Niby wiosna, a jak jesień.
Jak tak smakuje wiosna, to ja dziękuję. Wolę nie.
Smętnie, ospale, depresyjnie.
Toczy się życie Bereniki w Nabokowie.
Mniej więcej tak samo toczy się akcja książki.
Umęczyłam się, brnąc kartka po kartce ku ostatniej stronie.

Nie wiem, czy tu jeszcze wrócę.
Chociaż może latem? Kto wie?

Niby wiosna, a jak jesień.
Jak tak smakuje wiosna, to ja dziękuję. Wolę nie.
Smętnie, ospale, depresyjnie.
Toczy się życie Bereniki w Nabokowie.
Mniej więcej tak samo toczy się akcja książki.
Umęczyłam się, brnąc kartka po kartce ku ostatniej stronie.

Nie wiem, czy tu jeszcze wrócę.
Chociaż może latem? Kto wie?

"Smak wiosny - ślady życia" to druga część uwielbianej przeze mnie serii ŚLADY ŻYCIA. To bardzo dobra powieść o ludzkich rozterkach, uczuciach, bezradności, pomocy i widokach na lepsze jutro.
Są tu opisane dalsze losy Bereniki. Po zimie w pierwszej części nastała wiosna, ale czy tylko na Podlasiu czy również w życiu głównej bohaterki? Smutek, depresja, wyniszczenie - tak zastajemy główną Berenimę na początku książki. Czy coś się zmieni? Niespodziewane wizyty rodziny i nie tylko. Co zmieniły w życiu pani dziedziczki - jak ją tu nazywali miejscowi? Czy Podlaska wiosna zawita również w jej sercu i głowie? Jakie niewytłumaczalne historie dopadną ją w tej części? Co chciał w ostatnich słowach powiedzieć ksiądz?
Polecam.
Dla mnie 9/10.

"Smak wiosny - ślady życia" to druga część uwielbianej przeze mnie serii ŚLADY ŻYCIA. To bardzo dobra powieść o ludzkich rozterkach, uczuciach, bezradności, pomocy i widokach na lepsze jutro.
Są tu opisane dalsze losy Bereniki. Po zimie w pierwszej części nastała wiosna, ale czy tylko na Podlasiu czy również w życiu głównej bohaterki? Smutek, depresja, wyniszczenie - tak...

Nastała wiosna. Przyroda rozkwita, lecz Berenika nie odczuwa radości z odradzającego się wokół życia. Analizuje przeszłość. Wspomina byłe związki i przeżywa rozstanie z Brunem. Wraca myślami do lat dzieciństwa i młodości, bezpowrotnie minionej. Przeżywa kryzys wieku średniego.

Berenika popada w jakiś dziwny stan. Głoduje, śni na jawie. Zwiduje jej się niemiecki żołnierz z czasów drugiej wojny światowej. W Jakubie jej stan budzi współczucie. Sam dziwi się sobie, że kiedyś go pociągała. Mimo to okazuje się dobrym przyjacielem i stara się postawić kobietę na nogi. Berenika jest tak odmieniona, że nie rozpoznają jej sąsiedzi ze wsi. Wychudzona, o wyostrzonych rysach twarzy, sama nie poznaje swojego odbicia w lustrze. Doznaje dziwnych wizji, słyszy głosy, traci kontakt z rzeczywistością. Coś niezwykłego dzieje się w okolicy. Czy to sprawka domu czy w niej samej coś siedzi?
Czy to depresja, schizofrenia, a może naprawdę dwór jest nawiedzony?

Stagnację przerywa przyjazd Igora, później rodziców w asyście służb medycznych i Bruna. O Berenice przypominają sobie także jej dzieci. Nagle nie może narzekać na samotność, trzeba przecież wszystkich ugościć. Jest okazja do rozmów z bliskimi i podtrzymania relacji.

Motywację może zaś zapewnić chęć pomocy innym, czy to sąsiadce z gromadą dzieciaków uciekającą przed mężem pijakiem czy też kolejnym porzuconym zwierzętom. Robiąc coś dla innych zapominamy o własnych troskach, prawda?

Druga część bardziej pasowałaby do jesieni życia, z kryzysem wieku średniego i refleksjami na temat życia.

Pozostaje otwarte pytanie czy warto tkwić w Nabokowie dla spadku czy lepiej stamtąd uciekać?

