Dobra, nie przesłodzona. Nie wszystko kończy się happy endem.

Dobra, nie przesłodzona. Nie wszystko kończy się happy endem.

To było moje pierwsze spotkanie z książką Beaty Zdziarskiej, która debiutowała w 2016 roku. Książka „Po drugiej stronie raju” jest trzecią powieścią obyczajową autorki.
Ewa i Mateusz to małżeństwo z siedmioletnim stażem. Wydaje się, że mają wszystko, a więc piękne mieszkanie, samochody i dobrą pracę. Ona po studiach ekonomicznych pracuje w korporacji w dziale komunikacji, natomiast on jest inżynierem. Ich poukładane dotąd życie wali się jak domek z kart gdy okazuje się, że Mateusz ma toczeń. Chorobę nieuleczalną, autoimmunologiczną na którą nie ma żadnego lekarstwa. Dla Mateusza jest to wyrok, gdyż wkrótce okazuje się, że musi zrezygnować z pracy. Nagle okazuje się, że atmosfera w domu staje się ciężka a młodzi zupełnie nie potrafią odnaleźć się w nowej sytuacji. Czy jest dla nich jakieś światełko w tunelu?

Książka bardzo mi się podobała i poruszyła mnie do głębi. Okazuje się, że dopiero w obliczu choroby przekonujemy się co tak naprawdę jest w życiu ważne. Bardzo współczułam mamie Mateusza pani Zofii, emerytowanej nauczycielce, z którą będący jedynakiem Mateusz był bardzo związany. Gdy zachorował Mateusz odbiło się to na wszystkich. Autorka przedstawiła nie tylko ból matki, lecz również dramat i bezradność żony, która nie może patrzeć na cierpienie męża i zupełnie nie radzi sobie w nowej sytuacji.
Książkę oceniam na 7,5 pkt.

To było moje pierwsze spotkanie z książką Beaty Zdziarskiej, która debiutowała w 2016 roku. Książka „Po drugiej stronie raju” jest trzecią powieścią obyczajową autorki.
Ewa i Mateusz to małżeństwo z siedmioletnim stażem. Wydaje się, że mają wszystko, a więc piękne mieszkanie, samochody i dobrą pracę. Ona po studiach ekonomicznych pracuje w korporacji w dziale komunikacji,...

"szlachetne zdrowie//nikt sięnie dowie jako SMAKujesz//aż sięzepsujesz.
Kiedys Izabela morska popełniła bardzo wzruszającą ksiązkę opisująca swoją walke ze skutkami boreliozy. tutaj dostaje nam się typowa obyczajówka. Młode, wydawaćsię mogło zgodne małżeństwo niemoże narzekać na biedę czy niesatysfakcjonującą prace. Mająwłąsny apartament, dobrą prace, ale zaczynają sięod siebie oddalac. Wydarzenia opisane sa z perspektywy ewy,Mateusza i pani Zofii,która prowadzi zajęcia dlaseniorów jaknp wyplatanie koszyczków,zaprzyjażniasię z seniorką Marią. Komentuje ona perypetie Ewy. problemy zdrowotne wykryte u Mateusza wstrzasną ich światem. Toczeń zaczyna trawić nie tylko ciało Mateusza, odmawiajace mu posłuszenstwa, ale i samomałżęństw. Świetnie wysportowany obieżyświat , którego świat zostaje zredukowany do mieszkania odczuwa niesprawiedliwośc losu. Budzi się rozgoryczenie, a bohater swoje frustracje wylewa na żonę. Oczywiśce zmiany w psychice pogłębiają rozdżwięk miedzy małżonkami.
Zofia oswojona z umieraniem nie może patrzec, jak choroba niszczy jej syna. Ambitny inzynier nienawidzi swojego wózka,a Ewa odnawia znajomosc z Adamem, jego przyjacielem Skoro męża mniej kocha, jest z nim tylko ze względuna chorobę i poczucie przyzwoitości, to potrzebuje jakiegoś aylu i wsparcia przyjaciółki. ucieka na gorące wyspy przed diagnoza,potem wdaje się w romans, z czego po kilku tygodniach zaje sobie sprawe jej maż. Rozważania o wierności, miłości, duży ładunek emocjonalny,który nawet nie jest nijak tonowany czy przykryty. temat zdrady bezpotępienia czy krytycznych uwag autorki,wiadomo,że ludzie są ułomni i skłonni do egoizmu, ale cięzka sytuacja w domumoże usprawiedliwiac postępki Ewy. Niestety finał tej opowieści jest smutny.

