Przepraszam, żadne rytmy mnie nie porwały.
Bohater i czasy poniekąd ciekawe – lata sześćdziesiąte, NY, a Ray, który prowadzi sklep z antykami, od dzieciństwa przyzwyczajony do oszustw i gangsterki, stara trzymać się od półświatka jak najdalej (bo żona, bo dzieci),co oczywiście zupełnie mu nie wychodzi. Powieść wiąże trzy wątki – napadu, zemsty i rasizmu, jest trochę strzelaniny, jest przekupny glina, w tle dobrzy i źli kolesie, są lepsi lub gorsi gangsterzy, wielki biznes i drobne machlojki, a bohater – podobnie jak czytelnik – gubi się w tym wszystkim i nieco ziewa.
Gdzieś zawieruszył się klimat, którego się spodziewałem; nie wiem, gdzie podziali się mieszkańcy jedynej w swoim rodzaju dzielnicy. Nic mi tu nie grało, nikt nie wybijał tytułowych rytmów, nie ma uspensu, nie było fabularno-literackich zaskoczeń.
Niestety, jak zapowiadałem, tak czynię – z Whiteheada uważam za najlepsze „Miedziaki”, później „Kolej podziemną”. Gdyby nie poprzedniczki, nie sięgnąłbym po „Rytmy Harlemu”. Widzę tu postępującą tendencję zniżkową i na tym poprzestanę.
Dziękuję panu, Mr. Whitehead. Enough is enough.

Przepraszam, żadne rytmy mnie nie porwały.
Bohater i czasy poniekąd ciekawe – lata sześćdziesiąte, NY, a Ray, który prowadzi sklep z antykami, od dzieciństwa przyzwyczajony do oszustw i gangsterki, stara trzymać się od półświatka jak najdalej (bo żona, bo dzieci),co oczywiście zupełnie mu nie wychodzi. Powieść wiąże trzy wątki – napadu, zemsty i rasizmu, jest trochę...

Przyzwoita powieść. Bardzo gładko pozwala się przenieść w lata sześćdziesiąte i poczuć tytułowy Rytm Harlemu i tym sposobem poznać kawałek nieznanego już świata.

Przyzwoita powieść. Bardzo gładko pozwala się przenieść w lata sześćdziesiąte i poczuć tytułowy Rytm Harlemu i tym sposobem poznać kawałek nieznanego już świata.

Dobra, a momentami bardzo dobra współczesna powieść. Można się było "przenisść" na ulice, puby i do hoteli Nowego Jorku lat 60tych.
To zdaje się początek serii, więc chętnie tam wróce za jakiś czas.

Dobra, a momentami bardzo dobra współczesna powieść. Można się było "przenisść" na ulice, puby i do hoteli Nowego Jorku lat 60tych.
To zdaje się początek serii, więc chętnie tam wróce za jakiś czas.

Powolutku się akcja toczy, niespiesznie... ale mogłam trafić lepiej, najpierw sięgnąć po poprzednie nagradzane książki autora. Tu irytujące jest nic niedziejstwo, owszem są ciekawsze momenty, fajnie zarysowane postacie... ale brakuje tego co sprawi, że będę pamiętać o tej książce. nie polecam...

Powolutku się akcja toczy, niespiesznie... ale mogłam trafić lepiej, najpierw sięgnąć po poprzednie nagradzane książki autora. Tu irytujące jest nic niedziejstwo, owszem są ciekawsze momenty, fajnie zarysowane postacie... ale brakuje tego co sprawi, że będę pamiętać o tej książce. nie polecam...

To nie jest jakaś wielka powieść, ale ma wiele interesujących momentów. Mam nadzieję, że drugi tom będzie lepszy. Colson bardziej skupia się na dzielnicy niż na ludziach (poza Carneyem i Pepperem),a akcja jest wyjątkowo niespieszna. Widać za to, jak się żyło w czarnoskórej dzielnicy. Szkoda tylko, że poza tłem książka niewiele oferuje, bo fabularnie jest mocno średnio.

To nie jest jakaś wielka powieść, ale ma wiele interesujących momentów. Mam nadzieję, że drugi tom będzie lepszy. Colson bardziej skupia się na dzielnicy niż na ludziach (poza Carneyem i Pepperem),a akcja jest wyjątkowo niespieszna. Widać za to, jak się żyło w czarnoskórej dzielnicy. Szkoda tylko, że poza tłem książka niewiele oferuje, bo fabularnie jest mocno średnio.

To na pewno nie książka dla mnie. Sięgnęłam po nią, bo zachwyciła mnie „Kolej podziemna”, poruszyły mnie „Miedziaki”. Niestety, czytając "Rytm Harlemu" męczyłam się niemalże od pierwszej do ostatniej strony. Rozumiem, że Whitehead chciał oddać hołd tej dzielnicy Nowego Jorku i pewnie to dla niego ważna książka, ale dla mnie totalnie daleka i obca. Nie potrafiłam się w nią zaangażować, nie poczułam ani krzty sympatii do żadnego bohatera, wszystko, co się działo było mi kompletnie obojętne. Powinnam to przewidzieć znając swoją niechęć do historii o gangsterach i wszelakich innych wyrzutkach, ale myślałam, że kto jak kto, ale Whitehead nawet taki temat przedstawi ciekawie, w sposób złożony, niestandardowy. Niestety.

