Na wstępie napiszę od razu - dla mnie Metro 2033 było (i ciągle jest) pierwszą książką o tematyce postapokaliptycznej. Kupilam ją pod wpływem impulsu i dobrych recenzji. Rozumiem, że może to znacząco wpłynąć na moją ocenę, dlatego chciałam o tym wspomnieć.

Dmitry Glukhovsky stworzył książkę opierając się na tajemnicach moskiewskiego metra, które sam zgłębiał - a co przysporzyło mu nieco trudności z publikacją książki w rodzimym kraju. Ale internety wielką siłą są, a opublikowana tam opowieść niemal natychmiast znalazła swoich fanów. Pomogli oni stworzyć i poprawić coś, co dziś można kupić niemal w każdej księgarni... Dodatkowo, stworzli uniwersum, otworzyli drogę wszystkim "szperaczom" moskiewskiego metra do napisania swojej własnej opowieści.

Opowieści o korytarzach, schronach połączonych z tajnym metrem "tylko dla wybranych" - to wszystko autor przelał na papier, dodając do tego szczyptę skażenia radioaktywnego. Na tyle dużą szczyptę, że ludność Moskwy zmuszona była albo wyzionąć ducha na powierzchni, albo przystosować się do życia w mrokach niemal niekończących się korytarzy...

Głównym bohaterem ksiażki jest Artem - sierota, zwykły chłopak mieszkający na jednej z końcowych stacji, nie mający pojęcia jak żyje się na innych stacjach, a tym bardziej o tym, jak wyglądał świat przed wojną, która zepchnęła ludzi do podziemi. Ten niby zwykły i szary przedstawiciel ludzkiej rasy, teraz będącej zwierzyną, zostaje popchnięty przez los do wyprawy, która ma ocalić nie tylko jego "rodzinną" stację, ale i całe metro.W dodatku, ocalić przed czymś co przyszło z powierzchni, przed nowymi "myśliwymi" łańcucha pokarmowego, tajemniczymi istotami o jeszcze dziwniejszych zdolnościach działania na ludzi.
Artem wyrusza więc w podróż po korytarzach, które dosłownie i w przenośni wieją grozą, w których człowiek prędzej spotka śmierć niż innego podróżnika. Wyrusza by poznać sposób na czarnych, wyrusza by odnaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania, wyrusza, by poznać metro, ale też, a może przede wszystkim - aby poznać samego siebie.

Książkę czytałam w wersji elektronicznej, nie mogę się więc zbytnio wypowiedzieć na temat jej wydania. Mogę za to powiedzieć, że niemal od początku do końca ciężko było mi się oderwać od treści. To była jedna z tych książek, z powodu których odmawiam sobie gry czy nawet snu. Język jest prosty - choć nieraz zupełnie traciłam wątek, by po kilku linijkach odkryć, że oto nasz bohater uciął sobie drzemkę, a chaos o którym przed momentem czytałam, to tylko jego sen. Ale moim zdaniem, celowo czy niecelowo, autor uzyskał bardzo specyficzny klimat w książce - niepewności, trwogi, niedomówienia... Glukhovsky pozostawia w swoim metrze bardzo wiele luk, jakby zachęcając czytelnika do samodzielnego odkrywania, do wysnuwania własnych tez i wniosków.
Lektura pozostawia niedosyt, bo kończy się nagle, zaskakuje obrotem wydarzeń o 180° w najmniej spodziewanym momencie, bo wydawać by się mogło, że w najbardziej kluczowym punkcie z możliwych. Ale czy nie po tym można ocenić książkę, jak właśnie po tym, że czytelnik ma chęć znalezienia czegoś, jakiegoś punktu odniesienia, kolejnej części, ukrytych schodków do prawdziwego końca?

Być może Metro 2033 przed wyjadaczami postapokaliptycznych klimatów nie prezentuje się jakoś okazale, powiela standardowy schemat wojny biologiczno-nuklearnej, mutantów, losów ludzkości w trudnych warunkach... Ale dla mnie, nooba nad noobami wizji końca świata - była ideałem, który pewnie teraz ciężko będzie przebić innym książkom.

Na wstępie napiszę od razu - dla mnie Metro 2033 było (i ciągle jest) pierwszą książką o tematyce postapokaliptycznej. Kupilam ją pod wpływem impulsu i dobrych recenzji. Rozumiem, że może to znacząco wpłynąć na moją ocenę, dlatego chciałam o tym wspomnieć.

Dmitry Glukhovsky stworzył książkę opierając się na tajemnicach moskiewskiego metra, które sam zgłębiał - a co...