Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przyszła chwilę przed świętami i była najlepszym prezentem od zajączka. Synek jest nią oczarowany, my zresztą też.

“Historia życia. Moja pierwsza książka o ewolucji.” to kolorowa i prosta opowieść, o tym, jak na Ziemi pojawiło się życie. W prostych, krótkich zdaniach wasze dziecko dowie się, jak wyglądała nasza planeta na samym początku, jakie katastrofy ją dotknęły i to, co spodobało się mojemu 3,5 latkowi najbardziej, to historia o dinozaurach. W święta całej rodzinie opowiadał właśnie o nich, wielkiej katastrofie oraz o pojawieniu się pierwszych ludzi. I tak ma wyglądać nauka! Zapamiętał to, co go zainteresowało i wiedzę tę przekazał dalej.

Ta książka naprawdę go zaciekawiła, nie ma takiego wieczoru, abyśmy jej nie przeczytali. To, z jakim zainteresowaniem słucha i później zadaje pytania, raduje moje serduszko. Podoba mi się ta prostota. Choć tekstu jest mało, to jest on bardzo wartościowy i co najważniejsze łatwo go zapamiętać.

Podobają mi się również ilustracje, są adekwatne do treści oraz przyjemne dla oka. Dzięki nim najmłodsi pokochają historię ewolucji. Jako rodzic ważne jest dla mnie, aby obrazki w książkach dla dzieci nie były przerysowane, karykaturalne oraz przesycone jaskrawymi kolorami. Tutaj oczywiście tego nie ma, więc dla mnie to ogromny plus.

Całą rodziną polecamy książkę. Dla nas 10/10 Nic tylko czytać i dowiadywać się nowych, mądrych rzeczy.

Książka przyszła chwilę przed świętami i była najlepszym prezentem od zajączka. Synek jest nią oczarowany, my zresztą też.

“Historia życia. Moja pierwsza książka o ewolucji.” to kolorowa i prosta opowieść, o tym, jak na Ziemi pojawiło się życie. W prostych, krótkich zdaniach wasze dzieck...

Rozwiń

Zwiń

Z „Wieżą Jaskółki” miałam tak, że zaczęła mi się podobać, mniej więcej dopiero w połowie. Z początku czegoś mi tu brakowało i tak do końca nie wiem czego. Może ten rozjazd linii czasu mi nie przypasował, a może to, że Geralt został zepchnięty na dalszy plan, a za dużo było o Szczurach lub to, że w książce pojawiają się nowe postacie, opowiadające historię ze swojego punktu widzenia, które tak szczerze nic ciekawego nie wnoszą. I tu mi do głowy przychodzi tekst znanej piosenki: „Co wyliczę, to wyliczę, ale zawsze wtedy powiem, że..” najbardziej mi było brak tej zgranej wiedźmińskiej ekipy z chrztu ognia. Ta szczurza jakoś mi nie podeszła.

Poprzednia część naprawdę mi się mega podobała, ale wracając do „Wieży Jaskółki”, pocieszający jest fakt, że po pojawieniu się ponownie Yennefer i opuszczeniu przez Ciri azylu robi się na powrót ciekawie. Dopiero od tego momentu nie mogłam się oderwać od książki. Najlepszy był zaś finał. Końcowe wydarzenia były naszpikowane akcją. W końcu wróciła dawna werwa, energia i magia. Od razu lepiej się czytało. 

Mam nadzieję, że kolejna część będzie lepsza niż ta. Jestem ciekawa, co będzie działo się w Toussaint i w ogóle jak skończy się historia Geralta, Yennefer i Ciri. W końcu będzie to już ostatnia z części, nie licząc „Sezonu burz”.

Z „Wieżą Jaskółki” miałam tak, że zaczęła mi się podobać, mniej więcej dopiero w połowie. Z początku czegoś mi tu brakowało i tak do końca nie wiem czego. Może ten rozjazd linii czasu mi nie przypasował, a może to, że Geralt został zepchnięty na dalszy plan, a za dużo było o Szczurach lub ...

Rozwiń

Zwiń

W zeszłym tygodniu miałam smoczy tydzień. Najpierw skończyłam “Tajemnice smoczego azylu” Brandona Mulla, a później obejrzałam “Damę” z Netflixa, gdzie Millie Bobby Brown walczy ze smoczycą.

