W małej miejscowości znikają dwie dziewczynki - siostry. Policja pierwsze kroki kieruje w stronę ojca, którego wcześniej już mięli na celowniku w związku z trzecią, najstarszą córką. Sprawa nie jest jednak tak prosta jak wydaje się na początku. Łatwo rzucać oskarżenia, istotą jest, by były one prawdziwe.
Emerytowany policjant i przyjaciel rodziny Zdzisław Mokryna podejmuje prywatne śledztwo. To czego się dowiaduje wstrząsa wszystkich wokół.

W przypadku zaginięcia wrogiem jest czas. Autor przy okazji ukazał istotę działań związanych z włączeniem systemu alarmowego Child alert.

To połączenie thrillera psychologicznego z kryminałem. Akcja opiera się na poszukiwaniach zaginionych dzieci, jednocześnie zdradza szereg skrajnych zachowań obu stron. Z jednej autor wnika w popapraną psychikę sprawcy, z drugiej ukazuje niewyobrażalny ból i strach połączony z bezsilnością jakiego doświadcza rodzina ofiar.

Wstrząsająca i zmuszająca do refleksji. Tak ogólnie mogę określić tę powieść.

W małej miejscowości znikają dwie dziewczynki - siostry. Policja pierwsze kroki kieruje w stronę ojca, którego wcześniej już mięli na celowniku w związku z trzecią, najstarszą córką. Sprawa nie jest jednak tak prosta jak wydaje się na początku. Łatwo rzucać oskarżenia, istotą jest, by były one prawdziwe.
Emerytowany policjant i przyjaciel rodziny Zdzisław Mokryna podejmuje...

Książka na początku wydawała się nudna i trochę mi się dłużyła. W pewnym momencie zastanawiałam się nawet, czy czytać ją dalej. Jednak po kilku pierwszych rozdziałach, historia bardzo mnie wciagnela. Uważam, ze jest to bardzo smutna i poruszająca książka. Dawno nie czytałam pozycji, która wzbudziłaby we mnie tyle emocji.

Książka na początku wydawała się nudna i trochę mi się dłużyła. W pewnym momencie zastanawiałam się nawet, czy czytać ją dalej. Jednak po kilku pierwszych rozdziałach, historia bardzo mnie wciagnela. Uważam, ze jest to bardzo smutna i poruszająca książka. Dawno nie czytałam pozycji, która wzbudziłaby we mnie tyle emocji.

„Zabij mnie tato” Stefana Dardy na pewno jest znana wielu z was, gdyż ta powieść nie jest nowością na rynku wydawniczym. Niemniej jednak jest nowością dla mnie. Po odpakowaniu paczki i spojrzeniu na tytuł przeszły mnie ciarki. I to dosłownie, gdyż tytuł zmroził mnie całą aż do szpiku kości. Możecie mi wierzyć, że wprowadza on czytelnika w mroczny nastrój, który utrzymany jest przez całą książkę. Nawet pierwsze strony do „słonecznych” nie należą, gdyż główny bohater Zdzisław Mokryna, były policjant po przeprowadzeniu się do Rykowa postanawia się posilić w miejscowej pizzerii w dzień, deszczowy, szary bury i ponury. Poznaje jej właścicieli Izę i Kamila z którymi nawiązuje nić przyjaźni. W ramach zawiązania znajomości Kamil proponuje Mokrynie kolejne piwo i podwózkę. Zdzisław po paru latach myśli o tej chwili, „(...) że popełniłem wielki błąd, nie odmawiając. Gdybym podziękował, zapłacił i wyszedł, wszystko potoczyłoby się inaczej.” Jednak czy można przewidzieć przyszłość? A przyszłości Izie i Kamilowi, rodzicom trzech córek w jednej chwili świat się prawie zawalił, gdy pewnego dnia dwie młodsze nie wróciły po szkole do domu a były niejako pod opieką starszej z nich – Wiktorii.
Zdzisław swoimi „kanałami” pomaga zrozpaczonym rodzicom w poszukiwaniach. Oczywiście odpowiednie służby także działają, ale czy skutecznie? Czy faktycznie przykładają się do tego zadania jak należy skoro parę miesięcy wcześniej rodzinie została założona „niebieska karta”?
Jak zakończy się historia zrozpaczonych rodziców skoro Wiktoria prosi ojca słowami „Zabij mnie, tato, bo ja sama nie potrafię tego zrobić, (...)”.
Tragiczne wydarzenia, wiele mrożących krew w żyłach wspomnień, obrazów rzeczywistości, które rozgrywają się na kartach książki. Zwrócenie autora na brak zastosowania „child alert”. To wszystko powoduje, że jest ona emocjonująca, przejmująca i momentami przerażająca ale i tak trudno ja odłożyć na bok, gdy już się po nią sięgnie. Dlatego też polecam ją z pełnym przekonaniem wszystkim, którzy lubią przejmujący dreszcz emocji w trakcie czytania.