Nastała wiosna. Przyroda rozkwita, lecz Berenika nie odczuwa radości z odradzającego się wokół życia. Analizuje przeszłość. Wspomina byłe związki i przeżywa rozstanie z Brunem. Wraca myślami do lat dzieciństwa i młodości, bezpowrotnie minionej. Przeżywa kryzys wieku średniego.

Berenika popada w jakiś dziwny stan. Głoduje, śni na jawie. Zwiduje jej się niemiecki żołnierz z...

Ciężko było mi przebrnąć przez "Smak wiosny" Anny Rybkowskiej. Oj, strasznie wymęczyła mnie ta książka. Niby wiosna, a w życiu bohaterki szalała depresyjna jesień. To na co liczyłam po finale "Uśmiechu zimy" nie miało w tej części żadnego rozwinięcia i muszę przyznać, że się zawiodłam.

Przez ponad pół książki Berenika rozpacza, ponieważ została porzucona przez Bruna. Rozumiem, gdyby ona coś do niego jeszcze czuła, ale sama dopuściła się zdrady i mówiła, że miłości między nimi nie ma. Nagle o tym zapomniała i użala się nad sobą. Nie je, nie wychodzi do ludzi i o siebie w ogóle nie dba. Narzeka na brak pieniędzy, ale do pracy nie pójdzie, bo co sobie ludzie pomyślą o pani dziedziczce. Ciągle wpada na zwierzęta, które potrzebują opieki i się nimi troskliwie opiekuje, a gdy odwiedzają ją niespodziewani i bliscy goście, to wychodzi z niej prawdziwa egoistka. Dawno żadna postać nie wzbudziła we mnie tyle niechęci, a trochę książek przeczytałam. Próbuje w tej kobiecie znaleźć coś, co mnie do niej przekona, ale wraz z wiosną wyszły z Bereniki same wady, które niestety nie pokazują jej w dobrym świetle.

W książce brak jakiejkolwiek akcji. No może w ostatnich dwóch rozdziałach coś zaczyna się dziać, ale to tylko dwa rozdziały. Przez pozostałe pięćdziesiąt dziewięć, Berenika rozmyśla i pogrąża się w rozpaczy, która moim zdaniem w jej przypadku jest niezasadna. 

Dwie pory roku już za mną. Zanim sięgnę po kolejną część, muszę odpocząć trochę od depresyjnej mieszkanki Nabokowa. 

Ciężko było mi przebrnąć przez "Smak wiosny" Anny Rybkowskiej. Oj, strasznie wymęczyła mnie ta książka. Niby wiosna, a w życiu bohaterki szalała depresyjna jesień. To na co liczyłam po finale "Uśmiechu zimy" nie miało w tej części żadnego rozwinięcia i muszę przyznać, że się zawiodłam.

Przez ponad pół książki Berenika rozpacza, ponieważ została porzucona przez Bruna....

Po drugi tom ,,Śladów życia" sięgnąłem z rozpędu mając nadzieję, że po obiecującym pierwszym tomie fabuła dostanie skrzydeł i się ciekawie rozwinie. Tymczasem spotkało mnie rozczarowanie i podobne do losów głównej bohaterki zniechęcenie...
Berenika zasiedliwszy otrzymaną w spadku posiadłość w Nabokowie na Podlasiu popada w wiosenną depresję i apatię. Zdradzona przez swego partnera Brunona, sama nie będąc pod tym względem bez winy, szuka wsparcia w pogawędkach z miejscowym, starym proboszczem Parazym. Drugi z kochanków agronom Jakub zastanawia się co takiego jeszcze parę tygodni temu widział w Berenice i się gdzieś ulatnia. Z weterynarzem też raczej nic nie wyjdzie. Pojawiają się za to kolejne zjawy, majaki, jakieś poplątanie czasu i przestrzeni. Na domiar złego na kark bohaterki zwala się cała rodzina z Poznania: rodzice dowiezieni karetką, syn Bartek z chyba niezbyt lubianą synową, lecząca rany po nieudanym związku córka Edyta, skruszony Bruno, a wraz z nim jego eks, eko-żona i ich syn Igor, który ma na wszystko wyje..ne. Istny kogel-mogel, który okazuje się dla mnie zbyt ciężkostrawny. Na szczęście rozdziały są na tyle krótkie, że łyka się je szybko i bez bólu.
Odniosłem wrażenie, że w ,,Smaku wiosny" więcej jest odautorskich, wynikających z kobiecej wrażliwości rozliczeń z życiem, przemyśleń i swego rodzaju manifestów, niż fabularnych wątków i wciągającej akcji. Może dlatego lepiej się nie męczyć i od razu przejść do tomu trzeciego.

