Lakszmi, za decyzją matki, wychodzi za mąż. Wchodzi w nowe życie z wielkimi nadziejami i marzeniami, ponieważ tak dobrze został przedstawiony przez swatkę jej mąż. Wszystko miało być pięknie, a mąż miał zmienić jej życie na lepsze. Lepsze niż miała dotychczas, to miała być jej szansa. Tak było, dopóki nie poznała swojego męża. Okazał się starym, grubym, brzydkim urzędnikiem bez ambicji, z długami i paroma innymi poważnymi przywarami. I to było pierwsze ogromne rozczarowanie matki ryżu. Potem nastały żal i rozgoryczenie, smutek i tęsknota do lepszego życia, i na takich fundamentach Lakszmi zbudowała swoją rodzinę. Rodzinę, której głową była zmuszona zostać. Rodziły się jej dzieci, wchodziły w związki, rodziły własne dzieci, a w niej ciągle buzowały złe emocje i żal, że została oszukana. Bo to wszystko nie tak miało być. O tym jest ta książka, o życiu, pomimo cierpienia i wewnętrznego bólu, o stawianiu czoła przeciwnościom i wyciąganiu z nich tyle, ile się da. O nie poddawaniu się. O sile kobiety i manewrowaniu pomiędzy ludźmi, aby nie dać się zabić. Wszystko to jest opisane pięknym plastycznym językiem, wplecione w kulturę, kuchnię, zwyczaje indyjskie. Autorka częstuje nas smakami, kolorami, zapachami, wciąga w uprzedzenia wobec obcych, intrygi, obnaża ludzką naturę, opisuje wojnę. Przesyca książkę wieloma wątkami, bohaterami. W jednej powieści zmieściła mnóstwo warstw. A wszystko przesiąknięte smutkiem, bólem i cierpieniem. Niesamowita książka i niezwykle utalentowana pisarka. Chyba długo jeszcze będzie tkwić we mnie. Chapeau bas.

Lakszmi, za decyzją matki, wychodzi za mąż. Wchodzi w nowe życie z wielkimi nadziejami i marzeniami, ponieważ tak dobrze został przedstawiony przez swatkę jej mąż. Wszystko miało być pięknie, a mąż miał zmienić jej życie na lepsze. Lepsze niż miała dotychczas, to miała być jej szansa. Tak było, dopóki nie poznała swojego męża. Okazał się starym, grubym, brzydkim urzędnikiem...