmu postacie, powiązał świetnie wątki, generalnie "przesandersonował" Koło czasu. I wyszło to powieści tylko na dobre.

Cudo

Cudo

Szczerze mówiąc, to poprzednia część podobała mi się bardziej. O ile poprzedni tom w głównej mierze skupiał się na Smoku, tak tutaj historia była poświęcona reszcie bohaterów i niektóre wątki działy się w tym samym przedziale czasowym co poprzedni tom, ukazując wydarzenia, które działy się równolegle do tych, które śledziliśmy w tamtej części. Postać Randa pojawiała się tutaj rzadko, ale były to ciekawe rozdziały. Za dużo Perrina i w większości był to rozdziały mało interesujące. Postacie Egwene i Królowej Andoru potwornie irytujące, ta pierwsza nagle nabyła całą światową mądrość nie wiadomo skąd i jest przekonana o swej nieomylności, z tej drugiej już standardowo głupota wręcz się miejscami wylewa.
Ogólnie czuć, że Sanderson aby domknąć to wszystko, musiał iść na ogromne kompromisy, niektórym postaciom poświęcono zbyt mało czasu w tym jak i poprzednim tomie i cała ta wypracowana przez Jordana szczegółowość rozwoju charakterów postaci, po prostu się rozwiała. Całość dzieje się w bardzo szybkim tempie i brakuje tu po prostu na takie zabiegi miejsca. Jednym słowem szkoda.

Szczerze mówiąc, to poprzednia część podobała mi się bardziej. O ile poprzedni tom w głównej mierze skupiał się na Smoku, tak tutaj historia była poświęcona reszcie bohaterów i niektóre wątki działy się w tym samym przedziale czasowym co poprzedni tom, ukazując wydarzenia, które działy się równolegle do tych, które śledziliśmy w tamtej części. Postać Randa pojawiała się...

Książka tak dobra , że człowiek nie chcę czytać następnej, gdyż wie , że to będzie koniec, nie będzie już nic.

Książka tak dobra , że człowiek nie chcę czytać następnej, gdyż wie , że to będzie koniec, nie będzie już nic.

Przedostatni tom monumentalnego cyklu Jordana kończonego przez Sandersona w całkiem umiejętny sposób. Duże to wyzwanie bo wiele stron podobnie jak w innych częściach, ale wiele się dzieje w świecie stworzonym przez autora. Towarzyszymy wszystkim głównym postaciom w ich zmaganiach z nadciągającą Ostatnią Bitwą. Niektórzy z bohaterów mają inne plany niż ich przyjaciele więc w ostatnim tomie będą musieli się dogadać albo wszystko stracone. Miejmy nadzieję, że jednak im się uda. Zagadką cały czas pozostają Seanchanie, którzy nie porozumieli się ze Smokiem Odrodzonym. Mamy też niespodziankę i powrót jednej z ikonicznych postaci. Niewiele było w tym tomie o przeklętych, ale pewnie jeszcze się z nimi spotkamy. Przede mną już tylko ostatnia część. Książka przeczytana na czytniku.

Przedostatni tom monumentalnego cyklu Jordana kończonego przez Sandersona w całkiem umiejętny sposób. Duże to wyzwanie bo wiele stron podobnie jak w innych częściach, ale wiele się dzieje w świecie stworzonym przez autora. Towarzyszymy wszystkim głównym postaciom w ich zmaganiach z nadciągającą Ostatnią Bitwą. Niektórzy z bohaterów mają inne plany niż ich przyjaciele więc w...