Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękno jest powodem tego, że życie warte jest czasu, jaki zajmuje. Piękno sprawia, że życie warte jest ponoszenia trudu i ryzyka, stawiania czoła lękom i toczenia walk, jakie związane są z faktem istnienia. Piękno jest nagrodą, którą obdarowuje nas mózg za to, że staramy się przetrwać w tym świecie. Piękno przemienia trud w radość. Piękno sprawia, że się uśmiechamy i przestajemy płakać. Sądzę, że jest czymś niezwykle głębokim, fundamentalnym. Myślę, że to właśnie łączy wszystko to, co piękne, od widoku ary i śpiewu drozda po smak pysznej potrawy, dotyk ukochanej osoby i wiercenie się malucha, któremu trzeba zmienić pieluszkę. Piękno sprawia, że kochamy to, czego życie od nas wymaga.

Dostrzegamy piękno rzeczy, które nie domagają się naszej uwagi ani nie mają z niej jakiejkolwiek korzyści. To, czy księżyc nas inspiruje do romantycznych uniesień, nie ma dla księżyca żadnego znaczenia.

Życie stworzyło, a następnie konsekwentnie zmierzało w kierunku miłości i piękna. Te zdolności stanowią dwie Prawdy, pisane wielką literą, żyjącego świata. Jeśli w długiej i trudnej podróży życia chodzi o cokolwiek, to jest to miłość i piękno wpisane w wieczny dreszcz Prawdy. Upodobanie do piękna istnieje jako głęboka zdolność przekazywana nam przez niezliczone wieki, współdzielona w różnym stopniu przez wiele stworzeń. Wydaje mi się, że odczuwanie piękna istnieje po to, aby ludzie czuli się jak w domu, szczęśliwi i pełni życia, tu, na Ziemi.

Naszą planetę spowija splot tragedii. Życie jest znośne tylko dlatego, że nieszczęściom towarzyszą czasem małe triumfy.