Dziękuję, za możliwość zapoznania się z lekturą, Wydawnictwu Czarna Owca oraz Pani Bognie z PRart Media.

„Zabij mnie tato” Stefana Dardy na pewno jest znana wielu z was, gdyż ta powieść nie jest nowością na rynku wydawniczym. Niemniej jednak jest nowością dla mnie. Po odpakowaniu paczki i spojrzeniu na tytuł przeszły mnie ciarki. I to dosłownie, gdyż tytuł zmroził mnie całą aż do szpiku kości. Możecie mi wierzyć, że wprowadza on czytelnika w mroczny nastrój, który utrzymany...

Zdzisław Mokryna to emerytowany policjant, zdecydował opuścić miasto wojewódzkie, by w małej mieścinie - Rykowie, mógł spokojnie żyć. Niedługo po przeprowadzce poznaje Kamila Szykowiaka i od początku między mężczyznami rodzi się nić porozumienia. Na pierwszym spotkaniu, każdy z nich dzieli się swoim sekretem. Stanowi to początek przyjaźni. Kamil Szymkowiak, to młody mężczyzna, mąż Izy, ojciec trzech córek - Wiktorii, Julii i Oli, wiodą spokojnie życie, gdzie to tej beztroskiej rodziny dołącza Zdzisław.

Jednak pewnego dnia ich spokój zostaje zmącony, młodsze dziewczynki nie wracają do domu, całe miasto zostaje postawione na nogi. Po kilku dniach poszukiwań jedna z dziewczynek zostaje znaleziona martwa, a na jaw wychodzi, że w okolicy pojawił się były więzień, który był skazany za zabójstwa kilku dziewczynek. Czy Zdzisław zdoła dotrzeć do mordercy? Czy zdoła uratować dziewczynkę?

Książkę miałam przyjemność przeczytać dzięki booktour organizowanym przez @kryminalny_zakatek_ksiazkowy ❤️
Choć historia początkowo zaczęła się bardzo przyjemnie, historia porwania i poszukiwań, to dość często pojawiający się motyw, na duże uznanie zasługuje pokazanie emocji osób rodziców i całej rodziny poszukujących zaginione dziewczynki.

Była to dobra lektura, czytało się ją dobrze. Niedługo ma pojawić się drugi tom 🔥

Zdzisław Mokryna to emerytowany policjant, zdecydował opuścić miasto wojewódzkie, by w małej mieścinie - Rykowie, mógł spokojnie żyć. Niedługo po przeprowadzce poznaje Kamila Szykowiaka i od początku między mężczyznami rodzi się nić porozumienia. Na pierwszym spotkaniu, każdy z nich dzieli się swoim sekretem. Stanowi to początek przyjaźni. Kamil Szymkowiak, to młody...