"szlachetne zdrowie//nikt sięnie dowie jako SMAKujesz//aż sięzepsujesz.
Kiedys Izabela morska popełniła bardzo wzruszającą ksiązkę opisująca swoją walke ze skutkami boreliozy. tutaj dostaje nam się typowa obyczajówka. Młode, wydawaćsię mogło zgodne małżeństwo niemoże narzekać na biedę czy niesatysfakcjonującą prace. Mająwłąsny apartament, dobrą prace, ale zaczynają sięod...

Ewa i Mateusz żyją jak w raju. Rozwijają się zawodowo, mieszkają w pięknym apartamentowcu, stać ich praktycznie na wszystko. Jednym z elementów, którego deficyt zaczyna wszystko niszczyć, jest czas wspólny. Czas spędzony z drugą osobą. W ciągłym dążeniu do zaspokajania potrzeb finansowych, spełnianiu swoich oczekiwań, młode małżeństwo zamiast utrwalać więzy małżeńskie, coraz bardziej je poluźnia. Do tego wszystkiego dochodzi choroba jednego z nich, która zupełnie niszczy krystaliczny obraz świata, w którym oboje się wygodnie rozsiedli. Jaka przyszłość ich czeka? Czy łatwo będzie im porzucić wygodne życie z dala od wymagań i problemów, by wspólnie stawić czoła czemuś nieodwracalnemu? Czy owo „wspólnie” - w obliczu choroby i życia jakie dotąd wiedli- będzie w ogóle funkcjonowało?
Muszę przyznać, że książka daje do myślenia. Autorka pokazuje jak trudno wyzbyć się marzeń, planów i wygody, w której często żyjemy, nawet w obliczu takich wydarzeń. Jednocześnie obserwujemy, jak choroba w rodzinie może zniweczyć wszystko, co do tej pory udało nam się poukładać. Jak różnie reagują osoby z otoczenia chorego, w zależności w jakim momencie życia są, czego oczekują i jak silna wiąże ich z nim więź. Prawdziwy egzamin z uczuć, którymi obdarzamy bliskie nam osoby. Jak bardzo zależy nam na drugim człowieku? Historie poznajemy z perspektywy kilku osób.

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.967792129913564/7546080715417973/

Ewa i Mateusz żyją jak w raju. Rozwijają się zawodowo, mieszkają w pięknym apartamentowcu, stać ich praktycznie na wszystko. Jednym z elementów, którego deficyt zaczyna wszystko niszczyć, jest czas wspólny. Czas spędzony z drugą osobą. W ciągłym dążeniu do zaspokajania potrzeb finansowych, spełnianiu swoich oczekiwań, młode małżeństwo zamiast utrwalać więzy małżeńskie,...

Ewa i Mateusz to zgodne malżeństwo, nie mają problemów finansowych, uzależnień, brak dziecka to ich obojga świadomy wybór. Mają swoje słabości, ale przez to wydają się bardziej prawdziwi. Niespodziewanie muszą stawić czoła ciężkiej chorobie jednego z nich. Trudno jest żyć młodemu mężczyźnie z nieuleczalną, wyniszczającą chorobą. Trudno jest żyć młodej, atrakcjnej kobiecie z osobą niepełnosprawną. Dopiero w takich sytuacjach doceniamy wcześniejsze szczęście. Powieść skłania do refleksji, zastanowienia się jak ulotne jest szczęście. Nie warto martwić się drobnostkami. Wydarzenia poznajemy oczami Ewy, Mateusza i jego matki Zofii. Dzięki temu poznajemy, jak każda z tch postaci zapatruje się na innych.

