Książka jest wielowymiarowa, liryczna, ciepła, a zarazem brutalna i przytłaczająca. Safina pisze o przyrodzie z gracją i delikatnością, uwrażliwia na jej piękno i barwność. Dzikość ukazuje świat przyrody, i nas ludzi, ktorzy jestesmy jego nieodłączną częścią. Autor wskazuje na to, co w nas i innych stworzeniach najlepsze, ale tez wprost nazywa to, co najgorsze. Jedna lepszych książek popularnonaukowych, jakie przeczytałam.

Książka jest wielowymiarowa, liryczna, ciepła, a zarazem brutalna i przytłaczająca. Safina pisze o przyrodzie z gracją i delikatnością, uwrażliwia na jej piękno i barwność. Dzikość ukazuje świat przyrody, i nas ludzi, ktorzy jestesmy jego nieodłączną częścią. Autor wskazuje na to, co w nas i innych stworzeniach najlepsze, ale tez wprost nazywa to, co najgorsze. Jedna...

Ta książka to niesamowita przygoda. Spotkanie z naturą i możliwość podziwiania, z jaką inteligencją i intuicją się ona rozwija, ewoluuje, jak bardzo wszystkie elementy do siebie pasują. Autor wskazuje na niezwykle istotną rolę uczenia się, obserwowania i naśladowania czyli nabywania umiejętności kulturowo-społecznych swojego gatunku, co jest równie ważne, jak przekaz otrzymywany w genach. Pozwala bardzo szybko przyswoić sobie wiedzę, wchłoniętą wcześniej przez pokolenia i zastosować ją w życiu. Przy czym mowa tutaj o dzikich zwierzętach żyjących w środowisku wodnym (kaszaloty),w powietrzu (ary żółtoskrzydłe) i na lądzie (szympansy).

My, ludzie, nie mamy wyłączności na uczenie się i doskonalenie umiejętności. „Uczenie się od innych „jak żyć” jest czymś bardzo ludzkim. Jednak uczenie się od innych jest również czymś bardzo kruczym. Czymś małpim i wielorybim. Czymś papuzim. A nawet pszczelim.”

Autor opiera swoje wnioski na doświadczeniu długich obserwacji, które wymagały nie lada cierpliwości i uwagi. Wbrew pozorom, na ogromnego wieloryba – jak go Carl Safina zwie, Lewiatana, wcale nie jest łatwo natrafić, jeśli z każdej godziny swego życia 50 minut spędza on pod wodą. Ale te spostrzeżenia notowane w umyśle podczas oczekiwań na pojawienie się kaszalota, pozwalają nam poznać wiele różnych innych tajemnic tego morskiego środowiska, które ani przez chwilę nie jest nudne. Niektóre z przeczytanych informacji są naprawdę zadziwiające.

Każda rodzina kaszalotów posiada część własnych, specyficznych zwyczajów, zaobserwowanych przez naukowców. Czy nie przypominają w tym trochę ludzi? Przykłady na życie rodzinne, swoiste poczucie tożsamości, odnajdowanie się przy pomocy określonych kodów, „rozmawianie” przy wykorzystaniu echolokacji, które wydaje się świadomym przekazem – to poruszające, jak bardzo przypomina to nasze reakcje. Oczywiście jest nieporównywalne, a jednak zaskakująco inteligentne. Ciekawe jest porównanie dwóch różnych grup: słoni i kaszalotów. Każda z nich jest chyba najpotężniejszą w swoim środowisku, słonie na lądzie, a kaszaloty w wodzie, a jednak tyle mają wspólnego.

Przy okazji omawiania zwyczajów jednej z trzech grup zwierząt będących w centrum zainteresowania autora, otrzymujemy potężną dawkę informacji, anegdot, ciekawostek, fragmentów innych prac badawczych czy literatury pięknej, a także reportażu, które dotyczą o wiele szerszego spektrum fauny. To obszerna wiedza przyrodnicza, z której można wyciągnąć wiele wniosków. Te dygresje, to żonglowanie tematem, płynne przechodzenie od jednego zagadnienia do kolejnego, dają dużą czytelniczą satysfakcję i wzbogacają nasze wnętrze oraz uwrażliwiają na środowisko.

