"Dotyk lata" to powieść obyczajowa. Trzecia część cyklu "Ślady życia" Anny Rybkowskiej.
Czyta się dobrze, bo autorka ma dobre pióro. Tylko fabuła jest chaotyczna. Anna Rybkowska podejmuje szereg różnych tematów. Przeskakuje z jednego na drugi. Rozważa. Snuje refleksje. Przez to książka chwilami jest nużąca.Tematem wiodącym jest starość i niedołęstwo. Berenika opiekuje się bardzo schorowanymi i coraz mniej sprawnymi rodzicami. W Nabokowie, gdzie od ponad pół roku mieszka bohaterka powieści poza tym niewiele się dzieje. Chyba tylko to, że co i rusz zjeżdżają się do niej bliscy i dalsi znajomi. Zakończenie zaskakuje, choć nie wiem czy czytelnik go oczekuje. Nagle jest. Jak wystrzał. Tak jakby autorka zdecydowała się zaintrygować czytelnika. Dając mu obietnicę, że w czwartej części to się dopiero będzie działo.
"Dotyk lata" to z pewnością literatura piękna dzięki narracji. Dla mnie najważniejsze jest jak książka jest napisana, dlatego z przyjemnością ją przeczytałam. Fabuła natomiast jest na drugim miejscu. Jeśli ktoś oczekuje ciekawej historii to nie będzie książka dla niego. Po prostu się zanudzi.

"Dotyk lata" to powieść obyczajowa. Trzecia część cyklu "Ślady życia" Anny Rybkowskiej.
Czyta się dobrze, bo autorka ma dobre pióro. Tylko fabuła jest chaotyczna. Anna Rybkowska podejmuje szereg różnych tematów. Przeskakuje z jednego na drugi. Rozważa. Snuje refleksje. Przez to książka chwilami jest nużąca.Tematem wiodącym jest starość i niedołęstwo. Berenika opiekuje się...

Właśnie minęło pół roku "zesłania" Bereniki na wieś. Jest rozbuchane lato. Kwitną rododendrony i tamaryszki, owocują porzeczki i pigwa. Atakują owady.

W trzecim tomie „Śladów życia” dzieje się dużo. Berenika w dalszym ciągu studiuje zapiski Maksa, który dużo pisze o śmierci. Wbrew wakacyjnej porze jest ona myślą przewodnią tego tomu. Umiera proboszcz Parazy. Wychodzi na jaw tajemnica jego gosposi, Leokadii.

Po sadzie i lesie snują się duchy. Ojciec Bereniki rozmawia z nieżyjącym Maksymilianem. Ona sama ma urwanie głowy: opieka nad podstarzałymi rodzicami, kłótnia z Seweryną, która najchętniej przerobiłaby dworek przyjaciółki na schronisko dla schorowanych kotów, natrętny dziennikarz i najazd policji a na koniec strzelanina na włościach dziedziczki każdego przyprawiłyby o ból głowy.

Nika nie może narzekać na brak zajęć, odwiedzają ją chyba wszyscy krewni, także ze strony Maksa. Odzywa się nawet ciotka Walerka. W byłym mężu odżywa uczucie. Pytanie czy do Niki czy do jej majątku?

Berenika odzyskuje pewność siebie, ćwiczy asertywność. Jest dumna ze swojej ziemi. Słoneczne promienie roztopiły okowy depresji, choć rozważania nad starością i odchodzeniem wciąż towarzyszą naszej bohaterce. Nie ma się co dziwić, stan zdrowia jej rodziców pozostawia wiele do życzenia. Czy to pora na pożegnanie?

Bruno zarzuca dawnej kochance naiwność. Czy ona w istocie zna osoby, które ją otaczają? Co rusz ktoś przyjeżdża jak na swoje, posiadłości nie otacza żaden płot, nikt jej nie strzeże.

Berenika przez pół roku nie zdążyła dobrze poznać swojego spadku. Nie wie co leży zatopione w jeziorze i zakopane w ziemi. Nie zdobyła się nawet na wysiłek dokładnego przeszukania domu. Miejscowi lepiej się orientują od niej samej w stanie jej majątku. Jeśli kobieta nie zachowa rozsądku, ktoś może wykorzystać okazję i zostawić ją z niczym.

Zakończenie jest nieoczekiwanie i udowadnia, że nawet na zacisznej wsi mogą znaleźć się osoby niegodne zaufania. Po koniec trzeciego tomu wydarzenia tak przyspieszyły, że już nie mogę doczekać się finału tetralogii.

