Ciekawe, dobre, często nawet bardzo dobre. Bataille analizuje klasyków literatury pod względem ich związków ze złem, odkrywając często nieznane warstwy. Najciekawszy jest wtedy kiedy poprzez ich analizę pokazuje warstwy swojego własnego systemu filozoficznego. Jest o sąsiedztwie erotyzmu i śmierci, o transgresji, wolności, prawości... Ciekawa jest atmosfera tekstów Bataille'a, gdzie zdaje się on szukać sacrum. W tekstach zdarza mu się przywoływać Sartra. Zaciekawiło mnie jak Bataille nie poparł całkowicie Geneta w jego poszukiwaniu świętości zła. Rozdziały często otwierają interesujące motta-cytaty, jak ten mówiący o cieniu rzucanym przez Sade'a na całą epokę. Co jeszcze: ciekawy rozdział o Bronte, mówiący o tym jak chcąc dobra, patrzymy z fascynacją na zło i w drugą stronę, o związku pasji erotycznej ze złem. I jak ostatecznie, odrzucając racjonalność, wchodzimy w sferę zła i pasji erotycznej gdzie, odrzucając własne "ja", możliwa jest prawdziwa komunikacja. Bataille pisze też o ważności skupienia się na teraźniejszości w dzieciństwie i jak zmusza się nas do porzucenia jej na rzecz troski o przyszłość w dorosłości. W analizie Prousta z kolei dowiadujemy się że czasami musimy złamać zasady moralne, zasady dobra i oddać się złu i stale przekraczać granicę dokonując transgresji - zdaje się, zwłaszcza jeśli pragniemy prawości, sprawiedliwości. W przypadku Kafki filozof również mówi o dzieciństwie i wolności, przedstawiając jednocześnie jak komuniści widzieli twórczość Kafki (jako kontrrewolucję, defetyzm lub też refleksję nad kapitalistycznym biurokratyzmem) i polemizując z nimi. Doświadczenie literatury Kafki, twierdzi Bataille, to doświadczenie ogólnoludzkie, nie polityczne.

W przypadku Baudelaire'a Bataille rozważa istotę poezji i jej związek ze złem. U Sade'a pokazuje nam, że nie możemy czytać jego twórczości w sposób bezpośredni, prostolinijny, jednocześnie dając do zrozumienia że jego książki bardziej niż tradycyjną literaturą są literaturą nabożną, modlitewną. Fascynujący był rozdział o Michelecie analizujący sabaty czarownic i konstatujący że wartością jest nie tylko dobro, ale i zło, intensywność. Warto też intereagować z rzeczami co do których czujemy obrzydzenie. W rozdziale o Blake'u spodobała mi się hipoteza szaleństwa Blake'a i jego przebywanie w domu dla obłąkanych, niestety rozwiana przez Bataille'a. Zapamiętałem z niego to że Blake zachowywał się w sposób niezwykle dystyngowany.

I tak to mniej więcej biegnie. Z fascynacją czytałem refleksje Bataille'a wiedząc że rozprawia o czymś bardzo dla niego ważnym, o pewnego rodzaju sacrum. Udziela się to też stylowi w którym pisze, który podkreśla tę wagę. Bardzo się cieszę z tego wznowienia Bataille'a przez wydawnictwo Aletheia i czekam na więcej. :) Mam nadzieję wziąć się też za inne książki tego twórcy.

Ciekawe, dobre, często nawet bardzo dobre. Bataille analizuje klasyków literatury pod względem ich związków ze złem, odkrywając często nieznane warstwy. Najciekawszy jest wtedy kiedy poprzez ich analizę pokazuje warstwy swojego własnego systemu filozoficznego. Jest o sąsiedztwie erotyzmu i śmierci, o transgresji, wolności, prawości... Ciekawa jest atmosfera tekstów...