Ewa i Mateusz to zgodne malżeństwo, nie mają problemów finansowych, uzależnień, brak dziecka to ich obojga świadomy wybór. Mają swoje słabości, ale przez to wydają się bardziej prawdziwi. Niespodziewanie muszą stawić czoła ciężkiej chorobie jednego z nich. Trudno jest żyć młodemu mężczyźnie z nieuleczalną, wyniszczającą chorobą. Trudno jest żyć młodej, atrakcjnej kobiecie z...

Zwykle powiedzenia w stylu „Chwytaj dzień”, czy „Doceniaj to, co masz, bo możesz to stracić”, traktujemy z przymrużeniem oka. Nie zagłębiamy się w nie, nie analizujemy ich zasadności, nie szukamy dowodów na prawdziwość. Przynajmniej do czasu, kiedy zdarzy się coś, dzięki czemu nasze życie ulegnie diametralnej zmianie. Niestety, zwykle takim zwrotnym momentem jest jakaś tragedia, która zmusza nas do przewartościowania wszystkiego. Od tej chwili nasze życie zaczyna dzielić się na to „przed” i „po”, ale o tym, jaka będzie jakość tego drugiego etapu, decydujemy w pewnej mierze my sami.
Ewa i Mateusz są małżeństwem z siedmioletnim stażem, które – pod względem materialnym – osiągnęło godny pozazdroszczenia status. Piękny apartament w centrum miasta, samochody, dobre prace to jednak zbyt mało, jak na cenę, którą za taki luksus życia zapłacili. Wymagająca praca Ewy, jej skrupulatność i dążenie do celu sprawiło, że coraz częściej zaczyna spoglądać na męża bez emocji, obojętnie. On również zauważa zmianę w niej, niestety na gorsze, a może po prostu zaczyna zdawać sobie z tego sprawę, że z wiekiem dostrzega coraz więcej negatywnych cech żony, takich jak egzaltację, wyrachowanie, pozoranctwo. Ona, córka znanych gdańskich notariuszy nie zdecydowała się co prawda iść ich śladem, ale po studiach ekonomicznych pragnie osiągnąć równy im status. Pracując w dziale komunikacji w jednej z korporacji ma szansę to osiągnąć, a swoją pracowitością i kompetencjami zwraca uwagę przełożonych. Na tyle, by cieszyć się z awansów czy premii. Również Mateusz realizuje się zawodowo, choć nie jest wymarzonym zięciem. Jako inżynier niestety nie może przejąć kancelarii po teściach, ale za to jest w stanie spłacać zaciągnięte kredyty i zapewnić rodzinie wysoki poziom życia.
To ich pozornie idealne życie wali się niczym domek z kart za sprawą choroby mężczyzny. Sporadyczne nerwobóle, dziwne wysypki, uderzenia gorąca, okazują się być symptomami podstępnej choroby, która z dnia na dzień odbiera Mateuszowi godność. Toczeń, groźna i nieuleczalna choroba autoimmunologiczna, to wyrok, a przy tym zapowiedź powolnego umierania oraz ciągłych zaskoczeń, jeśli chodzi o objawy. U mężczyzny, mimo leków, choroba rozwija się bardzo szybko, rujnując przede wszystkim kości i zmuszając go do poruszania się o kulach.
Jak się w tym wszystkim odnaleźć ma Ewa, która już przed chorobą nie była z Mateuszem szczęśliwa? Czy pomoc Adama, przyjaciela męża, będzie zbawieniem, czy raczej przekleństwem? A jak na chorobę zareaguje matka, Zofia, która pracując w domu seniora, każdego dnia spotyka się ze śmiercią? Na te wszystkie pytania będziemy poszukiwać odpowiedzi w książce „Po drugiej stronie raju”, autorstwa Beaty Zdziarskiej. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Replika to poruszająca serca i dusze opowieść o miłości i nienawiści, o zdradzie, człowieczeństwie, o bólu i uwięzieniu we własnym ciele.
Niech nie zwiedzie was sugerująca romans okładka. Trzymamy bowiem powieść obyczajową doskonale skonstruowaną i opartą na emocjach, swego rodzaju studium cierpienia – nie tyle osoby chorej, co osób w tej chorobie uczestniczących. Zwykle bowiem autorzy koncentrują się na tych, których tragedia ta dotyka, na umierających. Tu jednak śledzimy dramat kochającej matki oraz żony, która nie tyle nie potrafi pogodzić się z sytuacją, co nawet niezupełnie próbuje. Mimo tego nawet nie mamy odwagi oceniać żadnej z tych postaw, będąc świadomym, że każdy człowiek ma swoje granice, każdy ma swoje oczekiwania i problem nie polega na tym, że trwa on w danej sytuacji, ale na tym, w jaki sposób się w niej odnajduje poprzez działanie. Tym samym jest to nie tylko lektura dla osób ceniących sobie powieści obyczajowe, ale dla tych wszystkich, którzy doświadczyli straty, którzy opiekowali się chorym członkiem rodziny, a nawet dla tych, którzy sami znaleźli się w takiej sytuacji jak Ewa. Wysoki poziom książki, jej plastyczność i emocjonalność sprawiają, że nie jest to lektura o której można po prostu zapomnieć. Szczególnie, że zmusza nas do refleksji nad własną postawą wobec życia oraz stanowi jawną drwinę wobec wszystkich planów, które pieczołowicie robimy…