To na pewno nie książka dla mnie. Sięgnęłam po nią, bo zachwyciła mnie „Kolej podziemna”, poruszyły mnie „Miedziaki”. Niestety, czytając "Rytm Harlemu" męczyłam się niemalże od pierwszej do ostatniej strony. Rozumiem, że Whitehead chciał oddać hołd tej dzielnicy Nowego Jorku i pewnie to dla niego ważna książka, ale dla mnie totalnie daleka i obca. Nie potrafiłam się w nią...

Pierwsze moje spotkanie z Whiteheadem i zdaję sobie sprawę, że zapewne mogłem rozpocząć lepiej, czyli zdjąć któregoś Pulitzera z półki Autora. Padło jednak na głos Harlemu z przekonująco, choć pobieżnie odwzorowanymi realiami epoki i przyzwoitą intrygą kryminalną. To eklektyczna powieść, która z filmowym zacięciem penetruje afroamerykańską tożsamość. Co ma zresztą dla postronnego europejskiego odbiorcy dobre i złe strony. Podobnie wrzuca czytelnika do tego hermetycznego świata choćby Paul Beatty w jego przesiąkniętym czarnym humorem „Sprzedawczyku”. Tam również nie wszystkie aluzje i nawiązania mogą zostać wyłapane, ale fabuła na pewno bardziej się klei i nie wpada w dialogowe dłużyzny.
Przeszkadza mi jeszcze niezrozumiała u Whiteheada apoteoza „nieszkodliwych” cwaniaczków. Oszukujesz i kradniesz, ale nic w tym złego, przecież trzeba sobie jakoś radzić, gdy mieszkasz w Harlemie w paskudnych latach 60. XX wieku. Amerykanie to kupią, bo wciąż trawią segregacyjne traumy, ja natomiast... chyba niekoniecznie.

Pierwsze moje spotkanie z Whiteheadem i zdaję sobie sprawę, że zapewne mogłem rozpocząć lepiej, czyli zdjąć któregoś Pulitzera z półki Autora. Padło jednak na głos Harlemu z przekonująco, choć pobieżnie odwzorowanymi realiami epoki i przyzwoitą intrygą kryminalną. To eklektyczna powieść, która z filmowym zacięciem penetruje afroamerykańską tożsamość. Co ma zresztą dla...

Słowa kluczowe: rasizm, szemrane biznesy, powieść obyczajowa. Książka, którą muszę porównywać do tego, co znam (książka rozpięta w trójkącie, czy też na trzech wektorach): Dos Passos (Nowy Jork, miejska tkanka, nowy język mówienia o niej, panorama społeczna),_ Chandler (kryminał, bohater męski, specyficznie, z dystansem konstruowany),_ James (czarni, czarna kultura, nierówności, okrucieństwo, które ma głębię i jest fabularnie kluczowe, uzasadnione). Niestety Colson nie dorasta do nikogo z tej literackiej trójki. W najmniejszym stopniu. Jest ok, czyta się dobrze, ale co zostanie mi w głowie z "Rytmu Harlemu"? Nawet nie Harlem, który jednak jest dość płaski w tej opowieści (wyobrażałem sobie tyle przed lekturą, może zbyt wiele...). Chyba ujmuje mnie, wręcz wzrusza, tylko ta specyficzna dwulicowość męskości: Ray Carney w rozkroku, między światami, między wiciem gniazdka dla rodziny i gonieniem za hajsem, a ogarnianiem kryminalnych wątków swojego życia. Dorveille.

Słowa kluczowe: rasizm, szemrane biznesy, powieść obyczajowa. Książka, którą muszę porównywać do tego, co znam (książka rozpięta w trójkącie, czy też na trzech wektorach): Dos Passos (Nowy Jork, miejska tkanka, nowy język mówienia o niej, panorama społeczna),_ Chandler (kryminał, bohater męski, specyficznie, z dystansem konstruowany),_ James (czarni, czarna kultura,...

Książka na pewno dla tych, którzy nastawieni są nie tylko na wartką akcję pełną wrażeń, ale raczej dla tych, którzy szukają w literaturze czegoś więcej.
Carney ma swój pomysł na życie, ale jednak musi żyć w rytm Harlemu. Dlaczego? Czy sprawia to środowisko, rodzina, a może po prostu... inaczej się nie da?

Książka na pewno dla tych, którzy nastawieni są nie tylko na wartką akcję pełną wrażeń, ale raczej dla tych, którzy szukają w literaturze czegoś więcej.
Carney ma swój pomysł na życie, ale jednak musi żyć w rytm Harlemu. Dlaczego? Czy sprawia to środowisko, rodzina, a może po prostu... inaczej się nie da?