Książka dla miłośników Jana Pawła II, zwłaszcza jego poczucia humoru. Pisana w 2005 roku, ale już po śmierci papieża 2 kwietnia, w tym samym roku wydana. Ciekawy wstęp pod tytułem "Błogosławiona radość" Iwony Dojki pisany bardzo dobrym stylem – niezmiernie mi się podobał. Jest to lektura odprężająca. Z przytaczanych sytuacji widać jak Jan Paweł II wykazuje się dużą spontanicznością i przy tym wesołością udzielającą się całemu otoczeniu. Jest to nacechowane otwartością papieża na kontakty międzyludzkie. Czuje się jego serdeczność. Autor pokazuje ciekawe życie i osobowość Ojca Świętego na przykładach pielgrzymek do Polski. Nagle zaistniałe wydarzenia podczas nich są wręcz niepowtarzalne. "Okazuje się, że Jan Paweł II nigdy nie tracił rezonu i potrafił znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Uśmiech był jego oknem na świat, niemalże taranem burzącym mury nieufności i obaw". Na Jasnej Górze w 1979 roku "Dziwnie reakcję wywołał stojący obok Ojca Świętego chłopczyk, wiernie naśladujący jego gesty, każdy ruch. Ludzi ogromnie to rozbawiło, ale wcale nie zbiło z tropu Jana Pawła II, który niewinny incydent skomentował w swoim stylu: Patrzcie, już uczy się na papieża!" "Gdy skandowano Niech żyje papież, odpowiadał: Niech nie kaszle, niech nie zaniemówi... Ale to jeszcze nie wszystko, żeby żyć, bo o to chodzi, jak żyć!" Oceniam na 7,5 gwiazdki, ale bez wewnętrznego oporu zaokrąglam do 8 gwiazdek.

Książka dla miłośników Jana Pawła II, zwłaszcza jego poczucia humoru. Pisana w 2005 roku, ale już po śmierci papieża 2 kwietnia, w tym samym roku wydana. Ciekawy wstęp pod tytułem "Błogosławiona radość" Iwony Dojki pisany bardzo dobrym stylem – niezmiernie mi się podobał. Jest to lektura odprężająca. Z przytaczanych sytuacji widać jak Jan Paweł II wykazuje się dużą...