Właśnie minęło pół roku "zesłania" Bereniki na wieś. Jest rozbuchane lato. Kwitną rododendrony i tamaryszki, owocują porzeczki i pigwa. Atakują owady.

W trzecim tomie „Śladów życia” dzieje się dużo. Berenika w dalszym ciągu studiuje zapiski Maksa, który dużo pisze o śmierci. Wbrew wakacyjnej porze jest ona myślą przewodnią tego tomu. Umiera proboszcz Parazy. Wychodzi na...

Lato to moja ulubiona pora roku i wydaje mi się, że główna bohaterka książki autorstwa Anny Rybkowskiej ma tak samo. W trzecim tomie serii "Ślady życia" Berenika Popielawska wzięła się w garść.

Czytając "Dotyk lata" nie odczuwałam już przygnębiających emocji. Mogę śmiało powiedzieć, że od Bereniki emanowała siła i większa pewność siebie. Główna bohaterka sama kilkakrotnie wspominała, że robi się bardziej asertywna. Brawa dla niej i oby tak dalej! Słońce, przyroda i chyba bliskość najbliższych wpłynęły na kobietę pozytywnie. Berenika nabiera kolorów, uśmiecha się i coraz częściej żartuje. Mimo że spadły na nią nowe obowiązki wydaje się jakby żywsza. Po takiej zmianie jestem ciekawa, co przyniesie jej kolejna pora roku. W historii niestety nie obejdzie się bez smutnych momentów, ale taka jest kolej rzeczy. Tak wygląda prawdziwe życie.

W tej części spodobały mi się opisy letniej przyrody Nabokowa. Nabrałam ochoty na piknik nad stawem i przechadzkę w zwiewnej sukience. Nazbierałabym do koszyka tych cudownych ziół i porobiła z nich zdrowe herbatki. Trzeba bowiem czerpać z darów natury tak jak nasza bohaterka.

"Dotyk lata" jest bardziej dynamiczny w porównaniu do poprzednich części. Coś zaczęło się dziać, fabuła się rozkręciła, a niektóre sprawy się wyjaśniły. Dużo tajemnic z przeszłości ujrzało światło dzienne. Oczywiście nie wszystko wiadomo, ale przed nami jeszcze piękna polska jesień, która pewnie przyniesie coś ciekawego. Finał książki zakończył się mocnym przytupem. Nie spodziewałam się takiego zakończenia. Ciekawa jestem, jak teraz poradzi sobie Berenika. Czy te wydarzenia wpłyną na niedawno odbudowaną pewność siebie? Tyle się zadziało w tak krótkim czasie, a ona jednak należy do osób wrażliwych. Dlatego już niebawem sięgam po ostatnią część kończącą cykl.

Lato to moja ulubiona pora roku i wydaje mi się, że główna bohaterka książki autorstwa Anny Rybkowskiej ma tak samo. W trzecim tomie serii "Ślady życia" Berenika Popielawska wzięła się w garść.

Czytając "Dotyk lata" nie odczuwałam już przygnębiających emocji. Mogę śmiało powiedzieć, że od Bereniki emanowała siła i większa pewność siebie. Główna bohaterka sama kilkakrotnie...

Choć za oknem ponura jesień, w ostatnich dniach poczułam Dotyk lata. Wszystko to za sprawą powieści pod tym tytułem napisanej przez Annę Rybkowską, stanowiącej trzeci tom cyklu Ślady życia.

To wspaniałe uczucie, mimo otaczającej aury przenieść się na wieś, w sam środek lata, słoneczny i upalny. Wszędzie bujna zieleń, w ogrodzie kwitną kwiaty i zioła, a krzewy uginają się od plonów. Nie powinien nas jednak zmylić ten sielski krajobraz, bo sama historia wcale taka nie jest. Powieść nie stanowi afirmacji życia, to raczej próba ukazania jego pewnych apesktów, niekoniecznie tych urodziwych.

Berenika spedza w Nabokowie już trzeci kwartał. Mimo tak długiej obecności w dalszym ciągu nie jest w stanie zrozumieć powodów, dla których Maks ją tu sprowadził. Jednak, wydaje się tym zbytnio nie przejmować, tylko stara się zaklimatyzować i oswoić rzeczywistość, która przypadła jej w udziale.