Po drugi tom ,,Śladów życia" sięgnąłem z rozpędu mając nadzieję, że po obiecującym pierwszym tomie fabuła dostanie skrzydeł i się ciekawie rozwinie. Tymczasem spotkało mnie rozczarowanie i podobne do losów głównej bohaterki zniechęcenie...
Berenika zasiedliwszy otrzymaną w spadku posiadłość w Nabokowie na Podlasiu popada w wiosenną depresję i apatię. Zdradzona przez swego...

Do premiery czwartego tomu cyklu Ślady życia - Zapach jesieni Anny Rybkowskiej coraz bliżej, dlatego ostatnimi wieczorami zaczytywałam się w Smaku wiosny. To druga część serii opisująca losy Bereniki w Nabokowie.

Po białej zimie do wsi zawitała wiosna, wraz z którą wszystko budzi się do życia. Zaczęły pojawiać się pierwsze pędy i wszystkim zaczęło się zdecydowanie lepiej żyć. Wszystkim, z wyjątkiem Bereniki, która nie była w stanie dojrzeć niczego pozytywnego w otaczającej ją rzeczywistości. Ta pora roku od zawsze należała do jej ulubionych, jednak teraz wszystko było jakoś inaczej...

W drugiej części cyklu dzieje się zdecydowanie mniej. Początek powieści jest dosyć trudny, bo taki trochę "zastany". Autorka dużo miejsca poświęca tu wewnętrznym przeżyciom bohaterki. Warto przy tym zaznaczyć, że myśli Bereniki są nieco chaotyczne, przez co trudno tak naprawdę rozdzielić fikcję od rzeczywistości.
Oczywiście, jest to celowy zabieg i wprowadzone w tym miejscu fakty dużo wnoszą w dalszych partiach książki.

Drugą część książki czytało mi się zdecydowanie lepiej. W końcu zaczęło się coś dziać i poruszone uprzednio kwestie znalazły swoje wyjaśnienie. Aczkolwiek, wcale nie wszystkie. Autorka wydaje się dawkować nam informacje, intrygować, zachęcać do zapoznania się z dalszymi losami bohaterów. W tym miejscu na uwagę zasługuje zakończenie, które pozostawiło mnie z ogromnym poczuciem niedosytu. Najchętniej od razu sięgnęłabym po kolejną część.

Rybkowska w dalszym ciągu zachwyca różnorodnością językową, indywidualizacją postaci pod względem wymowy, a nawet pewnymi wtrąceniami odnoszącymi się do historii języka. Widać, że autorkę cechuje rozległa wiedza na zupełnie rozbieżne tematy, którą umiejętnie wplata w fabułę powieści.

Smak wiosny, choć mniej dynamiczny dużo wnosi w historię ujętą w całym cyklu. Odkrywa przed nami część informacji, których rozwinięcia mogliśmy się tylko domyślać po lekturze pierwszej części. Ponadto, pisarka umiejętnie rozbudza naszą ciekawość w taki sposób, by przeczytanie trzeciej części było dla nas wyższą koniecznością.

Już nie mogę się doczekać dalszego rozwoju wypadków. Z przyjemnością sięgnę po kontynuację tej serii w postaci trzeciego i czwartego tomu 😊

Moja ocena to 7/10.

Do premiery czwartego tomu cyklu Ślady życia - Zapach jesieni Anny Rybkowskiej coraz bliżej, dlatego ostatnimi wieczorami zaczytywałam się w Smaku wiosny. To druga część serii opisująca losy Bereniki w Nabokowie.

Po białej zimie do wsi zawitała wiosna, wraz z którą wszystko budzi się do życia. Zaczęły pojawiać się pierwsze pędy i wszystkim zaczęło się zdecydowanie lepiej...