Jestem na końcówce przygód z bohaterami “Baśnioboru” i tak jak się domyślałam, każda kolejna część jest mroczniejsza. Już na samym początku mamy szokującą akcję z Kendrą, której Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej sfingowało śmierć. Teraz to już nie zabawy i zgrywanie superbohaterów, a prawdziwa walka dobra ze złem, gdzie stawką jest życie. Niebezpieczna sytuacja z Kendrą nie jest jedyną w tej części. Nie tylko ona i jej najbliżsi będą w niebezpieczeństwie. Wracając do fabuły, tym razem akcja rozgrywa się w tytułowym smoczym azylu. Ekipa najlepszych z najlepszych wyrusza, by odnaleźć kolejny artefakt. Podczas ich podróży poznajemy nowe magiczne postacie, a przede wszystkim majestatyczne smoki. 

To jedna z lepszych części. Mieliśmy dużo akcji i dużo Setha, który staje się chyba moją ulubioną postacią. Odważny, często brawurowy, ale najważniejsze, że zawsze chce pomóc. Za to lubię tego chłopca. Wątki z jego udziałem zawsze są ciekawe i dynamiczne. 

Co mnie zaskoczyło w tej części? Z pewnością zakończenie. Tego się nie spodziewałam. Dobra zmyłka!

Oczywiście polecam i w czasie odwlekam spotkanie z ostatnią częścią “Baśnioboru”.

W zeszłym tygodniu miałam smoczy tydzień. Najpierw skończyłam “Tajemnice smoczego azylu” Brandona Mulla, a później obejrzałam “Damę” z Netflixa, gdzie Millie Bobby Brown walczy ze smoczycą.

Jestem na końcówce przygód z bohaterami “Baśnioboru” i tak jak się domyślałam, każda kolejna część ...

Rozwiń

Zwiń

Książka Małgorzaty Kurek “To miał być tylko sen” wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z początku byłam ciekawa, o czym będzie, w trakcie lektury stwierdziłam, że fabuła nie porywa, a na końcu ciężko było zebrać myśli w kupę.

O czym jest ta krótka, bo zaledwie stu stronicowa książka? Otóż o młodej dziewczynie z dobrego domu, która lunatykuje. Ernestyna, bo tak jej na imię, próbuje sobie pomóc, kupując eliksiry na sen. Te chyba mają skutek odwrotny i pewnego dnia dziewczyna przekonana, że śni, popełnia morderstwo. Nie mogąc poradzić sobie z tym wszystkim, matka Ernestyny wysyła ją do szpitala psychiatrycznego, gdzie lunatyczka przeżywa prawdziwe piekło.

Tytuł książki trafiony w punkt. To, że to wszystko miało być tylko snem, może odnosić się do samej zbrodni popełnionej przez młodą dziewczynę, ale może też mieć odzwierciedlenie do zdarzeń, które działy się w szpitalu psychiatrycznym. Każdy z nas na miejscu Ernestyny chciałby, żeby jedno i drugie było tylko koszmarem, gdyż nie są to dobre zdarzenia, więc plus za pomysł na tytuł.

Jak się przekonałam, książka Małgorzaty Kurek bazuje na emocjach. W momencie, gdy Ernestyna dokonuje morderstwa, pęka bańka młodzieńczej niewinności. Z jednej strony współczujemy dziewczynie, a z drugiej chcemy, aby się przyznała i poniosła karę. Później jest jeszcze gorzej, bo czytając o tym, co spotyka młodą lunatyczkę, pragniemy jej pomóc, ale jesteśmy bezsilni. Zresztą tak jak i główna bohaterka. Wiemy, że Ernestyna jest zdana tylko na siebie i tylko cud może wyrwać ją z koszmaru, który rozgrywa się, mimo że ta wcale nie śni. Czy uda jej się wybudzić ze snu na jawie?

O tym już musicie przekonać się sami! Z pewnością nie zajmie wam to dużo czasu, bo książkę czyta się szybko i tak jak wspominałam, nie jest obszerna. To taka pozycja na jeden wieczór, szczególnie taki, w który nie możecie zasnąć. Choć fabuła jest przewidywalna to i tak książkę czyta się przyjemnie. Głównie z tego powodu, bo przypomina stare á la gotyckie filmy o młodych niewinnych damach, które spotykają się z brutalnym, mrocznym światem naznaczonym czymś nienaturalnym, w tym przypadku lunatykowaniem.

