Jedno jest pewne, jak wydawnictwo nie wyda natychmiast trzeciego tomu, kiedy zostanie napisany, nie daruję im :) Już czekam na dalszy ciąg przygód głównych bohaterów.
Uwielbiam tę serię, nie ukrywam, że jest (jak zawsze w przypadku Fitzka) "zwichrowana", ale wciągnęła mnie niesamowicie i tylko czas mnie ograniczał.
Mocna, dobra, porywająca.

Jedno jest pewne, jak wydawnictwo nie wyda natychmiast trzeciego tomu, kiedy zostanie napisany, nie daruję im :) Już czekam na dalszy ciąg przygód głównych bohaterów.
Uwielbiam tę serię, nie ukrywam, że jest (jak zawsze w przypadku Fitzka) "zwichrowana", ale wciągnęła mnie niesamowicie i tylko czas mnie ograniczał.
Mocna, dobra, porywająca.

Druga część AURIS. I wszystko jasne. Nie wiem czy to koniec. Dla mnie raczej.
No.

Druga część AURIS. I wszystko jasne. Nie wiem czy to koniec. Dla mnie raczej.
No.

Niby na okładce napisano, że pomysłodawcą jest Fitzek, a i tak mi to umknęło. Ehh. Uważam, że pomysł był świetny, ale niestety cały czas brakowało mi stylu pisania Fitzka. Jednak talentu nie da się powielić, brakuje drobinek.

Niby na okładce napisano, że pomysłodawcą jest Fitzek, a i tak mi to umknęło. Ehh. Uważam, że pomysł był świetny, ale niestety cały czas brakowało mi stylu pisania Fitzka. Jednak talentu nie da się powielić, brakuje drobinek.

Pierwsza część zapowiadała coś znacznie lepszego, tymczasem “Częstotliwość śmierci” zdecydowanie mnie rozczarowała.
Pomijam już fakt, że nie wyjaśnił się żaden z otwartych wcześniej wątków, ale było po prostu nudno. Na dodatek liczba nierealnych i kompletnie nielogicznych sytuacji pozbawiła intrygę choćby cienia prawdopodobieństwa.
Jedynym mocnym punktem są nadal fragmenty powieści poświęcone niuansom fonetyki sądowej, natomiast Fitzek, jako autor fabuły, kolejny raz okazał się słaby.
Obawiam się, że po przeczytaniu tej część straciłem zainteresowanie dalszym ciągiem.

Pierwsza część zapowiadała coś znacznie lepszego, tymczasem “Częstotliwość śmierci” zdecydowanie mnie rozczarowała.
Pomijam już fakt, że nie wyjaśnił się żaden z otwartych wcześniej wątków, ale było po prostu nudno. Na dodatek liczba nierealnych i kompletnie nielogicznych sytuacji pozbawiła intrygę choćby cienia prawdopodobieństwa.
Jedynym mocnym punktem są nadal fragmenty...

Całkiem przyzwoicie, chociaż wkurza mnie pisanie, że autorem jest Fitzek, jeśli tylko pomysł jest jego, a wykonanie innego autora. Ale książka łatwa, lekka i przyjemna.

Całkiem przyzwoicie, chociaż wkurza mnie pisanie, że autorem jest Fitzek, jeśli tylko pomysł jest jego, a wykonanie innego autora. Ale książka łatwa, lekka i przyjemna.

dobra, ale nie tak wciągająca jak poprzednia część

dobra, ale nie tak wciągająca jak poprzednia część

Książka bardzo dobra, choć zgadzam się z komentarzami iż pierwszy tom był znacznie lepszy. Czekam z niecierpliwością aż kolejny tom będzie miał swoją polską premierę.

Książka bardzo dobra, choć zgadzam się z komentarzami iż pierwszy tom był znacznie lepszy. Czekam z niecierpliwością aż kolejny tom będzie miał swoją polską premierę.