Czas pobytu w tym miejscu to dla bohaterki okres zadumy i refleksji nad swoim życiem. To też lekcja dla nas, gdyż autorka w swojej powieści serwuje nam szereg treści, które skłaniają do zastanowienia się nad własnym systemem wartości. Jednak, by nie było zbyt pompatycznie, w tekście niejednokrotnie możemy natknąć się na fragmenty okraszone humorem. Czytając kilkukrotnie wybuchałam śmiechem wywołanym komiczną sytuacją.

Wśród istotnych kwestii znajdujemy zagadnienia związane ze starością i odchodzeniem. Seniorzy nie są tu ukazani jako ludzie skupiajacy w sobie wszelką mądrość tego świata, lecz jako istoty słabe, zniedołężniałe, naznaczone licznymi dolegliwościami. To niecodzienny wizerunek w literaturze, sprawiający że powieść Rybkowskiej nabiera znamion realizmu.

Jeśli się głębiej zastanowić, to autorka nie przedstawia nam niczego nowego, wszystko znamy, o ile nie z autopsji, to z opowieści. To po prostu pewien wycinek rzeczywistości, w żaden sposób nie ubarwiony i nie złagodzony. Problemy opisane przez autorkę mogą stać się udziałem każdego z nas, oczywiście, gdy już osiągniemy stosowny wiek.

Anna Rybkowska stworzyła książkę, której nie sposób przeczytać na jednym wdechu. To lektura wymagająca od czytelnika uwagi i skupienia, by móc wyłowić te najbardziej istotne treści, te spajające fabułę oraz takie, nad którymi powinniśmy się na chwilę zatrzymać, bo są one istotne dla nas jako ludzi.

Zakończenie tej części stanowiło dla mnie ogromne zaskoczenie! Zupełnie nie spodziewałam się, że taki będzie finał tej historii. Wiadomo, nie całej, raczej pewnego wątku, który ostatecznie wybrzmiał w trzecim tomie. Przede mną jeszcze lektura czwartej, ostatniej części serii. Jestem ogromnie ciekawa jak autorka zakończyła tę opowieść. Wprowadzone do tej pory informacje pozwalają sądzić, że finał może być zupełnie nieprzewidywalny.

Moja ocena to 7/10

Choć za oknem ponura jesień, w ostatnich dniach poczułam Dotyk lata. Wszystko to za sprawą powieści pod tym tytułem napisanej przez Annę Rybkowską, stanowiącej trzeci tom cyklu Ślady życia.

To wspaniałe uczucie, mimo otaczającej aury przenieść się na wieś, w sam środek lata, słoneczny i upalny. Wszędzie bujna zieleń, w ogrodzie kwitną kwiaty i zioła, a krzewy uginają się...

„Nie możesz zatrzymać żadnego dnia, ale możesz go nie stracić”

Czas nieubłaganie płynie, roczny pobyt w Naborowie – tyle czasu musi spędzić w posiadłości Berenika, aby otrzymać spadek – jest już za półmetkiem. Coraz częściej nawiedzają ją chwile pełne zwątpienia, czy podjęła dobrą decyzję? Jej życie staje się coraz dziwniejsze. Znikające przedmioty to już prawie standard, do dziwnych ludzi, którzy nagle się pojawiają też powoli przywykła. Jednak ciągły niepokój i niepewność w niej siedzą i nieustannie zaskakują nowe, dziwne wydarzenia. Podczas gwałtownej letniej burzy na posesji wyłania się skarb, zaskoczona Berenika zastanawia się czy należał do Maksymiliana. Nadarza się prawdziwa okazja do wyrównania rachunków. Czy Berenika ją wykorzysta?

Nabokowo to malownicza, otulona lasami, polami, bujną zielenią wioska. Tutaj życie płynie swoim rytmem, wyznaczanym przez pory roku. Codzienność Bereniki nie jest łatwa, naznaczona różnymi przeciwnościami losu. Jednak stopniowo zaczyna odnajdywać się w tym pięknym, klimatycznym miejscu. Trudne relacje rodzinne, brak wsparcia, wzajemne zależności, pretensje, żale. Wymagająca opieka nad schorowanymi, coraz mniej sprawnymi rodzicami. Przejmujące oblicze starości i bezradności. Autorka ukazuje, przeróżne sytuacje, jakie niesie nam życie, nie zawsze przyjemne. Samotność, możliwość liczenia tylko na siebie, żal za upływającym życiem.