„To miał być tylko sen” to z początku lekka historia z mocnym zakończeniem. Jeśli jesteście ciekawi, do czego może prowadzić niekontrolowany, a wręcz wzmocniony miksturami somnambulizm, to bierzcie książkę Małgorzaty Kurek w dłoń.

Książka Małgorzaty Kurek “To miał być tylko sen” wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z początku byłam ciekawa, o czym będzie, w trakcie lektury stwierdziłam, że fabuła nie porywa, a na końcu ciężko było zebrać myśli w kupę.

O czym jest ta krótka, bo zaledwie stu stronicowa książka? Otóż ...

Rozwiń

Zwiń

Za mną kolejne przygody Kendry i Setha. Tym razem Baśniobór atakuje dziwna zaraza. Magiczne istoty i nie tylko stają się mrocznymi cieniami. Rodzeństwo znowu musi uratować magiczny rezerwat. Tym razem dziewczynka i chłopiec otrzymują niespodziewaną pomoc. Osoba, która udzieli im wsparcia, jest mega charyzmatyczna, dlatego szybko ją polubiłam i żałuję, że nie było jej we wcześniejszych częściach. Nie zdradzam imienia celowo, bo nie chcę psuć Wam niespodzianki, a uwierzcie mi, niespodzianka będzie i to duża.

Liczyłam na troszkę inne zakończenie. Przy tym trochę zrobiło mi się smutno. Będzie mi brakować jednej z postaci, którą niestety musieliśmy pożegnać w “Pladze Cieni”. W ogóle ta część jest mroczniejsza. W poprzedniej nie było, że tak powiem, aż takiego rozlewu krwi. Ciekawe czy z każdą częścią będzie więcej niebezpieczeństw. Może saga dorasta wraz z czytelnikiem. Jestem ciekawa tego, co będzie dalej. 

Szkoda, że prawie nikt nie docenia czynów Setha. Nikt się nim nie zachwyca tak jak Kendrą, a chłopak naprawdę robi dużo dla Baśnioboru oraz swoich najbliższych. W poprzedniej części, jak i w tej odwalił kawał dobrej roboty, a obyło się to bez większego echa. Mam nadzieję, że w kolej części usłyszy słowa podziękowania. Aby to sprawdzić, już zabieram się za “Tajemnice smoczego azylu”.

Za mną kolejne przygody Kendry i Setha. Tym razem Baśniobór atakuje dziwna zaraza. Magiczne istoty i nie tylko stają się mrocznymi cieniami. Rodzeństwo znowu musi uratować magiczny rezerwat. Tym razem dziewczynka i chłopiec otrzymują niespodziewaną pomoc. Osoba, która udzieli im wsparcia, ...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy raz czytając książkę, musiałam sprawdzać, czy na pewno czytam książkę tego autora. “Sześć powodów, by umrzeć” Marty Zaborowskiej zaskoczyło mnie i to mega pozytywnie. Miałam wrażenie, że czytam historię, która rozgrywa się gdzieś za granicą, a nie w naszej Polsce. Świetna zmyłka Pani Marto! Zresztą już na wstępie powiem, że to wyśmienity kryminał!

Historia dotyczy zniknięcia młodej kobiety o imieniu Miriam. Owa kobieta ma wszystko: kochającego i dobrze zarabiającego męża, piękny dom z ogródkiem, psa buszującego po pokojach oraz czas dla siebie. Jednak w czwartą rocznicę ślubu Miriam niespodziewanie znika. Mniej więcej pół roku później policja znajduje spalone zwłoki kobiety, które podobno należą do Miriam. Podobno, bo Konrad twierdzi, że to jego żona, a siostra Miriam temu kategorycznie zaprzecza. Czyje to zwłoki? Czy żona doktora Macharowa żyje? Czy ktoś ją zabił, czy może sama zniknęła?

Pytań jest dużo. W każdym nowym rozdziale dowiadujemy się nowych informacji o rodzinie i przyjaciołach Miriam. Każdego można podejrzewać o jej zniknięcie, bo jak się okazuje, każdy ma coś za uszami. To mi się podobało. Ta niepewność i brak zaufania do kogokolwiek. Perfekcyjnie zbudowane napięcie i uczucie niepewności. W ogóle podobało mi się to, że cała perspektywa jest pokazana z punktu widzenia różnych osób. To oni opowiadają o Miriam, o tym, co czują i o tym, co się teraz dzieje. W końcu dostałam kryminał, który wciąga. Miałam już przesyt kryminałów, które były pisane z perspektywy policji i śledztwa. Już mnie wymęczyły. Przy “Sześciu powodach...” w końcu poczułam przyjemność w dochodzeniu do rozwiązania spawy.

