Ależ Strużek się zmienił na przestrzeni tego tomu. Wydoroślał i w końcu zdobył pewność siebie.

Niby dużo się działo, ale trochę się dłużyło. Za to trup ścielił się gęsto, czego się nie spodziewałam po książce dla młodzieży. Jednak piracki świat rządzi się swoimi prawami.

Nie mogę uwierzyć, że Strużek jest już szesnastolatkiem, przecież niedawno był dzieckiem...

Ależ Strużek się zmienił na przestrzeni tego tomu. Wydoroślał i w końcu zdobył pewność siebie.

Niby dużo się działo, ale trochę się dłużyło. Za to trup ścielił się gęsto, czego się nie spodziewałam po książce dla młodzieży. Jednak piracki świat rządzi się swoimi prawami.

Nie mogę uwierzyć, że Strużek jest już szesnastolatkiem, przecież niedawno był dzieckiem...

I znowu nieprzyzwoicie wysoka ocena wynikająca po części z nostalgii (może nawet większej niż w przypadku "Za Kresoborem", bo "Łowca Burz" był pierwszą częścią Kronik Kresu, jaką przeczytałam). Ale nawet jeśli ściągnę te różowe okulary subiektywizmu, książka jest moim zdaniem świetna, osadzona w fascynującym świecie pełnym pomysłów genialnych w swej prostocie, a zarazem eklektyzmie (lotne kamienie! Błyskawica w stanie stałym! Rycerze Akademicy!). Strużek wciąż jest świetnym bohaterem młodzieżowym, który boryka się z trudnymi relacjami z ojcem (nawiasem mówiąc, Chmurnego Wilka uważam za mocno średniego rodzica, ale to już temat na inną okazję) i dorasta do roli kapitana pirackiego statku. Inne postaci też są świeże i barwne (Pilot Kamienia! Zgrzytak Palcozbierak!),a dawka mrocznej brutalności, która była takim wstrząsem dla mnie w dziecinnych latach, broni się jeszcze dzisiaj. Do tego niezła polityczna intryga i intrygująco przedstawione społeczeństwo Podmiasta, nękane przez niedobór wody pitnej. Do tej pory wracam do "Łowcy Burz" z przyjemnością i żałuję, że nigdy później Stewart i Riddell nie osiągnęli już tego poziomu.

I znowu nieprzyzwoicie wysoka ocena wynikająca po części z nostalgii (może nawet większej niż w przypadku "Za Kresoborem", bo "Łowca Burz" był pierwszą częścią Kronik Kresu, jaką przeczytałam). Ale nawet jeśli ściągnę te różowe okulary subiektywizmu, książka jest moim zdaniem świetna, osadzona w fascynującym świecie pełnym pomysłów genialnych w swej prostocie, a zarazem...

I drugi,tom przygód Strużka,bardzo dobry,bardzo.Mi się,podobała akcja w tej puszczy.Rysunki i szukanie burzywa.

I drugi,tom przygód Strużka,bardzo dobry,bardzo.Mi się,podobała akcja w tej puszczy.Rysunki i szukanie burzywa.