Wciągająca, nostalgiczna, przyjemna powieść obyczajowa. Sarkazm i dobry humor idealnie współgrają z refleksyjnością powieści. Tajemnice, szczypta magii i zwykłe życie. Czekam na ciąg dalszy. Autorka tak nakreśliła losy bohaterki, że z łatwością można odnaleźć się w tej części bez znajomości poprzednich. Polecam całą serię.

http://tatiaszaaleksiej.pl/dotyk-lata/

„Nie możesz zatrzymać żadnego dnia, ale możesz go nie stracić”

Czas nieubłaganie płynie, roczny pobyt w Naborowie – tyle czasu musi spędzić w posiadłości Berenika, aby otrzymać spadek – jest już za półmetkiem. Coraz częściej nawiedzają ją chwile pełne zwątpienia, czy podjęła dobrą decyzję? Jej życie staje się coraz dziwniejsze. Znikające przedmioty to już prawie standard,...

Kto czytał dwie wcześniejsze części, tego z pewnością nie muszę namawiać na kontynuację. Ale jeżeli ktoś nie miał okazji poznać wcześniejszych losów głównej bohaterki, to śmiało może sięgnąć po tę, ponieważ autorka w dość czytelny sposób nakreśla fabuły tego co działo się w dwóch poprzednich książkach.
Powieść jest dość specyficzna, z pewnością wiele czytelniczek/czytelników uzna, że jest mocno chaotyczna w swoim przekazie, ale jest również świetną rozrywką, ponieważ nie brakuje w niej ani wątków wzruszających ani pełnych dobrego humoru.
Z całą pewnością znajdziemy w niej mocny obraz dezorientacji życiowej a przy tym spory chaos fabuły, w której poruszane są często bardzo trudne tematy, między innymi pociąg do alkoholu, opieka nad schorowanymi rodzicami, samotność czy też żal za upływającym życiem.
Autorka z dużą ironią, a nawet mocnym sarkazmem opisuje życie swojej głównej bohaterki, która chyba niezbyt potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Czy jest typową kobietą w średnim wieku? Z całą pewnością jest kobietą z krwi i kości, która walczy z emocjami, ma pragnienia natury seksualnej, ale też potrafi znaleźć porozumienie z każdym bez względu na wiek. Ma nałogi z którymi momentami nawet nie próbuje walczyć, ale ma też w sobie wiele empatii zarówno do ludzi jak i zwierząt.
Chyba nie mogę tego jasno określić. Ale z pewnością wiele kobiet odnajdzie w niej siebie.
Sama historia jest dość specyficzna. Trochę tajemnicza, trochę pokomplikowana, trochę wzruszająca i trochę zabawna. Ale myślę, że im bliżej końca tym ciekawiej.
Muszę jednak przyznać, że postać głównej bohaterki może być dla niektórych trochę kontrowersyjna. Nie jest to bohaterka z tych: młoda, ładna, inteligentna, bogata, myślę, że możemy ją śmiało zaliczyć do bohaterek nieco skomplikowanych osobowościowo.
Przyznam jednak, że ta część serii „Ślady życia” chyba najmniej mnie zafascynowała fabułą. W wiośnie i zimie czułam jakiś specyficzny magnetyzm, a tę czytałam dość obojętnie, chociaż nie mogę powiedzieć, że się nudziłam.
Jest w niej coś, co przeciętnemu czytelnikowi trudno jest ogarnąć, bo mamy tutaj i magię, pełną tajemniczych zdarzeń i zwrotów, ale mamy również brutalny realizm życia, chociaż momentami przedstawiony dość ironicznie. Mieszają się ze sobą te dwa światy, ale nie można zaprzeczyć, że jednak powieść ta ma swój specyficzny klimat, który wciąga czytelnika w dość ciekawy nastrój.
Polecam tę książkę czytelniczkom/czytelnikom lubiącym takie pomieszanie nostalgii, magii, tajemnicy i życia.
Nie powiem, żeby była to książka lekka, łatwa i przyjemna, bo taka nie jest, trzeba się dość dobrze wczytać, żeby z łatwością przechodzić do kolejnych wątków.

Kto czytał dwie wcześniejsze części, tego z pewnością nie muszę namawiać na kontynuację. Ale jeżeli ktoś nie miał okazji poznać wcześniejszych losów głównej bohaterki, to śmiało może sięgnąć po tę, ponieważ autorka w dość czytelny sposób nakreśla fabuły tego co działo się w dwóch poprzednich książkach.
Powieść jest dość specyficzna, z pewnością wiele...