A więc oprócz kultury i zdolności uczenia się, jaką posiadł człowiek, możemy mówić o społeczności, hierarchii, zdolnościach tworzenia rodzin i trwałych grup, ich zróżnicowaniu kulturowym w zależności od terytorium, także w stosunku do zwierząt. Choć nie da się utożsamiać kultury ludzkiej z tą kaszalotową czy papuzią. Fascynujące jest też poznanie, jak tworzą się nowe formy kulturowe, dzięki indywidualistom, którzy postanawiają coś ulepszyć, dostosować do bieżących warunków, zmienić Ci outsiderzy popychają kulturę naprzód, modyfikują, spotykamy ich zarówno pośród nas, jak i zwierząt. Podobna zdolność uczenia się cechuje ptaki, a przykłady podane przez autora są zadziwiające.

Mamy też w książce przepiękne opisy wędrówek przez las deszczowy, dla nas zupełnie egzotyczny. „Las przytłacza. Ściana zieleni ciągnie się we wszystkie strony, od paproci tuż przy ziemi po bujny baldachim liści wysoko nad głową, każdy jej kawałek zamieszkany jest przez rozwijające się żywe organizmy, przepychające się, walczące, rywalizujące ze sobą formy życia.” Zachwycając się lasem, ubarwieniem ar, ich cudownym śpiewem, autor zadaje retoryczne pytanie, które zapewne i nam niejeden raz przemknęło przez myśl: „dlaczego one wyposażone są w takie piękno, a my, ludzie, w zdolność do jego dostrzeżenia?” Skąd się wzięła percepcja piękna. Przecież wszystko musi mieć jakiś cel i sens. I zaczynamy śledzić teorię ewolucji pod kątem piękna. Czasami zaczynamy wręcz wierzyć, że świat, zwykle do bólu racjonalny, tym razem dał nam piękno dla samego piękna. Przykłady na to mnożą się w „Dzikości”, ale też przykłady bardzo pragmatycznego wykorzystania tego piękna w różnych celach.

Szympansy natomiast ogromnie mnie wzruszyły i rozbawiły, tyle u nich mądrych i bliskich ludzkim zachowań. Tak, nie tylko ludzie są istotami społecznymi, zdolnymi uczyć się, tworzyć rodziny i klany, wspierać się, a nawet pocieszać. Dawno nie poruszyła mnie tak żadna przyrodnicza książka, a jednocześnie żadna tyle mnie nie nauczyła. O ile świat zwierząt, często uważany za okrutny, tutaj zachwyca, o tyle świat ludzi przeraża. Zawłaszczanie przez nich środowiska, które dotychczas stanowiło enklawę fauny, niszczenie go, najczęściej kompletnie bezmyślne, wybijanie gatunków, zanieczyszczanie otoczenia – przykłady tego typu zachowań budzą gniew i sprzeciw, skłaniają do podzielenia stanowiska ekologów i stanięcia z obrońcami przyrody w jednym szeregu.
Książkę przeczytałam dzięki portalowi: https://sztukater.pl/

Ta książka to niesamowita przygoda. Spotkanie z naturą i możliwość podziwiania, z jaką inteligencją i intuicją się ona rozwija, ewoluuje, jak bardzo wszystkie elementy do siebie pasują. Autor wskazuje na niezwykle istotną rolę uczenia się, obserwowania i naśladowania czyli nabywania umiejętności kulturowo-społecznych swojego gatunku, co jest równie ważne, jak przekaz...

„Przez krótką chwilę robię to, w czym jestem najlepszy – po prostu jestem, pośród żywych stworzeń dysponujących mocami znacznie potężniejszymi od naszych; pośród stworzeń, które istniały tu na długo przed nami i mogą przeżyć nas wszystkich. Na czas spotkania z nimi ich piękno i prawda koją ból serca i oczyszczają wszystko.”