Zwykle powiedzenia w stylu „Chwytaj dzień”, czy „Doceniaj to, co masz, bo możesz to stracić”, traktujemy z przymrużeniem oka. Nie zagłębiamy się w nie, nie analizujemy ich zasadności, nie szukamy dowodów na prawdziwość. Przynajmniej do czasu, kiedy zdarzy się coś, dzięki czemu nasze życie ulegnie diametralnej zmianie. Niestety, zwykle takim zwrotnym momentem jest jakaś...

„Każdy człowiek to indywidualna opowieść. Można ją czytać tylko w oryginale i jest nie do podrobienia.”

Ewa i Mateusz są małżeństwem z kilkuletnim stażem, bardzo dobrze im się powodzi. Obydwoje spełniają się zawodowo, mają luksusowe mieszkanie w centrum miasta, samochody. Patrząc z boku wydaje się, że są w pełni szczęśliwi. A jak jest naprawdę? Od jakiegoś czasu coraz mniej ze sobą rozmawiają, ich drogi stopniowo się rozchodzą, brakuje czułości, ciepła i… miłości. A jeszcze niedawno świata poza sobą nie widzieli. Mateusz zaczyna odczuwać dziwne bóle, coś niepokojącego się z nim dzieje. Jak grom z jasnego nieba spada na nich straszona lekarska diagnoza. Ich życie i życie Zofii – matki Mateusza drastycznie się zmienia. Nic już nigdy nie będzie takie samo.

Do bólu, wnikliwie, autentycznie obnażone ludzkie słabości. Nieuleczalna, stopniowo wyniszczająca organizm choroba, obawy, strach przed tym co dalej. Trwanie w małżeństwie, które w pędzie życia zagubiło uczucia i szczerość, zostaje przywiązanie. W obliczu choroby przychodzi obowiązek, poświęcenie, konieczność i… kłamstwa. Kwestia wybaczenia, obwinianie innych, samotność. Niesprawiedliwość i bezduszność losu.

