W myśl wyzwania #WyborneZaczytanie wybrałam książkę z wiosną w tytule. O jak się pomyliłam!
Nancy Tucker zaserwowała mi bowiem szokujący thriller, który wcisnął w fotel od pierwszego zdania. „Pierwszy dzień wiosny” idealnie pasuje do wyzwania #książkoweimpresje, bo pazura tam aż nadto.

Opowieść toczy się dwutorowo, a narratorką jest główna bohaterka Chrissie. Najpierw jako ośmiolatka, która skrywa wielką tajemnicę: właśnie zabiła małego chłopca. Czy ma poczucie winy? Nie, bo zrobiła to, aby zwrócić na siebie uwagę matki. Chrissie to bowiem dziecko, o które nikt nie dba. Ojciec siedzi w więzieniu z krótkimi przerwami, a matka nawet nie zapewnia jej jedzenia. Chrissie jest głodna, brudna i wiecznie pozostawiona samej sobie. Co za dramatyczne życie 8-latki: samotność, bieda, głód, pragnienie miłości i przyjaźni, porażająca tęsknota, które doprowadzają do koszmarnego czynu.

Dwadzieścia lat później Chrissie ukrywa się pod zmienionym nazwiskiem i próbuje odpokutować bolesną przeszłość. Jest samotną matką, ale pamiętając swoje smutne doświadczenia, stara się, aby jej córeczka miała szczęśliwe dzieciństwo. Czy jej się uda? A może dopadnie ją tragiczna przeszłość?

To bardzo bolesna i smutna książka. Chrissie nie daje się lubić – jest zła, podła, ale z każdą kolejną stroną odkrywamy te małe puzzle jej życia, które składają się na nieszczęśliwe dzieciństwo i mamy ochotę to dziecko przytulić, gdyż tego właśnie brakuje jej najbardziej.

W tej historii zawiedli wszyscy: matka, ojciec, nauczycielka, sprzedawczyni w sklepie, a także sąsiadki i opieka społeczna, bo każdy z nich miał szansę pomóc małej Chrissie i uchronić ją przed popełnieniem okrutnych czynów.

Niezwykły debiut, który trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.

W myśl wyzwania #WyborneZaczytanie wybrałam książkę z wiosną w tytule. O jak się pomyliłam!
Nancy Tucker zaserwowała mi bowiem szokujący thriller, który wcisnął w fotel od pierwszego zdania. „Pierwszy dzień wiosny” idealnie pasuje do wyzwania #książkoweimpresje, bo pazura tam aż nadto.

Opowieść toczy się dwutorowo, a narratorką jest główna bohaterka Chrissie. Najpierw jako...

“Pierwszy dzień wiosny” to książka, która od samego początku mrozi krew w żyłach. Zaczyna się słowami ośmioletniej Chrissie: “Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka. Dziewczynki, która bez żadnych wyrzutów sumienia zabiła dwuletniego chłopca.

Mimo że mamy tutaj zbrodnie, to nie jest to ani thriller, ani kryminał. Bardziej określiłabym tę książkę jako powieść obyczajowo-psychologiczną. Narratorem jest dziewczynka, która zabiła. Rozdziały się przeplatają - raz opowiada ośmioletnia Chrissie, a raz Julia, czyli dorosła Chrissie pod zmienionym nazwiskiem. Chrissie to dziecko, którego nikt nie chce. Wiecznie głodna, brudna, niezaopiekowana. Pozostawiona sama sobie. W końcu zabija inne dziecko, żeby jakkolwiek zwrócić na siebie uwagę. To wydarzenie ma potężny wpływ na całe jej życie, nawet jeśli 20 lat później funkcjonuje pod zmienioną tożsamością. Dorosła Chrissie panicznie boi się, że nie poradzi sobie w roli matki i ktoś odbierze jej córkę…

Przemyślenia Chrissie pozwalają czytelnikowi wczuć się w jej sytuację. Atmosfera tej powieści jest ciężka, wręcz duszna. W czasie lektury czułam ogromne przygnębienie. Czy to źle? Uważam, że nie. Książka wywołuje emocje, a o to przecież chodzi.

Jest to debiut autorki, która z tak trudną tematyką doskonale sobie poradziła dzięki swojemu zawodowemu doświadczeniu (pracowała w szpitalu na oddziale psychiatrycznym dla dzieci i młodzieży).

“Pierwszy dzień wiosny” to smutna i wstrząsająca opowieść. Skłania do głębokich przemyśleń, na temat tego, jak ważne jest ofiarowanie dziecku uwagi, czasu i miłości.

“Pierwszy dzień wiosny” to książka, która od samego początku mrozi krew w żyłach. Zaczyna się słowami ośmioletniej Chrissie: “Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka. Dziewczynki, która bez żadnych wyrzutów sumienia zabiła dwuletniego chłopca.

Mimo że mamy tutaj zbrodnie, to nie jest to ani thriller, ani kryminał. Bardziej określiłabym tę książkę jako powieść...

Książkę czyta się dobrze . Wydaje mi się ze ta książka nawiązuje do historii Mary Bell? Jest tam dużo podobieństw

Książkę czyta się dobrze . Wydaje mi się ze ta książka nawiązuje do historii Mary Bell? Jest tam dużo podobieństw

Chrissie jest bohaterką nie do polubienia i jakkolwiek jej czyny nie byłyby usprawiedliwiane całą jej historią, tak ja w to po prostu nie wierzę. Mamy pokazany obraz toksycznego środowiska i problemów z jakimi musiała się zmagać. Historia przeplatana jest teraźniejszością, w której główna bohaterka sama jest matką i musi mierzyć się także z różnymi problemami. Książka miała potencjał, ale nie wykorzystała go.