„Dzikość” - Carl Safina

Jeżeli lubicie książki przyrodnicze, to bardzo Was zachęcam do sięgnięcia po te autorstwa Carla Safiny. Pisane są niezwykle pięknym, miejscami wręcz poetyckim językiem, przesyconym miłością i podziwem dla natury i naszych dzikich braci.

Książka podzielona jest na trzy części; w każdej z nich autor przybliża nam inną niż ludzka kulturę (tak, nie tylko ludzie są zdolni do stworzenia kultury). Poznajemy kaszaloty, dla których więzi rodzinne są wszystkim, ary żółtoskrzydłe ceniące piękno i dobrą zabawę oraz szympansy balansujące na cienkiej linie pomiędzy wojną a pokojem. Carl Safina spędził całe tygodnie wśród badaczy każdej z grup, dzięki czemu sięga dużo głębiej poza suche naukowe fakty.

Historia kaszalotów rozdarła moje serce. Te wspaniałe stworzenia wycierpiały tak wiele z rąk poławiaczy wielorybów, rozbite zostały całe rodziny i klany, a wielka część gromadzonej przez pokolenia wiedzy przepadła bezpowrotnie. Z kolei wybuchowość i agresja samców szympansów przeraziła, zwłaszcza że autor pokazuje dobitnie jak bardzo są one do nas podobne.

„Dzikość” to historia nie tylko o zwierzętach, ale także o nas samych. O ciemnej stronie ludzkości, która niszczy i zawłaszcza wszystko co znajdzie na swojej drodze, nie próbuje zrozumieć innych żywych istot, nie chce dostrzec, jak wiele mogłaby się od nich nauczyć. Wszystkie opisane w tej książce barwne i bogate kultury stąpają po kruchym lodzie, z majaczącym w tle widmem zagłady.

Na szczęście autor nie zostawia nas w poczuciu beznadziei, ale przekonuje, że wciąż mamy czas i potencjał, żeby coś zmienić. Musimy tylko otworzyć oczy i dostrzec, że nie jesteśmy sami na tej planecie „gdzie cuda są tak tanie, że rutynowo się ich nie dostrzega.”

9/10

„Przez krótką chwilę robię to, w czym jestem najlepszy – po prostu jestem, pośród żywych stworzeń dysponujących mocami znacznie potężniejszymi od naszych; pośród stworzeń, które istniały tu na długo przed nami i mogą przeżyć nas wszystkich. Na czas spotkania z nimi ich piękno i prawda koją ból serca i oczyszczają wszystko.”

„Dzikość” - Carl Safina

Jeżeli lubicie książki...

Ta książka zmieniła moje podejście do tego czym jest kultura jako taka, jak powstają kultury i na czym polega (nie) wyjątkowość człowieka. Dużo wrażliwości i przebijania sztucznych baniek intelektualnych, w które dotychczas wierzyłam (tylko ludzie tworzą kulturę, piękno, politykę i głębokie więzi społeczne).

Ta książka zmieniła moje podejście do tego czym jest kultura jako taka, jak powstają kultury i na czym polega (nie) wyjątkowość człowieka. Dużo wrażliwości i przebijania sztucznych baniek intelektualnych, w które dotychczas wierzyłam (tylko ludzie tworzą kulturę, piękno, politykę i głębokie więzi społeczne).

Cudowna, ale i brutalna. Pod wieloma względami jest bardziej o nas, niż o innych zwierzętach. O tym co nam umyka przez lata działań opartych na chęci zysku, ale też o tym, że jeszcze jest szansa, żeby to ocalić. Trzeba tylko dostrzec wartość w chronieniu zwierząt nie tylko jako jednostek i populacji, ale jako rodzin i klanów. Sądzę, że każdy kto przeczyta "Dzikość" wzruszy się historią kaszalotów, zachwyci się pięknem papug i zbulwersuje dualizmem życia szympansów.