Podczas czytania nasuwało mi się bardzo dużo pytań, na które nie zawsze umilam sobie odpowiedzieć. Jak ja bym się zachowała w podobnej sytuacji? Muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie słyszałam o chorobie, która dotyka Mateusza, to straszna, podstępna choroba.

Przejmująca, smutna, trudna, bardzo życiowa powieść obyczajowa. Niebanalna, do bólu prawdziwa, nie pozwala przejść obojętnie, pozostawia trwały ślad. Bardzo, bardzo polecam.

https://tatiaszaaleksiej.pl/po-drugiej-stronie-raju/

„Każdy człowiek to indywidualna opowieść. Można ją czytać tylko w oryginale i jest nie do podrobienia.”

Ewa i Mateusz są małżeństwem z kilkuletnim stażem, bardzo dobrze im się powodzi. Obydwoje spełniają się zawodowo, mają luksusowe mieszkanie w centrum miasta, samochody. Patrząc z boku wydaje się, że są w pełni szczęśliwi. A jak jest naprawdę? Od jakiegoś czasu coraz...

Idealnie jesienna okładka kryje historię dwojga ludzi, którzy przez pęd życia zapomnieli o sobie nawzajem. To opowieść smutna, bardzo życiowa i pełna trudnych emocji. Mimo tego, czyta się ją bardzo dobrze, a przyjemny styl autorki sprawia, że można ją wręcz pochłonąć w jeden wieczór.

Książka skupia się na relacjach, na szukaniu szczęścia i pokazuje, że może być tuż obok. I o tym, że trawa u sąsiada nie jest zieleńsza, a wszystko zależy od nas. Może się wydawać, że jest to powieść bardzo prosta, bez wymyślnej fabuły, ale to co przytrafiło się bohaterom jest okrutnie realne. Brak akceptacji, zdrada, choroba, to tylko kilka wątków, które porusza autorka. To bardzo dobra obyczajówka, prawdziwa, nieprzesadzona, w prostych słowach ujmuje wiele wartości.

Idealnie jesienna okładka kryje historię dwojga ludzi, którzy przez pęd życia zapomnieli o sobie nawzajem. To opowieść smutna, bardzo życiowa i pełna trudnych emocji. Mimo tego, czyta się ją bardzo dobrze, a przyjemny styl autorki sprawia, że można ją wręcz pochłonąć w jeden wieczór.

Książka skupia się na relacjach, na szukaniu szczęścia i pokazuje, że może być tuż obok....

Pisząc te słowa od razu po skończeniu, mogę powiedzieć wam jedno – przeczytałam trudną historię.

Poznałam kobietę, która znalazła się w moralnie dwuznacznej sytuacji, a wybór, jakiego dokonała w pewnej sprawie, a raczej to, czego się posunęła, sprawia, że czytelnik zacznie ją oceniać. Nie była to etyczna decyzja. Z jednej strony nasuwa się myśl, że to zdrada, zepchnięcie pewnych wartości. Z drugiej co wydaje się zaskakujące, nasuwa się myśl, co ja bym zrobiła na jej miejscu. Młoda, piękna, elegancka, inteligentna kobieta, przed którą jest całe życie, taka jest Ewa. Nie polubiłam, wydawała mi się egoistyczna, okrutna, zimna. Jej decyzje momentami sprawiały, że przewracałam oczami, że zastanawiałam się, czemu taka jest. Oceniałam jej postępowanie. A później uświadomiłam sobie, że nie mam do tego prawa, bo ja nie jestem w takiej sytuacji jak ona.

Przeczytałam trudną, przepełnioną cierpieniem historię mężczyzny, któremu życie wali się w okamgnieniu. Choroba. Nieuleczalna. Jednego dnia masz plany, marzenia, aby zdobywać szczyt gór, rozwijać karierę, mieć dzieci. Kolejnego brutalność losu sprowadza się do parteru. Ból, cierpienie, złość, zwątpienie, początki depresji…

Poznałam kobietę, a raczej matkę. Z ogromnym sercem, chęcią niesienia pomocy, nieustanną wiarą w cud. Matkę, która cierpi, której los nie oszczędzał.