Nasza bohaterka Marvela Jula jedzie pokonać zaprawionego w boju mordercę. Przerażająca pani Sommer przestaje być nagle przerażająca i nagle strzela sobie w łeb oszczędzając Julę.
Dorm uniósł broń i nagle w odpowiednim momencie wpada Hegel w lśniącej zbroi i znowu i czytamy że Dorm jednak nie zdążył unieść broni mimo że celował już do Juli a z naprzeciwka wyszedł Hegel i wybił mu broń . CO!!!!??? To nie ma sensu. Fatalny kryminał jeśli można nazwać to kryminałem, jedynie podoba mi się rozwinięcie z pierwszej części wątku o Heglu. Także fonetyka sądowa bardzo ciekawa. Ale książka ma za dużo dziur logicznych

Nasza bohaterka Marvela Jula jedzie pokonać zaprawionego w boju mordercę. Przerażająca pani Sommer przestaje być nagle przerażająca i nagle strzela sobie w łeb oszczędzając Julę.
Dorm uniósł broń i nagle w odpowiednim momencie wpada Hegel w lśniącej zbroi i znowu i czytamy że Dorm jednak nie zdążył unieść broni mimo że celował już do Juli a z naprzeciwka wyszedł Hegel i...

Całkiem niezła książka, aczkolwiek wydaje mi się, że pierwszy tom, czyli "Auris" był lepszy.
📖
W "Częstotliwości śmierci" spotykamy dobrze nam znanych bohaterów - podcasterkę Julę i genialnego fonetyka sądowego Matthiasa Hegela. Żałuję, że nie przypomniałam sobie pierwszego tomu - może byłoby mi łatwiej odnaleźć się w drugiej książce. Niby nie ma tu jakichś specjalnych powiązań, ale przeszłość bohaterów stałaby się dla mnie bardziej jasna - za dużo czasu upłynęło pomiędzy tymi dwiema książkami i nie wszystko pamiętałam. Książkę czytało się dość dobrze, szybko się wciągnęłam, ale nie było już takiego zachwytu jak przy "Auris". Za jakiś czas wrócę do tych książek i tym razem przeczytam oby dwie - być może wtedy w głowie lepiej mi się wszystko poukłada.
📖📖
Fabuła książki jest intrygująca - wciąga czytelnika w swoje ramiona i nie chce za łatwo wypuścić. Książkę czyta się bardzo dobrze i szybko, co zawdzięcza krótkim, dynamicznym rozdziałom. Sama historia jest interesująca, wciągająca i przewrotna - zaskakuje, szczególnie na końcu książki. Autor umiejętnie buduje napięcie zarówno w fabule jak i pomiędzy dwojgiem głównych bohaterów. Całkiem przyzwoita lektura :)
📖📖📖
Narracja w trzeciej osobie, wydarzenia toczące się w książce poznajemy z kilku perspektyw.

Podsumowując: całkiem niezła pozycja, choć wydaje mi się, że słabsza od "Auris". Lektura wciąga, fabuła jest dobra i zaskakująca. Może nie jest to mistrzostwo, ale czyta się dobrze.

Całkiem niezła książka, aczkolwiek wydaje mi się, że pierwszy tom, czyli "Auris" był lepszy.
📖
W "Częstotliwości śmierci" spotykamy dobrze nam znanych bohaterów - podcasterkę Julę i genialnego fonetyka sądowego Matthiasa Hegela. Żałuję, że nie przypomniałam sobie pierwszego tomu - może byłoby mi łatwiej odnaleźć się w drugiej książce. Niby nie ma tu jakichś specjalnych...

Druga część przygód podcasterki, Juli Ansorge i oskarżonego o morderstwo genialnego fonetyka sądowego, Matthiasa Hegla. Tym razem łączą siły by ratować uprowadzone niemowlę. A w zasadzie Hegel "przekonuje" Julę by włączyła się w sprawę w zamian za wyjawienie, co naprawdę stało się z jej bratem.

Również i w tej części nic nie jest takie jak się wydaje, nikt nie jest tym, za kogo się podaje i nie wiadomo kto jest winny, a kto ma złe lub dobre intencje.

Znów dobry pomysł na fabułę, choć trochę bardziej zagmatwaną. Czyta się jednak sprawnie, bez dłużyzn.

Książka kończy się w sposób, który wymagać będzie dalszej części. Mam nadzieję, że z niej w końcu dowiemy się co stało się z bratem Juli.

Druga część przygód podcasterki, Juli Ansorge i oskarżonego o morderstwo genialnego fonetyka sądowego, Matthiasa Hegla. Tym razem łączą siły by ratować uprowadzone niemowlę. A w zasadzie Hegel "przekonuje" Julę by włączyła się w sprawę w zamian za wyjawienie, co naprawdę stało się z jej bratem.

Również i w tej części nic nie jest takie jak się wydaje, nikt nie jest tym,...