Wiem, że od czasu, gdy opowiadałam wam o pierwszym tomie Kronik Kresu, minęły wieki, ale przypomniało mi się, że nie opowiedziałam wam o tomie drugim, który przeczytałam dosłownie zaraz po pierwszym,
Pamiętacie małego Strużka, chłopca wychowanego przez trolle z Kresoboru (i elfa Czupryniana, moją ulubioną postać tomu pierwszego <3)? Strużek opuścił Kresobór i przyłączył się do piratów. W tym tomie będziemy mogli ich poznać.
Od dawna nad Podmiastem unosił się wielki latający kamień, na którym zbudowano Sanctaphrax, drugie miasto, siedzibę uczonych i bogaczy. Jednakże z każdym dniem lotny kamień robił się coraz lżejszy i chciał ulecieć. Jak łatwo się domyślić, ludzie nie podzielali jego zapędów do lotu. W tym celu mędrcy postanowili w skarbcu wydrążonym w skale składować burzywo - niezwykła substancję o magicznych wręcz właściwościach i wadze. Posyłali oni utalentowanych młodzianów na poszukiwanie burzywa - była to niebezpieczna misja, bo znaleźć go można było tylko w Mrocznej Puszczy (i nie mam na myśli tej, gdzie mieszkał Thranduil).
Kiedy jednak wody Kresorzeki zostały zatrute tak, że nie dało się ich pić, pojawił się człowiek, który miał na to wspaniałą solucję - i tak opatentował kruszywo, które oczyszczalo wodę. Zachwyceni ludzie oddali mu zaszczytne stanowisko, a wyprawy po burzywo się skończyły, bo na to też miał sposób - przykuł łańcuchami kamień do ziemi. Lata mijały, łańcuchy się rwały, zaś w obu miastach kwitła korupcja i ludzie wysadzali się notorycznie, bo próbowali pokątnie stworzyć kruszywo.
Właśnie taki stan rzeczy zastał Strużek, a historię tę opowiedziała mu nasza ulubiona ptasiennica. Niedługo potem stary uczony przybył do kapitana, aby prosić go o przysługę. Czy tylko ja wyczułam w tym nadciągający quest?... Oczywiście, kapitan postanowił Strużka na niego nie zabrać, ale młodzieniec nie miał zamiaru zostawać na ziemi.
Drugi tom Kronik Kresu pozwala nam uzupełnić mapę tej niezwykłej krainy nie tylko o dwa miasta, ale też o Bagna i Mroczną Puszczę właśnie. Możemy poznać nie tylko fantastyczne lokacje, ale też bohaterów. Nowi dostają trochę czasu na pokazanie się z różnych stron, poza tym pojawia się masa nowych. Strużek dorasta, zmaga się z przeciwnościami losu - i lasu.
Poza tym ja prywatnie mogłam pocieszyć, bo dowiedziałam się nieco więcej o dębowych elfach - ale chyba nie spodziewaliście się po mnie, że mogłabym nie zwrócić uwagi na elfa, co?
Muszę przyznać, ze autorom udało się stworzyć kolejną książkę, która bardzo przypadła mi do gustu. Zwroty akcji, nastrój i poczucie, że zawsze coś może się jeszcze obrócić na złe dla naszego bohatera, niezwykłe rasy zamieszkujące świat Kresu... To wszystko sprawiło, że książkę czytałam po nocach z wypiekami na twarzy, a nie jest to coś, co robię często.
Polecam - każdy fan fantasy powinien zajrzeć do powieści tych autorów. Warto zapoznać się z historią Strożka i jego przyjaciół i zejść trochę ze ścieżki - byle nie za bardzo, bo mąciwodziciel nie śpi.

(http://dywagacjenadherbata.blogspot.com/2016/12/277-owca-burz-chris-riddell-i-paul.html)

Wiem, że od czasu, gdy opowiadałam wam o pierwszym tomie Kronik Kresu, minęły wieki, ale przypomniało mi się, że nie opowiedziałam wam o tomie drugim, który przeczytałam dosłownie zaraz po pierwszym,
Pamiętacie małego Strużka, chłopca wychowanego przez trolle z Kresoboru (i elfa Czupryniana, moją ulubioną postać tomu pierwszego <3)? Strużek opuścił Kresobór i przyłączył...

Dobra kontynuacja poprzednich tomów.

Dobra kontynuacja poprzednich tomów.

Kroniki Kresu to jedna z moich ulubionych powieści!

Kroniki Kresu to jedna z moich ulubionych powieści!

Czytam i czytam... A tu nagle koniec ! Do Empiku po następną :)

Czytam i czytam... A tu nagle koniec ! Do Empiku po następną :)

Tom równie ciekawy i zaskakujący jak jego poprzednik. Oczywiście przez całą książkę trzymała kciuki za Stróżka i jego podniebne przygody. Na pewno przejmującym momentem jest chwila, kiedy załoga statku powoli się rozkrusza, za to pozytywnie zaskoczyła mnie tożsamość pilota kamienia.

Tom równie ciekawy i zaskakujący jak jego poprzednik. Oczywiście przez całą książkę trzymała kciuki za Stróżka i jego podniebne przygody. Na pewno przejmującym momentem jest chwila, kiedy załoga statku powoli się rozkrusza, za to pozytywnie zaskoczyła mnie tożsamość pilota kamienia.

Kolejny tom "Kronik Kresu", moim zdaniem, równie sympatyczny co poprzedni. Ciekawa akcja, tło i bohaterowie. Czyta się bardzo miło. No i znowu mój uroczy banderzwierz (choć nie ten sam).

Kolejny tom "Kronik Kresu", moim zdaniem, równie sympatyczny co poprzedni. Ciekawa akcja, tło i bohaterowie. Czyta się bardzo miło. No i znowu mój uroczy banderzwierz (choć nie ten sam).

Ciekawa przygodowo-fantastyczna książka

Ciekawa przygodowo-fantastyczna książka