„Po drugiej stronie raju” jest życiowe. Ta książka pod okładką zapowiadającą coś spokojnego, jesiennego, ciepłego skrywa historię trudną i bolesną. Powieść w kolorach takich, jakie teraz królują za oknem, szara i bura pokazująca prawdziwe życie i problemy. To książka o ciężkiej chorobie, o małżeństwie, w którym coś się wypaliło. O ludziach, którzy popełniają błędy, chowają urazę, wybaczają. Porusza ciężki tematy i stawia czytelnika przed sytuacjami, który są na skraju moralności, albo i nie i prowokuje go do rozmyślań, trudnych refleksji. Moc tej powieści leży w jej prawdziwości.

Cała historia jest przedstawiona z perspektywy Ewy, Zofii, Mateusza, Adama. A czyta się ją bardzo szybko, akcja nie pędzi na łeb na szyję, nie ma zaskakujących zwrotów, nie dzieje się dużo, ale dla mnie nie jest to minusem.

„Brak czasu jest świetną i nośną wymówką. Na taki argument każdy przytaknie głową, bo przecież żyjemy w świecie, który cierpi na deficyt czasu. Brak czasu przykrywa wszystkie pozostałe braki: woli, motywacji, nastroju czy zwyczajnej ochoty”.

Pisząc te słowa od razu po skończeniu, mogę powiedzieć wam jedno – przeczytałam trudną historię.

Poznałam kobietę, która znalazła się w moralnie dwuznacznej sytuacji, a wybór, jakiego dokonała w pewnej sprawie, a raczej to, czego się posunęła, sprawia, że czytelnik zacznie ją oceniać. Nie była to etyczna decyzja. Z jednej strony nasuwa się myśl, że to zdrada, zepchnięcie...

Skuszona klimatyczną okładką i opisem sięgnęłam po książkę Beaty Zdziarskiej, która okazała się być dużo trudniejsza niż się spodziewałam.
Małżeństwo Ewy i Mateusza, które wydaje się udane, przechodzi poważny kryzys. Jakby tego było mało los wystawia ich na ciężką próbę, rujnując ich wszystkie plany. Jak sobie poradzą w tej nierównej walce? Czy da się jeszcze poskładać ich życie w całość?

Ta historia pochłonęła mnie całkowicie. Na wskroś prawdziwa, z bardzo dobrze wykreowanymi bohaterami. Napisana z perspektywy kilku różnych postaci i wzbudzająca skrajne emocje.
Walka z własnymi słabościami, chorobą, lękiem przed nieznanym i podejmowanie nie zawsze właściwych decyzji, to wszystko, z czym zmagają się bohaterowie, poruszyło mnie bardzo i wywołało smutek.
Czytając zastanawiałam się, jak ja bym się zachowała, gdyby los wystawił mnie na tak ciężką próbę. Czy potrafiłabym stanąć do walki, czy wprost przeciwnie, podałabym się i „płynęła z prądem”?
Podsumowując, „Po drugiej tstronie raju”, to niebanalna, pięknie napisana historia, o zwykłych ludziach, którzy muszą przewartościować swoje życie, bo los był dla nich okrutny.
Jeżeli szukacie książki, która zmusi Was do przemyśleń i zastanowienia się nad życiem, to koniecznie musicie sięgnąć po tę pozycję.

Skuszona klimatyczną okładką i opisem sięgnęłam po książkę Beaty Zdziarskiej, która okazała się być dużo trudniejsza niż się spodziewałam.
Małżeństwo Ewy i Mateusza, które wydaje się udane, przechodzi poważny kryzys. Jakby tego było mało los wystawia ich na ciężką próbę, rujnując ich wszystkie plany. Jak sobie poradzą w tej nierównej walce? Czy da się jeszcze poskładać...