Seryjni mordercy są ulubionym tematem twórców kryminałów i dreszczowców. Darda jednak nie tworzy zwykłego kryminału, nie, on w „Zabij mnie, tato” zanurza się głębiej. Ukazuje nam czytelnikom powolną degradację komórki rodzinnej, która zostaje skonfrontowana z największą możliwą potwornością. Ze strachu, rozpaczy i niemocy zaczyna powoli się rozpadać. Darda idzie jeszcze dalej. Pokazuje bowiem, że odbierając życie członkom społeczności morderca zadaje cios nie tylko im – to wizja nazbyt uproszczona, zbyt atomistyczna. Nie, choć ofiara cierpi najbardziej, zraniona zostaje cała społeczność. Z tej rany sączy się krew, która odbiera jej życie. Społeczność płacze, wyje, miota się, do czasu aż rana nie zostanie zasklepiona. A zasklepić można ją tylko sprowadzając sprawiedliwość. A kiedy zawodzi system, ktoś inny musi wziąć sprawy w swoje ręce, bo inaczej wszystko się rozpadnie. Dopiero wtedy nastąpi tak potrzebne oczyszczenie, katharsis, którego potrzebujemy tak w opowieściach, jak w prawdziwym życiu. Przyznam, że bez sprawiedliwości w powieści, bez próby zmiażdżenia zła, trudno byłoby sobie z tym strachem poradzić.

Stefan Darda nie bawi się w półśrodki – wciąga nas w koszmar, który czujemy do samego szpiku.

Seryjni mordercy są ulubionym tematem twórców kryminałów i dreszczowców. Darda jednak nie tworzy zwykłego kryminału, nie, on w „Zabij mnie, tato” zanurza się głębiej. Ukazuje nam czytelnikom powolną degradację komórki rodzinnej, która zostaje skonfrontowana z największą możliwą potwornością. Ze strachu, rozpaczy i niemocy zaczyna powoli się rozpadać. Darda idzie jeszcze...

"Zabij mnie tato"
Stefan Darda

Ryków. Mała mieścina w centralnej Polsce.
Właśnie do niej przeprowadza się emerytowany policjant Zdzisław Mokryna.
Mężczyzna pragnie osiedlić się w spokojnym miejscu, z dala od zgiełku życia codziennego.
Zaraz po przeprowadzce, poznaje przesympatycznego Kamila - właściciela pizzerii, ojca trójki dziewczynek i męża Izabeli.

Sielankowe życie rodziny przerywa zniknięcie dwóch, najmłodszych córek. Rozpoczyna się wyścig z czasem a emerytowany policjant staje na rzęsach aby jednocześnie pomóc policji i wesprzeć przyjaciela.
Czy dziewczynki odnajdą się całe i zdrowe?

Cóż to była za lektura! Niesamowicie emocjonalna i rozdzierająca wewnętrznie, ukazujący okropny ból rodziców porwanych dziewczynek.
Większość lektur skupia się wyłącznie na działaniu kryminalnych - tutaj mamy swoisty obraz ludzkiej tragedii, czasu i niesamowitej ciszy w domu porwanych.
Autor w sposób perfekcyjny buduje napięcie całej akcji co powoduje, że książka jest nieodkładalna.
Dodatkowo fabuła umieszczona jest w małym miasteczku co dodaje jeszcze większego mroku i dramatyzmu.
Przedstawione wydarzenia również uderzają w luki systemowe związane z sądownictwem polskim.
Lektura niesamowicie mną wstrząsneła i muszę stwierdzić, że na chwilę obecną jest to lektura numer jeden w tym roku czytelniczym!

Tutaj ogromnie chciałam podziękować Asi z @kryminalny_zakatek_ksiazkowy za możliwość przeczytania książki - (masz na sumieniu parę moich zerwanych nocek 😅)

Moja ocena : 10/10

#recenzja #book #booklover #bookstagrammer #bookstagram #bookstagrampl #czytambolubie #czytamkryminaly #czytamthrillery #thriller #kryminał #rybnik #rybnikczyta #pijackawe_czytam #booktour

"Zabij mnie tato"
Stefan Darda

Ryków. Mała mieścina w centralnej Polsce.
Właśnie do niej przeprowadza się emerytowany policjant Zdzisław Mokryna.
Mężczyzna pragnie osiedlić się w spokojnym miejscu, z dala od zgiełku życia codziennego.
Zaraz po przeprowadzce, poznaje przesympatycznego Kamila - właściciela pizzerii, ojca trójki dziewczynek i męża Izabeli.