Cudowna, ale i brutalna. Pod wieloma względami jest bardziej o nas, niż o innych zwierzętach. O tym co nam umyka przez lata działań opartych na chęci zysku, ale też o tym, że jeszcze jest szansa, żeby to ocalić. Trzeba tylko dostrzec wartość w chronieniu zwierząt nie tylko jako jednostek i populacji, ale jako rodzin i klanów. Sądzę, że każdy kto przeczyta "Dzikość"...

Bardzo czekałam na kolejną książkę Safiny, bo Poza słowami baaardzo mi się podobała. Poziom został zachowany, zawodu nie było, a nawet pojawił się zachwyt nad początkowymi rozdziałami. Książka jest podzielona na trzy części: pierwsza jest o kaszalotach, druga o arach, a trzecia o szympansach. Oczywiście jest mnóstwo ciekawych dygresji na temat innych gatunków, ale to są główni bohaterowie. No i jest pięknie. Carl Safina ma bardzo ciekawy styl pisania, niby naukowy, ale zarazem ...romantyczny? Miło się to czyta, nie ma suchych faktów, jest sporo wtrąceń lub osobistych refleksji - to lubię.
Przejdźmy do tłumaczenia. Samo w sobie jest ono ładne i podoba mi się, natomiast jak zwykle mamy biologiczny problem, bo pojawiło się sporo nieścisłości, zwłaszcza na początku książki. Standardowo były robaki, łacina pisana z małej literki i inne drobnostki - pomijam. Ale pojawiły się ryby dorado, zamiast koryfen, co trochę mnie zdziwiło, bo dorado to nazwa z języka angielskiego; być może chodziło o dorady, ale to też zupełnie inne ryby i przyznam, że tu mam zagwozdkę, bo nie zaznaczyłam sobie dokładnie miejsca na sprawdzenie kontekstu. Z ciekawszych pomyłek, przy opisie waleni pojawiają się bieługi - czyli ryby. W tym wypadku zapewne chodziło o białuchy, co może być mylące, bo po angielsku białucha to beluga whale, a bieługa brzmi bardzo podobnie. Na początku trochę się zawiodłam błędami w tłumaczeniu przez fakt, że ta książka była przeze mnie tak wyczekiwana, ale na stronie redakcyjnej nie ma konsultacji merytorycznej i pewnie z tego to wynika. Podsumowując, książka jest super, tylko przymknijcie trochę oko.

Bardzo czekałam na kolejną książkę Safiny, bo Poza słowami baaardzo mi się podobała. Poziom został zachowany, zawodu nie było, a nawet pojawił się zachwyt nad początkowymi rozdziałami. Książka jest podzielona na trzy części: pierwsza jest o kaszalotach, druga o arach, a trzecia o szympansach. Oczywiście jest mnóstwo ciekawych dygresji na temat innych gatunków, ale to są...

Bardzo ciepła książka, miło mi się ją czytało. Autor na przykładzie trzech gatunków zwierząt pokazuje jak należy rozumieć kulturę i społeczności w świecie zwierząt, czyli i w świecie ludzi. Do tego czyni błyskotliwe komentarze na temat ogólnego podejścia ludzi do świata przyrody.
Jest nad czym się zastanawiać, jest czym się zachwycać, bo ludzie to nie początek ani nie koniec życia na ziemi.
Lektura, która pozwala nabrać dystansu do codziennej gonitwy myśli, zadań, ludzi, politycznych i społecznych tematów.

Bardzo ciepła książka, miło mi się ją czytało. Autor na przykładzie trzech gatunków zwierząt pokazuje jak należy rozumieć kulturę i społeczności w świecie zwierząt, czyli i w świecie ludzi. Do tego czyni błyskotliwe komentarze na temat ogólnego podejścia ludzi do świata przyrody.
Jest nad czym się zastanawiać, jest czym się zachwycać, bo ludzie to nie początek ani nie...