Powtarzam, książka mnie zachwyciła, więc oczywiście polecam. Ten świetny kryminał wciągnie was w brudne grzeszki najbliższych Miriam i nie wypuści, aż nie dowiecie się, co się z nią stało.

Pierwszy raz czytając książkę, musiałam sprawdzać, czy na pewno czytam książkę tego autora. “Sześć powodów, by umrzeć” Marty Zaborowskiej zaskoczyło mnie i to mega pozytywnie. Miałam wrażenie, że czytam historię, która rozgrywa się gdzieś za granicą, a nie w naszej Polsce. Świetna zmyłka P...

Rozwiń

Zwiń

“Skolioza” to debiut Konrada Laskowskiego. Ciekawa byłam tej książki, ponieważ akcja książki rozgrywa się w mojej Łodzi.

O czym jest ten kryminał? Otóż o pracy łódzkich policjantów z wydziału zabójstw. Poznajemy tu dwóch wybitnych, lecz pałających do siebie niechęcią detektywów, którzy mają do rozwiązania sprawę zabójstwa młodego chłopaka. Krew zabitego według teorii jednego z lekarzy może uleczyć tych, którzy chorują na raka trzustki. Więc od razu nasuwa się myśl, kto może stać za morderstwem. Czy aby na pewno?

Akcja “Skoliozy” skupia się przede wszystkim na Adamie Stępińskim i Łukaszu Leszczyński, bo to oni są głównymi bohaterami książki. Poznajemy ich w momencie znalezienia zwłok. Wraz z rozwojem akcji autor umiejętnie wplata przeszłość Leszcza i Asa, dzięki czemu dowiadujemy się, dlaczego panowie się nie lubią i jak to się stało, że oboje znali Orzechowskiego.

Już od samego początku lektury w głowie rodzi się pytanie, kto zabił? Choć dokładniej, pytanie brzmi, który z detektywów? To właśnie oni w głowie czytelnika stają się głównymi podejrzanymi. Przyznam, że to bardzo ciekawy motyw. Do samego końca trzymani jesteśmy w niepewności, a na koniec dostajemy zaskakujące zakończenie. Niby wszystko mamy już poukładane i wiemy, kto pozbawił chłopaka życia, a tu nagle trach! Teoria się posypała.

Ogólnie książkę czytało się dobrze. Gdyby nie liczne błędy stylistyczne i literówki, byłoby zdecydowanie lepiej. Momentami zastanawiałam się, jak to możliwe, że tekst w tej wersji został dopuszczony do druku. To jest największy minus “Skoliozy”. Wracając jednak do samej treści, to dla mnie najlepszy był jej początek, ponieważ wprowadzał do historii. Gdzieś pośrodku trochę mi się dłużyło, śledztwo stało w miejscu i fabularnie czuć było zastój. Pod koniec akcja wreszcie zaczęła nabierać tempa.

Dużą robotę robiły teksty Majora. Były dosadne i rozbrajające, dlatego zawsze byłam ciekawa, co powie swoim nielotom. Wykreowanym przez autora postaciom nie można niczego zarzucić. Są różni, każdy ma w sobie to coś, po czym łatwo go sobie wyobrazić i przywołać w pamięci, więc jak dla mnie to pod tym względem jest bardzo dobrze.

Podsumowując, są momenty, gdzie “Skolioza” wciąga, bo pomysł na fabułę według mnie naprawdę ciekawy, ale przez przeciąganie akcji w połowie chce się ją również odłożyć na półkę. Zdecydowanie przydałoby się drugie wydanie, by pozbyć się błędów, które obniżają odbiór i ocenę książki. Pan Konrad Laskowski ma zadatki na dobrego autora, więc mam nadzieję, że w głowie ma już jakieś nowe pomysły. Następnym razem wystarczy przypilnować korektę i na pewno będzie lepiej.

Dziękuję autorowi za otrzymany egzemplarz.

“Skolioza” to debiut Konrada Laskowskiego. Ciekawa byłam tej książki, ponieważ akcja książki rozgrywa się w mojej Łodzi.

O czym jest ten kryminał? Otóż o pracy łódzkich policjantów z wydziału zabójstw. Poznajemy tu dwóch wybitnych, lecz pałających do siebie niechęcią detektywów, którzy ma...

Rozwiń

Zwiń