Sielankowe życie...

Zdzisław Mokryna po różnych doświadczeniach opuszcza policję i przeprowadza się do małego Rykowa z obietnicą pusteliczego życia złożoną samemu sobie. Na początku swego pobytu poznaje Kamila Szykowiaka, który wraz z żoną prowadzi pizzerię. Mężczyźni szybko się zaprzyjaźniają, powierzają sobie bolesne tajemnice. A życie Mokryny powoli zaczyna się układać. Wszystko zmienia pewne marcowe popołudnie, gdy dwie córki Szykowiaka przepadają bez wieści...Co musi takiego się stać, by córka mówiła do ojca "Zabij mnie, tato".

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Stefana Dardy. Na pewno na długo zostanie w mojej pamięci. Co ta książka ze mną zrobiła! Emocjonalnie nie umiem się pozbierać, a minęło już kilka dni od lektury.
Autor stworzył porywająca historię. Jest tu wątek kryminalny, ale też historia przyjaźni, rodziny, miłości, szkoły, o spełnianiu marzeń, o dobrych o złych ludziach. Ta powieść żyje i jest bardzo realistyczna. Bohaterowie są fantastycznie skonstruowani, charyzmatyczni, charakterystyczni. Wielu z nich z łatwością obdarzycie sympatią.
Historia przedstawiona jest z perspektywy głównego bohatera, w czasie teraźniejszym. Wprowadza nas to w sam środek akcji. Widzimy, słyszmy i czujemy to co Zdzisław Morkyna. Zabieg ten nadaje dynamizmu. Myślę że także w dużej mierze wpłynął na emocje podczas lektury. To jak pojawiał się uśmiech, ściskało mi serce czy płynęły łzy.
Kolejnym plusem książki jest ironiczne poczucie humoru i cięta riposta protagonisty. Dodatkowe językowe smaczki wprowadza postać Mamaja.
Absolutnie fantastyczna, porywająca, trzymająca w napięciu, emocjonalna. Nie mogłam oderwać się od lektury do tego stopnia, że gdy gdzieś szłam to też czytałam.
Bardzo polecam i z niecierpliwością czekam na kolejny tom!
Współpraca reklamowa

Zdzisław Mokryna po różnych doświadczeniach opuszcza policję i przeprowadza się do małego Rykowa z obietnicą pusteliczego życia złożoną samemu sobie. Na początku swego pobytu poznaje Kamila Szykowiaka, który wraz z żoną prowadzi pizzerię. Mężczyźni szybko się zaprzyjaźniają, powierzają sobie bolesne tajemnice. A życie Mokryny powoli zaczyna się układać. Wszystko zmienia...

Mój ulubiony motyw literacki to zdecydowanie dziecko i to dziecko w zestawieniu ze złem. Dziecko, które zostało skrzywdzone, uprowadzone czy też doświadczone w taki czy inny sposób.
13-letnia Wiktoria wraca z siostrami do domu. Kilkaset metrów od niego spotyka znajomych i "puszcza" siostry same, bo co się może stać na takim krótkim odcinku i to na ścieżce tysiąckrotnie już przez nie wydeptanej? Niestety, siostry do celu nigdy nie docierają...

#zabijmnietato to książka poruszająca i przerażająca, to fabuła, która świetnie ukazuje sylwetki psychologiczne bohaterów, ludzi którzy z dnia na dzień tracą swoją bezpieczną przystań, którzy tracą swoją rodzinę, którzy osuwają się w otchłań rozpaczy i beznadziei. Dużo tutaj warstwy psychologicznej, bo jak pominąć emocje, które kłębią się w człowieku, kiedy traci z oczu swoje potomstwo. Mamy napięcie, ciarki na plecach, mamy gulę w gardle. Strach, bezradność, złość - wszystkie te uczucia kotłują się w czytelniku, który czeka, czeka na cud czy tragiczny finał poszukiwań?