"Dotyk lata" to 3 tom cyklu „Ślady życia”, którym jestem zachwycona. Jednak im dalej tym historia robi się bardziej pokręcona, pojawia się więcej tajemnic, które ciekawią. Mieszają się ze sobą światy. A Berenika może trochę drażnić. Jednak powieść ma swój klimat. Czyta się szybko, a to już plus. Została jeszcze jedna pora roku, na którą czekam i basta. Finito.

"Dotyk lata" to 3 tom cyklu „Ślady życia”, którym jestem zachwycona. Jednak im dalej tym historia robi się bardziej pokręcona, pojawia się więcej tajemnic, które ciekawią. Mieszają się ze sobą światy. A Berenika może trochę drażnić. Jednak powieść ma swój klimat. Czyta się szybko, a to już plus. Została jeszcze jedna pora roku, na którą czekam i basta. Finito.

U Bereniki na Podlasiu nastało lato. Przez dworek Dziedziczki przewija się teraz mnóstwo ludzi a czas płynie tu wielotorowo. Niekiedy Berenika sama nie wie czy to co przeżywa dzieje się na prawdę czy jest to li tylko oniryczne doświadczenie. Nadal jednak trwa na wsi zgodnie z testamentem swego darczyńcy który słowem każdego dnia trwa przy niej. W dziwnym trójwymiarze czasowym dzieją się dziwne rzeczy i choć kobieta na co dzień musi zmagać się z przyziemnymi sprawami takimi jak opieka nad rodzicami to jednak czasem trudno jej zrozumieć vo tak na prawdę się dzieje. Świay realny miesza się z fantasy a słowa Maxa płynące z zaświatów wzmagają aurę tajemniczości. "Dotyk lata" to trzeci tom cyklu. Przyznać jednak muszę, że tym razem czytanie bardzo mi się dłużyło. Jak dla mnie zbyt wiele wątków zagmatwanych zbyt wiele niewyjaśnionych. Liczę jedynie na to że w części czwartej wszystko zostanie wyjaśnione dlatego czekam na tę część z niecierpliwością.

U Bereniki na Podlasiu nastało lato. Przez dworek Dziedziczki przewija się teraz mnóstwo ludzi a czas płynie tu wielotorowo. Niekiedy Berenika sama nie wie czy to co przeżywa dzieje się na prawdę czy jest to li tylko oniryczne doświadczenie. Nadal jednak trwa na wsi zgodnie z testamentem swego darczyńcy który słowem każdego dnia trwa przy niej. W dziwnym trójwymiarze...

Pierwsze słowa po przeczytaniu książki ? ,, Matko co to za głupia książka". Pełno pogmatwanych wątków monetami nie wiadomo o co w ogolę chodzi nieee no bezsens z tej całej powieści to lobię tylko Igora . Ja nie polecam , czytałam lepsze książki taa nic nie wnosi do życia

Pierwsze słowa po przeczytaniu książki ? ,, Matko co to za głupia książka". Pełno pogmatwanych wątków monetami nie wiadomo o co w ogolę chodzi nieee no bezsens z tej całej powieści to lobię tylko Igora . Ja nie polecam , czytałam lepsze książki taa nic nie wnosi do życia

To jeden z najciekawszych, najbardziej oryginalnych cykli, jakie trafiły w moje ręce. Jest w nim magia i brutalny realizm, są pytania, ale nie ma odpowiedzi.
Berenika już na dobre umościła się w Nabokowie, ale wciąż uczy się siebie. Czasem, starym zwyczajem, ucieka - w alkohol, w użalanie się nad sobą. Ale Naboków i Maks to dobrzy nauczyciele. Śmierć Parazego, opieka nad schorowanymi rodzicami, dziwne wydarzenia w pobliskim lesie, obserwowanie młodego pokolenia zmagającego się z własnymi problemami, uczuciowe rozczarowania i magia okolicznej przyrody budują Berenikę na nowo - nie traci wiele ze swojej naiwności, ale powoli się z nią godzi...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/6636461816379872/

To jeden z najciekawszych, najbardziej oryginalnych cykli, jakie trafiły w moje ręce. Jest w nim magia i brutalny realizm, są pytania, ale nie ma odpowiedzi.
Berenika już na dobre umościła się w Nabokowie, ale wciąż uczy się siebie. Czasem, starym zwyczajem, ucieka - w alkohol, w użalanie się nad sobą. Ale Naboków i Maks to dobrzy nauczyciele. Śmierć Parazego, opieka nad...