No i żal mi tej Bereniki, gdy czytam. Chciałabym, żeby jej się w końcu udało spotkać miłość, żeby wiodła sielskie życie na tym swoim siedlisku, żeby zwyczajnie się za siebie wzięła. A prawda jest tak, że tracę do nie serce, sama zaczynam mieć jej dość.
Tak, tu nie tylko o miłość się rozchodzi. To nie rzewne love story a bardzo zajmująca powieść obyczajowa. Pełna tajemnic i nieoczywistości. Z pogranicza snu. Miłość jest przy okazji, najwięcej czytelnika to zastanawia dom, sekrety z przeszłości, zmiany jakie zaszły w Berenice. O co tu chodzi? Co się jeszcze wydarzy? Tajemniczości dodają wiadomości od nieżyjącego właściciela posiadłości, choć właściwie, czy on naprawdę umarł?
Powieść nie jest czarno-biała, tak jak jej bohaterowie. Tak jak życie. Bo tak naprawdę, książka jest o ludziach.
Rozterkach, wahaniach, dobrych i złych decyzjach, dobrych i złych znajomościach. Pełna wnikliwych, prawdziwych spostrzeżeń.
Cała historia jest przemyślana. To dobra kontynuacja, nie oderwana od pierwszej części cyklu choć inna. Co je różni? Oczywiście pora roku. Zima ma swój urok, ale jednak wiosna w Nabokowie musi być zjawiskowa. A piękny, opisowy język autorki pozwala nam się w tym pięknym otoczeniu zakochać. Wszystko robi wrażenie; las, mokradła, ogród, tajemny cmentarz.
I przyznam, że choć bardziej mnie urzekła pierwsza część, więcej w niej realizmu, który lubię, to nie zmienia to faktu, że z dużą przyjemnością przeczytam trzeci tom.

No i żal mi tej Bereniki, gdy czytam. Chciałabym, żeby jej się w końcu udało spotkać miłość, żeby wiodła sielskie życie na tym swoim siedlisku, żeby zwyczajnie się za siebie wzięła. A prawda jest tak, że tracę do nie serce, sama zaczynam mieć jej dość.
Tak, tu nie tylko o miłość się rozchodzi. To nie rzewne love story a bardzo zajmująca powieść obyczajowa. Pełna tajemnic i...

Dalszy ciąg zmagań Bereniki z miksem przeszłości, teraźniejszości i nadzwyczajnych zdarzeń w odziedziczonym (prawie) dworku na podlaskiej wsi. Ale sielanki nie ma. Zdecydowanie więcej depresji, rozmyślań - najbardziej tych o przemijaniu. Ogromny plus za niesztampowy styl pisarski, który zdecydowanie kontrastuje z bolączkami życia głównej bohaterki, trochę je nawet ironizując. Jeśli ktoś jest pasjonatem wyszukiwania w książkach ciekawie zbudowanych zdań, to polecam:)

Dalszy ciąg zmagań Bereniki z miksem przeszłości, teraźniejszości i nadzwyczajnych zdarzeń w odziedziczonym (prawie) dworku na podlaskiej wsi. Ale sielanki nie ma. Zdecydowanie więcej depresji, rozmyślań - najbardziej tych o przemijaniu. Ogromny plus za niesztampowy styl pisarski, który zdecydowanie kontrastuje z bolączkami życia głównej bohaterki, trochę je nawet...

Czytając książkę odniosłam wrażenie, że Berenika może ma schizofrenie? Albo Jakub z Maksem próbują zrobić z niej wariatkę? No nie wiem zakrzewiony czas postarzające krówki? Zobaczmy co dalej Igor to moja ulubiona postać

Czytając książkę odniosłam wrażenie, że Berenika może ma schizofrenie? Albo Jakub z Maksem próbują zrobić z niej wariatkę? No nie wiem zakrzewiony czas postarzające krówki? Zobaczmy co dalej Igor to moja ulubiona postać

Kolejna odsłona pokręconych przygód Bereniki i innych jej towarzyszących. Równie pokręcona jak poprzednia. W sumie ciekawa i przekazująca wbrew swojemu zagmatwaniu sporą dawkę humoru za sprawą Igora, emocji i ciekawych przemyśleń nad którymi warto czasem pomyśleć w zabieganym pędzie życia. Choć po raz kolejny mam wrażenie, że opowieść trochę zbyt rozwlekla z przyjemnością odkryje tajemnice kolejnej części.

Kolejna odsłona pokręconych przygód Bereniki i innych jej towarzyszących. Równie pokręcona jak poprzednia. W sumie ciekawa i przekazująca wbrew swojemu zagmatwaniu sporą dawkę humoru za sprawą Igora, emocji i ciekawych przemyśleń nad którymi warto czasem pomyśleć w zabieganym pędzie życia. Choć po raz kolejny mam wrażenie, że opowieść trochę zbyt rozwlekla z...