„Białe miasta” to zbiór refleksji, jakie autor snuł 100 lat temu jako korespondent jednej z gazet podczas indywidualnych wycieczek po francuskich miastach. Oglądanie tych miast i miasteczek stanowiło dla niego bodziec do rozważań.
Najbardziej przejmujący był opis corridy, którą pisarz postrzegał jako coś odrażającego, pomimo że w jego czasach nie było mowy o prawach zwierząt i ich dobrostanie. Tak opisał ludzi zaangażowanych w to widowisko. „Pomocnik golarza, krawiec, wachmistrz staje się na widok zwierzęcia herosem. W cywilu to mieszczuch. Dziś niewykluczone, że kolorowa chusta, która drażni byka, wypełnia skąpego wieśniaka, który boi się żony, autentyczną odwagą”. „Wokół, za osłoną otoczenia, stoją faceci w niedzielnych ubraniach, faceci z brzuchami, mięczaki ze stroskanymi twarzami, znamionującymi jedynie szarą powszedniość i odrobinę ambicji. I ci ludzie ciskają bykowi pod nogi czapki i złorzeczenia, drażnią go, a gdy rusza w stronę barierki, szybko znikają. Udają, że gotowi są chwycić byka z rogi . I widzę ich smętne życie codzienne, kwaśne jak ich twarze, ich uległość wobec wszystkiego, co zakrawa na „bogactwo” i „zwierzchność”. Ich arogancję wobec bezbronnych i ich pokorę w obliczu siły”. „Żaden z poetów tej krainy nie miał nic do zarzucenia walkom byków”. Pisarz doszedł też do wniosku, że tacy sami ludzie fascynowali się w starożytności walkami gladiatorów.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2024/02/joseph-roth-biae-miasta.html

„Białe miasta” to zbiór refleksji, jakie autor snuł 100 lat temu jako korespondent jednej z gazet podczas indywidualnych wycieczek po francuskich miastach. Oglądanie tych miast i miasteczek stanowiło dla niego bodziec do rozważań.
Najbardziej przejmujący był opis corridy, którą pisarz postrzegał jako coś odrażającego, pomimo że w jego czasach nie było mowy o prawach...

Nierówne są te eseje, krótkie opisy południa Francji od Lyonu do Marsylii, z 1925 roku. Niektóre powtarzają się w dwóch wersjach. Ale kilka jest znakomitych, sugestywnych i poetyckich, bez jednego zbędnego słowa. Kiedyś czytałam Stendhala (Pamiętnik turysty) opisującego te same miejsca sto lat wcześniej, interesujące zderzenie światów i wrażliwości. Takie zestawy mogłyby wychodzić w jednym tomie.
To moja pierwsza książka Rotha i będą następne.

Nierówne są te eseje, krótkie opisy południa Francji od Lyonu do Marsylii, z 1925 roku. Niektóre powtarzają się w dwóch wersjach. Ale kilka jest znakomitych, sugestywnych i poetyckich, bez jednego zbędnego słowa. Kiedyś czytałam Stendhala (Pamiętnik turysty) opisującego te same miejsca sto lat wcześniej, interesujące zderzenie światów i wrażliwości. Takie zestawy mogłyby...