Chrissie jest bohaterką nie do polubienia i jakkolwiek jej czyny nie byłyby usprawiedliwiane całą jej historią, tak ja w to po prostu nie wierzę. Mamy pokazany obraz toksycznego środowiska i problemów z jakimi musiała się zmagać. Historia przeplatana jest teraźniejszością, w której główna bohaterka sama jest matką i musi mierzyć się także z różnymi problemami. Książka miała...

Super książka z fajna fabuła

Super książka z fajna fabuła

„Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka” - takim zdaniem zaczyna się ta książka. Co zwiastuje tak szokujący wstęp, jeśli od razu mamy podanego zabójcę małego dziecka?

„Pierwszy dzień wiosny” to książka napisana przez psycholożkę, widać to przez całą lekturę. W książce poznajemy przyczyny, które doprowadziły do tego, że 8-letnia Chrissie była w stanie zabić inne dziecko, ale także poznajemy jej dalsze losy. Książka jest swoistym studium przypadku. Pokazuje, jak ważne są bezpieczne relacje z rodzicami, przywiązanie, zapewnianie podstawowych potrzeb, a także potrzeby miłości.
Każdy, kto chciałby zrozumieć, skąd się biorą zabójcy, co na to między innymi wpływa, powinien przeczytać tę książkę.

„Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka” - takim zdaniem zaczyna się ta książka. Co zwiastuje tak szokujący wstęp, jeśli od razu mamy podanego zabójcę małego dziecka?

„Pierwszy dzień wiosny” to książka napisana przez psycholożkę, widać to przez całą lekturę. W książce poznajemy przyczyny, które doprowadziły do tego, że 8-letnia Chrissie była w stanie zabić inne dziecko, ale...

Niby ciekawa,niby fajna fabuła ale jakoś ciężko czytało mi się tą książkę. Trochę tak "rozwleczenie"napisana.

Niby ciekawa,niby fajna fabuła ale jakoś ciężko czytało mi się tą książkę. Trochę tak "rozwleczenie"napisana.

O tej książce nie da się zapomnieć:(
Wstrząsający thriller, trochę przypominający autobiografię lub pamiętnik. Historię poznajemy z dwóch perspektyw- dziecka i dorosłej już kobiety.

Ośmioletnia Chrissie. Morderczyni małego chłopca.
Nie okazuje żadnych uczuć ani skruchy z powodu swojego czynu. Wręcz przeciwnie, jest dumna ze swojej tajemnicy.
Po latach pod zmienionym nazwiskiem próbuje ułożyć sobie życie broniąc tego, co dla niej najcenniejsze- własnej córki.

Przerażająco smuta opowieść, z której wyłania się obraz niechcianego i niekochanego dziecka, które ponosi konsekwencję życia bez miłości.
Ta historia szokuje od samego początku i trzyma w napięciu, aż do samego końca. :(

O tej książce nie da się zapomnieć:(
Wstrząsający thriller, trochę przypominający autobiografię lub pamiętnik. Historię poznajemy z dwóch perspektyw- dziecka i dorosłej już kobiety.

Ośmioletnia Chrissie. Morderczyni małego chłopca.
Nie okazuje żadnych uczuć ani skruchy z powodu swojego czynu. Wręcz przeciwnie, jest dumna ze swojej tajemnicy.
Po latach pod zmienionym...

Genialny dreszczowiec, który wciąga od pierwszej strony. Autorka przenosi nas w świat ośmioletniej morderczyni, ukazując jej świat, w którym dokładnie opisuje co złożyło się na to, że zrobiła to co zrobiła. A jest tu chyba wszystko: brak matczynej miłości, akceptacji i zainteresowania, przejmujący ciągły fizyczny głód, po dziecięcą naiwność, że jak zabiłam to na pewno zaraz się obudzi. Trudno mi cokolwiek więcej pisać bez spojlerowania, ale oprócz wielkiego szoku i smutku jaki mi towarzyszył przy czytaniu, pojawiła się też nadzieja, że mimo wszystko można przy pomocy wielu osób naprawić bardzo dużo w swoim życiu. A co najważniejsze, miłość sprawia, że możemy stać się lepszym człowiekiem.

Genialny dreszczowiec, który wciąga od pierwszej strony. Autorka przenosi nas w świat ośmioletniej morderczyni, ukazując jej świat, w którym dokładnie opisuje co złożyło się na to, że zrobiła to co zrobiła. A jest tu chyba wszystko: brak matczynej miłości, akceptacji i zainteresowania, przejmujący ciągły fizyczny głód, po dziecięcą naiwność, że jak zabiłam to na pewno...

Bardzo wciągająca, lekka, ale nie banalna. Historia mnie poruszyła i pozwoliła chociaż trochę zrozumieć co może siedzieć w głowach dzieci z patologicznych rodzin.

Bardzo wciągająca, lekka, ale nie banalna. Historia mnie poruszyła i pozwoliła chociaż trochę zrozumieć co może siedzieć w głowach dzieci z patologicznych rodzin.