Hugh Warwick

Ta książka to kawałek mojej jeżowej historii. Były momenty, że opisywane historie były moimi historiami. Moja miłość do jeży zaczęła się niewinnie. Pewnego dnia moja współlokatorka przyniosła do domu dwa małe jeże z rozkopanego gniazda. Przezimowały w naszym domu i zostały wypuszczone na wolność przez jedną z poznańskich fundacji zajmujących się jeżami. A w pierwszych dniach mamkowania pomógł nam niezastąpiony Pan Jerzy od Jeży i bardzo się ucieszyłam, że to właśnie on napisał o książce na skrzydełku okładki. Wracając do książki. To ta książka jest wspaniałą historią życia jeży, okraszona wieloma ciekawostkami i ironicznymi komentarzami autora. Czyta się tę książkę znakomicie. Przy okazji tego, że można się o jeżach wiele dowiedzieć to również urzekły mnie proste rady jak jeżom pomóc i ułatwić im życie w naszych ogrodach. Poza tym wielki plus za wymienienie organizacji, które jeżom pomagają (ja przynajmniej z pomocy trzech tych organizacji już korzystałam i w przypadku jeży i bociana). Przede wszystkim to nie jest książka tylko o jeżach, ale i o naszym świecie, w którym świat natury powinien znajdować się na najważniejszym miejscu. „Znalezienie sposobu na stworzenie więzi ze światem przyrody jest pierwszym i najważniejszym krokiem w naszej próbie zachęcenia do oporu w trwającej wojnie z dziką przyrodą”. Książkę polecam wszystkim, którzy lubią czytać zwierzęce historie i tym, którzy lubią książki o przyrodzie. Przeczytać ją można jednym tchem, choć mi momentami tchu brakowało, kiedy czytałam o poczynaniach ludzi, którzy ułatwiając sobie życie, niszczą otaczająca nas przyrodę.