Oprócz głównego wątku jakim jest porwanie dziewczynek, autor porusza także inne problemy społeczne takie jak na przykład dojrzewanie i trudny wiek nastoletni, relacje rodzinne, męska przyjaźń, wyrzuty sumienia czy obnażanie działań polityków, zaniedbania systemu, kulejący proces resocjalizacji i dawanie szans obywatelom, którzy na drugie, trzecie ani dziesiąte szanse nie powinni liczyć.
Autor obnaża złe zachwiania...

Szczególnie wstrząsnęła mną postawa Wiktorii, najstarszej siostry, która jako ostatnia widziała swoje siostry. Ta młoda dziewczyna nosi na swoich barkach okrutnie ciężki bagaż, została obarczona taką odpowiedzialnością, która z mocą tonowych odważników ciągnie ją na samo dno. Trudna lektura, wstrząsająca prawda, refleksja która unosi się w naszym umyśle jeszcze długo po przeczytaniu! Wszystkie odcienie strachu i nadziei. A już niedługo kolejne spotkanie z głównym bohaterem, byłym policjantem Zdzisławem Mokryną!

Mój ulubiony motyw literacki to zdecydowanie dziecko i to dziecko w zestawieniu ze złem. Dziecko, które zostało skrzywdzone, uprowadzone czy też doświadczone w taki czy inny sposób.
13-letnia Wiktoria wraca z siostrami do domu. Kilkaset metrów od niego spotyka znajomych i "puszcza" siostry same, bo co się może stać na takim krótkim odcinku i to na ścieżce tysiąckrotnie już...

Dawno nie czytałam tak nudnej książki. W oczekiwaniu na „bezlitosnego mordercę” wyleczyłam swoją bezsenność. To historyjka nudnego, byłego policjanta. Zero emocji, zero zaskoczenia. Morderca pojawił się tylko na końcu i od razu skomlał jak piesek! Naprawdę nie polecam nikomu, kto lubi czytać kryminały, thrillery czy psychologiczne książki. Nic z tych rzeczy

Dawno nie czytałam tak nudnej książki. W oczekiwaniu na „bezlitosnego mordercę” wyleczyłam swoją bezsenność. To historyjka nudnego, byłego policjanta. Zero emocji, zero zaskoczenia. Morderca pojawił się tylko na końcu i od razu skomlał jak piesek! Naprawdę nie polecam nikomu, kto lubi czytać kryminały, thrillery czy psychologiczne książki. Nic z tych rzeczy

Książka wciągnęła mnie już po pierwszej stronie. Akcja rozkręca się wolno, ale tutaj emocje czają się w każdym zdaniu głównego bohatera, który snuje opowieść splecioną ze wspomnień- bolesnych, trudnych, ale i pięknych. To trochę jak z kwiatem, który wyrasta w najciemniejszym zakamarku lasu.
Mamy tu obraz głębokiej przyjaźni, walki o życie, prowadzenie śledztwa, radzenie sobie z trudnymi wyborami. Wszystko to umiejscowione w niewielkim miasteczku, którego atmosfera jest wręcz przytłaczająca, ale ma swój urok. Do każdego dobrego uczucia docieramy ścieżką niewyobrażalnego bólu.
Polecam.

Książka wciągnęła mnie już po pierwszej stronie. Akcja rozkręca się wolno, ale tutaj emocje czają się w każdym zdaniu głównego bohatera, który snuje opowieść splecioną ze wspomnień- bolesnych, trudnych, ale i pięknych. To trochę jak z kwiatem, który wyrasta w najciemniejszym zakamarku lasu.
Mamy tu obraz głębokiej przyjaźni, walki o życie, prowadzenie śledztwa, radzenie...